Heen en weer

Ging ik vandaag.

Ik heb een stel hele oude orchideeën, het zijn er 11. Ze zijn minstens 20 jaar oud. Veel mensen kopen orchideeën die in bloei staan en gooien deze weg als ze uitgebloeid zijn. Je kunt al twee orchideeën kopen voor een tientje, terwijl een kleine zak aarde voor de orchidee 6 euro kost. Maar ik blijf zorgen voor mijn orchideeën, ook als ze zijn uitgebloeid. Ik vind het altijd leuk als er weer nieuwe scheuten aangroeien waar bloemen aan komen

Mijn orchideeën zijn hier en daar heel erg opzij gaan hangen en zo lijkt het wel of de wortels te veel boven de aarde zijn gaan uitsteken en tevergeefs naar aarde happen. Ze zijn ook flink uit de kluiten gewassen inmiddels, zodat ik dacht dat sommige exemplaren wel een grotere pot konden gebruiken.

Ik fietste vanmorgen even naar Action en kocht drie glazen potten (orchideeën gedijen beter in een doorzichtige pot dan in een dichte). Thuis bleken ze niet veel groter dan de potten die ik al had. Dus ik wilde ze terugbrengen. Gelukkig had ik de bon nog. Ik stopte de potten weer in mijn grote fietstas en reed terug naar de Action. De bon had ik in mijn zak gestoken (dacht ik, maar ik weet zulke dingen vaak niet zeker, omdat je dat soort dingen vaak op de `automatische piloot’ doet). In de winkel aangekomen merkte ik, naarstig zoekend, dat ik geen bon had. Ik vroeg de cassière of ik de potten bij haar kon laten en even naar huis kon rijden om de bon te zoeken. Dat was o.k. Dus ik weer naar huis. Daar vond ik geen bon. Dan zat de bon misschien toch in de tas met de potten. In de winkel merkte ik dat dat niet zo was. ‘Ik laat de potten toch maar hier ,’ zei ik tegen het meisje. ‘Dan maar geen geld terug. Ik kan niks met deze potten.’ Het meisje vond dat wel zonde. Ze zei: ‘Als je nog weet wanneer je gepind hebt, dan kunnen we de bon opnieuw uitprinten’. Ik wist het nog, want het was een uurtje geleden. Er werd een ander meisje bij geroepen, die ‘servicedienst’ had. Ze vroeg me of ik het bankafschrift kon laten zien op mijn telefoon. Die had ik niet bij me. Ze ging toch voor me zoeken, de lieverd. Het duurde even, maar toen kwam ze tevoorschijn met een uitgeprinte kopie van mijn bon. Ik kon het geld terugkrijgen, maar wel via de pin. Had ik mijn pas bij me? Ja, die gelukkig wel. Ik moest hem even tegen de automaat aanhouden en kreeg toen een bonnetje als bewijs dat ik mijn geld zou ontvangen.

Ik weer naar huis, mezelf een sukkel vindend, maar ook opgelucht. Ik was nu een paar uur heen en weer aan het rijden voor niets. Thuisgekomen zag ik de bon, die ik niet had kunnen vinden, liggen op de grond naast deur die ik op slot had gedaan toen ik met de potten vertrokken was. Met het tevoorschijn halen van de sleutel had ik de bon uit mijn zak laten vallen. Toen ik terugkwam om de bon te zoeken in huis was ik door een andere deur naar binnen gegaan en daarom had ik de bon niet zien liggen.

Ik had willen schilderen, maar in plaats daarvan ben ik voor niets een paar keer heen en weer gefietst naar de Action. Gelukkig had lieve Ahmad voor mij intussen orchideeën verwisseld van pot en voorzien van verse aarde. Dat was tenminste nuttig.

Over nuttig gesproken. Hij maakt ook deze raamdecoratie voor onze slaapkamer.

Die hangt al en nu is hij alweer bezig met een muurdecoratie voor de buurman. Wij kregen van hem een voorpoot van een, ter gelegenheid van het slachtfeest, geslacht schaap. Wij laten nooit een dier slachten en doen niets aan dit slachtfeest. Ter compensatie maakt Ahmad een mooie decoratie van glas om cadeau te doen aan deze aardige buurman.

