Weet je nog die vrouw die ik laatst tegenkwam met Ahmad in de Mercadona? Zij had een heel verhaal met mij over de hoofddoek. Na afloop van dit gesprek schijnt ze gezegd te hebben dat we dit gesprek nog eens elders voort moesten zetten en Ahmad schijnt toen gezegd te hebben dat ze dan maar eens bij ons op de koffie moest komen. Dat is op dat moment niet zo tot mij doorgedrongen. Ik kende de vrouw ook niet, maar Ahmad kende haar wel een beetje, omdat zij zat bij een groep moslims in  Alhaurin de la Torre die hoopten hier een moskee te kunnen oprichten of op zijn minst een lokaal, waar moslims konden samenkomen en waar eventueel Koranles gegeven kon worden. Ahmad heeft zich daar toen met hen voor ingezet. Maar hun plan is nooit verwezenlijkt, vanwege allerlei bureaucratische belemmeringen die het dorpsbestuur ertegen wist op te werpen.
Ahmad heeft van de uitnodiging aan die vrouw (die mij dus totaal ontgaan was) werk gemaakt. Hij heeft haar via de whats app nogmaals uitgenodigd en gevraagd of zij wilde komen met haar man of met haar vriendin. Zij koos ervoor te komen met haar vriendin, die ook in die groep zat.
Na mijn avontuur met Anja van gisteren valt dit aan mij opgedrongen bezoek me toch wat koud op mijn dak. ‘Je had het beter eerst met mij kunnen overleggen’, zeg ik dan ook tegen Ahmad. Hij is daar een beetje gepikeerd over, omdat hij het juist allemaal geregeld heeft voor mij. Het leek hem leuk als ik hier wat kennissen of vriendinnen kon opdoen. Goedbedoeld van hem, maar toch graag voortaan even eerst vragen. ‘Als je me dit nog eens flikt zonder iets te zeggen, dan ben ik niet thuis’, dreig ik. Gelukkig kunnen we elkaar daarna voor de komst van de twee vrouwen weer omhelzen, zodat de sfeer niet bij voorbaat al verpest is. Ik zeg hem dat ik het wel waardeer dat hij aan mij gedacht heeft
Iman en Amel komen binnen met een mooie plant en voelen zich direct thuis in ons optrekje. We hebben op de terugweg van de yoga lekkere zoetigheid gehaald voor bij de koffie.
En nu achteraf, nu ze weg zijn, moet ik zeggen dat het gesprek met hun heel leuk was. Het ging over het geloof en het leven op een heel prettige en open manier. Amel is 50 en komt uit Algerije. Haar vriendin Iman is een stuk jonger en komt uit Marokko. Allebei zijn het leuke en openhartige vrouwen. Grappig was het om te zien dat Iman een stuk rustiger was dan Amel en dat zij haar goed bleek te kennen en ook wist te ‘sturen’. Amel was enthousiast, praatte veel en had moeite bij ons weg te gaan. Ze zei er gelukkig van te worden met mensen over het leven te kunnen praten en dat ze het gevoel had ons al lang te kennen. Ikzelf had dit fijne gevoel met hun ook.
Dus hoewel ik aanvankelijk een beetje boos was op Ahmad, omdat hij me dit bezoek min of meer heeft opgedrongen, ben ik er achteraf blij mee. En ik denk: ‘Ik wil deze mensen zeker wel vaker ontmoeten.’ De volgende keer zal dat waarschijnlijk zijn in het huis van Amel, met haar man erbij, Frank, een Engelsman met Italiaans en Spaans bloed. Een katholiek die zich heeft bekeerd tot de islam.