Gisteren las ik een boek getiteld ´het meisje dat de wereld veranderde´ van Machiel Hoek. Hoewel ik anders denk dan de hoofdpersonen (bijvoorbeeld de opa die gelooft in reïncarnatie en in de kracht van affirmatie) wilde ik mijn vooringenomenheid opzij zetten en het boek toch uitlezen. Ik heb er zeker wat van opgestoken. Zoals dat mensen hun angsten en vooroordelen kunnen doorgeven aan volgende generaties. Dat een ieder de wereld bekijkt vanuit een uniek standpunt en dat daardoor de meningen en waarheden van mensen van elkaar verschillen. Dat het goed is om te beseffen dat jouw ´waarheid´ er maar één van vele is.
Ik merk dat ik nog steeds vaak ´invul´ wat iets zou moeten zijn zonder het echt te aanschouwen en vervolgens te beschouwen. Als je al een mening hebt over iets dan kan je niet meer goed kijken naar wat werkelijk plaatsvindt en voelen wat dit met je doet. Je hebt datgene wat plaatsvindt al ingedeeld in ervaringen of gebeurtenissen die je kent uit eerdere ervaring. Dat is een euvel waarvan je steeds meer last krijgt naarmate je ouder wordt. Een kind kijkt nog onbevangen naar de wereld om zich heen, want het heeft nog niet zoveel ervaringen. De wereld doet zich aan een kind meer voor als telkens nieuw en anders. Hoe ouder men wordt en hoe meer men heeft ervaren, hoe meer men geneigd is elke nieuwe gebeurtenis in te delen en te categoriseren in iets dat men al eerder heeft meegemaakt. Daardoor kijkt men dan niet echt maar plaatst men als het ware dat wat men ziet al in een vakje.
Vanmorgen bedacht ik dat ook liefde en geborgenheid of gebrek daaraan kan worden doorgegeven van generatie op generatie. Ik voelde nooit de liefde van mijn moeder, maar als ik me verplaats in haar, dan bedenk ik me hoe zij zich gevoeld kan hebben in haar jeugd. Haar vader was een belangrijk man en altijd aan het werk en haar moeder was veel aan het bridgen en niet thuis. Zij was overgeleverd aan de zorg van bedienden. Dat moet eenzaam zijn geweest. En zo heeft een ieder een geschiedenis en handelt deze vanuit wat deze heeft ervaren.
Ik wil niet te veel vertrouwen op wat ik denk te weten uit ervaring, maar echt kijken en voelen wat plaatsvind op elk moment. Dat kan alleen door volledig te zijn in het moment en al mijn zintuigen te gebruiken. Mijn waarneming en gevoel bij een gebeurtenis zijn slechts één van vele mogelijke belevingen die een ander op datzelfde moment en dezelfde plaats kan hebben. Maar een waarneming zonder oordeel is voor mij werkelijker dan wanneer ik alvorens goed te kijken en te luisteren een ervaring direct indeel in een voor mij bekende categorie. Zonder deze onnodige hersengymnastiek en ballast in mijn hoofd oogt de wereld frisser en kan ik adequater reageren op mijn omgeving.