Binnenkort zijn er verkiezingen in Nederland. Maar ik kan niet stemmen vanaf hier. Eigenlijk vind ik dat wel jammer, want ik heb dit keer duidelijk een idee wat de partij van mijn voorkeur is: De PvdD. En dat is niet alleen maar omdat deze partij opkomt voor het welzijn van dieren, maar daarnaast vanwege andere programmapunten waar zij voor staan. Het is ook een partij die benadrukt dat minder consumeren en exporteren gewenst is en dat veel land dat nu wordt ingenomen door excessieve landbouw en veeteelt beter gebruikt kan worden voor huizenbouw.
Terwijl de SP en andere ´linkse´ partijen eigenlijk vechten om een groter deel van de koek voor de minder bedeelden pleit de PvdD voor een ´minder gulzig eten van de koek´ door ons allen. We ´lijden´ nu door overconsumptie, doorgeschoten groothandel en daarmee vernietiging van natuurlijke bronnen. Dat doorbreek je niet met alleen een andere verdeling van een koek die in principe al onnodig groot en dik is. Dat is wat mijn simpele brein vaststelt. Maar ik denk dat juist de partijen waarin ik geen vertrouwen heb gaan winnen. We zullen het binnenkort zien. Het liberalisme, waarbij het individu centraal staat, viert overal hoogtij, gesteund door machten die groter zijn dan ik. ($$$$$$$)
Ik begin te begrijpen waar de uitdrukking ‘domme gans’ vandaan komt. Al begrijp ik niet waarom men dit alleen pleegt te zeggen om een vrouw mee aan te duiden en geen man. Wat wij zien is dat de ganzen (m/v) allemaal even slim of onnozel zijn.
Als er iemand komt met een zak voer en daarmee gaat wapperen beginnen de op bovenstaande foto afgebeelde ganzen enorm veel lawaai te maken. Daarmee lokken ze alle andere vogels naar het voer dat gestrooid gaat worden. In de regel komen dan vooral eenden snel vliegend of als speedboten over het water scherend op het voer af. De ganzen zijn dan in de regel de laatsten die op een sukkelgang afkomen op het voer dat zij zo luidkeels hebben aangekondigd. Ook bij het snaaien naar stukjes voer zijn de eenden de ganzen te snel af. Je ziet de ganzen dan wat verdwaasd om zich heen kijken met hun eigenwijze snaveltjes.
Wij vinden dat iedere keer grappig om te zien. ‘De ganzen deden er beter aan om te zwijgen als er voer in de buurt is,’ zegt Ahmad.
Elke levensfase heeft zijn eigen kenmerken en eisen, bedacht ik vanmorgen toen ik wakker werd na een lange en grieperige nachtrust.
Als je boven de 70 jaar bent, dan hoef je niet zoveel meer en mag je daarentegen veel. Als je nog jong bent word je geacht te ‘werken aan je toekomst’, je moet vooral veel leren ter voorbereiding op het latere leven van verplichtingen dat je wacht. Wat die verplichtingen dan zijn is voor een ieder verschillend, afhankelijk van de omgeving waarin men verkeert en de eisen die aan iemand gesteld worden.
Ik had een goed leerhoofd en ik hoefde niet al jong uit werken te gaan om aan het gezinsinkomen bij te dragen. Van mij werd verwacht dat ik mijn leerhoofd gebruikte om te studeren. Na mijn studie bekeerde ik me tot de islam en kreeg ik 5 kinderen met een man uit een totaal andere cultuur dan de mijne. Ik paste me daaraan aan en leefde lange tijd alleen voor mijn 4 overgebleven kinderen.
Op mijn 43e wist ik me eindelijk te bevrijden uit het helse huwelijk door naar Den Haag te vluchten met de kinderen. Mijn leven kreeg een ‘reset’. Ik kon voor het eerst mijn eigen plan trekken en hoefde niet langer bang te zijn voor de gevaarlijke gek met wie ik getrouwd was geweest.
Heerlijk was dat. Ik maakte vervolgens nog een keer een verkeerde partnerkeus, omdat ik dacht dat mijn tweede echtgenoot een vader kon zijn voor mijn kinderen. Dat pakte anders uit dan mijn bedoeling was (zacht uitgedrukt).
