Dat de wereld nog zo slecht niet is. Er zijn nog altijd mensen, die zonder veel na te denken instinctief het goede doen. Met zelfs risico van letsel aan eigen lichaam.?

http://Kinderen overleven sprong uit brandend appartement https://www.ad.nl/buitenland/kinderen-overleven-sprong-uit-brandend-appartement~ae682583/

Alles verandert en niets blijft. Dat mochten we vandaag weer constateren, toen we naar Kijkduin fietsten. Van het gemoedelijke boulevardje met terrasjes, vistentjes en ijskramen is niets meer te vinden. Het vroegere winkelcentrumpje is nu tijdelijk een getto. Vlak langs de kust staan nu kolossale flatgebouwen, die het zicht voor de bewoners erachter verpesten. Ik heb me laten vertellen dat een appartementje in die kolossen een miljoen euro zou kosten. Gedeeltelijk is de flat al bewoond. Aan de kant met het uitzicht dat niet op de zee gericht is. De andere kant is wellicht te duur?

Alleen het strand is nog hetzelfde als voorheen. Daar kunnen ze niets aan verpesten. We fietsten terug naar huis door het natuurgebied Ockenburg en de Uithof. Ook daar is gebouwd, maar er is nog wel wat ongerepte natuur daar en er zijn daar nog fietspaden, waar auto’s niet mogen rijden. Wat een rust….

Ik denk dat de hele Lozerlaan, die loopt van Vrederust tot aan Kijkduin, uiteindelijk zal overgenomen worden door mensen met grote bouwplannen en grote geldwensen. Wij zullen het veld moeten ruimen. Maar een mooie tijd heb ik gehad in Den Haag Zuidwest met mijn kinderen.

Alles verandert en niets blijft. Wijzelf zullen ook niet meer zo lang op deze wereld blijven. Genieten van elke nieuwe dag dan maar! Zolang het nog kan……

Het was heerlijk om na zo lang en met te weinig slaap geschilderd en geveegd en geklooid te hebben, eindelijk rustig te kunnen slapen. Ik had tevoren alles opgeruimd. De voorbeeldfoto weggegooid en mijn palet en kwasten gereinigd.

Maar toen ik vanmorgen wakker werd, kreeg ik toch weer dat nare gevoel iets afgeleverd te hebben waar ikzelf helemaal niet blij mee ben. Het schilderij is al weg en betaald, maar bijna krijg ik de neiging om de klant aan te bieden het schilderij nog even terug te nemen om het verder onder handen te nemen. Ahmad vindt dat een belachelijk idee en waarschijnlijk heeft hij gelijk. Ik ga dat ook niet doen, maar ik voel me nog steeds ongemakkelijk met het verdiende geld. Ben er niet trots op.

Wat betreft de toekomst van mijn heerlijke huurwoning, die mij zo liet stressen het volgende: We zijn naar een voorlichtingsbijeenkomst geweest en daar merkte ik dat de bouwplannen dit keer echt concrete vormen hebben aangenomen. Er lagen maquettes in een vitrine van hoe het er allemaal gaat uitzien. Wat ik al begrepen had uit de brief die ik kreeg, bleek werkelijkheid te zullen worden. Met name de ruime vijf-kamer woningen met voor- en achtertuin en gelegen aan groene weides moeten het veld ruimen voor dicht op elkaar gebouwde kolossen. Het goede nieuws was dat ons hoekje pas als laatste aan de beurt zal zijn voor de sloop en dat zal rond 2030 zijn. Dan hoop ik 80 jaar te worden.

Het idee dat de plek waar mijn kinderen opgroeiden en speelden voor het huis totaal zal verdwijnen met huis en al geeft me de creeps. Het doet me sterk denken aan de terugkerende nachtmerrie die ik als kind had en waarin ik zag dat mijn ouderlijk huis een ruïne was. Dit is nog erger. Mijn huis en de overige 7 huizen in mijn omgeving zullen totaal verdwijnen om plaats te maken voor een steriele L vormige flat.

