Een aantal jaren geleden alweer werd ik vanachter aangereden door een e-bike. Daarbij kwam ik ongelukkig ten val op mijn elleboog. Het bleek een gecompliceerde breuk te zijn, die alleen geheeld kon worden door het plaatsen van een aantal schroeven en een ijzeren raamwerkje. Na een jaar, toen de breuk geheeld was, moest ik nog een keer onder het mes, dit keer om het ijzerwerk te verwijderen.

De bestuurder van de e-bike was aansprakelijk voor het ongeval. Ik had een goede rechtsverzekering. De juridisch medewerker wist er voor mij een flinke schadevergoeding uit te slepen. Niet alleen waren het de twee operaties, die mij ongemak en pijn hadden bezorgd, maar ik zou ook last kunnen krijgen van onherstelbare schade aan mijn kraakbeen, aldus de geneesheren van het ziekenhuis. Die last zou zich dan waarschijnlijk pas manifesteren op mijn ‘oude dag’. Ik kon kiezen daarop te wachten en de hoogte van het schadebedrag af te laten hangen van de eventueel ontstane pijn of ik kon de schade afkopen. Ik heb gekozen voor het laatste. Van het uitbetaalde geld rijd ik in een mooie nieuwe auto.

De afgelopen week merk ik ineens een wat zeurderige pijn in de geopereerde elleboog. Mijn oude dag is kennelijk begonnen. Er valt nog mee te leven en er zijn zelfs momenten dat ik de pijn even vergeet.

Maar als ik lekker ‘broem broem’ gas geef in mijn mooie phantom black auto, dan denk ik toch: ‘Wat is meer waard? Een mooie auto met van alles erop en eraan of een pijnvrije elleboog? Het laatste natuurlijk. Maar het is niet anders. Ik heb er nog wat materieels aan over gehouden, maar er zijn zat mensen op mijn leeftijd met pijn, zonder dat daar enige compensatie tegenover staat. Dus…..genieten dan maar van alles waar het niet pijn doet. ‘Cosas de la vida’ .