Categorie archieven: General

Kilometers fietsen voor een ijsje

Geplaatst op door
1

We besloten nog eens te gaan kijken wat er geworden is van het ooit zo leuke familiestrand in Kijkduin. Misschien was men inmiddels wel wat gevorderd met de bouw van het monsterlijke flatcomplex voor miljardairs dat het gezellige plein met de muziektent en de bankjes waar tevreden mensen zich tegoed deden aan een patatje of een portie kibbeling heeft vervangen. Misschien was er wel weer een kleine boulevard zoals voorheen met daarlangs uitspanningen en ook bankjes met uitzicht op de zee, waar vroeger weleens kunstmarkten waren.

Niks van dat al. Het monstercomplex met uitzicht op de zee was afgebouwd, maar verdwenen waren de winkeltjes met strandkleding, emmertjes en schepjes van voorheen. Er was geen boulevard meer, maar alleen een plein, waar alleen nog de oude draaimolen van voorheen stond. De koepelvormige winkeltjes, waar voorheen vis en frites werd verkocht waren ook verdwenen. Vanuit het op de draaimolen na lege plein liepen direct paden naar het strand. Er stonden twee foodtrucs met vis en patat en een kraampje waar fruitsorbets werden verkocht, waar weinig belangstelling voor was. Geen ijscoman te bekennen. Onder het monstergebouw was een passage met delicatessenzaken en drankwinkels en aan de achterkant van het gebouw was een terras waar weinig zonlicht kwam en een dichte pui, waarop stond dat er een ijssalon zou komen. Maar ja, die was er nog niet. We zagen wat families en stelletjes zitten op het somber ogende terras met uitzicht op het verkeer.

Wat een ellende. We besloten er snel vandoor te gaan, op zoek naar ijs. Want als je dat eenmaal in je hoofd hebt, dan wil je ook ijs.

Op de terugweg zagen we dat de hele rechterkant van de Lozerlaan ook al volgebouwd was met kapitale villa’s. De tuinen daarvan zagen er nog niet mooi uit. Kaal als een neet. Onderweg was er nog een stalletje met vis en patat (altijd populair in ons Haagje). Daar werd softijs verkocht en fabrieksijsjes uit de diepvries. Maar wij wilden Italiaanse bolletjes en niets anders.

Dus fietsten we door naar Wateringen, waar altijd lekker ijs te vinden is bij de Wateringse ijssalon. Al met al hadden we 13 km in totaal gefietst voor ons ijsje en dus vond ik dat ik niet meer op de hometrainer hoefde thuis.

Protesteren helpt soms

Geplaatst op door
Beantwoorden

Men zegt weleens dat oudere mensen minder flexibel zijn dan jonge mensen. Misschien is dat soms waar, zoals dat geldt voor de meeste generalisaties. Maar in mijn geval gaat dat niet op, vind ik zelf. Ik vind mezelf heel flexibel en improviseer graag, als dingen anders lopen dan ik gewend ben. Op zijn werk (vroegah) merkte ik nogal eens dat de werknemers die jonger waren dan ik veel meer moeite hadden met veranderingen dan ik. Elke wijziging in werkwijze of registratiemethode werd begroet met veel ‘waaroms en maars’. Zoals je kan verwachten bij werkers in de ‘nonprofit’ sector werd er oeverloos geëutebeut over elke kleine verandering en met name de jonkies konden daar dan in mijn ogen te lang in blijven hangen en verspilden op die manier veel tijd, die beter benut had kunnen worden voor het welzijn van onze klanten.

Ik pas me dus gemakkelijk aan, vind ik zelf, en ik ‘doe niet moeilijk’.

Maar gisteren deed ik wel moeilijk.

Ik had een leuke verassing besteld voor mijn schoondochter, die gisteren jarig was. Naast wat andere presentjes hadden wij bij een bloemist via internet een leuk bruin beertje besteld met een roos in haar pootje. Ik was erg verguld met deze verrassing. Het was een op het oog zacht knuffelbeertje met een lief gezichtje, dat precies datgene uitstraalde wat ik wilde uitdrukken..

Gisteren zou het presentje bezorgd worden. Ik verheugde me er al een paar dagen op. Maar toen kreeg ik gisteren ineens een mail, dat het bruine beertje niet meer in voorraad was en dat het vervangen zou worden door een witte beer. En men nam aan dat ik dat wel een goede oplossing zou vinden.

