Ook hier is het herfst en dat betekent onbestendig weer. De ene dag een heerlijk zonnetje, waarbij je overdag gewoon in je hempie kan zitten, maar in de avond al wat killetjes. En andere dagen stormachtig, gevolgd door zware kletterbuien met donderslagen. De natuur leeft op na een lange, gortdroge en hete zomer.
Omdat we gisteren noodgedwongen de hele dag binnen zaten, terwijl de wind rond onze stulp gierde en het vannacht gehoosd heeft, besluiten we vandaag van een paar zonnestralen te profiteren. We maken weer een wandelingetje in de campo beneden ons huis. Dit keer niet op jacht naar granaatappels, zoals de vorige keer. Ze waren namelijk niet te eten!
Ahmad wil vandaag een zoet gerecht maken van oud brood dat wij hebben liggen en heeft daarvoor een citroen en een sinaasappel nodig. Misschien kan hij die vinden in de verwaarloosde boomgaarden, waar je ongestraft mag plukken van niet verboden vruchten……De winkels zijn vandaag weer eens gesloten wegens een voor mij onduidelijke feestdag, ‘el dia de todos los santos’ (allerheiligen?).

Goed nieuws is dat ik een nieuwe camera heb besteld, waarmee ik hopelijk minder knullige filmpjes kan maken. Dit is er nog één met mijn oude minisamsung. De heer en dame aan het einde van de weg die je ziet in het begin van de film zijn mijn benedenbuurman met zijn moeder. Hij laat haar zien en legt haar uit hoe haar omgeving eruit ziet. Zij is dement en waant zich soms nog in Cartama, waar zij oorspronkelijk vandaan komt.

