Gisteren werd Ahmad gebeld door zijn dochter. Vlakbij het zwembad voor haar huis hadden ze een slang gezien van wel een meter lang. Ze was ervan geschrokken en vroeg haar vader wat ze moest doen. Ahmad´s kinderen zijn grotendeels opgegroeid in het centrum van Sevilla en hoewel Zoraida, net als haar vader, gek is op de natuur, is ze aan veel dingen niet gewend. Ik kan me dat goed voorstellen. En als je met je blote voeten uit het zwembad komt, is een slang niet echt het dier dat je zou willen tegenkomen. Ze stuurde een filmpje van het serpent.

Als je goed kijkt, zie je de slang snel wegglijden achter het witte kratje op het filmpje.

Ahmad kon haar geruststellen. De slang is niet giftig of gevaarlijk voor mensen. Het dier is waarschijnlijk op jacht geweest naar vogeltjes. Hij zei: ´Zie de slang maar als een minder aangename buur. Je zal het dier af en toe tegenkomen´. Hij raadde zijn kinderen wel aan om met een tak of stok door het hoge gras op het terrein te lopen. De stok kan je dan wat voor je uit heen en weer bewegen, zodat dieren en diertjes die verscholen zitten in het gras weten dat je eraan komt en tijdig weg kunnen glippen.

Naast slangen zijn er op het terrein van Zoraida ook schorpioenen (ook niet zo aangenaam) en muizen. De twee katten die zij heeft hebben het zo goed, dat zij niet geïnteresseerd zijn in muizen vangen :-).

We brachten een bezoek aan twee van Ahmad´s kinderen. Broer en zus wonen samen in een schattig huisje in de campo in de omgeving van Sevilla Zoraida kon dit huisje huren van kennissen. Het huisje staat op een grote lap grond, die behoort aan een familie. Op dat land wonen de ouders in een groot huis, de oma in een eenvoudig optrekje, dat lijkt op een barak en de dochter woonde met haar opgroeiende dochter in het huisje dat Zoraida nu bewoont. Dat meisje wilde niet meer met haar moeder op het land wonen, zo ver van haar school en leeftijdgenoten. Daarom verhuisde die moeder en kon Zoraida dat huisje huren.

Het is voor Zoraida een droom die is uitgekomen. Zij wilde altijd al in een landelijke omgeving wonen en toevallig gaat ze met ingang van september werken in een school in een dorp in de buurt. Ze hoopte het huis te kunnen kopen, maar dat gaat helaas niet door. De eigenaar wil het huis bewaren voor zijn dochter. Misschien wil die dochter toch weer terugkeren in de toekomst.

Maar zolang het duurt, genieten broer en zus van dit droomhuisje op het land. Ismael doet er zijn voordeel mee, omdat hij toch veel weg op reis is voor zijn werk als ingenieur bij de formule 1. Zo kan hij met zijn zus de vaste lasten delen en zijn ze allebei minder geld kwijt.

Leuke bijkomstigheid is dat er op het terrein ook een klein paardje rondloopt, Furia geheten. In tegenstelling tot haar naam is Furia juist heel rustifg en zachtaardig. Het is een paardje dat de grootte heeft van een pony, maar niet de lompe bouw. Het is een sierlijk paard, gebouwd net als elk ander paard, maar dan kleiner. Ik, die normaal vol ontzag is voor grote paarden, was direct helemaal vertederd door dit exemplaar. Zoraida mag het paardje bijvoeren en ermee gaan wandelen aan een leiband.

Er is een vijver, die druk bezocht wordt door bijen, die afkomen op de natte stenen onder de fontein.De hele dag door hoor je er niets anders dan het gefluit van vogels. Ik waande me weer in mijn jeugd, toen het voor mij en mijn broer ook heel gewoon was om de hele dag omringd zijn door de natuur. Dat was één van de voordelen van het wonen op een militaire vliegbasis.

Verder is er gelegenheid om kippen te houden en een moestuin. Uiteraard wil haar vader haar daarbij graag advies geven en helpen. De katten van Zoraida zijn helemaal in hun element. De overgang van flatgebouw naar een rustieke omgeving, waar ze vrij in en uit kunnen lopen bevalt hen goed.

Ik maakte een filmpje van deze mooie dag.

Mijn laatste schilderij hier is nu af. Ik heb mijn schilderspullen schoongemaakt en opgeruimd. Omdat ik niet helemaal tegen niks doen kan, besloot ik nog maar eens de roman door te lezen, die ik een paar jaar geleden schreef en daarna liet liggen.

Ik las hem met nieuwe ogen en vond het best een leesbaar en misschien wel redelijk spannend verhaal. Ik zat zelf een beetje te genieten van mijn fictieve verhaal. Daarom wil ik het boek toch gaan delen. Misschien vindt een ander het ook leuk om te lezen. Ik dacht er eigenlijk over om het hier in mijn weblog te zetten in de pagina´s hierboven als epub bestand, zodat iedereen die dat zou willen het kan downloaden en gratis kan lezen.

Maar Ahmad vindt dat ik eerst moet proberen het te laten uitgeven en als dat niet lukt, dan kan ik het altijd gratis delen. En dat ga ik nu doen. Niet omdat ik hoop er geld mee te verdienen of in het zonnetje gezet te worden in een praatprogramma. O mijn god, nee! Maar ik ben wel benieuwd wat een uitgever vindt van mijn verzinselen in boekvorm. Als die er niets in ziet, zal ik het alsnog gratis delen met de lezer van mijn weblog. Ik breng het verhaal hoe dan ook naar buiten.