No way!!! Ik belde naar een nummer dat onder de mail stond. Ik wilde geen witte beer, maar de bruine. Ik vroeg het meisje aan de telefoon hoe die witte beer eruit zag. Had hij wel net zo een lief gezichtje. En kon ze mij niet een foto sturen, desnoods via whatsapp van die witte variant? Nee, dat kon niet. Maar ze had de beer voor zich. Hij was iets groter dan het bruine beertje (40 i.p.v. 30 cm!), maar hij had ook een lief gezichtje en ook kraaloogjes. Hij was wel echt spierwit.

Ik liet mijn teleurstelling blijken, maar zei erbij dat zij er ook niets aan kon doen en dat uitstel van de bestelling tot de bruine beer wel weer voorradig zou zijn ook geen optie was. Daarna stuurde ik nog twee mails naar de leverancier, waarin ik mijn ongenoegen deelde en hun zei dat ze op zijn minst het bruine beertje achteraf nog konden nasturen om mij te compenseren voor deze teleurstellende afhandeling van zaken.

Het beertje zou bezorgd worden tussen 9.00 en 18.00 uur, een ruime marge. Om 18.00 uur hoorde ik nog niets van mijn schoondochter. Maar even na zessen belde mijn schoondochter om te bedanken voor het leuke beertje.

En krijg nou wat! Wie schetst mijn verbazing? Er is geen witte beer bezorgd, maar een bruin beertje, zoals ik dat bedoeld had. Ik weet niet hoe dat kan, maar waarschijnlijk heeft mijn protest tegen de witte beer geholpen en heeft de bloemist alsnog zijn best gedaan om voor mij een bruin beertje op te duikelen. Eind goed al goed.

Love is in the air.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Overal zie ik eenden lopen of zwemmen in alle maten en soorten met jongen. In een spleet in de muur van mijn huis zit ook een vogelnestje en eergisteren dus dat nest met katjes.

Ook de mensen lijken blij met de eerste echte lentedagen en ik zie madeliefjes uit de grond schieten en overal richten bloemen hun kopjes op naar de zon. Dat zijn leuke dingen.

Vanmorgen werden we wakker bij een grijze lucht. Dat viel even tegen, maar na het ontbijt kreeg ik een onbedwingbare schoonmaakwoede. Van zulke momenten moet ik direct gebruik maken, want echte poetsbeurten komen bij mij niet zo vaak voor. Ik houd in de regel alles zo een beetje bij met wat lapwerk, maar echt even op stoelen gaan staan om bovenop keukenkastjes schoon te maken doe ik maar zelden. Dus dat was lekker aanpakken onder begeleiding van mijn muzieklijst, die ik liet klinken in mijn geluiddichte draadloze koptelefoon. Ik heb energie vandaag!

Al snel brak de zon door en konden we samen ook het terras even wat schoonmaken en het afdekzeil van de lounchebank even goed laten drogen.

Love is in the air. Ook in Sevilla, waar het inmiddels bijna 40 graden is. Op het terrein van de dochter van Ahmad was ook al een kattennest, zoals ik laatst al liet zien in dit weblog. En haar kippen broeden vaak kuikens uit. Zoraida zelf is zwanger. Het zijn vruchtbare tijden daar. Haar lieve vriend bracht haar een cadeau dat iedereen zich kan wensen.

Ja, dat is liefde. Een origineel cadeau waarvoor de lover echt moeite heeft gedaan. Het zal niet meegevallen zijn om deze zware boomstronk te verplaatsen naar hun terras. Op de stoel kan je Laila prinsheerlijk zien liggen.

Ook mijn zoon heeft erg zijn best gedaan om zijn liefste te verrassen voor haar verjaardag morgen. Maar wat hij heeft gedaan voor haar is een verrassing, die ik niet mag verklappen.

werk in uitvoering

En mijn lief maakt lijsten voor mijn schilderijen. Dat is ook liefde. En ik ga nu lekker voor hem koken. Love is all. ♥

De dierenambulance

Geplaatst op door
2

Mamma kat was wel even komen kijken vanaf de schutting, maar daarna verdwenen. Ik had geen rust en maakte me zorgen over de kleintjes. Wat nu als moeder niet meer kwam en we morgen drie dode katjes zouden aantreffen?