Sinds nu bijna 15 jaar ben ik met een partner die het beste in mij naar boven haalt en die heel wat spoken uit mijn verleden heeft doen verdwijnen. Hij is gelukkig met mij en ik met hem. Mijn kinderen hebben zich in weerwil van hun niet ideale jeugd ontwikkeld tot lieve en zelfbewuste volwassenen. Ze werken allen in een beroep waarin zij hun kwaliteiten optimaal benutten, hebben succes en ze zijn goede ouders voor hun kinderen.
Ik ben gewend voor uitdagingen te staan. Mijn hele leven moest ik me inspannen om aan de eisen van het moment te voldoen.
Nu is dat niet meer zo. Ik hoef niets. Niemand verwacht iets van mij. Mijn kinderen redden zich en hebben hun partners om mee te praten als ze ergens mee zitten. Mijn levensinstelling behoeft een ‘reset’.
Ik kan elke dag doen waar ik zin in heb, maar omdat ik zo gewend ben aan uitdagingen heel mijn leven verwacht ik ook nu nog veel van mezelf. Een voorbeeld is dat ik mezelf vorige week nog perfect Spaans wilde leren. Nu denk ik: hoezo en waarom? Ik kan me redden met het Spaans dat ik nu spreek. Waarom moet het grammaticaal ook allemaal perfect zijn? Hoezo moet ik schilderen? Wie wacht er op mijn portretjes? Hoezo moet ik in dit weblog schrijven? Wie wil dit lezen?
Ik ben vaak moe en ik wil daar best aan toegeven. Het mag immers. Ik mag gerust een hele middag een boek lezen.
Dat bedacht ik vanmorgen en ik stond heel relaxed op.
Het gekke is dat ik juist omdat ik mezelf ‘vrijaf’ gaf van alle eisen die ik aan mezelf pleeg te stellen energie kreeg. Ik ging zonder nadenken van alles doen, zoals het in vazen schikken van alle veldbloemen en takken die ik gedroogd heb deze zomer. En straks ga ik koken met goesting. Gewoon omdat alles mag en niets hoeft! Daar krijg ik energie en inspiratie van.
Zoiets als ‘de wet’ dat veel zich ontpopt in zijn tegendeel. Dwang verlamt en vrijheid geeft inspiratie en leidt tot meer resultaat.
Omdat de Spaanse cursus geen optie meer is voor mij, moet ik wat anders bedenken als activiteit op deze regenachtige dag. Dat is ten eerste dit bericht blind typen, zoals ik mezelf geleerd heb in een online typecursus. Ik ben ook hierin sinds lange tijd lui geworden en typte de laatste tijd weer met 4 vingers en kijkend op mijn toetsenbord, een methode die efficiënter lijkt maar het niet is.
Verder maak ik weer filmpjes, gewoon voor de lol, zoals gisteren een filmpje van de stilstaande en bewegende beelden die ik had genomen van het feestje afgelopen zaterdag bij mijn oudste dochter. Dat filmpje zet ik dan verborgen op YouTube en dan deel ik het in de familiegroepsapp. Of al mijn kinderen en kleinkinderen er blij mee zijn weet ik niet, maar zelf geniet ik van het maken van het filmpje en het kijken ernaar.
Vandaag ga ik ‘Uithof6’ maken, een laatste filmpje in dit seizoen van onze wandelingen in de Uithof. De laatste maanden waren er niet zoveel verrassingen te zien in de Uithof als in de lentemaanden en dat zal te merken zijn aan dit filmpje, maar niettemin genieten wij nog steeds van onze ochtendwandelingen.
Sorry lezer, dat de Spaanse cursus gratis zou zijn bleek te mooi om waar te zijn. Na een een week (overigens heel goede) lessen ter introductie houd ik het voor gezien. Vandaag kreeg ik een ‘fantastisch’ aanbod via de mail.
Wauw, omdat ik het ben, krijg ik gratis toegang tot de cursus en spaar daarmee 97 dollar uit. Ik klik op de link om de verrassing te bekijken die me wacht en krijg dit:
Ik haak hier af. De lessen die ik gratis heb genoten hebben me al veel geholpen. Ik heb geen moeite met vlot Spaans praten, al valt er grammaticaal nog veel te verbeteren.
Mijn leerweg zal verder gaan via het lezen van Spaanse romans en herhaling van de lessen van deze week. Adiós Karo, het was fijn om naar je te kijken en de paar lessen te volgen die je gratis gaf.
Als gepensioneerde is het goed om wel wat bezigheden te blijven hebben. Anders worden de dagen wel wat eentonig en is er mentaal en fysiek te weinig uitdaging. Dat kan het verouderingsproces versnellen.