Hitte voorbij

Het wil regenen in ons buurtje, maar het zet nog niet door. We laten het zonnescherm uithangen en ik hoop met een lange stok met schuurborstel vanuit de slaapkamerramen de aangekoekte vogelpoep van het zonnescherm te kunnen poetsen als het flink natgeregend zal zijn.

Gisteren hielden wij vanaf de ochtend het huis potdicht en dat was verstandig. Binnen was de temperatuur 24 graden, wat een stuk beter te hebben was dan de 37 graden buiten. Behalve koken deed ik de hele dag niets anders dan programma’s terugkijken op NLZIet. In de nacht kon ik echter niet slapen van de benauwde hitte die toch op de bovenverdieping was gaan hangen en toen heb ik maar een boek uitgelezen, terwijl Ahmad vredig naast me lag te slapen. Gimmick! van Joost Zwagerman. Wat een doelloze en trieste ellende beschrijft hij, maar het is wel goed geschreven.

Vandaag kan er weer meer actie ondernomen worden. Ik maakte een foto van mijn schilderij van de buurvrouw. Ik dacht dat het wel af was, maar het gekke is dat je op de foto vaak ineens toch nog wat foutjes ziet. Die zie ik in de afgebeelde handen en haar oog. Dus ik kan er nog even wat aan bijstellen voordat ik het als af zal beschouwen. Of ik daar vandaag zin in heb is een tweede. Ik heb meer zin om met mijn cameraatje op zoek naar momenten die ik wil vastleggen. Weet alleen niet waar en wanneer.

Intussen doe ik niet veel anders dan hier wat ouwehoeren op mijn pc. Maar het kriebelt wel om wat te gaan doen en om ook weer met mensen af te spreken. Ik denk dat ik toch even met dat schilderij bezig ga. Doeg!

Hier als toegift een blij liedje dat Ahmad toegestuurd kreeg van een vriend. Deze vriend maakt deel uit van de groep die zingt. Klinkt gezellig en lief. De beelden zijn ook mooi ?

Het lichaam is kwetsbaar

Eergisteren schreef ik nog dat ik me stoer voelde toen ik met loodzware boodschappen liep te sjouwen vanuit mijn kofferbak naar de portiekflat van de buurvrouw. Ik vond het stoer dat ik dat allemaal nog kan.

Maar gisteren voelde ik me zo slap als een vaatdoek. Lichte keel- en oorpijn en pijn in diverse spieren. Ik besefte weer eens dat alles betrekkelijk is. Zo kan je je heel sterk voelen en zo helemaal niet. Ik gaf eraan toe en deed een dag niets anders dan eten koken (Dat moest wel. Het was leuk om te doen omdat ik een nieuw recept probeerde van groene curry met kip. Het bleek lekker te zijn!) en lezen. In de middag viel ik in de tuin in slaap op de bank. Ahmad en ik worden ouder zoals wij allemaal en het lichaam gaat hoe dan ook slijten. Elke dag zonder ernstige ziekte of ouderdomsgebreken is meegenomen.

Ahmad is met zijn 74 jaar nog steeds actief. Hij is een ‘gewoontedier’ met een vast ritme. Meestal houdt hij zich in de ochtend bezig met actief lichamelijk werk, zoals tuinieren of hij is bezig met zijn tiffany. Ook doet hij dan aan zelfstudie op zijn pc, meestal met als onderwerp historie of de natuur. Daarna gaat hij in de regel een rondje rijden op de fiets. In de middag doet hij rustig aan. Dan doet hij een spelletje rummikub met mij of hij gaat op zijn bed of op de bank in de tuin liggen lezen. Ook hij beseft dat het fijn is dat hij dat nu nog allemaal kan, maar dat er een tijd zal komen dat het vermogen tot actief zijn minder wordt. ‘We worden dan meer toeschouwers van het leven om ons heen zonder daar zelf heel actief aan deel te nemen,’ zeg ik. ‘Tenminste als we geluk hebben en onze zintuigen, zoals het zicht en het gehoor, intact blijven.’