Ik besloot de dierenambulance te bellen om advies. Die legden me een goed plan voor. Zij hebben trucs om de moederkat te vangen. Zij willen de katjes en de moeder opnemen, maar het liefst wel bij elkaar. Ik zei dat dit moeilijk zou worden, omdat moederpoes nergens te bekennen was. Geen probleem. Dan zouden zij de jonge katjes alvast meenemen en een vangkooi achterlaten voor moeder kat.

Binnen een half uur stond er een aardige vrijwilliger van de dierenambulance in onze achtertuin. Hij zag dat de jonkies er goed uitzagen en dat ze ongeveer 10 dagen oud waren. Pas na 10 dagen schijnen de oogjes open te gaan en deze hadden hun oogjes net open, twee katertjes en één poesje. Hij deed de diertjes in een leuk draagmandje met een dekentje erin. Hij zette de kooi neer waarin wij moeder poes zouden moeten vangen.

Het is een heel effectieve kooi, die vanzelf sluit als de kat er eenmaal in zit. Op de bodem van de kooi gooide hij wat voer van het merk Sheba. Ik had er weinig vertrouwen in dat de kat erin zou trappen en de kooi zou betreden. Ze kwam (als ze al zou komen) immers voor haar kinderen en niet voor een hap eten.

Maar jawel hoor. Het is nog geen 21 uur en we hebben mamma poes al in de kooi. We hebben er ook een deken bij gekregen om de kooi daarmee te verduisteren, zodat zij wat rustiger wordt. Ik moest direct de dierenambulance bellen als we de kat in de kooi hadden, wat ik natuurlijk gedaan heb.

Het zijn benauwde momenten voor deze arme mammie. Ze moet wachten tot ze wordt opgehaald. Ik hoor haar nog steeds morrelen om uit de kooi te komen.

Ah, terwijl ik dit schrijf hoor ik de bel. Dezelfde vrijwilliger komt de kooi met poes halen. Eenmaal bij de dierenambulance aangekomen, zal zij verenigd worden met haar kindjes en een groot hok krijgen met haar kindjes samen. Een soort ‘moederhotel’. Als de jonkies geen moederzorg meer nodig hebben, zal zij gesteriliseerd worden. Is ze tam geworden, dan wordt ze ergens geplaatst of gaat ze naar het asiel. Blijft ze bang en is ze niet te socialiseren, dan wordt ze teruggezet in de omgeving waar ze vandaan komt. Wie weet komen we haar dan tegen en dan zal ik zeker voer voor haar zetten in onze tuin.

De man zag dat mamma poes nog jong is, hooguit een jaar oud. Ze zit vol met teken. Nu wordt ze goed verzorgd en kan ze rustig in een groot hok verblijven met haar jongen.

Ik ben heel blij en opgelucht. Ik zal deze lieve mamma kat met haar mooi gezichtje missen en ook de kleintjes, maar wij konden ze niet verder verzorgen. Dus ik ben blij dat ze ‘van de straat zijn’ en nu verblijven in een veilig onderkomen.

Verrassing in de tuin

Geplaatst op door
Beantwoorden

We wonen in een waterrijke buurt. Er zijn veel sloten rond ons huizen. Dat betekent helaas ook veel ratten, waar niemand op zit te wachten. En muizen komen hier ook veel voor. Ratten zie ik gelukkig niet veel, niet in mijn tuin en niet in mijn buurt, maar ik hoor anderen er veel over klagen.

Een aantal jaren geleden had ik een andere hoes over over de kussens van mijn tuinhoekbank. Het regende toen een tijd, zodat we de hoes er niet afhaalden. Toen het eindelijk weer mooi weer werd en wij de hoes van de bank verwijderden, wachtte ons een onaangename verrassing. Er zaten gaten in de kussens. Muizen hadden in de hoezen geknaagd en wat vulling gebruikt voor hun smoezelige nestjes. Daarna ruimden we voortaan de kussens op bij slecht weer.

