Het is niet dat ik heel ernstig ziek ben. En eigenlijk voel ik me op dit moment, na een kopje thee, wat beter.

Het begon maandag. Ik had mijn atelier een beetje veranderd. Ezel in andere hoek. Dat gaf wat gesjouw met meubels en boeken. Door de gekneusde rib kon ik nauwelijks wat tillen en lieve Ahmad hielp mij. Daarna ging ik wat klodderen in mijn nieuwe ezelhoek. Toen werd ik ineens duizelig en misselijk. Dus met veel moeite maakte ik mijn kwasten en palet schoon en ging boerenkool met worst eten. Bij mij is het zo, dat als ik ziek ben, dat ik dan zin krijg in heel andere dingen dan normaal. Ik lust dan geen koffie en geen olijven, die ik normaal verslind als een spreeuw. Ik krijg zin in tomatensoep, die mijn moeder me altijd gaf als ik ziek was. Als ik die symptomen heb, met daarbij een zwaar hoofd met watten, dan weet ik dat ik een griepje heb.

Na de boerenkool sliep ik een paar uur. Werd wakker met een knallende koppijn. Rustig aan gedaan en in de avond weer vroeg gaan slapen.

Dinsdag geprobeerd te doen of alles normaal was. Ging boodschappen halen op de fiets met mondkapje. Eerst voor onszelf en daarna voor buurvrouw. Deed het rustig en geconcentreerd als een vertraagde opname van mezelf. Ze merkte wat aan mijn ogen. ‘Wat is er met je ogen? Heb je gehuild?’ ‘ Nee, ik voel me niet zo lekker en vandaar die gele en waterige ogen.’ De lieverd was zelf ook niet lekker en duizelig. Ik moest haar ondersteunen bij het lopen vanuit de keuken, na het uitpakken van de boodschappen.

Al die tijd hield ik mijn mondkapje op. Bij thuiskomst ging ik eten en opnieuw een paar uur slapen. Het enige wat ik wilde was in mijn bed wat suf zitten zappen op de tv, waarnaar ik sinds ik hier ben nog niet gekeken had (althans niet naar de direct uitgezonden programma’s). Weer uren geslapen en vanmorgen opgestaan met een knallende koppijn.

Mijn kinderen zouden vandaag komen eten, maar ik heb ze afgebeld. Ik wil ze niet besmetten. ‘Moet je geen coronatest doen?’ vragen ze bezorgd. Alleen al het idee dat ik naar zo een teststraat zou moeten rijden, maakt me doodmoe. Verder heb ik geen enkel symptoom van de coronalijst. Ook niet die van de oudjes. Geen delirium en ik ben niet gevallen.

De vraag is of ik zaterdag mee kan naar Spanje.