Het was gisteren één van die zeldzame dagen hier dat de lucht zo helder is dat je vanuit ons slaapkamerraam een besneeuwde bergtop van de Sierra Nevada kan zien. Van hieruit zo een 200 km oostwaarts. Ook de kustlijn van Malaga is dan goed zichtbaar.
Mooi weer voor een boottochtje. Wat we zagen was niet zo spectaculair als de grotten en rotspartijen in Lagos aan de kust van de Algarve. Maar een uur dodijnen op een ontstuimige zee en vanaf de boot de kustlijn en de Sierra Nevada bewonderen is ook leuk. Dolfijnen hebben we niet zien springen.
Verder geen nieuws. Zoals vaker is het nu bij jullie in Nederland prachtig weer en is het bij ons juist bewolkt. Dat komt wel vaker voor. Het omgekeerde ook. Ik wens jullie veel plezier in de komende zonnige dagen.

Ik zit lekker rustig te schrijven aan mijn boek, dat vanaf 2014 op een usb-stickje staat en dat ik nu weer heb opgepakt. De uurtjes vliegen voorbij. Ik ben helemaal in het verhaal. Het is lekker om weer een projectje te hebben om mee bezig te zijn, maar ik moet oppassen niet te veel uurtjes erin te verdrinken. Voor je het weet is er zomaar een dag aan je voorbij gegaan zonder dat je ‘erbij’ was. Schrijven is een eenzame en wat asociale bezigheid.
Ahmad heeft momenteel geen projectje lopen. Hij heeft de ‘bibliotecanacionalandalus’, waarvan hij een website had gemaakt maar gelaten voor wat het is. Er blijkt weinig belangstelling te zijn voor de geschiedenis van Andalusië. Hij zoekt naar reisjes en uitstapjes die we kunnen maken.
Ik heb er één gevonden, zegt hij blij. Een dagje wandelen over ‘el caminito del rey’. Dat klinkt gezellig, wandelen over het koningsweggetje bij el Chorro.
Hij stuurt me het volgende filmpje waarop deze mooie route helemaal te zien is. Het is alsof je hem zelf loopt, als je naar dit filmpje kijkt. Ik bekijk het:

En dan zeg ik: ‘Laat maar. Ik hoef niet meer. Ik vind het doodeng en het filmpje is al gemaakt voor mij. Dus dat hoef ik ook niet meer te doen.’
Intussen denk ik aan een nieuwsfeit dat ik vandaag hoorde. Een Nederlands meisje van 16 jaar is uitgegleden tijdens een vakantie met haar ouders op een rots in Alanya, toen zij een foto wilde maken. Ze viel 10 meter naar beneden en was op slag dood. 
Maar dit is wel wat anders natuurlijk. Het is een wandeling van in totaal 8 kilometer onder begeleiding van een gids. Je krijgt een helm op tegen vallend gesteente en er wordt uiteraard goed op  je gelet.
Interesse?

Ja, we hebben inderdaad vakantie. En nog wel voor de rest van ons leven! Nooit meer hoeven wij naar een baas om acht uur werk te leveren en ook hoeven wij geen koters meer op te voeden na thuiskomst van een dag werken. Het werk is gedaan, de kinderen zijn groot en wij zijn vrij!
Er zijn ouderen die moeite hebben met het verlies van hun werk, het ‘uitvliegen’ van hun kinderen en het gebrek aan een vooraf bepaalde dagindeling. En ik geef toe dat het even wennen is. We worden nu eenmaal opgevoed met een enorm nuttigheidsbesef. Ledigheid zou des duivels oorkussen zijn. Maar ledigheid kan ook een zegen zijn, want het biedt tijd voor reflectie en voor het doen van dingen die je hart je ingeeft.
De laatste dagen is het hier mooi weer. Een aangename temperatuur en overwegend zonnig. We besluiten een wandelingetje te maken langs de boulevard van Benalmadena. We lopen langs de kust vanaf het strandje waar wij weleens graag zitten om een boek te lezen, helemaal tot aan het jachthaventje een eind verderop. Eerst nemen we even een kijkje in het culturele gebouw, een vroegere moskee die gerenoveerd is en een nieuwe bestemming heeft gekregen. Er vinden dikwijls trouwplechtigheden plaats en nu is er een fototentoonstelling. Aan de binnenkant van het gebouw kan je nog goed zien hoe het er uit moet hebben gezien als moskee.
De boulevard van Benalmadena is leuker en afwisselender voor een wandeling dan die van Torremolinos. Ik koop van een vriendelijke straatverkoper twee modelfietsjes voor mijn twee jongste kleinzoontjes, heel handig in elkaar gezet met alleen maar ijzerdraad in verschillende diktes en kleuren, iets wat je niet elke dag ziet. Zeker niet in de toeristenwinkeltjes die vrijwel uitsluitend in China vervaardigde massaproducten verkopen.
In de jachthaven spreken diverse schippers ons aan of wij voelen voor een boottochtje naar Malaga, Benalmadena en Fuengirola. Dat gaan we zeker een keer doen. Maar nu lopen we terug en ik heb een beetje spijt dat ik oude versleten sandalen heb aangetrokken. Mijn pijnlijke voeten wandelen toch het beste in dichte schoenen die zacht van binnen zijn. Dat weet ik dan voor de volgende keer.

