Het ging goed met de opdracht die ik kreeg met deadline. De opa en de achtergrond en het lijfje van het kindje waren in anderhalve week al geschilderd in een paar uurtjes per dag. Restte alleen nog het gezichtje van de kleine. En dat was enkele weken terug, toen ik nog ruim de tijd had.

Ik had enkele foto’s van het kindje, geen van alle erg duidelijk. Ik nam er één die voor mij het meest duidelijk was en ook grappig. De kleine had dezelfde flapoortjes als haar opa en op de foto keek ze guitig in de lens, haar mondje en gezichtje onder de chocola. Die zou ik er uiteraard niet bij schilderen.

Halverwege het hele proces vroeg moeder hoe het ervoor stond met het schilderij en of ik een foto wilde sturen. Dat deed ik. (les nummer 1: laat nooit een schilderij aan de opdrachtgever zien als het nog niet klaar is!).

Moeder wilde graag dat het kindje een mutsje droeg of een strik, omdat dit karakteristiek zou zij voor haar. Of dat nog kon. Jawel hoor. U vraagt en wij draaien. Ik vond het zelf erg jammer van de schattige oortjes, maar begreep wel dat een moeder graag haar kindje op een bepaalde manier ziet afgebeeld.

Ik kon kiezen uit voorbeeldfoto’s uit een puntmutsje of die strik en ik besloot voor de strik te kiezen, omdat ik bang was dat het puntmutsje toch te veel een gelijkenis zou creëren met een kabouter.

Een paar dagen later vroeg moeder weer om een update. Ze vond schoonvader bijzonder goed gelukt, maar haar dochtertje leek niet voldoende . De ogen waren te groot en moesten wat ronder. Ik veegde snel wat oog weg en liet haar de volgende beeltenis zien.

Ik had een paar dagen geen tijd om verder te schilderen en de afbeelding van het kindje bij te werken op hier en daar schrale plekken door het vegen.

De dag brak aan dat ik weer tijd zou hebben om verder te schilderen. In de ochtend lag er een brief op de mat van de woningcorporatie van wie ik dit huis huur. Daarin werd verteld dat mijn hele buurt op de schop zal gaan. Het waren mooie woorden over het ‘verbeteren van mijn buurt’, maar het kwam erop neer dat mijn woningcorporatie zich heeft laten overhalen om de huurwoningen die hier staan vanaf de 50er jaren en die gebouwd zijn met veel groen en veel tuinen (toen er nog voldoende ruimte was om te bouwen), nu te laten slopen om plaats te maken voor kolossale flats en daartussen koopwoningen. Dat is niet gek, gezien het feit dat wij hier wonen op een gewilde locatie, dicht bij het strand van Kijkduin, met een natuurreservaat pal naast ons en bovendien vlakbij alle uitvalswegen. Karamba! Mijn wereld stortte in. Willen ze me werkelijk uit het huis zetten waar ik hoopte mijn laatste adem uit te blazen?

Ik was helemaal ontdaan en compleet van mijn stuk gebracht. Nog natrillend op mijn benen stond ik even later voor mijn ezel om het kindje bij te werken. Les nummer 2: ga nooit verder aan een schilderij als je gespannen bent door slecht nieuws!

Je raadt het al. Ik verpestte helemaal het gezicht van het kindje. Koppig als ik was, probeerde ik dat te herstellen. De hele dag klodderde ik verder, zonder me rust te gunnen, zonder te eten. Tot ik uiteindelijk om een uur of twaalf in mijn bed belandde. Doodop en met een nog steeds verpest kinderhoofdje. Ik was het helemaal kwijt. Ik zag niks meer helder.

En het werd niet beter. Ik deed in de weken daarna nog vele pogingen om de uitdrukking van een kindje dat ik niet ken te vangen. Het is me niet meer gelukt.

Het schilderij heb ik gisteren verkocht. Moeder was er blij mee. Ze wilde dat ik de prijs zou vaststellen. Ik vroeg 150 euro en dat vond zij prima. Gisteren kwam ze het halen, want vandaag zou de verjaardag van haar man gevierd worden.

Ze wil nog meer schilderijen van mij. Van haar ouders en één van haar man en haar en het kindje. Ik heb gezegd dat ik dat wel wil doen, maar geen dealine meer. Les nummer 3: accepteer geen deadline.

Gisteren was ik volkomen uitgeput, toen zij het schilderij kwam halen. Daarna heb ik geslapen van vijf tot negen in de avond en daarna weer van 23 tot 7 in de ochtend.

Ik voel me niet voldaan over mijn schilderij. Mensen om me heen snappen niet waarom ik me druk maak. De klant is immers tevreden. Maar ik ben niet tevreden, omdat ik niet datgene heb geleverd wat ik haar had willen geven. En raad eens wat. Nu ik eindelijk wat uitgerust ben, zie ik de fouten in het gezicht van het kindje en zie ik ook hoe ik gemakkelijk het ‘verloren kindje’ had kunnen terug toveren. Maar het schilderij is al weg, tentoongesteld aan haar hele familie op een verjaardagsfeest. Een schilderij waarvoor de schilderes zich in stilte schaamt. Het zal nog even blijven knagen.