Vandaag voel ik me nog steeds slap, maar wel in staat op mijn fiets te stappen en buiten wat wind te pakken. Vanmorgen ging ik naar de kleine markt in Wateringen (geitenkaas voor ons en nootjes en vetbollen voor de vogeltjes halen) en vanmiddag wil ik naar de Leyweg fietsen om daar te gaan zoeken naar wat zomershirtjes. Ik loop nu al een paar jaar bij mooi weer in zwarte hemdjes, die alle bij de taille gaatjes vertonen.

Nog steeds kijk ik met veel plezier terug op ons uitje vorige week naar het natuurhuisje in Ulvenhout. ‘Het is goed dat je die dingen doet,’ zegt mijn dochter. ‘Zo maak je herinneringen.’ Daar heeft zij gelijk in. Ahmad ziet het ook in. Hij heeft al een reisje geboekt naar de Alpugarra. Helaas was het natuurhuisje dat hij wilde boeken niet meer te huur. Nu heeft hij dit huisje van 18 tot 21 oktober 2022 gereserveerd. Het is een cadeau voor mijn verjaardag in oktober.

Ik weet dat wij het heel goed hebben. Dat wij op onze leeftijd mogen genieten van elkaars gezelschap in gezondheid en vrijheid. Ik weet ook dat het van het ene op het andere moment anders kan zijn, want het lichaam is kwetsbaar en het leven onvoorspelbaar.

Gedachten

Op dit bankje zaten we dag1 tijdens een verkennende wandeling. We kijken vanaf dit bankje uit op ons huisje en vanuit het huisje op dit bankje. Op de een of andere manier doet me dat iets.

In dit rustige landschap zonder zwerfvuil, meeuwen en ganzen kom ik helemaal tot rust. Gisteren was ik nog wat onrustig, omdat onwillekeurig en ongevraagd herinneringen uit mijn jeugd de kop op staken, herinneringen die zich afspeelden in een bosrijke omgeving die sterke overeenkomsten vertoont met de natuur en de bebouwing hier in Brabant. Mede door de harde wind en regenbuien gisteren stemden me die herinneringen soms weemoedig, op het trieste af.

Ik had heimwee naar de tijd dat het nog gewoon was dat je een tijdlang gewoonweg maar wat in de verte zat te staren als je even niets te doen had. Dan kregen gedachten over het leven en je rol daarin een kans om door je hoofd te gaan. Er was toen veel tijd voor reflectie.

Nu pak ik in de regel te snel mijn smartphone, als ik even niets te doen heb en dat is een belemmerende gewoonte, merk ik nu hier.

Zoals ik laatst ineens een afkeer kreeg van de te talrijke gedachten over mijn buurvrouw mijn te frequente bezoekjes aan haar, zo merk ik dat ik hier een plotselinge afkeer krijg van mijn onwillekeurig grijpen naar mijn telefoon. Om het nieuws te lezen, te gluren op twitter en meer van die onzin, die me totaal niets oplevert.

Ik heb vandaag mijn telefoon alleen gebruikt als navigator op de fiets, voor het opzoeken van de dichtstbijzijnde friettent en voor het lezen van berichtjes in whatsapp. En dat is meer dan genoeg. Verder heb ik over het landschap uit zitten turen voor ons huisje hier en heerlijk zitten lezen in Becks laatste zomer van Benedict Wells.

Ik kan weer helder denken en mijmeren over mijn eigen tekortkomingen. Ik wist eerst niet waarvoor al die herinneringen aan mijn jeugd van gisteren dienden, maar nu begrijp ik dat deze nodig waren om mijn gedrag van nu in sommige situaties te verklaren. Het kan zo verhelderend zijn als je tijd neemt om na te denken over je gedrag. Want dat is toch het enige wat telt? Welke beslissingen neem je op elk moment? Wat zeg of doe je wel en wat niet en wat is de intentie erachter? Ik ben weer een beetje wijzer geworden en voel me nog dichter staan bij mijn lief, met wie ik alles kan delen.

