En ik maar luieren…..

Het is niet dat ik heel ernstig ziek ben. En eigenlijk voel ik me op dit moment, na een kopje thee, wat beter.

Het begon maandag. Ik had mijn atelier een beetje veranderd. Ezel in andere hoek. Dat gaf wat gesjouw met meubels en boeken. Door de gekneusde rib kon ik nauwelijks wat tillen en lieve Ahmad hielp mij. Daarna ging ik wat klodderen in mijn nieuwe ezelhoek. Toen werd ik ineens duizelig en misselijk. Dus met veel moeite maakte ik mijn kwasten en palet schoon en ging boerenkool met worst eten. Bij mij is het zo, dat als ik ziek ben, dat ik dan zin krijg in heel andere dingen dan normaal. Ik lust dan geen koffie en geen olijven, die ik normaal verslind als een spreeuw. Ik krijg zin in tomatensoep, die mijn moeder me altijd gaf als ik ziek was. Als ik die symptomen heb, met daarbij een zwaar hoofd met watten, dan weet ik dat ik een griepje heb.

Na de boerenkool sliep ik een paar uur. Werd wakker met een knallende koppijn. Rustig aan gedaan en in de avond weer vroeg gaan slapen.

Dinsdag geprobeerd te doen of alles normaal was. Ging boodschappen halen op de fiets met mondkapje. Eerst voor onszelf en daarna voor buurvrouw. Deed het rustig en geconcentreerd als een vertraagde opname van mezelf. Ze merkte wat aan mijn ogen. ‘Wat is er met je ogen? Heb je gehuild?’ ‘ Nee, ik voel me niet zo lekker en vandaar die gele en waterige ogen.’ De lieverd was zelf ook niet lekker en duizelig. Ik moest haar ondersteunen bij het lopen vanuit de keuken, na het uitpakken van de boodschappen.

Al die tijd hield ik mijn mondkapje op. Bij thuiskomst ging ik eten en opnieuw een paar uur slapen. Het enige wat ik wilde was in mijn bed wat suf zitten zappen op de tv, waarnaar ik sinds ik hier ben nog niet gekeken had (althans niet naar de direct uitgezonden programma’s). Weer uren geslapen en vanmorgen opgestaan met een knallende koppijn.

Mijn kinderen zouden vandaag komen eten, maar ik heb ze afgebeld. Ik wil ze niet besmetten. ‘Moet je geen coronatest doen?’ vragen ze bezorgd. Alleen al het idee dat ik naar zo een teststraat zou moeten rijden, maakt me doodmoe. Verder heb ik geen enkel symptoom van de coronalijst. Ook niet die van de oudjes. Geen delirium en ik ben niet gevallen.

De vraag is of ik zaterdag mee kan naar Spanje.

Je hoeft niet ver te gaan om mooie dingen te zien. Nederland heeft veel mooie plekken. Voeg daarbij een steeds veranderende lucht met telkens ander licht en je hoeft je nooit te vervelen.

Vandaag gingen we op visite bij een bevriend echtpaar. Ze stelden voor om even in hun buurt te gaan wandelen. We liepen door Wateringen, een mooi dorp op de zuidelijke rand van Den Haag.

Ahmad is nu de fotograaf en hij maakte met zijn telefoon deze mooie foto’s.

Helaas. Altijd al geweest zonder al te ernstige gevolgen, maar de laatste jaren wreekt het zich vanwege mijn osteoperose. Ik breek nu botten.

Sinds ik Ahmad ken:

Brak ik mijn rechterarm bij een sportles. Dat was in 2009. Toen ontdekte men dat ik osteoperose had en vtamine D tekort, zodat daaraan wat gedaan kon worden door medicatie.

In 2012 brak ik een paar ribben door een val in een spiegelglad ligbad in een hotel.

In 2015 die elleboog.

In 2017 mijn heup.

Daartussen had ik een aantal operaties. Twee maal darmen. Twee maal staar. Twee maal voet. Eenmaal heup.

Nu denk ik dat ik heel voorzichtig ben geworden.

Maar vandaag wilde ik een houten tuinstoel inklappen en ik had geen flauw idee hoe dat moest. Wilde het toch proberen. Stoel schoot uit. Precies tegen mijn bovenste rib, vlakbij de oksel. Auw! Dat deed pijn en dat doet nu nog steeds pijn. Weet dus dat die rib gekneusd is, evenals laatst in 2018, toen ik onhandig op de rand van een zwembad wilde klauteren.

De pijn is heviger dan die in de elleboog, zodat ik de elleboog vergeet. Zo heeft pijn ook zijn voordeel. Baas boven baas geldt ook voor pijn. Het zal wel een keer weer over zijn ?.

Vannacht gun ik mezelf een paracetamolletje.

Een aantal jaren geleden alweer werd ik vanachter aangereden door een e-bike. Daarbij kwam ik ongelukkig ten val op mijn elleboog. Het bleek een gecompliceerde breuk te zijn, die alleen geheeld kon worden door het plaatsen van een aantal schroeven en een ijzeren raamwerkje. Na een jaar, toen de breuk geheeld was, moest ik nog een keer onder het mes, dit keer om het ijzerwerk te verwijderen.

De bestuurder van de e-bike was aansprakelijk voor het ongeval. Ik had een goede rechtsverzekering. De juridisch medewerker wist er voor mij een flinke schadevergoeding uit te slepen. Niet alleen waren het de twee operaties, die mij ongemak en pijn hadden bezorgd, maar ik zou ook last kunnen krijgen van onherstelbare schade aan mijn kraakbeen, aldus de geneesheren van het ziekenhuis. Die last zou zich dan waarschijnlijk pas manifesteren op mijn ‘oude dag’. Ik kon kiezen daarop te wachten en de hoogte van het schadebedrag af te laten hangen van de eventueel ontstane pijn of ik kon de schade afkopen. Ik heb gekozen voor het laatste. Van het uitbetaalde geld rijd ik in een mooie nieuwe auto.