Maar nu heb ik een nieuwe hoes en regelmatig halen we deze eraf om de tuinbankkussens wat lucht te geven. Zo niet de afgelopen weken. Het was te lang wisselvallig weer. Maar vandaag brak er eindelijk een mooie stralende zon door en we haalden de kussens eraf. Helaas waren de kussens enigszins vochtig, omdat de hoes kennelijk niet zo waterdicht is als wij dachten. Maar wat zagen we? Twee hele kleine pasgeboren zwarte katjes en een moeder kat die schichtig wegrende, al mauwend.

Er bleek er later nog één te zijn, verscholen in de spleet tussen de kussens in de hoek.
Moeder kat durfde niet dichterbij te komen. Ze vertrouwde ons voor geen meter
stapje voor stapje dichterbij

Ik had nog wat kattenvoer in huis en legde wat voor moederpoes op een schoteltje met daarnaast een bakje water voor de mamma.

Dat smaakte wel

De kleintjes en hun moeder kunnen niet blijven wonen op onze bank. Daarom maakten we een ander huisje voor hun in de hoek van de tuin. We legden haar drie babykatjes in het huisje. Terwijl moeder dat bekeek vanaf een positie achterin de tuin.

huisje naast de schuur

Moeder kat ging daarna de tuin uit door over de schutting te klimmen. We wachten nu tot moeder kat terugkomt om voor haar kleintjes te zorgen. We hebben haar net even gezien op de schutting van onze buren. Het lijkt erop dat ze wel weet waar haar kleintjes zich nu bevinden. Ik maak me wat zorgen dat moeder niet terugkomt. Maar Ahmad is ervan overtuigd dat dit zeker wel goed komt. We wachten in spanning af. Een schoteltje eten en een bakje water staan voor haar klaar naast haar nieuwe onderkomen.

Lief dagboek

Geplaatst op door
2

Waarom schrijf ik eigenlijk? Waarom zet ik mijn wel en wee op het internet? Waarom niet in een papieren dagboek met een slotje? Wil ik dan dat men mijn stukjes over mezelf en anderen leest?

Zo ben ik wel begonnen aan dit weblog. Met de gedachte dat mensen het misschien leuk vonden om mijn schrijfsels te lezen en er wellicht zelfs iets in zouden herkennen van zichzelf. Ook wilde ik toen nog graag delen hoe ik mijn geloof beleef en info geven over de islam als godsdienst, waarin ik me een dertigtal jaren intensief heb verdiept. Maar daarvan is de lol er voor mij al lang af. De beleving van de islam als godsdienst is langzaam maar zeker overgenomen door salafisten, die gesubsidieerd door olielanden als Saoedi Arabië, hun versie van de islam prediken in moskeeën overal ter wereld en mensen de stuipen op het lijf jagen met dreiging van hel en verdoemenis. Ik merk dan ook dat mijn artikelen over islam steeds minder gelezen worden, omdat mensen mij al lang niet meer zien als iemand die enige kennis van de islam als godsdienst zou kunnen hebben. Ze kunnen immers een foto van mij zien in de reacties: een Nederlandse vrouw zonder hoofddoek. Wat zou zo iemand nu kunnen vertellen over islam, als zij niet eens het fatsoenlijke ‘uiterlijke kleed van de moslima’ (zoals zij menen dat dat is voorgeschreven) draagt. Dus nu klikken de meeste lezers snel weg uit de artikelen van deze ‘nepmoslima’. Het is me om het even. Ik heb mijn zegje over godsdienst gedaan en houd verder voor het grootste deel mijn mond over dit onderwerp. Ik hoef er niet zo nodig meer iets over kwijt. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het uiteindelijk gaat om daden en intenties. Alle heilige boeken kan je, volgens mij, zien als een leidraad voor het leven. Maar het gaat uiteindelijk om het in praktijk brengen van alle goede raad. En daarin heeft een ieder zijn of haar eigen weg te gaan en daarbij heeft iedereen de hulp van het stemmetje van zijn of haar geweten.

De regels zijn zo simpel en liggen al verborgen in oude gezegden. ‘Wat u niet graag geschiedt, doe dat ook een ander niet’. De tien geboden die Mozes aantrof zijn al een goede aanwijzing van do en don’ts. En daar heeft de bijbel de mooie bergrede van Jezus en andere leerzame voorbeelden aan toegevoegd. De Koran is de ‘ontbrekende steen’, die alle oudere godsdiensten verbindt. Hoeveel instructies heeft een mens nodig? Er is voldoende wijsheid voorhanden. Maar het gaat om de praktijk. En het ‘kleed van devotie’ zit hem niet in een lange boernoes of baard of een hoofddoek van een meter, maar zit hem echt in intentie en gedrag.