Alhaurin de la Torre is een goed onderhouden, rustig dorp. Vroeger was het kleiner dan Alhaurin Grande, maar tegenwoordig is Alhaurin de la Torre behoorlijk groot gegroeid door de talrijke nieuw gebouwde urbinazaciones rondom het oudere centrum. Wij wonen in het de oude dorpskern, waar de huizen een stuk betaalbaarder zijn dan die in de urbanizaciones. Daar wonen de wat rijkere Spanjaarden, die in Malaga werken en bemiddelde pensionados uit Spanje en andere landen.
Het centrum waar wij wonen oogt traditioneel. Overdag wordt het dorpsplein overwegend bevolkt door het mannelijk deel van de ouderen uit het dorp. Op bankjes zittend en in groepjes met elkaar pratend houden zij bij wie er langs komt. Intussen zie je hun vrouwen thuis de buitenboel poetsen. De spijlen voor de ramen worden afgelapt en de stoep gedweild. Tegen de schemering zie je de dorpsjeugd toestromen. Zoals overal ter wereld hangen pubers hier in groepjes bij elkaar op straat.
De evenementen die in Alhaurin de la Torre worden gehouden vormen een jaarlijks terugkerend patroon. Elke maand wordt er wel iets georganiseerd. Was het de vorige maand nog de Semana Santa die de gemoederen beheerste, deze maand zijn er andere activiteiten aan de orde. Zoals de dansjes waarvan wij een glimp opvingen in El Porton en nog meer dansjes op een dorpsplein, waarvan ik gisteren stukjes liet zien in een filmpje.
Jaarlijks keert ook op de zelfde dag als de dansjes een modeshow terug. We hoorden daar het vorige jaar al van, maar gingen er toen niet heen. Ik stelde me voor dat er allemaal keurige mevrouwtjes (mujeres aplastados) over de catwalk zouden lopen met een pantalon of rok of jakje in telkens een andere kleur. Wat voor een mode kan zo een dorp nu te bieden hebben? Ik zie hier weinig mensen modebewust over straat gaan. De oudjes in hun jakjes en broeken en de jeugd in een trainingspakkie of spijkerbroek. Veel meisjes en zelfs oudere vrouwen dragen hier ook leggings bij wijze van lange broek. Dat verbaasde me in het begin, maar nu al niet meer.
Gisteren gingen we toch maar even kijken wat de modeshow hier inhoudt. We kwamen precies aan op het moment dat het spektakel begon. We zagen geen mujeres aplastados op de catwalk, maar jonge slanke meisjes, die als reeën heen en weer wandelden, soms wat wiebelend op hun enorme ’tacones’. Piepjonge meiden beleefden hier hun momentje van faam. Er was veel volk op af gekomen. Nog meer dan op het dansen van de kleinere meisjes. Het was leuk om deze mooie meiden te zien paraderen. Een beetje beschamend vond ik het dat daarna ook badmode getoond moest worden door deze prachtige meiden. Ik ben best wat gewend en als ik meisjes in bikini op het strand zie, kan ik dat wel waarderen. Iets anders is het om een meisje van 16 jaar met een string over een catwalk te zien lopen, te midden van een menigte van keurig aangeklede mannen en vrouwen. Ik meende aan het gezicht van een meisje ook te kunnen aflezen dat zij het niet gemakkelijk vond om zich zo te tonen. Ik heb ze gefilmd. Maar de weerloze billetjes van deze in mijn ogen nog onschuldige meiden heb ik in de hier gepubliceerde video weggelaten. Uit respect voor deze jonge meiden, die (Joost mag weten hoe) zijn overgehaald om hun prachtige lichaam te tonen aan de dorpsgemeente.
Daarna kwam de burgemeester op het podium, de man aan het hoofd van het uiterst rechtse bestuur hier. Gedaan werd of deze meiden/modeshow een soort officieel en eervol iets was en daar kreeg ik een wat wrange smaak bij. Vorige maand Jezus op een ezel en nu dit. Ik moet het even verwerken.