Ik sprak er over met mijn buren. Ook zij vinden het jammer, maar aan de andere kant constateren zij dat de buurt hier erg is achteruit gegaan. En dat is niet zozeer omdat hier veel mediterrane landgenoten wonen, want dat is helemaal geen probeem. Maar omdat de rustige omgeving van deze buurt met gratis parkeergelegenheid hier al jaren dagelijks gebruikt wordt door dealers om hun waren te verhandelen. En dat geeft op veel plekken overlast, waaraan de politie helaas weinig doet. Niet ver van mijn huis is een parkeergelegenheid, waar ik mijn auto kan neerzetten zonder veel last te hebben van vogelpoep. De rest van de wegen hier wordt omzoomd door hoge bomen. Ik vroeg me al een tijd af waarom er ineens zoveel plaats is en niemand zijn auto daar nu parkeert. Ik weet het antwoord nu. Het is de plek geworden waar het meest gedeald wordt. Toen ik in Spanje was heeft daar een grote vechtpartij plaats gevonden met messentrekkerij tussen 10-tallen volwassen, schreeuwende mannen.

Waren het vroeger hangjongeren, die hier de buurt een beetje ‘onveilig’ maakten met wat geblow en soms baldadig gedrag, nu zijn het volwassen kerels in dure auto’s die ’s nachts lawaaierig van zich laten horen en etenswaren en blikjes van zich af gooien, zodat de bewoners die rommel in de ochtend kunnen zien liggen op straat en op het mooie groene gras. Ik bof nog dat ik woon in een rustig gedeelte en op afstand van de openbare weg.

Misschien is het in de toekomst niet zo erg om hier te vertrekken, Den Haag te verlaten en in de buurt van mijn kinderen te gaan wonen…….

En wat betreft het aannemen van portretschilderen in opdracht: ik neem nu even een pauze. Ga de eenhoorn schilderen, die ik zou maken voor mijn kleindochter. Ik heb tegen mijn klant gezegd dat we contact zullen houden en dat ik zal laten weten wanneer ik weer tijd heb voor een volgende opdracht.

Ik ben ook maar een oude vrouw met twee handen en er is nog een leven naast met schilderen bezig zijn.

Het ging goed met de opdracht die ik kreeg met deadline. De opa en de achtergrond en het lijfje van het kindje waren in anderhalve week al geschilderd in een paar uurtjes per dag. Restte alleen nog het gezichtje van de kleine. En dat was enkele weken terug, toen ik nog ruim de tijd had.

Ik had enkele foto’s van het kindje, geen van alle erg duidelijk. Ik nam er één die voor mij het meest duidelijk was en ook grappig. De kleine had dezelfde flapoortjes als haar opa en op de foto keek ze guitig in de lens, haar mondje en gezichtje onder de chocola. Die zou ik er uiteraard niet bij schilderen.

Halverwege het hele proces vroeg moeder hoe het ervoor stond met het schilderij en of ik een foto wilde sturen. Dat deed ik. (les nummer 1: laat nooit een schilderij aan de opdrachtgever zien als het nog niet klaar is!).

Moeder wilde graag dat het kindje een mutsje droeg of een strik, omdat dit karakteristiek zou zij voor haar. Of dat nog kon. Jawel hoor. U vraagt en wij draaien. Ik vond het zelf erg jammer van de schattige oortjes, maar begreep wel dat een moeder graag haar kindje op een bepaalde manier ziet afgebeeld.

Ik kon kiezen uit voorbeeldfoto’s uit een puntmutsje of die strik en ik besloot voor de strik te kiezen, omdat ik bang was dat het puntmutsje toch te veel een gelijkenis zou creëren met een kabouter.

Een paar dagen later vroeg moeder weer om een update. Ze vond schoonvader bijzonder goed gelukt, maar haar dochtertje leek niet voldoende . De ogen waren te groot en moesten wat ronder. Ik veegde snel wat oog weg en liet haar de volgende beeltenis zien.

Ik had een paar dagen geen tijd om verder te schilderen en de afbeelding van het kindje bij te werken op hier en daar schrale plekken door het vegen.

