Categorie archieven: General

Hobby valt een beetje weg

Geplaatst op door
Beantwoorden

Omdat de Spaanse cursus geen optie meer is voor mij, moet ik wat anders bedenken als activiteit op deze regenachtige dag. Dat is ten eerste dit bericht blind typen, zoals ik mezelf geleerd heb in een online typecursus. Ik ben ook hierin sinds lange tijd lui geworden en typte de laatste tijd weer met 4 vingers en kijkend op mijn toetsenbord, een methode die efficiënter lijkt maar het niet is.

Verder maak ik weer filmpjes, gewoon voor de lol, zoals gisteren een filmpje van de stilstaande en bewegende beelden die ik had genomen van het feestje afgelopen zaterdag bij mijn oudste dochter. Dat filmpje zet ik dan verborgen op YouTube en dan deel ik het in de familiegroepsapp. Of al mijn kinderen en kleinkinderen er blij mee zijn weet ik niet, maar zelf geniet ik van het maken van het filmpje en het kijken ernaar.

Vandaag ga ik ‘Uithof6’ maken, een laatste filmpje in dit seizoen van onze wandelingen in de Uithof. De laatste maanden waren er niet zoveel verrassingen te zien in de Uithof als in de lentemaanden en dat zal te merken zijn aan dit filmpje, maar niettemin genieten wij nog steeds van onze ochtendwandelingen.

Er zat toch een addertje onder het gras/’hubo una trampa’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Sorry lezer, dat de Spaanse cursus gratis zou zijn bleek te mooi om waar te zijn. Na een een week (overigens heel goede) lessen ter introductie houd ik het voor gezien. Vandaag kreeg ik een ‘fantastisch’ aanbod via de mail.

Wauw, omdat ik het ben, krijg ik gratis toegang tot de cursus en spaar daarmee 97 dollar uit. Ik klik op de link om de verrassing te bekijken die me wacht en krijg dit:

Ik haak hier af. De lessen die ik gratis heb genoten hebben me al veel geholpen. Ik heb geen moeite met vlot Spaans praten, al valt er grammaticaal nog veel te verbeteren.

Mijn leerweg zal verder gaan via het lezen van Spaanse romans en herhaling van de lessen van deze week. Adiós Karo, het was fijn om naar je te kijken en de paar lessen te volgen die je gratis gaf.

Spaanse les met de Kajabi app, mijn nieuwe hobby!

Geplaatst op door
Beantwoorden

Als gepensioneerde is het goed om wel wat bezigheden te blijven hebben. Anders worden de dagen wel wat eentonig en is er mentaal en fysiek te weinig uitdaging. Dat kan het verouderingsproces versnellen.

Ahmad en ik zijn graag bezig. Naast wandelen, lezen en rummikub, wat voor ons beiden een dagelijks terugkerende activiteit is, hebben we ieder onze hobby’s. Een gemeenschappelijke hobby is koken, waarbij we elkaar aanvullen in specialiteiten.

De laatste jaren leefde ik me uit met schilderen, maar sinds een tijdje heb ik daar geen zin in. Ik heb al veel schilderijen gemaakt voor mezelf en anderen. Op dit moment heb ik geen behoefte aan nog een schilderij en ik heb er geen idee voor. Ik vind het wel even welletjes.

Dus heb ik bedacht wat ik nog meer zou kunnen doen in mijn grote hoeveelheid vrije tijd naast fietsen met kijkplezier op de tablet en meedoen met NL in Beweging.

Ik realiseerde me dat ik al een hele tijd voldoende Spaans spreek om met Ahmad te kunnen praten en om me verstaanbaar te maken in Spanje, maar ook dat ik al jaren op hetzelfde niveau ben blijven hangen qua woordenschat en grammatica. Ik kan me er goed mee behelpen, maar soms zou ik nog wat meer woorden en uitdrukkingen willen kennen om me nog beter uit te drukken en grapjes te kunnen maken en dergelijke. Ik ging op zoek naar les via internet, omdat je dat overal kan doen, waar je ook bent.