Dus daarover ben ik uitgepraat. Er zijn bibliotheken met boeken die meer kunnen vertellen dan ik.

Soms denk ik erover met dit weblog te kappen. Het schilderen (met name van portretten) boeit me veel meer en geeft me nu meer voldoening. Ik houd van concrete resultaten en woorden zijn vluchtig, tenzij ze gedocumenteerd worden. Dit weblog zal sowieso verdwijnen met mijn dood. Woorden die vervliegen in de wind des tijds.

Toch ga ik nog even door met schrijven, omdat het mij goed doet mijn hart te luchten in de ether. Ik heb echt niets te verbergen en dus mag iedereen het lezen. Dat ik het op internet zet geeft mij het gevoel dat ik misschien hier of daar een onbekende vriend of vriendin heb, die het wel leuk vindt af en toe wat van mij te lezen. Een verbindingsdraadje naar de buitenwereld. Want verder zit ik het grootste deel van de dagen in mijn binnenwereld of in mijn kleine kring van geliefden, buren en zeldzame vriendschappen.

Hemelvaartsdag en eid ul fitr (het suikerfeest/einde van de maand ramadan) vielen vandaag samen.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Dat vond ik een mooie samenloop van omstandigheden. Toevallig is mijn zoontje Imran geboren op 4 mei (de dag van de dodenherdenking) en overleden op 8 mei (de datum die in 1986 samenviel met hemelvaartsdag). Op de dag van eid ul fitr is het gebruikelijk graven te bezoeken van overledenen. Aangezien deze dag vandaag ook nog samenviel met hemelvaartsdag kon het geen betere dag zijn om naar Utrecht te gaan om het grafje van mijn zoontje te bezoeken en hem te eren met nieuwe plantjes en gebeden.

Al vroeg vertrokken we naar de begraafplaats Kovelswade, waar Imran begraven ligt op het islamitische gedeelte. Ik vind de Kovelswade een schitterende begraafplaats met een prachtige bosrijke beplanting. De begraafplaats is goed onderhouden en overal zijn kranen met gieters en grafvazen en schepjes voor een ieders gebruik. Het islamitsiche gedeelte is een zonnige weide met een plek om de rituele wassing te verrichten en eveneens gieters en andere benodigdheden voor een ieder. Het was nog heerlijk rustig op de begraafplaats en je hoorde de vogels vrolijk fluiten. Het moet voor hen ook een fijne plek zijn. Aan diverse bomen zag ik nestkastjes hangen.

We bekleedden het grafje met de plantjes die wij gisteren kochten en zetten, zoals altijd, wierrook. Het was heerlijk om even daar te zijn. Al on 11.30 waren we weer thuis.

Moederdag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Waarom het bestaat weet ik niet. Maar er is ook een vaderdag, een dierendag en zelfs een secretaressedag. Het lijkt onzinnig en cynische stemmen beweren dat het alleen maar in het leven is geroepen om de commercie te spekken, maar ik zie er toch iets moois in.

Toevallig was het vannacht ook de Laylat ul Qadr. Dat is een bijzondere nacht, die veel moslims aangrijpen om de hele nacht veel te bidden. Eigenlijk is de nacht verborgen. Hij zou zich bevinden in de oneven dagen van de laatste 10 dagen van de maand Ramadan. Maar de meeste moslims houden het erop dat het de 27e nacht is van de Ramadan.

Ik heb niet extra gebeden en zelfs ben ik door de tijd voor het ochtendgebed heen geslapen. Maar ik ben opgestaan met een zowel suffig als heel blij en kalm gevoel. Dat heb je soms. Dat je helemaal rustig bent vanbinnen en dat je alles met kalmte doet en dat alles lijkt te kloppen. Vrede in je kop.