De dag brak aan dat ik weer tijd zou hebben om verder te schilderen. In de ochtend lag er een brief op de mat van de woningcorporatie van wie ik dit huis huur. Daarin werd verteld dat mijn hele buurt op de schop zal gaan. Het waren mooie woorden over het ‘verbeteren van mijn buurt’, maar het kwam erop neer dat mijn woningcorporatie zich heeft laten overhalen om de huurwoningen die hier staan vanaf de 50er jaren en die gebouwd zijn met veel groen en veel tuinen (toen er nog voldoende ruimte was om te bouwen), nu te laten slopen om plaats te maken voor kolossale flats en daartussen koopwoningen. Dat is niet gek, gezien het feit dat wij hier wonen op een gewilde locatie, dicht bij het strand van Kijkduin, met een natuurreservaat pal naast ons en bovendien vlakbij alle uitvalswegen. Karamba! Mijn wereld stortte in. Willen ze me werkelijk uit het huis zetten waar ik hoopte mijn laatste adem uit te blazen?

Ik was helemaal ontdaan en compleet van mijn stuk gebracht. Nog natrillend op mijn benen stond ik even later voor mijn ezel om het kindje bij te werken. Les nummer 2: ga nooit verder aan een schilderij als je gespannen bent door slecht nieuws!

Je raadt het al. Ik verpestte helemaal het gezicht van het kindje. Koppig als ik was, probeerde ik dat te herstellen. De hele dag klodderde ik verder, zonder me rust te gunnen, zonder te eten. Tot ik uiteindelijk om een uur of twaalf in mijn bed belandde. Doodop en met een nog steeds verpest kinderhoofdje. Ik was het helemaal kwijt. Ik zag niks meer helder.

En het werd niet beter. Ik deed in de weken daarna nog vele pogingen om de uitdrukking van een kindje dat ik niet ken te vangen. Het is me niet meer gelukt.

Het schilderij heb ik gisteren verkocht. Moeder was er blij mee. Ze wilde dat ik de prijs zou vaststellen. Ik vroeg 150 euro en dat vond zij prima. Gisteren kwam ze het halen, want vandaag zou de verjaardag van haar man gevierd worden.

Ze wil nog meer schilderijen van mij. Van haar ouders en één van haar man en haar en het kindje. Ik heb gezegd dat ik dat wel wil doen, maar geen dealine meer. Les nummer 3: accepteer geen deadline.

Gisteren was ik volkomen uitgeput, toen zij het schilderij kwam halen. Daarna heb ik geslapen van vijf tot negen in de avond en daarna weer van 23 tot 7 in de ochtend.

Ik voel me niet voldaan over mijn schilderij. Mensen om me heen snappen niet waarom ik me druk maak. De klant is immers tevreden. Maar ik ben niet tevreden, omdat ik niet datgene heb geleverd wat ik haar had willen geven. En raad eens wat. Nu ik eindelijk wat uitgerust ben, zie ik de fouten in het gezicht van het kindje en zie ik ook hoe ik gemakkelijk het ‘verloren kindje’ had kunnen terug toveren. Maar het schilderij is al weg, tentoongesteld aan haar hele familie op een verjaardagsfeest. Een schilderij waarvoor de schilderes zich in stilte schaamt. Het zal nog even blijven knagen.

Na een tijdje op marktplaats te hebben gestaan, waar ik me aanbied om te tekenen of schilderen in opdracht kreeg ik zowaar vandaag mijn eerste verzoek.

Er zit een ontroerend verhaal achter. Een opa, schoonvader van de opdrachtgeefster, is helaas overleden terwijl zij zwanger was van haar eerste kind. Haar man en zijn vader hadden een heel speciale band. Helaas heeft de opa dit kleinkind nooit kunnen zien, omdat hij overleed op vrij jonge leeftijd (56 jaar), terwijl zij zwanger was..

Nu wil zij een schilderij van de helaas overleden opa met zijn kleindochter, die nu 6 maandjes is. Dus het moet een portret worden van twee personen, de opa met een kleindochter die hij helaas nooit heeft kunnen zien.

