Het is er langzaam ingeslopen, dat ik steeds meer tijd ging doorbrengen bij de buurvrouw. Mijn diensten voor haar bestaan uit boodschappen doen, vuilnis buiten zetten, helpen met haar bed (loodzware matrassen omdraaien), eten en soep brengen, en als praatpaal/klaagmuur dienen. Het begon allemaal heel rustig met eens in de week de grote boodschappen en af en toe een kleine dienst daarnaast.

Maar toen zij die vacuümpomp kreeg op de wond aan haar voet, waarmee zij de hele dag moest rondsjouwen, terwijl het ding in een tasje aan haar rollator hing, zag ik haar lijden en achteruit gaan. Ze zorgde niet meer voor voldoende warm eten en sliep slecht. Toen is erin geslopen dat ik vaker op een dag even langs ging om te kijken hoe het met haar was en toen ben ik ook begonnen met haar door ons klaargemaakt eten toe te stoppen. Als ik eenmaal binnen ben bij haar, wil zij haar verhaal kwijt en dan laat ze me niet gemakkelijk gaan. Soms sta ik al met een vuilniszak in de hand bij de deur terwijl ze nog met me aan het praten is. Ik wil haar woordenstroom dan niet afbreken.

De laatste weken heb ik opgemerkt dat ik aan veel dingen voor mezelf niet meer toekom. Kon ik vroeger nog naast mijn werkzaamheden voor haar een schilderij afschilderen, daar is nu al lang geen sprake meer van. De dagen vliegen voorbij en ik zie en hoor haar meer dan mijn eigen man, terwijl ik mijn kinderen en kleinkinderen helemaal weinig zie.

Gisteren merkte ik aan een aantal dingen dat de druk op mij nu erg hoog is geworden. Ik deed gisterochtend eerst boodschappen voor onszelf, op de fiets. Appeltje eitje. Na terugkomst daarvan ging ik naar haar voor haar boodschappenlijstje. Het is nu al zover dat zij het lijstje niet voor me heeft klaarliggen, maar dat ik haar moet helpen om het lijstje samen te stellen en op te schrijven. Ik moet daarbij steeds opstaan en in haar voorraadkast en ijskast kijken om te zien wat zij nog wel en niet heeft. Terwijl ik het lijstje opstel dwaalt zij regelmatig af, want ik moet horen wat er allemaal is gebeurd vanaf mijn vorige bezoek tot op heden. Dus met het lijstje ben ik wel een dik half uur zoet.

Na koffie gedronken te hebben met lieve Ahmad ging ik op weg naar mijn auto voor haar boodschappen. Ik kon mijn sleutel niet vinden. Die bleek aan de binnenkant van de deur (achter de tochtdeur) te zitten na veel gezoek. Ik liep naar mijn auto en vergat de boodschappentassen niet. Ik reed naar AH en parkeerde. Bij het uitstappen zag ik (karamba) dat ik mij tasje met haar portemonneetje en mijn rijbewijs etc en de sleutel van mijn huis thuis had laten liggen. Ik terug met mijn ‘waggie’. Thuisgekomen stond ik voor een dichte deur. Glurend door de vitrage zag ik Ahmads fiets wel staan. Hij was al teruggekeerd van zijn ‘pasaito’. Maar hij hoorde de bel niet! Ik liep helemaal om naar de tuin, maar daar zat hij niet. Opnieuw liep ik om naar voren, en ja hoor, hij had opengedaan. Hij was boven bezig geweest met de zoemende slijptol van zijn tiffany en daarom hoorde hij de bel niet direct.

Ik opnieuw weg met mijn tassie. Alle boodschappen voor mevrouw bij elkaar gezocht en betaald met haar portemonneetje. Ook nog gebeld of ze de Ariel in de aanbieding wilde. Dat heet ‘meedenken met de klant’. Dat wilde ze wel. Daarna drie volle tassen ingepakt (waaronder frisdrank, die haar kinderen en de verpleging drinken en die ik mag sjouwen, wat mij altijd een beetje pissig maakt) en met dat alles in een boodschappenkar naar mijn kofferbak gereden.

Ik sta met de klep van de kofferbak nog open in de brandende zon als mijn dochter belt. Ze maakt zich zorgen om mij, belde net Ahmad en hoorde dat ik weer bezig was met mijn diensten voor de buurvrouw. ‘Dit wordt echt te gek, mam, je bent bijna 24/7 met haar bezig. Ahmad vindt het ook. Je moet kappen, want je gaat er zelf aan onderdoor.’ Ik probeer wat nuance aan te brengen. Ik ben er door mijn gehaast en de stommiteit van vandaag dat ik mijn tasje ook nog vergat, wel achter dat ik niet goed bezig ben. Ik voel zelf de druk ook en ik wil zeker minderen met mijn diensten. Ik ben tenslotte niet haar dochter, maar ik doe de dingen voor haar die haar eigen drie kinderen niet voor haar doen.

Als ik de boodschappen bij haar heb ingeruimd in haar kasten en koelkast en haar portemonneetje met de bon op haar tafel heb gelegd, waarbij ik dit keer gelukkig snel weg kan, omdat ze al bezoek heeft van de pedicure, en daarna thuis kom, praat ik erover met mijn liefste. ‘Ik ben niet meer gefocust door alle druk en maak nu fouten. Ik snap wel dat ik moet minderen met mijn diensten voor de buurvrouw. Ik krijg het er zelf nu ook enigszins benauwd van,’ zeg ik. ‘Ik maak me al lang zorgen, maar ik weet dat jij toch doet wat je wil,’ zegt mijn maat voor altijd.

Als Ahmad in de avond de voordeur op het nachtslot wil doen, merkt hij dat dit niet lukt. Hij maakt de deur open en ziet dat ik mijn hele sleutelbos in het slot, dit keer aan de buitenkant van de voordeur, heb laten hangen. Die bos moet er een flinke tijd gehangen hebben, vanaf dat ik soep heb gebracht bij de buurvrouw rond een uur of 17. Gelukkig heeft niemand de sleutels weggenomen!

’s Avonds lig ik net in mijn bedje als mijn jongste zoon belt. Dat gebeurt niet zo vaak. Hij heeft meestal wel iets te melden als hij belt. En ja hoor, na wat praten over andere dingetjes, komt ook hij op het onderwerp buurvrouw. Hij is niet zo extreem als zijn zus. Hij wil dat ik beloof dat ik alleen maar een keer per week boodschappen doe voor haar en verder niet ga buurten bij haar of andere dingen ga doen voor haar. ‘Je moet dat echt beloven, mam.’ Ik beloof het ‘een beetje’. Ik zal mijn best doen en ga in ieder geval minderen, want ik voel de druk zelf ook naast enige woede jegens haar kinderen, die het laten afweten en het waarschijnlijk wel makkelijk vinden dat ik nu veel doe. ‘Mam, ze zal het er wel naar gemaakt hebben,’ zegt mijn dochter daarover. ‘Denk maar niet dat wij jou zo in de steek laten. Wij zullen er zijn om alles voor je toe doen.’ Ik krijg natte ogen van ontroering. Mijn lieve kinderen. Ik voel me zo omringd door liefde. Love is all. En vlak mijn liefste Ahmad niet uit. Mijn grote liefde in goede en slechte tijden. Ik voel me rijk in de liefde en heb genoeg over om uit te delen, maar ik ga wel minderen met mijn diensten voor de ‘buuf’. ♥