Laatst zag ik op facebook een veelzeggende foto. Op de foto het volgende tafereel: er was iets belangrijks gaande (ik meen de tocht van de koning en koningin op prinsjesdag) en in beeld zag je de toeschouwers. Bijna iedereen had een mobiel of een camera in de hand om het schouwspel vast te leggen. Vooraan stond een oudere vrouw tegen het dranghek aangeleund met niets in haar handen. Ze was de enige. Alleen zij keek gefascineerd naar de optocht zonder dat zij kennelijk de drang voelde om dit moment te moeten vastleggen voor anderen.
Bij de foto stond een commentaar, waarin onze ongelooflijke drang om elke gebeurtenis die we meemaken vast te leggen werd belicht. Wij willen de dingen vastleggen, zoals men dat vroeger ook wel deed. Maar toen gebeurde dat veel minder vaak en meestal voor een fotoalbum voor privégebruik. Maar tegenwoordig willen wij alles delen met de wereld om ons heen. Op media als facebook, instagram, twitter en in weblogs. Het digitaliseren van beeldmateriaal heeft de mogelijkheid geschapen om alles gratis vast te leggen en te delen en dat doen we dus massaal. Waar komt die ‘deeldrang’ toch vandaan?
Ik ben er zelf ook een voorbeeld van. Alles wat ik meemaak of bedenk, wil ik delen en hiervoor gebruik ik vooral mijn weblogs en mijn filmpjes, vroeger mijn foto’s (tot deze de schijfruimte in mijn weblogs dreigden te overschrijden). Het is zo erg met mij, dat ik tegenwoordig zelfs vaak droom over hoe ik dingen wil filmen of op een andere manier vereeuwigen. Het is bijna een obsessie geworden.
Waar kan dit bij mij vandaan komen? Wat betreft andere mensen kan ik dit niet beoordelen, dus laat ik bij mezelf beginnen.
Vroeger had ik nog helemaal geen last van deze drang om alles te delen. Als kind was ik niet bijzonder mededeelzaam. Ik kan me goed herinneren dat ik veel gedachten, ervaringen en indrukken, mooi en minder mooi, heel goed voor mezelf kon houden. Ik kan me tot op heden momentopnamen uit mijn jeugd herinneren die een grote indruk op mij maakten, maar die ik nooit met anderen deelde. Het was voor mij genoeg dat ik het had meegemaakt of gedacht of gezien en ik hoefde dat niet nodig aan anderen te laten zien. Mijn broer was heel anders. Die was juist als kind heel extravert. Stond vanuit de box al de aandacht te trekken van mijn moeder, die alles met bewonderende kreetjes moest bekrachtigen. Ik schijn daar als kleine koter helemaal geen behoefte aan gehad te hebben. Kon uren alleen zijn in de wieg of box en had geen aspiraties om indruk te maken op wie dan ook. Ik schijn ook pas laat te zijn gaan lopen. Kon uren om me heen kijken zonder een kik te geven en kon ook lang alleen spelen. Kinderen kwamen vanzelf achter me aan en ik liet me dan wel meevoeren.
Als puber veranderde ik ineens. Terwijl mijn broer steeds meer introvert en zwijgzaam werd (‘ik zeg niets, dan heb ik ook niets te verantwoorden’, was zijn geliefkoosde verklaring daarvoor), ging ik juist meer praten en meer laten zien. Alsof ik, een beetje te laat, alsnog wilde zeggen: ‘Mamma, kijk dan!’ Maar mamma keek niet veel naar mij. Mijn broer was belangrijker en interessanter voor haar en ik fungeerde tussen haar en mijn broer lange tijd als  een soort postbode. ‘Hoe is het nu met hem en waar zit hij nu?’ Ik zocht het voor haar uit. Ging naar de plekken waar mijn broer op een zolderkamertje in yoga-zit zat te mediteren en deed verslag van hoe ik hem had aangetroffen. Ik vond het nooit een probleem dat ik als persoon daarbij niet belangrijk was. Ik hield zelf ook zielsveel van mijn broer. Later waren mijn kinderen belangrijk voor mijn moeder, waarvan veel foto’s in haar huis getuigden. Ik speelde slechts de rol van aangever en ‘brenger van de kinderen naar oma’. Pas op haar sterfbed heeft ze mij echt gezien, bedenk ik me nu. En ik ben dankbaar dat ik toen alsnog een korte periode van intensief contact met haar heb mogen meemaken. Ons afscheid was intens. ‘Ik zal aan je denken’, is het laatste wat ze tegen me zei en ik heb haar gezegd dat ik dat ook zou doen aan haar. En dat is ook zo. Ik denk alsnog met liefde terug aan mijn moeder, die deed wat zij kon na haar verleden. Want zijn we niet allemaal het product van erfelijkheid en omstandigheden?
Maar terugkomend op mijn drang om alles te willen delen. Ik zie dat zelf als een soort exhibitionisme. Zoals de potloodventer zijn ‘zakie’ laat zien, zo laat ik iedereen die wil kijken een blik werpen op mijn ziel en hersenpan. Ik heb geen geheimen en ik heb zelfs meer dan eens de behoefte om mijn belevenissen aan de grote klok te hangen. Ik wil delen, omdat ik hoop dat mensen iets herkennen of een beetje hoop krijgen van mijn verhaaltjes en fotootjes en filmpjes. Dat in het gewone ook veel moois kan zitten en dat rijke ervaringen niet duur hoeven zijn. Ik voel me soms ook een beetje een journalist.
Maar ik besef ook dat er ook iets ijdels zit onder het willen delen. Iets van ‘vragen om goedkeuring. ‘Kijk dan, mamma, mooi hè.’ ‘Ja, mooi, kindje.’ 😉

‘Mensen zoeken geld, goud en diamanten. Maar de diamanten liggen voor het grijpen en zijn gratis. Kijk die diamanten glinsteren op het water van de zee’, zeg ik, als we lopen langs de weg, in de richting van het strand, stoel onder de arm. We zien voor ons in de verte de zee en daarin de zon schitteren in duizenden reflecties als ontelbare diamanten. Het is prachtig, maar het neemt niet het melancholieke gevoel weg waarmee ik vandaag ben opgestaan. Het gemis van mijn oogappeltjes. Daarom wil ik vandaag een filmpje van maken met een serie foto’s van mijn kinderen en kleinkinderen. En ja, dat blijkt dus ook te kunnen met het programma moviemaker. Voortaan kan ik desgewenst weer foto’s maken en vertonen in youtubefilmpjes. Dat geeft de mogelijkheid om foto’s in mijn weblog te zetten zonder daarbij schijfruimte in te nemen!
https://youtu.be/tCtAyQl7cCU

