Ik zit lekker rustig te schrijven aan mijn boek, dat vanaf 2014 op een usb-stickje staat en dat ik nu weer heb opgepakt. De uurtjes vliegen voorbij. Ik ben helemaal in het verhaal. Het is lekker om weer een projectje te hebben om mee bezig te zijn, maar ik moet oppassen niet te veel uurtjes erin te verdrinken. Voor je het weet is er zomaar een dag aan je voorbij gegaan zonder dat je ‘erbij’ was. Schrijven is een eenzame en wat asociale bezigheid.
Ahmad heeft momenteel geen projectje lopen. Hij heeft de ‘bibliotecanacionalandalus’, waarvan hij een website had gemaakt maar gelaten voor wat het is. Er blijkt weinig belangstelling te zijn voor de geschiedenis van Andalusië. Hij zoekt naar reisjes en uitstapjes die we kunnen maken.
Ik heb er één gevonden, zegt hij blij. Een dagje wandelen over ‘el caminito del rey’. Dat klinkt gezellig, wandelen over het koningsweggetje bij el Chorro.
Hij stuurt me het volgende filmpje waarop deze mooie route helemaal te zien is. Het is alsof je hem zelf loopt, als je naar dit filmpje kijkt. Ik bekijk het:

En dan zeg ik: ‘Laat maar. Ik hoef niet meer. Ik vind het doodeng en het filmpje is al gemaakt voor mij. Dus dat hoef ik ook niet meer te doen.’
Intussen denk ik aan een nieuwsfeit dat ik vandaag hoorde. Een Nederlands meisje van 16 jaar is uitgegleden tijdens een vakantie met haar ouders op een rots in Alanya, toen zij een foto wilde maken. Ze viel 10 meter naar beneden en was op slag dood. 
Maar dit is wel wat anders natuurlijk. Het is een wandeling van in totaal 8 kilometer onder begeleiding van een gids. Je krijgt een helm op tegen vallend gesteente en er wordt uiteraard goed op  je gelet.
Interesse?