Gisteren sprak de gesjeesde en gefrustreerde psycholoog. Vandaag de nadenkende gepensioneerde. Voor nadenken heb ik nu zat tijd!
Ik lummel nog steeds. terwijl ik Ahmad ingespannen bezig zie met zijn nieuw te ontwerpen gecompliceerde website. Ik blader wat door internet, kijk tv naar het beperkte aanbod dat beschikbaar in bij ‘uitzending gemist’ vanuit mijn locatie en lees. Als Ahmad tijd heeft spelen we rummikub of kijken we een film die hij gedownload heeft. En verder peins ik wat voor me uit……
Ik ben aan het veranderen, constateer ik. Omdat ik zoveel tijd heb nu, néém ik ook meer tijd voor dingen.
Een voorbeeld: Als ik boeken lees, heb ik gewoonlijk een voorkeur, die verandert naar gelang de periode in mijn leven die ik doormaak. Zo was er een periode dat ik de tijd die ik had om te lezen uitsluitend wilde besteden aan boeken waarvan ik wat kon leren. En dat waren in die tijd alleen maar boeken over islam en soefisme. Toen ik wat dat onderwerp betreft verzadigd was, wilde ik me uitsluitend laten vermaken door boeken en moesten boeken spannend zijn en goed geschreven. Ik had daarbij duidelijk een zeker vooroordeel en legde sommige boeken al opzij na het lezen van slechts een paar zinnen. Hetzelfde gold voor films. Sommige films vangen je aandacht direct als je begint te kijken en alleen die films wilde ik zien. Mijn vrije tijd was immers beperkt en de tijd die ik had wilde ik zo goed mogelijk besteden naar eigen inzicht en wensen.
Nu bestaat dit probleem van tijdgebrek niet meer. Ik heb tijd zat. En wat ik nu merk is dat ik geduldiger ben geworden om nieuwe ervaring toe te laten. Laat ik het maar zo noemen.
Soms moet je een situatie beter leren kennen om die te waarderen.
Een voorbeeld: als kind veranderde ik enorm veel van school. Noodgedwongen, omdat mijn stiefvader om de haverklap werd overgeplaatst. Telkens als ik in een nieuwe klas kwam, zeiden de gezichten van mijn medeleerlingen in de klas mij bij de eerste kennismaking niets. Maar na een tijd bij elkaar te zitten, leerde ik ze beter kennen en kregen ze voor mij een heel ander en veel vertrouwder gezicht. Mooi of lelijk, ik voelde ze allen als veel dichterbij. Datzelfde heb ik nu ook met boeken en films. Soms zegt een boek of film je op het eerste gezicht niets. Vroeger (vóór mijn zee aan vrije tijd) klapte ik het boek direct dicht of keek ik niet langer naar zo een film. Nu blijf ik lezen en kijken en dan merk ik dat je de personages in een boek of film een kans moet geven. Je moet geduld hebben om ze te willen leren kennen. En dan zie je ineens zo een boek of film met andere ogen en vind je het jammer als je afscheid moet nemen van de hoofdrolspelers.
En zo heb ik mijn repertoire van boeken en films kunnen uitbreiden en opent zich nu een nieuwe wereld voor mij. En datzelfde geldt voor het leven van alledag. Mijn ongeduld is aan het verdwijnen en ik wil meer en meer mensen en situaties de kans bieden om tot mijn bewustzijn door te dringen. Door geduld en het opzij zetten van mijn vooroordelen maak ik kennis met meer van de wereld om me heen. Tijd is een goudmijn.
Ooit wel eens wat gelezen van Thomas Verbogt? Dat is nu een voorbeeld van een schrijver die ik vroeger bij het lezen van een paar bladzijdes al aan mijn neus voorbij zou laten gaan. Maar nu vind ik hem na verder lezen goed.