De afgelopen week merk ik ineens een wat zeurderige pijn in de geopereerde elleboog. Mijn oude dag is kennelijk begonnen. Er valt nog mee te leven en er zijn zelfs momenten dat ik de pijn even vergeet.

Maar als ik lekker ‘broem broem’ gas geef in mijn mooie phantom black auto, dan denk ik toch: ‘Wat is meer waard? Een mooie auto met van alles erop en eraan of een pijnvrije elleboog? Het laatste natuurlijk. Maar het is niet anders. Ik heb er nog wat materieels aan over gehouden, maar er zijn zat mensen op mijn leeftijd met pijn, zonder dat daar enige compensatie tegenover staat. Dus…..genieten dan maar van alles waar het niet pijn doet. ‘Cosas de la vida’ .

En dat is zeker zo! Voor iedereen en ook voor ons.

Jaren geleden (dat was in 2008) trok Ahmad bij me in. Hij had hier een aantal jaren zijn domicilie. Maar zijn ’tierra’ bleef naar hem lonken. Hij wilde zo graag een eigen stekje in zijn geliefde Andalusië. En na enig zoeken vond hij dat ook. We waren allebei heel enthousiast over het optrekje dat hij gevonden had in Alhaurin de la Torre, ook al was het alsnog niet in de buurt van zijn geboortegrond, Arrahal (een dorp op 40 km afstand van Sevilla).

We hebben gelukkige jaren gekend in het atico met uitzicht op de heuvels en de Sierra Nevada. Maar nu……zijn we een beetje anders gaan denken. Hoe verstandig is het nog om een aantal malen per jaar heen en weer te reizen tussen Nederland en Spanje? Hoelang kunnen we nog met koffers heen en weer sjouwen? We worden alleen maar ouder. Hoe verschillend is ons leven hier en daar nu eigenlijk helemaal? Buiten dat het weer en de omgeving verschillend zijn, lijken onze levens hier en daar heel veel op elkaar. We beoefenen zowel hier als daar dezelfde hobby’ s. Voor mij geldt dat ik hier meer contacten heb met mensen om me heen dan in Spanje. Voor Ahmad maakt het weinig verschil. Hij kent in Alhaurin even weinig mensen als ik. Zijn kinderen wonen 235 km ver en komen zelden op bezoek. Als hij zijn kinderen graag wil zien, dan kan dat ook vanaf hier, door het vliegtuig te nemen en op en neer te reizen met een klein koffertje.

Het coronavirus met de risico’s die reizen daardoor met zich meebrengt maakt het er niet leuker op. Niets is nog zeker. We hebben een heenreis geboekt naar Malaga op 3 oktober a.s. En een terugreis op 10 november a.s. Dit omdat Ahmad bepaalde bureaucratische handelingen moet verrichten in Spanje. Hij wilde bijna alleen gaan, maar we willen het risico niet lopen dat hij straks daar vast zit in een nieuwe lockdown en ik hier. Dus we gaan wel samen.

Gaan daar genieten van Ahmads huisje zolang het kan, maar we gaan ook alvast kijken of het mogelijk is het huisje te verkopen. En dat zou betekenen dat mijn maatje zich weer hier gaat vestigen. Dat lijkt mij wel zo rustig.

Ik heb een tijd niets geschreven. Er waren grote problemen met mijn weblog nederlandalus.net, waarvan ik tot op heden de oorzaak niet weet. Zeker is dat mijn persoonlijke webmaster en ik er alles aan gedaan hebben om de problemen op te lossen, met een steeds desastreuzer resultaat. Uiteindelijk was ik mijn hele weblog kwijt. Mijn webhost wilde wel zorgen voor een backup tegen betaling van een fiks bedrag per uur zonder garantie.

Toen heb ik bedankt voor de gastvrijheid, die ze me 5 jaar lang geboden hadden voor mijn weblog, en ben ik verhuisd naar een andere webhost. De restanten van mijn oude weblog had mijn webmaster bewaard in zijn ‘local host’. We konden vrijwel alle geschreven stukjes vanaf 2012 terugvinden en plaatsen in een nieuw weblog, genaamd shabnamblog.nl. Maar…. alle foto’s ontbraken. Gelukkig waren ze nog wel te vinden in de mediabibliotheek van het weblog. Maar alle foto’s waren gelinkt naar mijn oude webadres en vandaar dat ze dus niet meer in de stukjes stonden.

Ik heb ze handmatig weer in de artikeltjes geplaatst, wat regelrecht had kunnen leiden tot een muisarm?. Maar ik ben zo vrij geweest sommige foto’s weg te laten, met name veel foto’s van mijn kinderen. Ook ontdekte ik dat bepaalde links naar pagina’s op internet, waarnaar ik verwees in de oude stukjes, soms niet meer werkten. Omdat ze bijvoorbeeld niet meer bestonden. Zodoende heb ik mijn oude weblog wat kunnen opschonen. Bepaalde artikeltjes gooide ik in de prullenbak, omdat ze me achteraf gezien als volslagen onbelangrijk voorkwamen. Voor zover de overige artikeltjes dat al wel zijn ?.

Maar al met al ben ik toch blij dat één en ander bewaard is gebleven. Het is toch een stukje van mijn leven. En vanaf nu dus hier verder…….