Ahmad en ik zijn graag bezig. Naast wandelen, lezen en rummikub, wat voor ons beiden een dagelijks terugkerende activiteit is, hebben we ieder onze hobby’s. Een gemeenschappelijke hobby is koken, waarbij we elkaar aanvullen in specialiteiten.
De laatste jaren leefde ik me uit met schilderen, maar sinds een tijdje heb ik daar geen zin in. Ik heb al veel schilderijen gemaakt voor mezelf en anderen. Op dit moment heb ik geen behoefte aan nog een schilderij en ik heb er geen idee voor. Ik vind het wel even welletjes.
Dus heb ik bedacht wat ik nog meer zou kunnen doen in mijn grote hoeveelheid vrije tijd naast fietsen met kijkplezier op de tablet en meedoen met NL in Beweging.
Ik realiseerde me dat ik al een hele tijd voldoende Spaans spreek om met Ahmad te kunnen praten en om me verstaanbaar te maken in Spanje, maar ook dat ik al jaren op hetzelfde niveau ben blijven hangen qua woordenschat en grammatica. Ik kan me er goed mee behelpen, maar soms zou ik nog wat meer woorden en uitdrukkingen willen kennen om me nog beter uit te drukken en grapjes te kunnen maken en dergelijke. Ik ging op zoek naar les via internet, omdat je dat overal kan doen, waar je ook bent.
Ik trof na enig zoeken een cursus die mij op het lijf geschreven is. En ik deel hem in dit weblog, omdat misschien meer mensen op zoek kunnen zijn naar een dergelijke cursus. Hij is bedoeld voor mensen die al een beetje tot goed Spaans verstaan, omdat de cursus geheel in het Spaans gesproken is zonder vertaling in een andere taal. Je leert door veel te luisteren en de oefeningen te doen (van vraag en antwoord) op een natuurlijke manier zonder boeken en zonder dingen op te schrijven, maar door herhaling. Er zijn verschillende niveaus waarop je kan beginnen. Je kan teneinde overal makkelijk toegang te krijgen tot de cursus de Kajabi app downloaden die geschikt is voor iPhone en Android.
Ik ben een paar dagen geleden begonnen met de cursus op het niveau ‘Ejercicios de Alto Impacto’ en ik leer er veel van. De cursus is nog gratis ook. Een aanrader voor wie graag de Spaanse taal op een natuurlijke manier wil leren. De cursus wordt gegeven door een heel prettige docente en een partner. De docente aanmoedigt je aan door regelmatig een mail te sturen, wanneer je weer een stapje verder kan. Het enige dat zij van je verlangt is dat je serieus van plan bent om minstens 20 minuten per dag tijd te besteden aan de cursus. Er is geen interactie tijdens de oefeningen. Je geeft een antwoord en je hoort daarna het juiste antwoord. De docente kan wel zien hoe vaak je oefeningen herhaalt (denk ik).
Omdat ik hem heb gekocht teneinde mijn kinderen te kunnen bezoeken en toch wil dat de auto goed blijft rijden heb ik me voorgenomen minstens elke week een ritje te maken. Vandaag was dat naar Hendrik-Ido-Ambacht en zaterdag ga ik naar Naaldwijk.
Ik ben een banger persoon geworden dan jaren geleden, toen ik overal naartoe karde zonder navigatie en me nooit druk maakte of ik wel kon parkeren waar ik moest zijn. Maar ik ben niet alleen voorzichtiger en banger om auto te rijden, ook op de fiets voel ik me minder zeker dan voorheen. Als ik terugdenk aan de tijd dat ik met mijn Tomos overal heen scheurde, door regen en sneeuw en hagel, zonder bang te zijn voor een uitglijder, dan kan ik me dat nu niet meer voorstellen.
Angsthaas die ik ben geworden met mijn broze lijfje. Maar ik blijf wel rijden! Ik heb het er zeer graag voor over dat ik de auto moet pakken om mijn kinderen op te zoeken. En ook op de fiets blijf ik rijden, maar ik ben wel voorzichtiger met op- en afstappen.
Angst is een slechte raadgever, maar voorzichtig zijn kan geen kwaad. Ik denk dat deze onzekerheid hoort bij het steeds ouder worden.
Toen ik nog geen kinderen had nam ik veel risico’s door overal op te klimmen en te duiken van een hoge duikplank. Na de geboorte van mijn kinderen werd ik voorzichtiger en nam ik minder risico, maar ik was nog steeds niet bang. Nu ben ik een angsthaas geworden. Maar daar wil ik niet te veel aan toegeven. Herkent de oudere lezer dat of ben ik de enige?