Snapt de lezer wat ik bedoel?

Liedje

De tekst doet me iets en ook het beeld en de melodie. Je lekker laten vallen ‘like a kite in a hurricane’ ?. Je door de wind laten leiden….Alles loslaten wat je denkt te weten….want we weten niks. Alleen het moment telt, verleden en toekomst is verbeelding.

Verbintenis met anderen

Toevallig las ik vandaag via een link op twitter dit bijzonder lezenswaardige artikel met de letterlijk geciteerde woorden van een psychiater over wat er in onze maatschappij ontbreekt aan het welzijn van mensen: de werkelijke verbintenis met anderen. Hij noemt dit zelfs de echte crisis van deze tijd.

Ik had net thee gedronken na een flinke siësta van bijna twee uur diepe slaap. Ik was vandaag uitgeput, na twee nachten van te weinig slaap, eerst van een soort zenuwen voorafgaand aan de bruiloft van gisteren en afgelopen nacht vanwege het late uur waarop wij eindelijk in bed lagen, na een mooie maar zeer intensieve dag met veel emoties en veel verbintenis met anderen. Ik was verrast hoeveel mensen me benaderden en hoe fijn dat contact was. Het waren goede vrienden van het bruidspaar, die heel blij waren voor mij en mijn dochter dat ons contact nu weer zo goed is na een paar jaar van onmin door een kink in de communicatie. Ik kende een paar van die mensen al uit eerdere contacten maar sommigen ook niet, maar er was direct verbintenis. Het hele feest, met een flink aantal gasten, was er één van verbintenis over en weer. Je kon zien hoe innig en direct de mensen met elkaar communiceerden en de liefde en vriendschap onderling was voelbaar.

Hoe anders was dat vandaag voor mij, toen mijn buurvrouw me belde op een moment voorafgaand aan mijn enorme siësta van vandaag, toen ik nog zo uitgeput was dat het me wat duizelde. (Het was geen kater, want wij drinken geen alcohol)

Zij vroeg me of ik vandaag nog boodschappen ging doen en daarop zei ik ‘nee’. Ik vertelde haar dat ik erg moe was na gisteren. (N.B. Ik had afgelopen woensdag speciaal heel veel boodschappen voor haar gehaald zodat ze even vooruit kon) Ze toonde weinig begrip voor mij, maar liet eerder haar teleurstelling doorschemeren. ‘Ik heb je toch een paar dagen met rust gelaten?’ Het was waarschijnlijk nieuw voor haar dat ik niet direct in de houding stond om haar diensten te bewijzen. Ik vroeg haar of het niet kon wachten tot maandag. Wat had zij dan dringend nodig? Daarop kon zij niet direct een antwoord geven. Ik zei haar dat ik sowieso wat wil minderen met mijn bezoekjes aan haar, omdat de tijd die ik aan haar besteed de laatste tijd erg is toegenomen, meer dan voor mij goed is. Ik merkte dat ik van haar kant weinig begrip kreeg. Ze bekeek het allemaal van haar kant en zag niet mijn perspectief, ook al probeerde ik het haar uit te leggen. ‘Ik kom de laatste tijd niet meer aan mijn eigen leven toe.’ Het was geen prettig gesprek, maar ik probeer het me niet te veel aan te trekken.

Maandag wil ik er verder met haar over praten. Ik heb haar gezegd dat als zij maandag het boodschappenlijstje heeft klaarliggen, dat ik het dan zal komen halen en dat ik dan die boodschappen voor haar zal doen.

Grenzen stellen is moeilijk voor mij. Altijd geweest. Als ik terugkijk besef ik dat ik steeds meer ruimte voor mezelf heb prijsgegeven voor haar en die heeft zij gretig ingenomen. Nu is het moeilijk de ruimte terug te pakken. Ik merk dat de verbinding in ons contact vooral van mijn kant is geweest. Ik heb me alle jaren erg in haar situatie ingeleefd en heb veel voor haar willen klaarstaan. Maar nu ik wat ruimte voor mezelf wil terug eisen, merk ik dat ze de paar activiteiten die ik naast mijn diensten aan haar heb ondernomen, zoals de ontmoetingen met mijn vrienden aanvoert als reden dat ik nu moe zou zijn. Kennelijk moet ik in haar beleving de dingen die ik voor en met anderen doe maar beperken om meer energie over te houden voor haar. Dat is in mijn ogen niet rechtvaardig.