Ik trof na enig zoeken een cursus die mij op het lijf geschreven is. En ik deel hem in dit weblog, omdat misschien meer mensen op zoek kunnen zijn naar een dergelijke cursus. Hij is bedoeld voor mensen die al een beetje tot goed Spaans verstaan, omdat de cursus geheel in het Spaans gesproken is zonder vertaling in een andere taal. Je leert door veel te luisteren en de oefeningen te doen (van vraag en antwoord) op een natuurlijke manier zonder boeken en zonder dingen op te schrijven, maar door herhaling. Er zijn verschillende niveaus waarop je kan beginnen. Je kan teneinde overal makkelijk toegang te krijgen tot de cursus de Kajabi app downloaden die geschikt is voor iPhone en Android.

Ik ben een paar dagen geleden begonnen met de cursus op het niveau ‘Ejercicios de Alto Impacto’ en ik leer er veel van. De cursus is nog gratis ook. Een aanrader voor wie graag de Spaanse taal op een natuurlijke manier wil leren. De cursus wordt gegeven door een heel prettige docente en een partner. De docente aanmoedigt je aan door regelmatig een mail te sturen, wanneer je weer een stapje verder kan. Het enige dat zij van je verlangt is dat je serieus van plan bent om minstens 20 minuten per dag tijd te besteden aan de cursus. Er is geen interactie tijdens de oefeningen. Je geeft een antwoord en je hoort daarna het juiste antwoord. De docente kan wel zien hoe vaak je oefeningen herhaalt (denk ik).

Rijden met die auto!

Geplaatst op door
2

Omdat ik hem heb gekocht teneinde mijn kinderen te kunnen bezoeken en toch wil dat de auto goed blijft rijden heb ik me voorgenomen minstens elke week een ritje te maken. Vandaag was dat naar Hendrik-Ido-Ambacht en zaterdag ga ik naar Naaldwijk.

Ik ben een banger persoon geworden dan jaren geleden, toen ik overal naartoe karde zonder navigatie en me nooit druk maakte of ik wel kon parkeren waar ik moest zijn. Maar ik ben niet alleen voorzichtiger en banger om auto te rijden, ook op de fiets voel ik me minder zeker dan voorheen. Als ik terugdenk aan de tijd dat ik met mijn Tomos overal heen scheurde, door regen en sneeuw en hagel, zonder bang te zijn voor een uitglijder, dan kan ik me dat nu niet meer voorstellen.

Angsthaas die ik ben geworden met mijn broze lijfje. Maar ik blijf wel rijden! Ik heb het er zeer graag voor over dat ik de auto moet pakken om mijn kinderen op te zoeken. En ook op de fiets blijf ik rijden, maar ik ben wel voorzichtiger met op- en afstappen.

Angst is een slechte raadgever, maar voorzichtig zijn kan geen kwaad. Ik denk dat deze onzekerheid hoort bij het steeds ouder worden.

Toen ik nog geen kinderen had nam ik veel risico’s door overal op te klimmen en te duiken van een hoge duikplank. Na de geboorte van mijn kinderen werd ik voorzichtiger en nam ik minder risico, maar ik was nog steeds niet bang. Nu ben ik een angsthaas geworden. Maar daar wil ik niet te veel aan toegeven. Herkent de oudere lezer dat of ben ik de enige?

Op mijn donder

Geplaatst op door
Beantwoorden

De Cruijff schoenen in maat 40 overtuigden me toch niet. Ik twijfelde zo over de maat dat ik ze een dag niet durfde aan te trekken. Vroeger had ik maat 37.5. Was het eigenlijk niet onwaarschijnlijk dat mijn voeten zouden zijn gegroeid naar maat 40? Het meisje in de winkel waarschuwde me nog dat ik echt voldoende had aan maat 39, maar ik was zo bang voor pijn in mijn voeten dat ik toch maat 40 meenam.