Het zal een cadeau zijn voor haar man. Later moet het ook voor haar kind zijn als aandenken aan de opa die ze nooit gekend heeft. En er zit ook een deadline aan vast. Haar man is 23 juli jarig en dan moet het af zijn! Ik vertelde haar dat een olieverfschilderij een langdurige droogtijd heeft en dat het eigenlijk wel drie maanden duurt voordat ik het schilderij kan vernissen en afgeven. Maar zij wil het beslist eerder hebben. Ik heb haar gezegd dat ze het schilderij ook wel nat aan de muur kan hangen en dan later zelf vernissen, als het helemaal droog is.

Dus dat gaan we doen. Ze heeft me een aantal foto’s gestuurd van de opa en van het kindje. Ik heb al in gedachten welke compositie ik daarvan ga maken. Ahmad zal me helpen door een aantal gekozen foto’s voor mij te combineren tot één geheel.

Verder ging ik vandaag naar Hornbach om het schilderij, dat ik voor de andere opa en oma van mijn jongste kleinkind maakte, te laten inlijsten. Ik moest het schilderij meenemen voor de exacte maat. Ik zocht een lijst uit die me wel wat leek, tussen alle stukjes lijst die daar hingen uitgestald. Wat kostte die lijst? 89 euro per meter. Huh? Dat betekent bijna 180 euro voor dit schilderij en daar zouden ook nog maakkosten bijkomen. En dan te bedenken dat Hornbach goedkoper is in het inlijsten van schilderijen dan een andere professionele lijstenmaker. Oké, dan maar een goedkoper lijstje. Ik vond een andere, die me met maakkosten inbegrepen op nog altijd meer dan 80 euro kwam te staan. Nou ja, vooruit dan maar. De lijst moest wel besteld worden en daar gingen vier weken overheen. Pfff.

Ik keek even om me heen en zag wat kant en klaar lijsten in rijen staan. ‘Kan zoiets niet?’ vroeg ik aan het meisje. Ik pleeg wel vaker lijsten te gebruiken van Ikea-schilderijen en dergelijke. Ik pikte er een mooie bewerkte goudkleurige uit. 40 x 50. Mijn schilderij was ietsje groter in millimeters. Ze ging meten en ja hoor, mijn schilderij paste erin. ‘Dan neem ik die!’ Morgen klaar. En kosten in totaal 50 euro. En dat is omdat ik ervoor gekozen heb haar het inlijst-werk te laten doen voor een tientje extra. Ik was blij, toen ik de deur uitliep. Morgen kan ik hem ophalen. Hoop dat ze mijn canvasje niet beschadigen. Het was best moeilijk mijn zielekindje daar achter te laten in die grote winkel met die enorme daar rond klossende menigte.

Het heeft een tijd geduurd voordat ik eraan wilde geloven. Terwijl Ahmad elke dag, na de ‘almuerza’ (de warme middagmaaltijd om ongeveer 15 uur), zich even terugtrekt op ons bed voor een middagdutje, ga ik in de regel gewoon door met mijn bezigheden. Dat heeft tot gevolg dat ik meestal een aantal uurtjes later, zo rond de klok van 18 uur mijn dieptepunt in het energieniveau krijg en dan vaak alsnog even in slaap sukkel of wakker blijf maar met een slap gevoel. Dat herstelt zich dan vaak wel, maar toch loopt het gebrek aan uurtjes slaap uiteindelijk op tot een chronisch slaaptekort.

De Spanjaarden zijn zo gek nog niet met hun ritme van eten en drinken en slapen. Sinds ik het mediterrane ritme van eten en drinken aanhoud, ben ik in een veel betere lichamelijke conditie gekomen dan ooit tevoren, toen ik at wanneer mijn buik begon te knorren en verder niet veel aandacht gaf aan tijden van eten en drinken.

Vandaag besloot ik me niet alleen wat betreft het ritme van eten en drinken aan te passen aan mijn echtgenoot, maar ook mee te doen met zijn middagdut. En dat is me heel goed bevallen. Zo een kort momentje slapen verkwikt enorm en voorkomt de daling in energie die ik altijd in de vroege avond pleeg te hebben.

Ik schreef al eerder in dit weblog over het ritme van eten en drinken, dat ik aanhoud, sinds ik met Ahmad samen ben. Dat is inmiddels bijna 12 jaar.