Mijn zwakke plek is medelijden. Zij heeft die wond die niet dicht gaat. De vacuümpomp en de plastische chirurgie hebben niet aangeslagen. De wond doet veel pijn en ettert enorm. Ze is bang dat ze 10 juli te horen zal krijgen dat de voet eraf moet. Ze ‘dreigde’ vandaag weer dat ze dan euthanasie gaat plegen. Ik begrijp haar angst en ook haar onwil om de consequenties van haar hulpeloosheid onder ogen te zien. Ze wil niet naar een bejaardenhuis, ook al is dat in de buurt van haar zoon in Rijswijk en kan deze haar dan vaker zien en krijgt ze daar de hulp die ze nu ontbeert en die ik voor haar opvang. Misschien moet ze toch afscheid nemen van het leven in haar huis met haar spullen die ze de hele dag loopt te poetsen en de kleren en handdoeken die ze elke dag wast en strijkt. Ik bedacht wat ik zelf zou doen in haar plaats. Ik zou alleen mijn dierbare spullen meenemen en vertrekken naar een plek waar ik hulp zou kunnen krijgen. Soms moet je onder ogen zien dat het niet meer gaat ?. Ik ben nu die pleister op die etterende wond. Hoe lief ik haar ook vind als mens en hoezeer het me ook pijn doet, ik moet ook aan mezelf denken.

N.B. Vandaag bekende Ahmad mij dat hij een app naar mijn jongste zoon had gestuurd dat hij zich zorgen maakte over mijn diensten voor de buurvrouw. Hij heeft hem gevraagd om met me te praten en mijn zoon op zijn beurt belde zijn zusje en zo is het gekomen dat mijn familie ineens in rep en roer was om mij te redden van mijn ‘redderssyndroom’. Daarom kreeg ik op één dag ineens telefoontjes van zowel mijn jongste dochter al van mijn zoon met het dringende advies om mijn activiteiten te minderen cq totaal te staken. Ik kies voor minderen, maar ik merk dat dit zelfs al op weerstand stuit bij de buuf.

Dag na de bruiloft…..

De voorbereiding in het mooie nieuwe huis van mijn oudste, de ceremonie, het diner met 50 gasten en het feest erna met 135 gasten met dj’s, een steengoede zangeres en trompettist was geweldig om mee te maken. Alles was perfect, soms ontroerend (de woorden van mijn dochter bij haar gelofte), de speech van de ambtenaar (was humoristisch en ontroerend), de hardwerkende fotograaf en filmer van het begin tot het einde, de lieve gasten, de goede sfeer, het enthousiasme op de dansvloer en het weer.

Het speelde zich allemaal af op locatie de Lake House in Bergschenhoek, een heel mooie plek.

Na het bruidspaar uitgezwaaid te hebben om 1.00 uur in de nacht, reed ik moe maar voldaan huiswaarts met mijn liefste.

Foto’s van de topfotograaf volgen nog. Ik schoot zelf ook wat plaatjes met mijn mobiel.

Links het zusje en haar beste vriendin
De bruidegom met mijn jongste zoon

Kortsluiting / te hoge druk op het spanningsnet

Het is er langzaam ingeslopen, dat ik steeds meer tijd ging doorbrengen bij de buurvrouw. Mijn diensten voor haar bestaan uit boodschappen doen, vuilnis buiten zetten, helpen met haar bed (loodzware matrassen omdraaien), eten en soep brengen, en als praatpaal/klaagmuur dienen. Het begon allemaal heel rustig met eens in de week de grote boodschappen en af en toe een kleine dienst daarnaast.