Voor degenen die er de tijd voor willen nemen onder ons nog een filmpje.

Vandaag is het wat warmer in ons ‘knibbe knabbe huisje’ en op het terrasje. De warmte maakt wat loom en even knijp ik ertussenuit om lekker te gaan liggen op ons bed, dat in middaguren aan de schaduwkant ligt en waar een koel briesje waait, als ik het raam wat open schuif. Ik droom weg, zonder me later te herinneren wat ik gedroomd heb.
We horen muziek, die klinkt uit luidsprekers. Het geluid komt vanuit El Porton, het culturele centrum waar van alles georganiseerd wordt. Ik liet eerder in dit weblog een filmpje zien van dit centrum, dat omringd is door een goed onderhouden parkje. We wandelen erheen, omdat we onze luiheid wat willen doorbreken en zien daar een aantal kinderen, ouders, opa’s en oma’s bijeen. De kinderen geven een demonstratie van hun kunnen. De taikwondo-sportertjes zijn al geweest en nu zijn een paar dansgroepjes aan de beurt. Ik maak een filmpje van meisjes die de flamenco dansen.

Weet je nog die vrouw die ik laatst tegenkwam met Ahmad in de Mercadona? Zij had een heel verhaal met mij over de hoofddoek. Na afloop van dit gesprek schijnt ze gezegd te hebben dat we dit gesprek nog eens elders voort moesten zetten en Ahmad schijnt toen gezegd te hebben dat ze dan maar eens bij ons op de koffie moest komen. Dat is op dat moment niet zo tot mij doorgedrongen. Ik kende de vrouw ook niet, maar Ahmad kende haar wel een beetje, omdat zij zat bij een groep moslims in  Alhaurin de la Torre die hoopten hier een moskee te kunnen oprichten of op zijn minst een lokaal, waar moslims konden samenkomen en waar eventueel Koranles gegeven kon worden. Ahmad heeft zich daar toen met hen voor ingezet. Maar hun plan is nooit verwezenlijkt, vanwege allerlei bureaucratische belemmeringen die het dorpsbestuur ertegen wist op te werpen.
Ahmad heeft van de uitnodiging aan die vrouw (die mij dus totaal ontgaan was) werk gemaakt. Hij heeft haar via de whats app nogmaals uitgenodigd en gevraagd of zij wilde komen met haar man of met haar vriendin. Zij koos ervoor te komen met haar vriendin, die ook in die groep zat.
Na mijn avontuur met Anja van gisteren valt dit aan mij opgedrongen bezoek me toch wat koud op mijn dak. ‘Je had het beter eerst met mij kunnen overleggen’, zeg ik dan ook tegen Ahmad. Hij is daar een beetje gepikeerd over, omdat hij het juist allemaal geregeld heeft voor mij. Het leek hem leuk als ik hier wat kennissen of vriendinnen kon opdoen. Goedbedoeld van hem, maar toch graag voortaan even eerst vragen. ‘Als je me dit nog eens flikt zonder iets te zeggen, dan ben ik niet thuis’, dreig ik. Gelukkig kunnen we elkaar daarna voor de komst van de twee vrouwen weer omhelzen, zodat de sfeer niet bij voorbaat al verpest is. Ik zeg hem dat ik het wel waardeer dat hij aan mij gedacht heeft
Iman en Amel komen binnen met een mooie plant en voelen zich direct thuis in ons optrekje. We hebben op de terugweg van de yoga lekkere zoetigheid gehaald voor bij de koffie.
En nu achteraf, nu ze weg zijn, moet ik zeggen dat het gesprek met hun heel leuk was. Het ging over het geloof en het leven op een heel prettige en open manier. Amel is 50 en komt uit Algerije. Haar vriendin Iman is een stuk jonger en komt uit Marokko. Allebei zijn het leuke en openhartige vrouwen. Grappig was het om te zien dat Iman een stuk rustiger was dan Amel en dat zij haar goed bleek te kennen en ook wist te ‘sturen’. Amel was enthousiast, praatte veel en had moeite bij ons weg te gaan. Ze zei er gelukkig van te worden met mensen over het leven te kunnen praten en dat ze het gevoel had ons al lang te kennen. Ikzelf had dit fijne gevoel met hun ook.
Dus hoewel ik aanvankelijk een beetje boos was op Ahmad, omdat hij me dit bezoek min of meer heeft opgedrongen, ben ik er achteraf blij mee. En ik denk: ‘Ik wil deze mensen zeker wel vaker ontmoeten.’ De volgende keer zal dat waarschijnlijk zijn in het huis van Amel, met haar man erbij, Frank, een Engelsman met Italiaans en Spaans bloed. Een katholiek die zich heeft bekeerd tot de islam.