Ik weet dat mijn kinders vandaag niet op bezoek gaan komen. Ze hebben het te druk binnen hun eigen gezin en ze worden zelf in de watten gelegd door hun partners en kinders. Heerlijk vind ik dat. Maar we hebben contact gehad via telefoon en app en dat is ook heel wat. Van Miep kreeg ik gisteren twee gebakjes van een goede banketbakker, omdat zij vindt dat ik die verdien. Die gaan de man in mijn leven en ik straks lekker oppeuzelen bij de koffie. ‘Zou jij ook een ontbijt op bed willen?’ vroeg mijn lieverd vanmorgen. Nee, dat hoef ik niet. Ik houd niet van eten in mijn bed en ik voel me al genoeg verwend, zowel door hem (en ik ben niet eens zijn moeder) als door mijn lieve kinderen.

Ik ben gelukkig. En tegelijkertijd dondert het een beetje buiten. Het is 9.40 uur en het onweer dat was aangekondigd voor 11 uur begint hier al. Een zonnige dag gaat het niet worden. Laat de zon dan maar schijnen in je hart. ??

Over moederdag gesproken. Lees dit leuke artikel over een groot, gelukkig gezin.

Niets is heilig meer

Geplaatst op door
Beantwoorden

Al een tijdje denk ik erover om te stoppen met dit weblog. Het wordt nauwelijks gelezen en waarom doe ik het dan? Maar iets maakt dat ik er toch mee doorga. Ik blijf columns schrijven in mijn digitale privé krantje. Ik kan me voorstellen dat wat ik schrijf niet voor iedereen even interessant is. Ik ben een vrouw van 70 en ik kom uit een ‘andere tijd’. Ook al heb ik me altijd al een een vreemde eend in de bijt gevoeld, nu is dat gevoel alleen maar sterker geworden.

Mensen die boeken schrijven over hun bevrijding uit een godvrezend milieu worden op handen gedragen. Er is een nieuwe god die de oude heeft vervangen. De god van het neoliberalisme: ‘vrijheid’. En vrijheid wil dan zeggen: doe wat je wilt, al is het ten koste van mens, dier en milieu. De mens waant zich nu meester van zijn lot. Een mooi uiterlijk is maakbaar. Geld is een virtueel iets geworden, dat onafhankelijk van arbeid verzameld kan worden. Het is in handen van een kleine minderheid. Slavernij is niet afgeschaft, maar heeft nu de vorm gekregen van ‘loonslaaf zonder bescherming met plichten, maar weinig rechten’. De happy few is op tijd op de ‘boot naar welvaart’ gestapt. Degenen die deze boot misten zijn de ‘losers’. Gezondheid, medicijnen, water, de bebossing, landbouw, energie, een dak boven je hoofd, het vervoer per trein of bus, dit alles en nog meer zijn nu in handen van particuliere ondernemers. Winst maken mag en kwantiteit en (over)consumptie worden steeds belangrijker ten koste van kwaliteit.

Ik zie alles wat er nu gebeurt als een ontheiliging. Als niets meer heilig is, dan is alles geoorloofd. Als je het individu voorop stelt en succes, roem en macht belangrijker zijn dan medemenselijkheid en liefde, dan leef je in een jungle van egoïsme.

Klein voorbeeldje (een minivoorbeeldje): mijn buurvrouw (Miep) gebruikt vaak de kleine potjes groente van HAK. Ik kan me nog de reclame herinneren waarin Martine Bijl zei dat je de groenten van HAK moet hebben. Dat zou eerste kwaliteit zijn. Niet meer dus. Miep merkt nu dat de boontjes en worteltjes draden hebben, de bruine bonen te rauw zijn. Dat was een tijd terug nog niet zo. ‘Met lijkt wel of het niet meer met liefde gedaan wordt,’ zucht ze. Inderdaad. Producten met oude vertrouwde merknamen verliezen hun kwaliteit.

Groter voorbeeld. Turkije meent het alleenrecht te hebben op Gods water. Ze hebben een dam aangelegd in de rivieren die vanuit Turkije Syrië instromen. Dat geeft Turkije macht om te bepalen hoeveel water Syrië krijgt. En dat is te weinig. Turkije waant zich de bezitter van deze rivieren.

Zo gaan mensen nu met elkaar om. En er is geen halt aan toe te roepen, omdat ‘vrijheid’ de nieuwe god is. En als je dan zegt: is er geen andere god? Dan vraagt men: welke andere? Net zoiets als die reclame van Heinz ketchup.