Ahmad zat tot voor kort op pyrografie in het centro de mayores, waar ingezetenen van 65 jaar en ouder gratis allerlei cursussen kunnen volgen. Pyrografie is een kunstvorm, waarbij tekeningen gebrand worden in hout, zodat enig reliëf ontstaat. Daarna kan het hout ook nog geschilderd worden met acrylverf. Ik heb het nooit zo mooi gevonden. Ik vind het idee dat je met een gloeiend hete pen tekeningen brandt in hout (dat in mijn ogen nog een beetje levend materiaal is) behoorlijk wreed.
Dit jaar valt de pyrografie tegelijk met één van onze yogaochtenden. Dus dat is voor Ahmad helemaal niet gunstig. Hij kon echter ook in de avond naar de yogales op die dag in plaats van in de ochtend. Dat heeft hij één keer gedaan, maar toen hij thuis kwam zei hij ‘nooit meer!’. De vrouwen die in de avond de yogales volgen, zien dat als een gezellig uitje. Ze kletsen tijdens de oefeningen en giechelen om de haverklap om niks, tot Ahmads ergernis.
‘Ik ga terug naar de yogales in de ochtend’, zegt hij beslist. ‘Ik zoek wel een andere activiteit om te gaan doen.’

En die andere activiteit is tiffany geworden, het vervaardigen van voorwerpen, lampen, ramen, etc. van stukjes glas. Glas in lood. Ik ben er blij mee, want ik vind tiffany een mooie kunstvorm, waarin je veel prachtige dingen kan maken. Zoals wijlen mijn broer ooit deed.
Leergierig als Ahmad is, ging hij direct ook zoeken naar video’s op youtube voor een uitleg hoe dat in zijn werk gaat. ‘Als ik ’tiffany’ intyp kom ik bij allerlei porno terecht’, zegt hij teleurgesteld. Tja, dat zit hem in de naam, die misschien ook gewild is in de erotische beroepsgroep.
Maar hij heeft inmiddels een les gevolgd en weet nu ongeveer hoe het gaat. Hij kreeg ook een lijstje mee van spulletjes die hij moet aanschaffen voor dit edele ambacht. Die spullen gingen we kopen in een winkeltje in Malaga.
https://youtu.be/QrJco5Ghi7I

https://youtu.be/XIOViczlyzo

Ik ben er gek op. Kan er helemaal in opgaan. Met maken, plakken en van audio voorzien van filmpjes. Mijn nieuwste en leukste hobby.
Op mijn verjaardag maakte ik het filmpje voor mijn kinderen, een compilatie van andere filmpjes die ik eerder maakte. Het werd een rare cocktail waarin met name de overgang van het ene stukje audio naar het andere me erg stoorde. Nu ben ik er eindelijk achter hoe ik de audio ook weer kan verwijderen uit een reeds met windows moviemaker in elkaar geknutseld filmpje. Gisteravond voor het slapen gaan ontdekte ik eindelijk hoe dat moet en het was veel simpeler dan sommige mensen op internet me hadden laten geloven!
Toen had ik het probleem welke audio het beste zou passen in het samengestelde filmpje. Ik koos drie verschillende muziekstukjes. Eén daarvan keurde ik zelf af, omdat de muziek te zwaarmoedig was. Het laatste wat ik wil is mijn kinderen een somber gevoel geven! Blijven er nu twee over. Een mierzoet muziekje en een vrolijk makende mix. Aan mijn kinders om hieruit te kiezen.Mag ook allebei! De filmpjes kosten niks.