Gisteren trok ik ze toch maar aan. Ik merkte dat mijn hiel eruit slipte als ik ermee liep. Strakker de veters aantrekken hielp niet. Maar ja, ik had wel een gigantische ruimte voorin.

Vandaag wil ik vroeg boodschappen gaan doen. Ik trek de schoenen aan en wil er voor het eerst mee naar buiten gaan. Ik merk dat mijn hart als een gek tekeer gaat. Er klopt iets niet! Ik voel bij mijn hiel en merk dat ik er gemakkelijk een dikke vinger tussen kan steken. Het meisje in de winkel had gelijk. Ik moest 39 hebben.

Ik zeg het tegen Ahmad. Hij begrijpt dat onze ochtendwandeling vandaag niet zal doorgaan, omdat ik direct na de boodschappen voor de derde keer met de tram naar de stad wil om de schoenen te ruilen voor dezelfde in maat 39.

De tram raakt langzaam bomvol met mensen die naar Scheveningen gaan. Zittend tussen een menigte staande mensen ruik ik een walgelijke zweetlucht. Valt het de anderen die in mijn buurt zitten ook op? Kennelijk niet, want mensen zitten vredig in hun telefoon of om zich heen te kijken. Ik ben blij als ik kan uitstappen en loop met gezwinde pas naar the atletics foot. Er staan opnieuw twee andere verkopers in de winkel. Ik leg aan één van de jongens uit dat ik schoenen bij me heb in maat 40, maar dat ik ze wil ruilen voor maat 39. Hij gaat naar achteren, naar het magazijn. Het duurt een tijd voor hij terugkeert. ‘Hij kan het zeker niet vinden,’ lach ik naar de andere jongen. Dan komt de jongen tevoorschijn met achter hem dezelfde man met baard als die de vorige keer in de winkel was. Hij is kennelijk de filiaalmanager. Hij begint tegen me te preken. Dat het niet leuk is wat ik doe. ‘We hebben u goed geholpen, mevrouw, en eigenlijk had u de vorige keer niet eens de schoenen mogen ruilen die afgeprijsd waren. Dat staat ook op de bon. En nu komt u weer. Begrijpt u dat dat voor ons niet leuk is?’ Ik zeg dat ik het begrijp en dat het mijn fout is en dat ik ook zulke moeilijke voeten heb. ‘Maar snapt u dat dit voor ons niet leuk is?’ vraagt hij nog een keer streng. ‘Ja, dat begrijp ik zeker, en ik waardeer het dat jullie me de vorige keer hebben laten ruilen maar ik ga toch ook nu niet weg zonder schoenen? Ik koop toch alsnog dezelfde schoenen?’ zeg ik verbaasd. ‘O,’ zegt hij dan. ‘Dat wist ik niet. Ik dacht dat u uw geld kwam terugvragen.’ ‘Nee, ik wilde alleen de schoenen in een maat kleiner.’ De man maakt nu een biddend en buigend gebaar naar mij. ‘Sorry mevrouw, ik had het niet begrepen.’ En snel haalt hij de schoenen in maat 39 uit het magazijn. Blij trek ik ze aan en ze blijken inderdaad prima te passen. Als de jongen een nieuwe bon voor me maakt en ik de andere moet ondertekenen zeg ik hem dat ik geen tasje hoef, omdat ik de papieren tas van de andere schoenen nog in mijn hand heb. Alsnog pakt hij een nieuwe papieren tas. ‘Nee, dat hoeft niet,’ zeg ik nog eens. ‘O ja,’ lacht de jongen. ‘Nog even wakker worden,’ lach ik terug.

Ik heb net eindelijk de tas met de doos en de bon in de papierbak durven gooien en ik voel me opgelucht.

Schoenenleed

Geplaatst op door
Beantwoorden

Met de meeste aankopen ben ik voorzichtig en heel kritisch voor ik iets aanschaf. Het komt niet zo vaak voor dat ik een miskoop heb. Miskopen gebeuren bij mij sneller bij aankopen op internet. Ik kan me een miskoop herinneren van opzetstukken voor tandenborstels, een ‘antisnurk-apparaat’ dat totaal niet werkte en een jurk van een goedkope modeaanbieder die er niet uitzag als op het plaatje.

