Toen we hier kwamen wonen, was het eerste wat mij opviel bij aankomst de doodlopende weg, waaraan ons huizenblok gebouwd is. De doodlopende weg wordt afgesloten door een hoog hek en daarachter loopt een heuvel vrij stijl naar beneden.

Tegen de heuvel groeit een zeer groeizame huizenhoge rietplant, die twee maal per jaar jaar wordt gekapt. In de beginjaren van onze verblijven hier was het heel leuk om een paar straten verder naar beneden te wandelen en vanaf beneden tegen de heuvel op te kijken naar ons huizenblok. De weg daar beneden was nog maar voor een gedeelte geasfalteerd en het was ons toen een raadsel wat men van plan was met het gedeeltelijk aangelegde wegdek, compleet met verkeersborden. In die ´goede oude tijd´ hoorden wij regelmatig het gerinkel van bellen. Dat was het teken dat de schaapherder in aantocht was met zijn kudde. Er was toen nog voldoende plantengroei om zijn kudde te laten grazen

Maar enkele jaren geleden werd het weggedeelte alsnog verder geasfalteerd en sindsdien vormt deze weg een sluiproute voor auto´s langs het centrum van het dorp. De rust, die we ervoeren bij onze wandelingen van weleer, is sindsdien wel voor een groot gedeelte voorbij. Alsnog lopen we de route graag, maar het rustieke is er nu vanaf. Ook de schaapherder vertoont zich hier al jaren niet meer.

En nu gaan ze dus bouwen! Onze doodlopende weg en enkele parallelle doodlopende wegen in dezelfde richting worden voetgangersgebied met uitzondering van bestemmingsverkeer. Het hek zal verdwijnen en onze straat zal leiden naar een park op het dak van een parkeergarage, die ze aan het bouwen zijn. De bouw heeft bijna een jaar stil gelegen en geruchten gingen dat het beschikbare geld ontoereikend zou zijn.

Maar sinds deze week is men toch weer begonnen. Nadat men eerst alle rietplanten en andere gewassen en zelfs enkele bomen verwijderd heeft van het omliggende gebied. Hier volgen enkele maquette-foto´s van wat er hier beneden zal gaan komen.

Veel beton! Ik hoop dat de werkelijkheid wat minder ´strak´ zal ogen.