https://youtu.be/-7MgNPSXyV4

Gisteren sprak de gesjeesde en gefrustreerde psycholoog. Vandaag de nadenkende gepensioneerde. Voor nadenken heb ik nu zat tijd!
Ik lummel nog steeds. terwijl ik Ahmad ingespannen bezig zie met zijn nieuw te ontwerpen gecompliceerde website. Ik blader wat door internet, kijk tv naar het beperkte aanbod dat beschikbaar in bij ‘uitzending gemist’ vanuit mijn locatie en lees. Als Ahmad tijd heeft spelen we rummikub of kijken we een film die hij gedownload heeft. En verder peins ik wat voor me uit……
Ik ben aan het veranderen, constateer ik. Omdat ik zoveel tijd heb nu, néém ik ook meer tijd voor dingen.
Een voorbeeld: Als ik boeken lees, heb ik gewoonlijk een voorkeur, die verandert naar gelang de periode in mijn leven die ik doormaak. Zo was er een periode dat ik de tijd die ik had om te lezen uitsluitend wilde besteden aan boeken waarvan ik wat kon leren. En dat waren in die tijd alleen maar boeken over islam en soefisme. Toen ik wat dat onderwerp betreft verzadigd was, wilde ik me uitsluitend laten vermaken door boeken en moesten boeken spannend zijn en goed geschreven. Ik had daarbij duidelijk een zeker vooroordeel en legde sommige boeken al opzij na het lezen van slechts een paar zinnen. Hetzelfde gold voor films. Sommige films vangen je aandacht direct als je begint te kijken en alleen die films wilde ik zien. Mijn vrije tijd was immers beperkt en de tijd die ik had wilde ik zo goed mogelijk besteden naar eigen inzicht en wensen.
Nu bestaat dit probleem van tijdgebrek niet meer. Ik heb tijd zat. En wat ik nu merk is dat ik geduldiger ben geworden om nieuwe ervaring toe te laten. Laat ik het maar zo noemen.
Soms moet je een situatie beter leren kennen om die te waarderen.
Een voorbeeld: als kind veranderde ik enorm veel van school. Noodgedwongen, omdat mijn stiefvader om de haverklap werd overgeplaatst. Telkens als ik in een nieuwe klas kwam, zeiden de gezichten van mijn medeleerlingen in de klas mij bij de eerste kennismaking niets. Maar na een tijd bij elkaar te zitten, leerde ik ze beter kennen en kregen ze voor mij een heel ander en veel vertrouwder gezicht. Mooi of lelijk, ik voelde ze allen als veel dichterbij. Datzelfde heb ik nu ook met boeken en films. Soms zegt een boek of film je op het eerste gezicht niets. Vroeger (vóór mijn zee aan vrije tijd) klapte ik het boek direct dicht of keek ik niet langer naar zo een film. Nu blijf ik lezen en kijken en dan merk ik dat je de personages in een boek of film een kans moet geven. Je moet geduld hebben om ze te willen leren kennen. En dan zie je ineens zo een boek of film met andere ogen en vind je het jammer als je afscheid moet nemen van de hoofdrolspelers.
En zo heb ik mijn repertoire van boeken en films kunnen uitbreiden en opent zich nu een nieuwe wereld voor mij. En datzelfde geldt voor het leven van alledag. Mijn ongeduld is aan het verdwijnen en ik wil meer en meer mensen en situaties de kans bieden om tot mijn bewustzijn door te dringen. Door geduld en het opzij zetten van mijn vooroordelen maak ik kennis met meer van de wereld om me heen. Tijd is een goudmijn.
Ooit wel eens wat gelezen van Thomas Verbogt? Dat is nu een voorbeeld van een schrijver die ik vroeger bij het lezen van een paar bladzijdes al aan mijn neus voorbij zou laten gaan. Maar nu vind ik hem na verder lezen goed.