Maar toen zij die vacuümpomp kreeg op de wond aan haar voet, waarmee zij de hele dag moest rondsjouwen, terwijl het ding in een tasje aan haar rollator hing, zag ik haar lijden en achteruit gaan. Ze zorgde niet meer voor voldoende warm eten en sliep slecht. Toen is erin geslopen dat ik vaker op een dag even langs ging om te kijken hoe het met haar was en toen ben ik ook begonnen met haar door ons klaargemaakt eten toe te stoppen. Als ik eenmaal binnen ben bij haar, wil zij haar verhaal kwijt en dan laat ze me niet gemakkelijk gaan. Soms sta ik al met een vuilniszak in de hand bij de deur terwijl ze nog met me aan het praten is. Ik wil haar woordenstroom dan niet afbreken.

De laatste weken heb ik opgemerkt dat ik aan veel dingen voor mezelf niet meer toekom. Kon ik vroeger nog naast mijn werkzaamheden voor haar een schilderij afschilderen, daar is nu al lang geen sprake meer van. De dagen vliegen voorbij en ik zie en hoor haar meer dan mijn eigen man, terwijl ik mijn kinderen en kleinkinderen helemaal weinig zie.

Gisteren merkte ik aan een aantal dingen dat de druk op mij nu erg hoog is geworden. Ik deed gisterochtend eerst boodschappen voor onszelf, op de fiets. Appeltje eitje. Na terugkomst daarvan ging ik naar haar voor haar boodschappenlijstje. Het is nu al zover dat zij het lijstje niet voor me heeft klaarliggen, maar dat ik haar moet helpen om het lijstje samen te stellen en op te schrijven. Ik moet daarbij steeds opstaan en in haar voorraadkast en ijskast kijken om te zien wat zij nog wel en niet heeft. Terwijl ik het lijstje opstel dwaalt zij regelmatig af, want ik moet horen wat er allemaal is gebeurd vanaf mijn vorige bezoek tot op heden. Dus met het lijstje ben ik wel een dik half uur zoet.

Na koffie gedronken te hebben met lieve Ahmad ging ik op weg naar mijn auto voor haar boodschappen. Ik kon mijn sleutel niet vinden. Die bleek aan de binnenkant van de deur (achter de tochtdeur) te zitten na veel gezoek. Ik liep naar mijn auto en vergat de boodschappentassen niet. Ik reed naar AH en parkeerde. Bij het uitstappen zag ik (karamba) dat ik mij tasje met haar portemonneetje en mijn rijbewijs etc en de sleutel van mijn huis thuis had laten liggen. Ik terug met mijn ‘waggie’. Thuisgekomen stond ik voor een dichte deur. Glurend door de vitrage zag ik Ahmads fiets wel staan. Hij was al teruggekeerd van zijn ‘pasaito’. Maar hij hoorde de bel niet! Ik liep helemaal om naar de tuin, maar daar zat hij niet. Opnieuw liep ik om naar voren, en ja hoor, hij had opengedaan. Hij was boven bezig geweest met de zoemende slijptol van zijn tiffany en daarom hoorde hij de bel niet direct.

Ik opnieuw weg met mijn tassie. Alle boodschappen voor mevrouw bij elkaar gezocht en betaald met haar portemonneetje. Ook nog gebeld of ze de Ariel in de aanbieding wilde. Dat heet ‘meedenken met de klant’. Dat wilde ze wel. Daarna drie volle tassen ingepakt (waaronder frisdrank, die haar kinderen en de verpleging drinken en die ik mag sjouwen, wat mij altijd een beetje pissig maakt) en met dat alles in een boodschappenkar naar mijn kofferbak gereden.

Ik sta met de klep van de kofferbak nog open in de brandende zon als mijn dochter belt. Ze maakt zich zorgen om mij, belde net Ahmad en hoorde dat ik weer bezig was met mijn diensten voor de buurvrouw. ‘Dit wordt echt te gek, mam, je bent bijna 24/7 met haar bezig. Ahmad vindt het ook. Je moet kappen, want je gaat er zelf aan onderdoor.’ Ik probeer wat nuance aan te brengen. Ik ben er door mijn gehaast en de stommiteit van vandaag dat ik mijn tasje ook nog vergat, wel achter dat ik niet goed bezig ben. Ik voel zelf de druk ook en ik wil zeker minderen met mijn diensten. Ik ben tenslotte niet haar dochter, maar ik doe de dingen voor haar die haar eigen drie kinderen niet voor haar doen.