Maar waar ik me heel vaak in vergaloppeer, dat zijn schoenen. Ik heb jaren te kampen gehad met moeilijke en zelfs enigszins misvormde voeten. Inmiddels zijn de voeten hersteld door middel van operaties, maar het blijven nogal brede voeten, waarvan de linker ook nog ietsje langer en breder is dan de rechter.

Gisteren ging ik naar de stad met de tram, omdat daar meer keus is in sportschoenen. Omdat het een hete dag beloofde te worden, verwachtte ik niet veel mensen in de doorgaans propvolle winkels, waar vooral jongeren zich staan te vergapen aan de laatste trendy modellen. Ik loop het beste op sportschoenen en daarom ben ik veroordeeld me om de zoveel jaar te begeven in dat soort winkels.

Ik wil altijd zwarte schoenen. Zoveel als ik verder van kleur houd, zo totaal niet houd ik van gekleurde, dan wel witte schoenen. Het valt niet mee om zwarte sportschoenen die niet lomp overkomen te vinden voor vrouwen, want vrouwen hebben vooral keus uit sportschoenen in allerlei pasteltinten, die men kennelijk ziet als vrouwelijk

Maar om een lang verhaal kort te maken. Ik kocht gisteren een paar zwarte Nikes, die bij het aantrekken onmiddellijk goed leken te zitten. Ik paste de linker, mijn lastigste voet. Ik liep er even op en voelde niks knellen. Blij kocht ik de peperdure schoenen met 20 % korting.

Bij thuiskomst besloot ik ze binnen in te lopen. Ik ging ermee op mijn hometrainer. Karamba, ze zaten eigenlijk niet zo lekker. Ik dacht ook dat het maat 39 was, maar zag, kijkend op de doos, dat het 38.5 was. Op de bon staat dat afgeprijsde artikelen niet geruild kunnen worden. Maar ik heb de schoenen net en nog niet buiten gedragen en ik wil dezelfde passen in een halve of hele maat groter. Vandaag bel ik de winkel. Ik krijg een antwoordapparaat, waarin ik mijn boodschap kan inspreken, wat ik doe. Ik bel nog een paar keer, maar krijg geen persoon aan de lijn.

Ik voel me een enorme sukkel. Zo vaak overkomt het mij dat ik (de eens in de zoveel jaar dat ik schoenen nodig heb) dat ik de verkeerde schoenen koop. Ik ben onzeker in schoenenwinkels en kappers. Van de zenuwen gedraag ik me dan raar en te gehaast.

Zucht. Als ik geen gehoor krijg vandaag, ga ik met mijn schoenen in de doos op goed geluk nog eens naar de winkel. Op hoop van zegen. Anders was het een dure vergissing.

Het is gelukt! De telefoon werd niet opgenomen bij ’the athlete’s foot’, omdat ze in een verbouwing zitten en de telefoon tijdelijk is afgesloten. Ik werd geholpen door een andere verkoper dan gisteren. Ze hadden de schoenen die ik gisteren kocht niet meer in het zwart in een grotere maat, maar ik mocht andere schoenen uitzoeken. Ik heb nu mooie schoenen van het merk Cruijff. Dit keer luisterde ik niet naar de verkoper, die me maat 39 adviseerde. Ik kocht maat 40. Op de terugweg in de tram zat ik weer te stressen of de schoenen dit keer niet te groot waren. In mijn fantasie werden ze alsmaar groter en zag ik mezelf erin van voor naar achter glijden als in een boot. Maar dat bleek bij thuiskomst toch niet zo te zijn. Ze zitten perfect en ik heb bovendien 55 euro teruggekregen. Het leed is voorbij en nu hoef ik hopelijk een paar jaar geen schoenen meer te kopen.