De Cruijff schoenen in maat 40 overtuigden me toch niet. Ik twijfelde zo over de maat dat ik ze een dag niet durfde aan te trekken. Vroeger had ik maat 37.5. Was het eigenlijk niet onwaarschijnlijk dat mijn voeten zouden zijn gegroeid naar maat 40? Het meisje in de winkel waarschuwde me nog dat ik echt voldoende had aan maat 39, maar ik was zo bang voor pijn in mijn voeten dat ik toch maat 40 meenam.
Gisteren trok ik ze toch maar aan. Ik merkte dat mijn hiel eruit slipte als ik ermee liep. Strakker de veters aantrekken hielp niet. Maar ja, ik had wel een gigantische ruimte voorin.
Vandaag wil ik vroeg boodschappen gaan doen. Ik trek de schoenen aan en wil er voor het eerst mee naar buiten gaan. Ik merk dat mijn hart als een gek tekeer gaat. Er klopt iets niet! Ik voel bij mijn hiel en merk dat ik er gemakkelijk een dikke vinger tussen kan steken. Het meisje in de winkel had gelijk. Ik moest 39 hebben.
Ik zeg het tegen Ahmad. Hij begrijpt dat onze ochtendwandeling vandaag niet zal doorgaan, omdat ik direct na de boodschappen voor de derde keer met de tram naar de stad wil om de schoenen te ruilen voor dezelfde in maat 39.
De tram raakt langzaam bomvol met mensen die naar Scheveningen gaan. Zittend tussen een menigte staande mensen ruik ik een walgelijke zweetlucht. Valt het de anderen die in mijn buurt zitten ook op? Kennelijk niet, want mensen zitten vredig in hun telefoon of om zich heen te kijken. Ik ben blij als ik kan uitstappen en loop met gezwinde pas naar the atletics foot. Er staan opnieuw twee andere verkopers in de winkel. Ik leg aan één van de jongens uit dat ik schoenen bij me heb in maat 40, maar dat ik ze wil ruilen voor maat 39. Hij gaat naar achteren, naar het magazijn. Het duurt een tijd voor hij terugkeert. ‘Hij kan het zeker niet vinden,’ lach ik naar de andere jongen. Dan komt de jongen tevoorschijn met achter hem dezelfde man met baard als die de vorige keer in de winkel was. Hij is kennelijk de filiaalmanager. Hij begint tegen me te preken. Dat het niet leuk is wat ik doe. ‘We hebben u goed geholpen, mevrouw, en eigenlijk had u de vorige keer niet eens de schoenen mogen ruilen die afgeprijsd waren. Dat staat ook op de bon. En nu komt u weer. Begrijpt u dat dat voor ons niet leuk is?’ Ik zeg dat ik het begrijp en dat het mijn fout is en dat ik ook zulke moeilijke voeten heb. ‘Maar snapt u dat dit voor ons niet leuk is?’ vraagt hij nog een keer streng. ‘Ja, dat begrijp ik zeker, en ik waardeer het dat jullie me de vorige keer hebben laten ruilen maar ik ga toch ook nu niet weg zonder schoenen? Ik koop toch alsnog dezelfde schoenen?’ zeg ik verbaasd. ‘O,’ zegt hij dan. ‘Dat wist ik niet. Ik dacht dat u uw geld kwam terugvragen.’ ‘Nee, ik wilde alleen de schoenen in een maat kleiner.’ De man maakt nu een biddend en buigend gebaar naar mij. ‘Sorry mevrouw, ik had het niet begrepen.’ En snel haalt hij de schoenen in maat 39 uit het magazijn. Blij trek ik ze aan en ze blijken inderdaad prima te passen. Als de jongen een nieuwe bon voor me maakt en ik de andere moet ondertekenen zeg ik hem dat ik geen tasje hoef, omdat ik de papieren tas van de andere schoenen nog in mijn hand heb. Alsnog pakt hij een nieuwe papieren tas. ‘Nee, dat hoeft niet,’ zeg ik nog eens. ‘O ja,’ lacht de jongen. ‘Nog even wakker worden,’ lach ik terug.
Ik heb net eindelijk de tas met de doos en de bon in de papierbak durven gooien en ik voel me opgelucht.