Als ik de boodschappen bij haar heb ingeruimd in haar kasten en koelkast en haar portemonneetje met de bon op haar tafel heb gelegd, waarbij ik dit keer gelukkig snel weg kan, omdat ze al bezoek heeft van de pedicure, en daarna thuis kom, praat ik erover met mijn liefste. ‘Ik ben niet meer gefocust door alle druk en maak nu fouten. Ik snap wel dat ik moet minderen met mijn diensten voor de buurvrouw. Ik krijg het er zelf nu ook enigszins benauwd van,’ zeg ik. ‘Ik maak me al lang zorgen, maar ik weet dat jij toch doet wat je wil,’ zegt mijn maat voor altijd.

Als Ahmad in de avond de voordeur op het nachtslot wil doen, merkt hij dat dit niet lukt. Hij maakt de deur open en ziet dat ik mijn hele sleutelbos in het slot, dit keer aan de buitenkant van de voordeur, heb laten hangen. Die bos moet er een flinke tijd gehangen hebben, vanaf dat ik soep heb gebracht bij de buurvrouw rond een uur of 17. Gelukkig heeft niemand de sleutels weggenomen!

’s Avonds lig ik net in mijn bedje als mijn jongste zoon belt. Dat gebeurt niet zo vaak. Hij heeft meestal wel iets te melden als hij belt. En ja hoor, na wat praten over andere dingetjes, komt ook hij op het onderwerp buurvrouw. Hij is niet zo extreem als zijn zus. Hij wil dat ik beloof dat ik alleen maar een keer per week boodschappen doe voor haar en verder niet ga buurten bij haar of andere dingen ga doen voor haar. ‘Je moet dat echt beloven, mam.’ Ik beloof het ‘een beetje’. Ik zal mijn best doen en ga in ieder geval minderen, want ik voel de druk zelf ook naast enige woede jegens haar kinderen, die het laten afweten en het waarschijnlijk wel makkelijk vinden dat ik nu veel doe. ‘Mam, ze zal het er wel naar gemaakt hebben,’ zegt mijn dochter daarover. ‘Denk maar niet dat wij jou zo in de steek laten. Wij zullen er zijn om alles voor je toe doen.’ Ik krijg natte ogen van ontroering. Mijn lieve kinderen. Ik voel me zo omringd door liefde. Love is all. En vlak mijn liefste Ahmad niet uit. Mijn grote liefde in goede en slechte tijden. Ik voel me rijk in de liefde en heb genoeg over om uit te delen, maar ik ga wel minderen met mijn diensten voor de ‘buuf’. ♥

Tijd

Tijd glipt door mijn vingers als zand Je kan tijd maar eenmaal benutten voor iets. Ik zou weleens willen dat het mogelijk was op twee plaatsen tegelijk te zijn. Vooral als mensen aan me trekken. De ‘pleaser’ in mij wil alle partijen tevreden stellen.

Maar ook wil ik heel graag wat tijd voor mezelf overhouden. Bijvoorbeeld om een boek te lezen met mijn benen in de zon of om die onderzettertjes eindelijk eens op mijn gemak te gaan beschilderen met bloemen. Ahmad heeft zijn werk al af. Maar ik moet nog zes van de acht onderzettertjes afschilderen en het portret van de buurvrouw.

Raamdecoratie die Ahmad voor mij maakte van tiffany
Bloemen die Ahmad d.m.v. pyrografie in houten onderzetterjes brandde. Ik moet 6 daarvan nog kleur geven, daarna vernissen met doorzichtige lak.

En dan komt er ook nog bij dat ik merk dat mijn energiepeil niet meer zo onuitputtelijk is als in mijn jongere jaren.

Morgen is er weer een dag. Als de zon schijnt kies ik toch voor zoveel mogelijk met benen omhoog in de zon. Je leeft maar één keer. Alles is een keuze.