Cruijff was niet alleen een goede voetballer en trainer maar in mijn ogen ook een sympathieke man. Ik vind het niet erg om zijn naam op mijn schoenen te hebben staan. Het doet me wel pijn dat Indonesische handen deze vervaardigd hebben voor een klein beetje geld. Daarom koop ik niet meer schoenen dan noodzakelijk.

Alles verandert

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vanmorgen kon ik na het bidden (rond 5.30) niet meer slapen en ging ik nadenken over dat alles verandert en niks blijft. Het was de lijfspreuk van wijlen mijn broer Hans. En ik snap wel waarom. Hij had moeite met afscheid en verandering. Telkens opnieuw verhuisden wij en moesten we ons aanpassen in een nieuwe buurt en op een nieuwe school. Toen we een keer een dagje uit waren en mochten zwemmen aan een strandje langs een rivier, ging Hans een trommeltje met kleine voorwerpen begraven. ‘Als we later terugkomen, dan graven we dat op,’ zei hij. Elk afscheid van mooie momenten of dagen maakte ons weemoedig. Hans probeerde er iets van ‘vast te houden’ door dingen te begraven voor later, als we zouden terugkeren op dezelfde plek. Maar we kwamen nooit terug op eenzelfde plek.

Dat gevoel van dingen niet kunnen vasthouden, omdat alles nu eenmaal verandert, overviel me vanmorgen. Er kwam van alles in mijn gedachten. Dingen die lang geleden plaatsvonden herinner ik me als de dag van gisteren. Het is raar om jezelf te voelen als een constante in een steeds veranderende omgeving. Ik zou alles willen bewaren en in een doos stoppen. Het zijn niet zozeer de spullen of de kleding en andere materiële dingetjes, het zijn de herinneringen en de gevoelens die komen en gaan en die ik zou willen vasthouden. Ik weet niet wat ik daarmee dan zou moeten. Het is een gevoel van heimwee. Heimwee naar wat er niet meer is en heimwee naar wat nu is en er morgen niet meer zal zijn.

Maffe gedachten die ook voorbijgaan.

Belevenissen van een consument

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is mooi weer en vandaag ga ik na de tweede koffie op de fiets naar de Leyweg. Ik heb een drieledig doel: bij de HEMA een paar slipjes kopen, kijken naar sportschoenen bij Nelson en van Haren. En daarna lamsachterbout kopen.

Onderweg passeer ik de islamitische basisschool. De school gaat zodadelijk uit en ik zie een hele rij moeders op weg naar de school lopen. Er zijn veel jonge vrouwen die in zeer wijde gewaden met daaroverheen grote sluiers gekleed gaan. Het is een betrekkelijk nieuwe dracht, die het modebeeld in mijn buurt sterk begint de bepalen. Droegen de meeste vrouwen in mijn buurt voorheen al een hoofddoek en op zijn minst een jakje dat hun achterste bedekte, nu zie ik ineens veel islamitische vrouwen, en met name de jongere vrouwen, gekleed in zeer wijde gewaden in beige, grijze en zwarte tinten. Het viel me gisteren ook al op toen ik eventjes naar AH fietste. Het is een kledingstijl, die in deze buurt plotseling sterk aan het opkomen is. Ik zie zelfs een vrouw lopen met een nikab. Ze is geheel in het zwart en vanaf de zijkant zie ik dat ze haar mond ook bedekt heeft. Wat een kuisheid ineens. Waar zou die toch vandaan komen? Zou het een nieuw geluid zijn vanuit de moskee, waar mogelijk gesteld wordt de beste en meest deugdzame vrouwen nu diegenen zijn die zich hullen in deze wijde kledij die hen doet lijken op nonnen? Ik weet het niet, maar ik heb mijn vermoedens.

Ik fiets rustig verder in mijn spijkerbroek met bloesje. Ogen op steeltjes, dat wel, want het verkeer is enorm veel drukker geworden sinds de grote vakantie voorbij is. Het lijkt wel een verdriedubbeling. Ik weet dat ik kwetsbaar ben met mijn broze botjes en dus kijk ik wel uit mijn doppen.