Met de meeste aankopen ben ik voorzichtig en heel kritisch voor ik iets aanschaf. Het komt niet zo vaak voor dat ik een miskoop heb. Miskopen gebeuren bij mij sneller bij aankopen op internet. Ik kan me een miskoop herinneren van opzetstukken voor tandenborstels, een ‘antisnurk-apparaat’ dat totaal niet werkte en een jurk van een goedkope modeaanbieder die er niet uitzag als op het plaatje.
Maar waar ik me heel vaak in vergaloppeer, dat zijn schoenen. Ik heb jaren te kampen gehad met moeilijke en zelfs enigszins misvormde voeten. Inmiddels zijn de voeten hersteld door middel van operaties, maar het blijven nogal brede voeten, waarvan de linker ook nog ietsje langer en breder is dan de rechter.
Gisteren ging ik naar de stad met de tram, omdat daar meer keus is in sportschoenen. Omdat het een hete dag beloofde te worden, verwachtte ik niet veel mensen in de doorgaans propvolle winkels, waar vooral jongeren zich staan te vergapen aan de laatste trendy modellen. Ik loop het beste op sportschoenen en daarom ben ik veroordeeld me om de zoveel jaar te begeven in dat soort winkels.
Ik wil altijd zwarte schoenen. Zoveel als ik verder van kleur houd, zo totaal niet houd ik van gekleurde, dan wel witte schoenen. Het valt niet mee om zwarte sportschoenen die niet lomp overkomen te vinden voor vrouwen, want vrouwen hebben vooral keus uit sportschoenen in allerlei pasteltinten, die men kennelijk ziet als vrouwelijk
Maar om een lang verhaal kort te maken. Ik kocht gisteren een paar zwarte Nikes, die bij het aantrekken onmiddellijk goed leken te zitten. Ik paste de linker, mijn lastigste voet. Ik liep er even op en voelde niks knellen. Blij kocht ik de peperdure schoenen met 20 % korting.
Bij thuiskomst besloot ik ze binnen in te lopen. Ik ging ermee op mijn hometrainer. Karamba, ze zaten eigenlijk niet zo lekker. Ik dacht ook dat het maat 39 was, maar zag, kijkend op de doos, dat het 38.5 was. Op de bon staat dat afgeprijsde artikelen niet geruild kunnen worden. Maar ik heb de schoenen net en nog niet buiten gedragen en ik wil dezelfde passen in een halve of hele maat groter. Vandaag bel ik de winkel. Ik krijg een antwoordapparaat, waarin ik mijn boodschap kan inspreken, wat ik doe. Ik bel nog een paar keer, maar krijg geen persoon aan de lijn.
Ik voel me een enorme sukkel. Zo vaak overkomt het mij dat ik (de eens in de zoveel jaar dat ik schoenen nodig heb) dat ik de verkeerde schoenen koop. Ik ben onzeker in schoenenwinkels en kappers. Van de zenuwen gedraag ik me dan raar en te gehaast.
Zucht. Als ik geen gehoor krijg vandaag, ga ik met mijn schoenen in de doos op goed geluk nog eens naar de winkel. Op hoop van zegen. Anders was het een dure vergissing.
Het is gelukt! De telefoon werd niet opgenomen bij ’the athlete’s foot’, omdat ze in een verbouwing zitten en de telefoon tijdelijk is afgesloten. Ik werd geholpen door een andere verkoper dan gisteren. Ze hadden de schoenen die ik gisteren kocht niet meer in het zwart in een grotere maat, maar ik mocht andere schoenen uitzoeken. Ik heb nu mooie schoenen van het merk Cruijff. Dit keer luisterde ik niet naar de verkoper, die me maat 39 adviseerde. Ik kocht maat 40. Op de terugweg in de tram zat ik weer te stressen of de schoenen dit keer niet te groot waren. In mijn fantasie werden ze alsmaar groter en zag ik mezelf erin van voor naar achter glijden als in een boot. Maar dat bleek bij thuiskomst toch niet zo te zijn. Ze zitten perfect en ik heb bovendien 55 euro teruggekregen. Het leed is voorbij en nu hoef ik hopelijk een paar jaar geen schoenen meer te kopen.
Cruijff was niet alleen een goede voetballer en trainer maar in mijn ogen ook een sympathieke man. Ik vind het niet erg om zijn naam op mijn schoenen te hebben staan. Het doet me wel pijn dat Indonesische handen deze vervaardigd hebben voor een klein beetje geld. Daarom koop ik niet meer schoenen dan noodzakelijk.