Ik herhaal onze tijden van eten en drinken hier, omdat het misschien een goed idee is voor de lezer van dit weblog, die zich dat ritme qua dagindeling kan veroorloven (ik begrijp dat het voor werkende Nederlanders niet altijd mogelijk is):

Tussen 7 en 8 uur in de ochtend: Koffie en een glas water met een klein broodje erbij

Rond 11.30 uur: Koffietijd, d.w.z. een tweede mok koffie met nog wat te eten naar keus, een broodje of een koek.

Rond 15 uur: De almuerza. Dat is de grote warme maaltijd, bestaande uit een lekker bord warm eten met een glas water erbij, met fruit of yoghurt toe of elk andere toetje naar keus.

Daarna even een siësta van een half uur tot een uur.

Om 18 uur: tijd voor een kop thee met wat erbij. Kan een koek zijn of nootjes

Tussen 20 en 21 uur: Tijd voor de ‘cena’. Dat is een kleinere warme maaltijd. Bij ons bestaat die uit bijvoorbeeld een kom heerlijke soep met brood of een gebakken ei met uitjes, ook weer met een glas water erbij. Daarna weer een toetje van kaas of fruit.

Na dit programma van eten den drinken heb je geen hongergevoel meer de rest van de avond. Ook heb ik gemerkt dat je door dit ritme, waarbij je telkens in een vast ritme kleine porties eet en drinkt, geen neiging meer vertoont om allerlei tussendoortjes naar binnen te proppen. Ik ben in al deze jaren nooit dik geworden noch te mager (of het was te wijten aan een operatie en tijdelijk). Ik heb door het fietsen op de hometrainer dat ik daarbij dagelijks doe een goede conditie.

Het mediterrane ritme bevalt me heel goed en ik kan het iedereen aanbevelen, ook in ons klimaat.

De reis naar Nederland werd afgelegd in een vrijwel leeg vliegtuig vanaf een bijna leeg vliegveld in Malaga naar een even leeg vliegveld in Rotterdam. Tijdens het wachten op onze bagage hoorde ik een vliegveld-medewerker vertellen dat ons vliegtuig, komend vanuit Nederland naar Malaga helemaal leeg was. Dat zal een duur ritje zijn geweest voor Transavia. Maar wij deden er in ons voordeel mee, omdat we waarschijnlijk niet besmet zijn tijdens de reis. Een bezoek aan een supermarkt is riskanter!

Het was raar om mijn kinderen niet te kunnen omhelzen. De kleindochter had speciaal haar ballet-tutu aangetrokken voor ons en zag er met roze vleugels en een bloemendiadeem uit als een elf. We wilden eigenlijk direct weg gaan, maar lieten ons verleiden om een heerlijk maisbroodje met thee te nuttigen, bereid door mijn lieve schoondochter. We bewonderden hun mooi opgeknapte tuin.

Maar tegen de spits moesten we toch naar huis. Ik sloot mijn accu weer aan, zoals Ahmad me dat geleerd heeft en weg reden we, de vinexwijk uit. Een lampje gaf aan dat mijn banden nodig opgepompt moesten worden en dat deden we bij de eerste benzinepomp, die ik zag.

Altijd wat onwennig om je eigen huis weer te betreden na zo een lange tijd. De tuin was zwaar verwilderd, zoals te verwachten was. Er groeide zelfs graan, gezaaid door de vogeltjes die gewend waren kwistig te strooien met het zaad dat ze minder lekker vonden. En wij waren allebei uitgeput, al wisten we niet waarvan. We hadden geen kracht meer om boodschappen te doen en dat deden we ook niet

We aten een door mij geïmproviseerde maaltijd van rijst met linzen en zochten heel vroeg ons supersize bed op.

De volgende dag besloten we zo voeg mogelijk naar de winkels te gaan voor boodschappen. Ik was blij dat we de fiets hadden genomen, want in alle vroegte was het op deze zaterdagochtend al een drukte van belang op de parkeerplaats. Wat mij opviel was de stress en somberheid die ik zag op de gezichten van veel mensen. Bij de jongeren viel dat wel mee, zoals de jonge meisjes bij de kassa, die mijn glimlachende ogen boven het medische mondkapje nog wel beantwoordden met een glimlach. Maar hoe ouder de mensen, hoe mismoediger ze op me overkwamen. Sommigen kwamen bijna levensmoe op me over, anderen leken gestrest en volledig verzonken in hun eigen gedachtewereld, die er op het oog niet hoopgevend uit zag.

