Vanmorgen bracht ik het laken bij de buurvrouw. De lieverd was verrast dat ik het gestreken had, want dat had echt niet gehoeven.

Met de inleidende woorden dat ik iets met haar wilde bespreken begon ik over het probleem dat ik had met mijn ‘naamloosheid’. Ik zag haar lief en begripvol naar me kijken en ze reageerde op mijn woorden zonder enig defensief gedrag. Daardoor voelde ik me direct op mijn gemak. ‘Eigenlijk is je naam helemaal niet zo moeilijk,’ zei ze ook. ‘Maar ik noem je niet vaak bij de naam.’ En ‘had me maar gebeld, dan had je er niet mee hoeven blijven lopen’. Maar zo erg was het nu ook weer niet. ‘Weet je wel hoe bijzonder het is dat een buurvrouw zomaar dingen voor je doet?’, zei ze ook nog. ‘Je moest eens weten hoe hoog ik daarover opgeef.’

Ik voelde zoveel begrip en oprechtheid van haar kant. Zij is zelf iemand die naar mensen toe heel goed haar gevoelens kan uiten over situaties en soms mensen ook in klinkklare taal de waarheid kan zeggen. Ik zag dat ze het waardeerde dat ik dat nu ook tegenover haar een keer deed. Het was ook direct goed. Probleem opgelost.

Wat een kanjer van een vrouw is het toch. Maar de wond in haar voet doet helse pijn en vanmorgen, toen de verpleging de wond opnieuw kwam verbinden, zag de wond er niet goed uit. Er komt pus uit. Over 10 dagen heeft ze een controle afspraak bij de chirurg.

Morgen eindelijk iets over het weerzien met mijn vriend. ?