In dit rustige landschap zonder zwerfvuil, meeuwen en ganzen kom ik helemaal tot rust. Gisteren was ik nog wat onrustig, omdat onwillekeurig en ongevraagd herinneringen uit mijn jeugd de kop op staken, herinneringen die zich afspeelden in een bosrijke omgeving die sterke overeenkomsten vertoont met de natuur en de bebouwing hier in Brabant. Mede door de harde wind en regenbuien gisteren stemden me die herinneringen soms weemoedig, op het trieste af.
Ik had heimwee naar de tijd dat het nog gewoon was dat je een tijdlang gewoonweg maar wat in de verte zat te staren als je even niets te doen had. Dan kregen gedachten over het leven en je rol daarin een kans om door je hoofd te gaan. Er was toen veel tijd voor reflectie.
Nu pak ik in de regel te snel mijn smartphone, als ik even niets te doen heb en dat is een belemmerende gewoonte, merk ik nu hier.
Zoals ik laatst ineens een afkeer kreeg van de te talrijke gedachten over mijn buurvrouw mijn te frequente bezoekjes aan haar, zo merk ik dat ik hier een plotselinge afkeer krijg van mijn onwillekeurig grijpen naar mijn telefoon. Om het nieuws te lezen, te gluren op twitter en meer van die onzin, die me totaal niets oplevert.
Ik heb vandaag mijn telefoon alleen gebruikt als navigator op de fiets, voor het opzoeken van de dichtstbijzijnde friettent en voor het lezen van berichtjes in whatsapp. En dat is meer dan genoeg. Verder heb ik over het landschap uit zitten turen voor ons huisje hier en heerlijk zitten lezen in Becks laatste zomer van Benedict Wells.
Ik kan weer helder denken en mijmeren over mijn eigen tekortkomingen. Ik wist eerst niet waarvoor al die herinneringen aan mijn jeugd van gisteren dienden, maar nu begrijp ik dat deze nodig waren om mijn gedrag van nu in sommige situaties te verklaren. Het kan zo verhelderend zijn als je tijd neemt om na te denken over je gedrag. Want dat is toch het enige wat telt? Welke beslissingen neem je op elk moment? Wat zeg of doe je wel en wat niet en wat is de intentie erachter? Ik ben weer een beetje wijzer geworden en voel me nog dichter staan bij mijn lief, met wie ik alles kan delen.
Snapt de lezer wat ik bedoel?