Ik heb me in het verleden laten opleiden om ‘mensen met problemen’ te kunnen helpen.
De studie viel me al tegen en wat me helemaal tegenviel is wat ik aantrof in het werkveld. Ik werkte in de psychiatrie met chronische patiënten, in een crisisopvang en in een tbs-instelling. In al deze werkvelden schrok ik van de wijze waarop men mensen meende hulp te moeten verlenen. Het strookte totaal niet met mijn opvattingen.
In de tbs-instelling vond ik dat het lot van de forensische patiënten veel te veel afhing van willekeur. Om de zoveel tijd werden rapporten geschreven of de tbs al dan niet verlengd diende te worden en naar de hand van die rapporten oordeelde de rechter. Mensen die goed konden praten en zich binnen de instelling sociaal wenselijk gedroegen werden eerder ontslagen. De grootste gluiperds kwamen weg met hun afschuwelijke daden, terwijl anderen langer ‘in behandeling’ moeste blijven, alleen omdat ze niet zo aardig waren in de omgang of te zwijgzaam. Een systeem dat rammelt van alle kanten, zoals nu ook keer op keer blijkt. Mensen die niet ontslagen zouden moeten worden komen te vroeg vrij en anderen blijven jaren zitten, terwijl er helemaal geen gevaar is voor recidive.
Ook in de psychiatrie zag ik dat er meer gehandeld werd vanuit onmacht dan vanuit enig inzicht in de situatie van elke individuele patiënt. Mensen werden in de regel zo gedrogeerd dat ze zich gedroegen als slaapwandelaars. Daarachter zat dan weer angst voor eventuele woedeaanvallen van patiënten of andere narigheid. Van behandeling was weinig sprake, zeker bij de chronische patiënten. Als er al sprake was van behandeling, dan werd gewerkt vanuit schema’s die men geleerd had in studieboeken. De boeken waarvan ik zes en een half jaar ook kennis mocht nemen. Elke hulpverlener had zijn methodiek en in het keurslijf daarvan werd de patiënt bekeken en behandeld. Ik kon me er niet in vinden.
Ik zag in de wijze van behandelen meer terug van de ‘hangups’ die de therapeut hinderden dan dat ik zag dat de patiënt of cliënt werkelijk gezien werd in zijn totaliteit als mens. Het probleem stond centraal en niet de mens. En de therapeut gooide daar al zijn vooroordelen op los.
Ik paste niet in deze wereld en dacht dan ook al gauw dat ik de verkeerde opleiding had gekozen, maar daar was niets meer aan te doen.
Hoe verrast was ik gisteren toen ik een psychiater hoorde praten op radio 1. Hij vertelde dat de geestelijk gezondheidszorg momenteel zo overvraagd wordt dat het niet meer hanteerbaar is. Mensen hebben zoveel problemen dat het niet te doen is (laat staan te betalen) om iedereen de aandacht te geven die hij nodig heeft. Tot mijn verrassing hoorde ik hem zeggen dat gebleken is dat het niet werkt om de problemen van mensen in te delen in categorieën en daar dan standaardbehandelingen op los te laten. Ook de vragenlijsten aan het begin en einde van een behandeling die nu nog gebruikt worden zouden niet alleen totaal onbruikbaar zijn, maar bovendien onnodig veel geld kosten aan mankracht. Er moet meer gewerkt worden vanuit intuïtie en elke hulpvrager moet gezien worden als een uniek mens met vragen die betrekking hebben op een fase in zijn leven of bepaalde verwerkingsproblemen uit het verleden. Hij pleitte er ook voor om meer gebruik te maken van internet, omdat het niet rendabel meer is om iedereen letterlijk de gang naar de behandelkamer te laten maken. Ook had hij het over ‘ervaringsdeskundigen’. Mensen die soortgelijke problemen hebben gehad als een hulpvrager en deze op een bepaalde manier hebben weten op te lossen.
Allemaal dingen, waarmee ik gewerkt heb in mijn laatste baan als trajectbegeleider voor langdurig werklozen met een veelheid aan problematiek. Ik was ook verrast dat het een psychiater was die ik hoorde spreken. Immers dat waren in het verleden de medici die problemen zagen als een ‘ziekte, waar een pilletje voor is’. Ik was blij met de bevindingen van deze man, die waarschijnlijk spreekt uit ervaring in een jarenlange praktijk. Maar verdorie, waarom had ik die inzichten al 40 jaar gelden en werd ik toen aangezien voor een zwever.
Voor mij is hulpverlening (alleen al van het woord krijg ik kotsneigingen) een tweeledig proces, een interactie tussen mensen. Daarbij kan de één de ander soms nuttige inzichten helpen krijgen door net die reacties te geven die de ander op dat moment behoeft. In de interactie moet degene die zich opwerpt als ‘hulpverlener’ zich goed bewust zijn van de processen die in hemzelf plaatsvinden. Zonder dat zelfinzicht kan je onmogelijk de ander van nut zijn. En dan gaat het om authenticiteit, eerlijk zijn tegen jezelf en anderen. Mensen zijn nu dol op dat woord. Op radio en tv smullen mensen van andere mensen die authentiek durven zijn. Gelukkig is het nu mode. Maar het zijn waarden die zo oud zijn als de mens zelf. We zijn die waarden alleen uit het oog verloren door allerlei belangen die onze relaties kleuren (of liever ontkleuren).
Ik vertel mijn bevindingen aan Ahmad, mijn echtvriend. Hij zegt: ‘Waarom begin jij niet een website waarin je digitaal mensen helpt?’ Ik vind het aanvankelijk wel een goed idee. ‘Ik zou het helemaal gratis willen doen’, zeg ik. ‘Omdat ik vind dat zoiets als menselijke hulp bij menselijke problemen eigenlijk een vriendendienst is die je elkaar zou moeten geven als buren of gewoon als medemens.’
We brainstormen wat door over de website. Ahmad wil hem wel voor me maken. Hij heeft ook zijn hobby’s. Maar dan bedenk ik me dat ik het eigenlijk misschien helemaal niet wil en aankan. De hele dag met een krom ruggetje achter de pc naar mensen luisteren met problemen, via skype of al typend met mijn twee vingertjes.
Ik ben nu net vrij van alle verplichtingen! Lekker met pensioen. Ik heb genoeg vrijwilligerswerk gedaan in mijn leven. Of dingen gedaan die ik niet terugzag in mijn loonstrook. Ik hoef nu juist lekker niets. Waarom zou ik mezelf weer van alles gaan opleggen? Problemen zijn er genoeg. Mensen om naar te luisteren in mijn omgeving eveneens. Waarom zou ik ze gaan zoeken? Naar elkaar luisteren is iets wat we gewoon kunnen doen, elke dag. Daarvoor hoef ik geen website te beginnen.
Dus het gaat niet door 😉 Weer een plan dat in mijn kuiten verdwijnt, net als mijn boek.