Bij Nelson zie ik geen sportschoenen die me bevallen. Ik zoek simpele lichtgewicht schoenen met een goede profielzool, die mijn zwarte Nikes waarin nu een gaatje zit kunnen vervangen. Ik zie heel zware en lompe schoenen en de meeste hebben naar mijn smaak te veel kleuren en tierelantijnen. Voor de zekerheid loop ik nog even naar van Haren, maar ik verwacht daar niet veel behoorlijks te vinden. En dat is ook zo. Tijdens het zoeken raak ik aan de praat met een vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Zij zoekt ook en beweert dat de schoenen heus wel van kwaliteit zijn. ‘Niet als je één voet hebt die wat breder is dan de andere,’ zeg ik somber. Ik kijk naar haar voeten, enorme maar vrij smalle voeten in slippers. ‘U heeft lekkere smalle voeten,’ complimenteer ik haar. ‘Ja, het enige dat ik groot heb zijn mijn borsten en heupen,’ klaagt de vrouw. ‘Dat is toch iets wat we allemaal willen?’ lach ik. ‘Nee hoor, als het kon dan hakte ik ze eraf.’ ‘Krijgt u er rugpijn van?’ vraag ik bezorgd. ‘Nou! Verschrikkelijk,’ zegt ze en ze gunt me ongevraagd een blik in haar inderdaad gigantische decolleté. Ik zie dat ze een sport-BH draagt. ‘Dit is de enige BH die ik kan hebben,’ zegt ze. ‘Een normale BH verdraag ik niet met dit gewicht. Maar als we denken dat het ziekenfonds iets voor ons kan doen dan hebben we het mis. Alleen omdat we te wit zijn.’ Ik kijk haar even aan om te peilen of ze dit echt meent. ‘Nou….nou,’ zeg ik dan maar, om haar toch een beetje terug te fluiten. ‘Nee, echt waar, hoor,’ zegt ze nog een keer. Ik wens haar een fijne dag verder en veel succes met verder zoeken naar schoenen en ik taai snel af.

Weer ‘in de lucht’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zoals de paar oplettende lezers die ik heb opmerkten was mijn website een tijdje niet te vinden of er kwamen rare mededelingen tevoorschijn.

De website was gecrasht. Over het waarom en de moeizame weg van het herstellen ervan zal ik niet in detail treden. Dat is een saai en technisch verhaal. Wel wil ik hier vertellen hoe het begon en hoe de website uiteindelijk ‘gered’ kon worden.

Het begon met een mail van WordPress. In de mail stond dat het hen dit keer niet gelukt was om de website te updaten naar de laatste versie en dat ik het zelf handmatig kon doen in enkele minuten door een paar klikken. Dat deed ik, eerst via mijn telefoon, wat je volgens mij nooit moet doen. De update bleef hangen en ik sloot alle open pagina’s af.

Daarna probeerde ik het nog een keer in mijn laptop. Opnieuw bleef de update hangen tijdens het proces. Het lukte gewoonweg niet en zeker niet in enkele minuten. Het ging van kwaad tot erger. Het was een nachtmerrie die 2 dagen duurde, waarvan ik me herinner dat ik geen nieuwe berichten meer kon schrijven, geen foto’s meer kon uploaden en ook een tijdje dat ik helemaal niet meer in mijn website kon komen en dat de website gewoon onbereikbaar was voor iedereen. Goede raad was niet aanwezig.

Er volgden twee dagen van puzzelen door de knappe kop naast me, die naast vele andere rollen ook de rol van webmaster speelt. Hij is degene die weet hoe je de database die Strato om de zoveel tijd voor je bewaart als backup en de foto’s en andere attachments die te vinden zijn in filezilla kan combineren tot een goedlopende website.

Maar de databases in de backup van Strato bleken niet te werken. Er zat een grote fout in, maar waar die fout nu precies zat was Ahmad onduidelijk! Ahmad zat met een krom ruggetje uren te zoeken achter zijn en mijn laptop. De stoom kwam uit zijn oren. Ik piekerde met hem mee, maar ik heb er weinig verstand van.

