De reis naar Nederland werd afgelegd in een vrijwel leeg vliegtuig vanaf een bijna leeg vliegveld in Malaga naar een even leeg vliegveld in Rotterdam. Tijdens het wachten op onze bagage hoorde ik een vliegveld-medewerker vertellen dat ons vliegtuig, komend vanuit Nederland naar Malaga helemaal leeg was. Dat zal een duur ritje zijn geweest voor Transavia. Maar wij deden er in ons voordeel mee, omdat we waarschijnlijk niet besmet zijn tijdens de reis. Een bezoek aan een supermarkt is riskanter!

Het was raar om mijn kinderen niet te kunnen omhelzen. De kleindochter had speciaal haar ballet-tutu aangetrokken voor ons en zag er met roze vleugels en een bloemendiadeem uit als een elf. We wilden eigenlijk direct weg gaan, maar lieten ons verleiden om een heerlijk maisbroodje met thee te nuttigen, bereid door mijn lieve schoondochter. We bewonderden hun mooi opgeknapte tuin.

Maar tegen de spits moesten we toch naar huis. Ik sloot mijn accu weer aan, zoals Ahmad me dat geleerd heeft en weg reden we, de vinexwijk uit. Een lampje gaf aan dat mijn banden nodig opgepompt moesten worden en dat deden we bij de eerste benzinepomp, die ik zag.

Altijd wat onwennig om je eigen huis weer te betreden na zo een lange tijd. De tuin was zwaar verwilderd, zoals te verwachten was. Er groeide zelfs graan, gezaaid door de vogeltjes die gewend waren kwistig te strooien met het zaad dat ze minder lekker vonden. En wij waren allebei uitgeput, al wisten we niet waarvan. We hadden geen kracht meer om boodschappen te doen en dat deden we ook niet

We aten een door mij geïmproviseerde maaltijd van rijst met linzen en zochten heel vroeg ons supersize bed op.

De volgende dag besloten we zo voeg mogelijk naar de winkels te gaan voor boodschappen. Ik was blij dat we de fiets hadden genomen, want in alle vroegte was het op deze zaterdagochtend al een drukte van belang op de parkeerplaats. Wat mij opviel was de stress en somberheid die ik zag op de gezichten van veel mensen. Bij de jongeren viel dat wel mee, zoals de jonge meisjes bij de kassa, die mijn glimlachende ogen boven het medische mondkapje nog wel beantwoordden met een glimlach. Maar hoe ouder de mensen, hoe mismoediger ze op me overkwamen. Sommigen kwamen bijna levensmoe op me over, anderen leken gestrest en volledig verzonken in hun eigen gedachtewereld, die er op het oog niet hoopgevend uit zag.

‘Zie jij dat ook?’ vraag ik aan Ahmad. ‘Het lijkt wel of iedereen zo ongelukkig uit zijn of haar ogen kijkt.’ Ja, Ahmad ziet het ook. Als ik vraag aan een winkelier wat de kersen kosten, krijg ik een snauwend antwoord. De kersen bleken overigens ook niet te smaken, merkten we achteraf. Alsof ze waren opgepompt met veel water of groeihormonen.

Alleen bij de Little trof ik bij de ingang handgel aan om de handen te desinfecteren. Gelukkig maar, want iedereen blijkt hier zonder plastic handschoenen in de groente en het fruit te mogen graaien. Het idee dat het verstandig is om in een gesloten ruimte je mondkapje op te zetten is hier niet populair. We zagen maar weinig mensen met een mondkapje en dat waren veelal mensen met roots in mediterrane gebieden (zo te zien). In Spanje is en blijft het verplicht om in gesloten ruimtes een mondkapje te dragen, maar hier is dat duidelijk niet het geval. Ieder zijn meug.

We moesten even wennen aan de sfeer hier, die toch wat minder hartelijk is dan die in het dorp dat we zojuist verlieten. Daar zegt iedereen elkaar goedendag en vrijwel iedereen heeft een glimlach voor de ander klaar. ‘Mal tiempo buena cara,’ luidt een Andalusisch gezegde. D.w.z. in slechte tijden toch een opgewekt gezicht. Die sfeer ademt hier niet. Of misschien waren we wat te vroeg. Er zijn immers mensen die last hebben van een ochtendhumeur. Laten we het daar maar op houden.

Toen ik bij thuiskomst mijn buurman in de voortuin aan het werk zag en wij een praatje maakten, was ik wel weer gerustgesteld. Wat betreft mijn buren heb ik totaal geen klachten. Ons huizenrijtje van vier bevat alleen maar aardige mensen, die ook nog wat voor elkaar over hebben. De buurman heeft bijvoorbeeld mijn plantjes bewaterd en ook een paar keer de tuin, toen het erg droog was in Nederland. Ik houd van mijn groene prachtwijk.

We zijn al een beetje gewend en de tuin is bijna geknipt en geschoren. Het vogelvoer hangt te wachten op meesjes, mussen en ander gevogelte. Het duurt altijd even voordat ze door hebben dat hun tafeltje hier weer gedekt is.