Ik ga mijn verhaal sturen naar deze uitgever, die gratis boeken zegt te publiceren, mits ze natuurlijk goed genoeg zijn. Ik denk eigenlijk dat mijn boek niet goed genoeg is, maar ik waag het er toch op.

Morgen nog even voor de tweede keer controleren op stijl en spellingfouten en verzenden maar. Nee heb ik en ja kan ik krijgen. Wat heb ik te verliezen 😉 ?

Als kind had ik een steeds terugkerende droom.

Ik liep naar huis. Met mijn toen nog kleine beentjes door hoog gras. Bij mijn ouderlijk huis aangekomen zag ik dat er geen huis meer was maar een ruïne. En er was niemand. Niet mijn moeder en stiefvader en ook mijn broer was nergens te bekennen.

Mijn hele leven heb ik een fascinatie voor ruïnes en verlaten gebouwen. Ook verlaten oude industrieterreinen hebben mijn belangstelling. Ik zie ze vooral graag bij een schemerende lucht. Maar deze ruïne bij daglicht voldoet goed aan het beeld dat ik als kind had in mijn droom. Misschien een leuk onderwerp voor een schilderij in de toekomst.

Zoals ik al dacht. Deze voor ons bekende figuur in het dorp is overleden. De laatste keer dat ik hem zag was tijdens de eerste fase van de estado de alarma hier als gevolg van het corona virus.

Ik ging boodschappen doen en zag hem dood gemoedereerd een sigaretje roken op een bankje op het dorpsplein. Ik dacht nog: hij is in overtreding, maar de gardia civil geeft hem vast geen boete. Ze zullen schappelijk omgaan met deze kettingrokende man, omdat ze hem kennen. Hij zwaaide nog naar me en zei ´bon jour´. Ik zwaaide terug en zag hem daarna niet meer.

Vanmorgen hoorde Ahmad van de groenteman dat el aristocrata, die vaste klant was bij deze buurtwinkel, inderdaad is overleden. Niet aan het coronavirus. Het is plotseling en onverwacht gegaan. Hij had ineens buikpijn en is naar het ziekenhuis vervoerd. Daar bleek dat hij een maagbloeding had en dat het niet meer mogelijk was zijn leven te redden. Hij had maagkanker in een ver gevorderd stadium. Moge zijn ziel rusten in vrede.

Toen we hier kwamen wonen, was het eerste wat mij opviel bij aankomst de doodlopende weg, waaraan ons huizenblok gebouwd is. De doodlopende weg wordt afgesloten door een hoog hek en daarachter loopt een heuvel vrij stijl naar beneden.

Tegen de heuvel groeit een zeer groeizame huizenhoge rietplant, die twee maal per jaar jaar wordt gekapt. In de beginjaren van onze verblijven hier was het heel leuk om een paar straten verder naar beneden te wandelen en vanaf beneden tegen de heuvel op te kijken naar ons huizenblok. De weg daar beneden was nog maar voor een gedeelte geasfalteerd en het was ons toen een raadsel wat men van plan was met het gedeeltelijk aangelegde wegdek, compleet met verkeersborden. In die ´goede oude tijd´ hoorden wij regelmatig het gerinkel van bellen. Dat was het teken dat de schaapherder in aantocht was met zijn kudde. Er was toen nog voldoende plantengroei om zijn kudde te laten grazen

Maar enkele jaren geleden werd het weggedeelte alsnog verder geasfalteerd en sindsdien vormt deze weg een sluiproute voor auto´s langs het centrum van het dorp. De rust, die we ervoeren bij onze wandelingen van weleer, is sindsdien wel voor een groot gedeelte voorbij. Alsnog lopen we de route graag, maar het rustieke is er nu vanaf. Ook de schaapherder vertoont zich hier al jaren niet meer.

En nu gaan ze dus bouwen! Onze doodlopende weg en enkele parallelle doodlopende wegen in dezelfde richting worden voetgangersgebied met uitzondering van bestemmingsverkeer. Het hek zal verdwijnen en onze straat zal leiden naar een park op het dak van een parkeergarage, die ze aan het bouwen zijn. De bouw heeft bijna een jaar stil gelegen en geruchten gingen dat het beschikbare geld ontoereikend zou zijn.

Maar sinds deze week is men toch weer begonnen. Nadat men eerst alle rietplanten en andere gewassen en zelfs enkele bomen verwijderd heeft van het omliggende gebied. Hier volgen enkele maquette-foto´s van wat er hier beneden zal gaan komen.

Veel beton! Ik hoop dat de werkelijkheid wat minder ´strak´ zal ogen.

Na 4 annuleringen van vluchten op resp. 23 april, 18 mei, 4 juni en 18 juni, heb ik nu door Transavia bevestigd gekregen dat onze vlucht van 19 juni a.s. doorgaat! Ik zal de dagelijkse wandelingen hier blijven koesteren in mijn herinnering.

Nageschilderd van foto´s…..Ik heb er nu een aantal gemaakt. Als ik kijk naar andere schilders, dan zie ik ook wel dat veel meer mogelijk is met een wat lossere penseelstreek en verrassende achtergronden. Ik heb zin om me daaraan ook te gaan wagen en aangezien niemand zit te wachten op mijn schilderwerkjes voel ik me nu vrij om me daar helemaal in te gaan uitleven. Heb net weer een braaf schilderij zo goed als af.

In Nederland eerst nog de beloofde eenhoorn schilderen en dan kan ik lekker ´voor mezelf´ gaan beginnen. Het blijft gebroddel in de marge, maar oh wat heb ik er een plezier in :-).