Hij stond er al, bij de halte van het Kurhaus, mijn vriend uit vroegere tijden en tot op heden, Theo. Hij was één trammetje voor mij aangekomen en stond gelukkig maar enkele minuten te wachten. Toen ik hem leerde kennen op de boot naar Suriname in 1971 zag hij en anders uit dan tegenwoordig, maar dat wist ik al, omdat ik hem al vaker heb teruggezien.

Als mensen jong zijn, zie je vaak een glimlach vol hoop en verwachting op de gezichten. Een jong persoon kijkt uit naar een toekomst en staat niet zo vaak stil bij de eindigheid van het leven. Een jong persoon met een onaardig karakter kan alsnog een heel aardig gezicht hebben, omdat levensgebeurtenissen en de reacties van die persoon daarop nog niet zozeer in het gezicht gegrift zijn als in het gezicht van een ouder persoon. Zo vaak zie ik oude mensen met een intens melancholiek gezicht en groeven van verdriet en teleurstelling. Ook zie ik weleens verbittering en een zure, misprijzende trek op een mond van een oudere, die permanent in het gezicht lijkt te zijn geboetseerd. Hoe ouder iemand wordt, hoe gemakkelijker het gezicht van die persoon te lezen is.

De veroudering van Theo en mij na 50 jaar lang ieder een eigen leven, elk met een andere partner en met onze eigen zorgen, mocht hem de pret van ons contact niet drukken. We konden nog altijd fijn en vrijuit praten met elkaar. Het mooie is dat je niet alleen oud wordt, maar dat je omgeving dat ook doet. We brachten uren door op het strand, lopend en met onze kont in het zand en in een strandtent. Pas om 17.30 gingen we in dezelfde tram huiswaarts. Theo stapte uit bij Den Haag CS en ik kon tot het eindpunt van de tram blijven zitten. Eenmaal thuis was ik blij mijn liefste weer te zien.