Zoals ik eerder vertelde, praat ik gemakkelijk met mensen. Vooral met wildvreemden? Maar als mensen wat dichterbij komen vind ik dat ineens moeilijk. Bijvoorbeeld als ze echt een afspraak met me willen maken om elkaar te zien. Dan ligt het vuur ineens wat te na aan mijn schenen. Ik weet niet hoe dat komt. Het is natuurlijk gemakkelijk en vrijblijvend om met een willekeurige vreemde gedachten uit te wisselen. Vaak hoef je je daarbij niet eens aan elkaar voor te stellen. Je babbelt wat en daarna gaat iedereen zijns weegs. ‘Ships that pass in the night’, zoals mijn moeder dat vroeger zo mooi verwoordde. (Alleen had zij het dan over vluchtige liefdes, maar ik bedoel hier vluchtige gesprekjes).
Waarom vind ik het lastig om met mensen een afspraak te maken als ze te kennen geven me te willen zien? Het spontane is weg en vastgelegd wordt ineens dat we elkaar willen zien. Kennelijk ben ik daarvoor dus belangrijk genoeg. Waarom willen we elkaar zien? Wat verwachten we van elkaar? Moet ik nu leuk zijn en interessant en mag ik niet tegenvallen? Als iemand op bezoek komt, moet ik dan zorgen dat ik klaar zit met alles wat die persoon lekker vindt om te eten en te drinken? Het beangstigt het me altijd een beetje als iemand me vraagt af te spreken. Makkelijker wordt het voor me als de persoon zegt problemen te hebben. Als iemand aangeeft mijn hulp nodig te hebben, dan race ik ernaartoe zonder nadenken. Dan heb ik een missie.
Maar zomaar afspreken voor de gezelligheid vind ik echt lastig. Met mijn kinderen is dat geen probleem. Geen gelegenheid is te onbelangrijk voor mij om hun door mij zo geliefde gezichten te zien. Feestjes, begrafenissen  en andere gelegenheden waarbij mensen elkaar ontmoeten vromen voor mij ook geen probleem. Ik hoef me dan niet af te vragen of mijn aanwezigheid gewenst is of niet. Het feit dat ik ben uitgenodigd is voldoende reden om te gaan. Maar dat iemand afspreekt om speciaal mij te mogen zien is kennelijk een ‘eer’ waarmee ik niet kan omgaan.
Het overkomt me vandaag. Anja, een Nederlandse vrouw van de yoga hier die ik al lang niet gezien heb, vraagt me om elkaar vandaag even te zien. Hier in het dorp, terwijl haar dochtertje naar zwemles is. Ze heeft dan een uurtje tijd. Ik schrik er een beetje van, maar besluit dapper door te pakken. Waar is dat zwembad precies en waar wil ze met me afspreken? Ik wacht nog op antwoord en al wachtende bedenk ik me dat het eigenlijk ook best meevalt, die angst. Het is alleen wat onwennig voor me. Dus vanavond rond 17.30 zie ik haar bij een schoenenoutlet, gelegen naast een café.