Uiteindelijk, na veel pogingen, had hij de website in orde in een nieuwe WordPress installatie. Maar dat kon hij alleen voor elkaar krijgen met de kloon van mijn website in de local host, die hij enkele dagen voor de crash had geïnstalleerd.

‘Als ik je website niet had bewaard in de local host, was je alles wat je tot nu toe geschreven hebt kwijt geweest,’ zegt Ahmad. ‘Misschien wilde Allah dat ik het voor je bewaarde en deed ik dat, zonder te weten wat er enkele dagen later zou gebeuren met je website.’ ‘Zitten de berichten dan niet in filezilla?’ vraag ik, domme leek. ‘Nee, in filezilla vind je alleen de attachments, links en foto’s die horen bij de berichten, de pagina’s en plugins e.d. De berichten zijn alleen te vinden in de database van je webhost (Strato) en die was in ons geval gecrasht.’

Wat een toeval. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik ben blij dat ik weer schrijven kan, als ik daar zin in mocht krijgen.

Eerlijk gezegd vond ik het ook wel even rustig. Ik bedacht me dat ik mijn hosting bij Strato kon beëindigen en gewoon voor mezelf zou kunnen schrijven, zonder het telkens op het internet te gooien. Zoiets als ‘oma’s dagboek’ of een ander boek, wat misschien spannender zou zijn om te lezen, zoals mijn veelbewogen levensverhaal.

Terwijl Ahmad zat te puzzelen op een oplossing en het niet zeker was of dat zou lukken, besloot ik dat ik zou doorgaan met schrijven als het zou lukken om de website te herstellen. Als het niet zou lukken zou ik kiezen uit twee opties: een nieuwe website beginnen onder dezelfde domeinnaam of mijn hosting bij Strato opzeggen en niet meer voor een ieder leesbaar schrijven maar alleen maar voor mezelf, net als ik nu al doe met mijn schilderwerk.

Maar het lot heeft beslist dat ik hier nu verderga met deze ellenlange website, die al dateert van 2011.

Er komt nu een idee in mij op om er een tweeledig geheel van te maken. Een actueel gedeelte, waarin ik zoals tot nu toe erop los babbel en vertel over mijn wel en wee van nu. En een herinneringen-gedeelte, waarin ik terugga in de tijd en mijn leven beschrijf.

Ik vind dat laatste heel eng om te doen en nu neem ik me voor om dat gedeelte nog maar even voor mezelf te houden (door het in word te schrijven) en het pas als paginalink in dit weblog te zetten als ik het helemaal af heb en als ik vind dat het door mijn eigen keuring kan. Het is voor mij moeilijk om de dingen die ik meemaakte zwart op wit neer te typen en zelf te lezen, laat staan dat ik dat direct zou durven delen met anderen. Ik zou dat laatste alleen doen als ik denk dat dit zin heeft en herkenning zou kunnen oproepen en troost zou kunnen geven aan anderen.

Knappe koppen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vorige week was de zoon (I) van Ahmad een week in Nederland. Dit in verband met de formule 1 race die afgelopen zondag gereden werd. De ingenieurs die zorgen dat al die raceauto’s goed rijden zijn altijd vanaf de maandag tevoren present op de plaatsen overal ter wereld waar de race op zondagen gereden wordt. Sinds in ieder geval de laatste drie jaar vindt het spektakel ook jaarlijks plaats in Zandvoort. Alle keren dat I hier was voor een weekje maakte Ahmad van de gelegenheid gebruik om hem even te gaan zien.