Dat was ik gisteren. Normaal vind ik het niet zo een ‘big deal’ om jarig te zijn, maar dit keer is het voor mij een mijlpaal. Ik hoor nu officieel bij de mensen met pensioenrecht. Dat betekent dat ik me niet meer hoef te verantwoorden als ik niets nuttigs doe voor het algemeen belang.
Natuurlijk mag ik wel nuttige dingen doen, maar dat is geheel aan mij en berust op algehele vrijwilligheid. Als ik besluit om de rest van mijn leven te verlummelen is dat ook goed, want dat mogen mensen van mijn leeftijd en ouder. Heerlijk! Het voelt als een bevrijding. De kinderen zijn groot en hebben hun eigen leven en hun eigen koters. Het werk is gedaan. Chillen geblazen nu.
Het was een mooie dag gisteren 🙂 En vandaag ook! Vandaag werd ik gebeld door Els en mijn vader, die me alsnog feliciteerden met mijn verjaardag.
https://youtu.be/KLz8Bqvb38A

Het weer is nu wat wisselvalliger dan eerst. De grijze dagen gebruiken we voor indoorvermaak, zoals rummikubben, lezen en films kijken. Zodra het droog is of de zon zich laat zien, steken wij onze neuzen naar buiten.
Vandaag scheen ineens weer de zon aan een stralend heldere hemel en het zicht was ongekend goed, zoals dat wel vaker is nadat regen de lucht geklaard heeft.
‘Laten we hiervan profiteren’, stel ik voor. Naar het strand en daar lekker een paar uurtjes lezen. Op de terugweg wat boodschappen doen ‘and then we will go home’…….