Zoals ik eerder vertelde, praat ik gemakkelijk met mensen. Vooral met wildvreemden? Maar als mensen wat dichterbij komen vind ik dat ineens moeilijk. Bijvoorbeeld als ze echt een afspraak met me willen maken om elkaar te zien. Dan ligt het vuur ineens wat te na aan mijn schenen. Ik weet niet hoe dat komt. Het is natuurlijk gemakkelijk en vrijblijvend om met een willekeurige vreemde gedachten uit te wisselen. Vaak hoef je je daarbij niet eens aan elkaar voor te stellen. Je babbelt wat en daarna gaat iedereen zijns weegs. ‘Ships that pass in the night’, zoals mijn moeder dat vroeger zo mooi verwoordde. (Alleen had zij het dan over vluchtige liefdes, maar ik bedoel hier vluchtige gesprekjes).
Waarom vind ik het lastig om met mensen een afspraak te maken als ze te kennen geven me te willen zien? Het spontane is weg en vastgelegd wordt ineens dat we elkaar willen zien. Kennelijk ben ik daarvoor dus belangrijk genoeg. Waarom willen we elkaar zien? Wat verwachten we van elkaar? Moet ik nu leuk zijn en interessant en mag ik niet tegenvallen? Als iemand op bezoek komt, moet ik dan zorgen dat ik klaar zit met alles wat die persoon lekker vindt om te eten en te drinken? Het beangstigt het me altijd een beetje als iemand me vraagt af te spreken. Makkelijker wordt het voor me als de persoon zegt problemen te hebben. Als iemand aangeeft mijn hulp nodig te hebben, dan race ik ernaartoe zonder nadenken. Dan heb ik een missie.
Maar zomaar afspreken voor de gezelligheid vind ik echt lastig. Met mijn kinderen is dat geen probleem. Geen gelegenheid is te onbelangrijk voor mij om hun door mij zo geliefde gezichten te zien. Feestjes, begrafenissen  en andere gelegenheden waarbij mensen elkaar ontmoeten vromen voor mij ook geen probleem. Ik hoef me dan niet af te vragen of mijn aanwezigheid gewenst is of niet. Het feit dat ik ben uitgenodigd is voldoende reden om te gaan. Maar dat iemand afspreekt om speciaal mij te mogen zien is kennelijk een ‘eer’ waarmee ik niet kan omgaan.
Het overkomt me vandaag. Anja, een Nederlandse vrouw van de yoga hier die ik al lang niet gezien heb, vraagt me om elkaar vandaag even te zien. Hier in het dorp, terwijl haar dochtertje naar zwemles is. Ze heeft dan een uurtje tijd. Ik schrik er een beetje van, maar besluit dapper door te pakken. Waar is dat zwembad precies en waar wil ze met me afspreken? Ik wacht nog op antwoord en al wachtende bedenk ik me dat het eigenlijk ook best meevalt, die angst. Het is alleen wat onwennig voor me. Dus vanavond rond 17.30 zie ik haar bij een schoenenoutlet, gelegen naast een café.