De eerste keer was dat in Zandvoort, waar we heel lekker met I gingen eten in een Thais restaurant, de tweede keer was het ergens op een plek aan het water niet ver van Schiphol en dit jaar zagen we elkaar in een restaurant in Noordwijk. Het ligt er altijd aan in welke plaats en welk hotel I gestationeerd wordt. Altijd leuk om Ahmads lieve zoon I te zien, die dezelfde leeftijd heeft als mijn jongste zoon. Ik denk dat ik alleen maar een auto bezit om deze te gebruiken voor dat soort gelegenheden. De auto geeft mij de kans om naar mijn en Ahmad’s kinderen te rijden. Verder heb ik het mooie ding niet nodig. Ik fiets liever.

I vertelde ons tijdens het eten over het huis dat hij onlangs heeft kunnen kopen met zijn vriendin, op wie hij helemaal gek is. ‘Nu je zo een fijn leven hebt met je vriendin, vind je het nog wel leuk om zo vaak de hele wereld te moeten afreizen achter de formule 1 aan?’ vraag ik. Dan vertelt hij ons dat hij nu al jaren zo een 28 reizen per jaar moet maken, maar dat hij van plan is vanaf het komende jaar er maar 10 te gaan doen. Verder gaat hij dan thuis werken. ‘Waaraan?’ vragen wij. Dan vertelt hij dat, eigenlijk altijd al, de ingenieurs van de formule 1 zich niet alleen maar bezig houden met de races en de auto’s die daar rijden. Ze ontwerpen ook applicaties voor in auto’s. Zo is hij de medebedenker van het lampje dat gaat branden op het dashboard van auto’s als de bandendruk niet meer in orde is en de banden opgepompt dienen te worden. Nu is hij bezig met het ontwerpen van een nieuw navigatiesysteem voor in de auto. Als ik dit hem hoor vertellen, dan denk ik: ‘Wat een knappe kop is hij toch. Echt een slimme jongen, net als overigens ook de andere twee kinderen van Ahmad, die beiden in het onderwijs werken. Het zijn alle drie studiebollen.

Mijn lieve Ahmad is ook een studiebol. Hij heeft niet veel school mogen genieten, maar hij is, zoals ik misschien te vaak in dit weblog vertelde, een autodidact. Hij weet veel van geschiedenis, planten, dieren en hij heeft een goede algemene ontwikkeling. En hij weet heel veel van websites. Ik zit hier maar wat te kletsen in mijn weblog, maar dat dit weblog zo goed blijft draaien is mede te danken aan mijn lieve computernerd.

Gisteren vroeg hij mij hoe ik het zou vinden als ik dit weblog kon bewaren voor mijn kinderen als ik kom te overlijden. Dat zou ik graag willen. Nu is het zo dat dit weblog uit de lucht verdwijnt als ik kom te overlijden en geen contributie meer betaal aan mijn webhost (Strato). Maar Ahmad weet een manier om mijn hele weblog op te slaan in mijn pc. De pc fungeert dan als local host. Mijn website is dan niet meer te vinden op internet, maar wel in mijn laptop of desnoods, als ik dat vlak voor mijn overlijden zou kunnen regelen op een externe schijf. Het weblog in de local host zou je kunnen zien als een kloon van mijn echte weblog. Als ik nieuwe stukjes schrijf in mijn op internet te vinden weblog, dan kan ik (bijvoorbeeld maandelijks) de nieuw geschreven stukje met foto’s, links en filmpjes en al transporteren naar mijn weblog in de local host.

Waarom zou ik dit willen? Omdat ik denk dat het misschien leuk kan zijn voor mijn kinderen of kleinkinderen om dit heel veel later te lezen. Zoals je een kijkje neemt in een oud dagboek. De tijden zullen veranderen en dan is het misschien leuk dingen terug te lezen uit een heel andere tijd.

Ahmad legt me uit hoe hij het heeft gedaan. Dat weblog klonen en transporteren naar de local host. Het is voor mij echt abacadabra. Ik kan nog net begrijpen hoe ik kan inloggen in beide weblogs en gebruikmakend van xampp als administrator berichten kan exporteren van het echte weblog en vervolgens kan importeren in het gekloonde weblog in de local host. Maar ik blijf het wonderlijk vinden en bijzonder knap van Ahmad.

Wat een knappe koppen!