‘Zie jij dat ook?’ vraag ik aan Ahmad. ‘Het lijkt wel of iedereen zo ongelukkig uit zijn of haar ogen kijkt.’ Ja, Ahmad ziet het ook. Als ik vraag aan een winkelier wat de kersen kosten, krijg ik een snauwend antwoord. De kersen bleken overigens ook niet te smaken, merkten we achteraf. Alsof ze waren opgepompt met veel water of groeihormonen.

Alleen bij de Little trof ik bij de ingang handgel aan om de handen te desinfecteren. Gelukkig maar, want iedereen blijkt hier zonder plastic handschoenen in de groente en het fruit te mogen graaien. Het idee dat het verstandig is om in een gesloten ruimte je mondkapje op te zetten is hier niet populair. We zagen maar weinig mensen met een mondkapje en dat waren veelal mensen met roots in mediterrane gebieden (zo te zien). In Spanje is en blijft het verplicht om in gesloten ruimtes een mondkapje te dragen, maar hier is dat duidelijk niet het geval. Ieder zijn meug.

We moesten even wennen aan de sfeer hier, die toch wat minder hartelijk is dan die in het dorp dat we zojuist verlieten. Daar zegt iedereen elkaar goedendag en vrijwel iedereen heeft een glimlach voor de ander klaar. ‘Mal tiempo buena cara,’ luidt een Andalusisch gezegde. D.w.z. in slechte tijden toch een opgewekt gezicht. Die sfeer ademt hier niet. Of misschien waren we wat te vroeg. Er zijn immers mensen die last hebben van een ochtendhumeur. Laten we het daar maar op houden.

Toen ik bij thuiskomst mijn buurman in de voortuin aan het werk zag en wij een praatje maakten, was ik wel weer gerustgesteld. Wat betreft mijn buren heb ik totaal geen klachten. Ons huizenrijtje van vier bevat alleen maar aardige mensen, die ook nog wat voor elkaar over hebben. De buurman heeft bijvoorbeeld mijn plantjes bewaterd en ook een paar keer de tuin, toen het erg droog was in Nederland. Ik houd van mijn groene prachtwijk.

We zijn al een beetje gewend en de tuin is bijna geknipt en geschoren. Het vogelvoer hangt te wachten op meesjes, mussen en ander gevogelte. Het duurt altijd even voordat ze door hebben dat hun tafeltje hier weer gedekt is.

Dan komt de taxi, die ons naar Malaga Airport brengt. Altijd een opwindend momentje voor ons. Gisteren hebben we het hele huis schoongemaakt om het zo goed mogelijk achter te laten. De hoeveelheid eten in huis hebben we netjes afgepast op ons vertrek. We hoefden maar een paar dingen aan de buren te geven, zoals een pak melk, knoflook e.d. Alles is ´beestjesproof´, omdat ik alle aangebroken pakken meel e.d. in potten heb verpakt.

Ik zit hier spic en span achter mijn Lenovo Legion. Alle bestanden die ik wil meenemen staan op mijn externe schijf, waar de Asus wacht. Maar belangrijker zijn mijn kinderen en kleinkinderen. Mijn jongste komt me halen en ik vind het nu al jammer dat ik hem niet zal kunnen omhelzen. Evenals mijn lieve schoondochter en hun kleine meid, die heerlijke gummibeer. Ik zou ze allemaal in mijn armen willen nemen, maar wij hebben ons voorgenomen twee weken vrijwillig in quarantaine te gaan. Pas als we weten geen symptomen te hebben overgehouden aan onze vliegreis zullen we de kinderen echt gaan zien en samen eten e.d. Ik verheug me daar enorm op.

Kijken hoe mijn auto het gehouden heeft, zo lang stil op één plek. Hopelijk nog geen vierkante banden van al dat stilstaan. Verheug me ook op onze tuin en de vogeltjes. Mijn lieve buren weer te zien en vriend(innen) en kennissen. Wauw!

.