Zoals gewoonlijk luister ik naar radio 1, terwijl ik me opfris voor de dag. Ik hoor een ‘dominee’ praten met een verfrissende kijk op het leven, dominee Gremdaat geheten. Hij ziet het leven positief, vindt dat je beledigingen van je af moet laten glijden. Bij alles wat gebeurt is de beste levenshouding verbazing, volgens hem. Ook is hij voor vrijheid van religie en vindt hij mensen die denken dat hun religie de enige juiste is eng.
Op de vraag hoe hij zo vrolijk blijft en zo positief in de wereld van nu die toch vol zit met kommer en kwel, zegt hij het volgende: Dat de wereld zo naargeestig wordt afgespiegeld is ook iets dat media bewust laten gebeuren. Had je vroeger maar één echte sensatiekrant, ‘de Telegraaf’, nu lijkt het wel of alle kranten en nieuwsprogramma’s zijn geworden als de Telegraaf. Sensatiebelust beschrijven ze alle rampen en ellende tot in detail. Op die manier creëren ze een angstcultuur bij mensen.
Helemaal waar, denk ik, terwijl ik mijn lenzen in doe. En ‘wat een verademing, een dominee die met zo een open houding in het leven staat’. Even later kijk ik even op internet wie deze dominee Gremdaat is. Het blijkt helemaal geen echte dominee te zijn, maar een typetje dat gespeeld wordt door Paul Haenen, een veelzijdig man. Hij is o.a. journalist, (toneel)schrijver, cabaretier, acteur, programmamaker. Ik kende hem eigenlijk al van DWDD. Voor de geïnteresseerde, hier kan je meer over hem lezen.
Ik herken veel in zijn woorden en het maakt dat ik dag goed begin. Ik verkeer in een heel ander stemming dan gisteren. Wat ben ik toch beïnvloedbaar…..

Ons geplande uitje van dit weekend naar een mooi natuurgebied gaat niet door wegens te weinig belangstelling. Jammer. Maar vergeleken met anderen, die jaar in jaar uit werken, uitkijkend naar 10 dagen in een vakantieoord per jaar, hebben wij het goed als een luis op een zeer hoofd.
Toch maakt de teleurstelling me wat suf. Het maken van filmpjes wil ik even stil leggen. Het werd te gek! Elke dag een filmpje.
Dan blijft tijd over voor andere dingen. Het lezen van het digitale krantje (wat een ellende lees ik daar) en bijvoorbeeld kijken op facebook. Gisteren nog wilde ik mijn account daarvan verwijderen, Omdat ik er weinig meer naar omkeek. Maar ik activeerde mijn account vandaag toch maar weer. En niet zonder nut. Via facebook kwam ik er vandaag achter dat ik met een abonnement op Canal Digital zowel in Nederland als in Spanje tv kan kijken (naar Nederlandse zenders). Ik moet dan wel nog een schotel daarbij aanschaffen met een doorsnee van een meter en een extra kastje met een smartcard. Maar toch. Dat is altijd beter dan een half jaar voor niets 55 euro betalen aan Ziggo.
Verder hang ik wat. Beurtelings in een tuinstoel met mijn smartphone en ereader en dan weer voor mijn laptop. Het weer hier wil niet echt overtuigen. Een waterig zonnetje, afgewisseld door wolken bij een wel aangename kamertemperatuur, die slaperig maakt. Morgen en overmorgen regen.
Het leven is hier niet spannender dan overal elders. De zin moeten we er elke dag zelf aan geven en soms lukt me dat niet zo. Dan voel ik alleen maar een vaag verdriet, alsof alle ellende van de hele wereld op mijn schouders rust. Met als kers op de taart de lichamelijke ongemakken en griepjes van mijn kinderen. Waarom trek ik me het leed van anderen zo aan? Machteloos voel ik me om daar wat aan te veranderen en ik krijg alweer spijt dat ik me heb laten informeren door de media over wat er overal gaande is.
Media, een zegen en een vloek.