Het begon in een ooghoek. Ik voelde wat irritatie op het bovenste ooglid van mijn rechteroog in de hoek aan de buitenkant. Ik besteedde er niet veel aandacht aan. Het zou vast vanzelf wel overgaan. Maar dat deed het niet. In de loop van een week werd de pijn erger en erger en gisteren werd ik wakker met een rechteroog met een dik en rood bovenooglid en ook onder mijn oog zat een zak.

Ik besloot nu maar de dokter te bellen. Aangezien ik maandag a.s. ook al naar de GGD moet voor mijn tweede coronaprik. Men zegt dat je daar best wat ziekjes van kan worden en dat in combinatie met zo een pijnlijk oog lijkt me helemaal geen pretje.

Ik kreeg de assistente aan de lijn, die me vroeg een foto te sturen van het zere oog via de app. Zij zou de foto dan aan de dokter laten zien en me er later over terugbellen. Dat deed ze ook en wat ik te horen kreeg is dat het erop leek dat ik een ooglidinfectie had en de remedie daartegen was: af en toe bedekken met een warme kompres in de vorm van een schoon lapje. En bij de apotheek lag een zalfje voor me klaar dat ik ’s nachts in mijn oog moest aanbrengen.

Ik ging blij het zalfje halen, verwachtend dat het een genezend zalfje was. Dat was het niet. Het was een zalfje tegen droge ogen. Ik heb helemaal geen droog oog. Integendeel, door de pijn ’s nachts word ik betraand wakker. Maar goed. Ik wilde het wel proberen met dit zalfje waarin ik weinig vertrouwen had en ook bedekte ik een aantal malen het zere oog met een warm washandje, zoals voorgeschreven.

Ik bracht voor het slapen gaan braaf de voorgeschreven crème aan in mijn oog. Om drie uur in de nacht werd ik wakker met een stekende pijn rond mijn oog en dat trok naar de hele helft van mijn gezicht. Karamba.

Ik had een afspraak om vandaag naar mijn dochter te rijden, maar die zei ik af. Ik belde zo snel dit kon opnieuw de huisarts. Ik wilde nu dat een dokter naar mijn oog keek.

Dat gebeurde om 10 uur vanmorgen. Ik kreeg een dokter in opleiding. Mocht ze mij opnemen met een camera voor leerdoeleinden? Dat mocht ze van mij. Weer wilde ze me afschepen met het verhaal dat ik mijn oog warm moest maken en de talgkliertjes moest masseren, het oog reinigen met babyshampoo en meer van dat. Als het dan na twee weken niet over was, dan zou ik kunnen terugkomen. Daar wilde ik niet op wachten. Ik heb geen geïrriteerd droog oog, zoals dat in de beschrijving staat. Ik heb hevige pijn rond en achter mijn oog en ik geloof niet dat dit zomaar over gaat door wat warmte en schoonmaken. Ik wil antibiotica. ‘Maar die worden pas gegeven als niets anders helpt,’ was het antwoord. Ik zei heel beslist dat ik al een tijd loop met deze infectie, die alleen maar erger is geworden en dat ik intuïtief aanvoel dat ik meer nodig heb dan schoonmaken en warmtekompressen om van deze pijn af te komen.

Ik blijf drammen en dan belt de leerling-dokter een oogspecialist en legt het probleem voor. Die zegt dat ze mij de antibioticazalf mag voorschrijven, gezien de beschrijving van mijn klachten. Ik haal opgelucht adem, terwijl zij het recept verzendt naar mijn apotheek.

‘Ik heb wel zitten drammen, hè,’ zeg ik tegen haar aan het einde van het consult. Ze moet er wel wat om lachen. Blij fiets ik naar de apotheek, intussen denkend aan mensen die minder assertief zijn en die volledig vertrouwen op wat de dokter zegt en niet opkomen voor wat ze voelen nodig te hebben.