Vannacht voor het eerst geslapen. En merk vandaag dat het beter gaat. Nog steeds aan het vloeibaar, maar de chirurg was vanmorgen heel tevreden. Langzaam zal ik herstellen en verrijzen uit deze hel van pijn en ongemak. Het ergste is voorbij na 12 dagen ellende en pijn, van hels…..tot steeds wat meer te dragen.
Ik ben blij dat er dokters zijn en ziekenhuizen. Ik had dit stukje anders niet kunnen schrijven.
Misschien kan ik maandag wel mee met mijn lief naar huis. Maar anders blijf ik gewoon nog even. Mijn schatje is krachten aan het verzamelen door goed te eten en veel te slapen. ?
Als ik niet die dag toen ik thuis kwam van mijn bezoek aan Ahmad onderweg toevallig onze taxista Nati was tegengekomen bij de little en als ik niet, toen ik krepeerde van de buikpijn, toch maar Ahmad had gebeld, die op zijn beurt Nati belde en als ik niet door Nati naar de dokterspost was gebracht en als ze me toen niet per ambulance hadden afgevoerd naar het ziekenhuis, toen na diverse heftige pijnstillers de pijn niet minder werd, en als toen niet net ook de dochter van Ahmad (die eigenlijk voor haar vader kwam) niet 2 nachten en de tussenliggende dag aan mijn zijde was gebleven tijdens heel veel onderzoeken op de urgencia en ik na een scan om 1 uur op donderdagnacht geopereerd werd…….
Dan was misschien niet alleen een stuk afgeknelde darm gestorven, maar ikzelf ook.
Maar ik leef en herstel me van een drie uur durende operatie, waarin ze mijn darmen letterlijk uit de knoop hebben gehaald en het dode stuk verwijderd. God zij gedankt. Shukr Allah
En na 8 dagen alleen water en sondevoeding mag ik sinds vandaag weer eten????
We zijn trots op ‘ons dorp’. Het is mooi en welvarend, met goed onderhouden woningen, mooie schone straten en een fleurige plantenweelde overal, die goed onderhouden wordt door de plantsoenendienst. Maar wat belangrijker is: het oogt als een dorp, waarin de bewoners zich gelukkig voelen. Je ziet hier altijd mensen op straat, jong en oud, die met elkaar een praatje maken. De terrassen worden druk bezocht en dat gebeurt in de regel door de bewoners zelf, met hier en daar het blanke of rood verbrande gezicht van een toerist daartussen. Alhaurin de la Torre was ooit een klein dorp met weinig bewoners, maar is de laatste tientallen jaren enorm uitgebreid met nieuwe woonwijken, hoofdzakelijk bewoond door forenzen die hun werk in Malaga hebben. Voor de geïnteresseerde lezer, die meer informatie zoekt over ‘ons’ dorp verwijs ik naar de Engelse wikipedia pagina, die een stuk meer informatie bevat dan de Nederlandse. Aanvullende info, met name over het klimaat, vind je op de Spaanse wikipedia pagina
Wij hebben het geluk te wonen in de oorspronkelijke dorpskern en dus dicht bij het centrum, waar vrijwel alles te verkrijgen is. Daarbij wonen wij ook nog aan de rand van het dorp met een onbeperkt uitzicht van ons dakterras op de heuvels ernaast. Als ik in de ochtend op mijn hometrainer zit, waarvandaan ik heel gemakkelijk over de rand van het balkon kan kijken, dan geniet ik enorm. Elke keer spot ik wel wat anders en ook al is er niets bijzonders, dan is de frisse lucht en het zicht op lucht en heuvels al voldoende voor een blij gevoel.
Het rood omrande is de oude dorpskern. De ster geeft aan waar wij wonen. Buiten het dorp is geen andere bebouwing dan hier en daar een woning tegen de heuvels
Ook de bewoners van Alhaurin de la Torre zijn blij met en trots op hun dorp, zoals mag blijken uit deze foto’s die ze tentoon stellen in het dorp zelf op straat.
Een paar duiven van de ‘witte duivengroep’, zittend bij ‘hun’ woning
Ik mag dan verslaafd zijn geraakt aan het maken van kleine filmpjes, maar geheel zonder zelfkritiek ben ik gelukkig niet. Ik heb nu flink kunnen oefenen, weet dat het belangrijk is niet te snel met de camera te zwaaien en dat ik deze ook zo stil mogelijk moet houden. Verder moeten scenes niet te snel van hak op tak gaan en moet er enige verhaal zitten in het filmpie.
Hier volgt nog een afscheidsfilmpje en dan ga ik een tijd genieten van een welverdiende filmrust. Want te veel filmpjes maken is net zoiets als iemand de hele dag aan zijn kop leuteren. Op een gegeven moment val je in herhaling en komt er geen boodschap meer aan. Zwijg of zeg iets dat beter is dan zwijgen, zei mijn stiefvader altijd streng. Dus zwijgen it will be. Ik wil niet langer filmpjes maken van mijn belevenissen. Tripje naar hier, tripje naar daar. Wandelingetje hier en daar. Doei! Dat heb ik nu wel genoeg gedaan. Ga weer schrijven en alleen nog filmen als ik daarvoor een absoluut idee heb. Ideetjes borrelen al op, maar worden nog even uitgesteld 😉
Na een mooie ochtend met nogmaals veel water, gaan we huiswaarts. We werpen nog een blik vanaf de overkant van de heuvels op de plaatsen waar we zijn geweest. Dag watervallen, dag hotel, dag honeymoon 😉
Nadat we de dag ervoor de monding van de Quadalquivir al hadden mogen bewonderen, alvorens naar het schitterende Cerrada de Utrero te gaan, ging de dag daarop naar een enorm meer, dat wordt afgesloten door een enorme stuwdam. Een indrukwekkende plas water en zo mogelijk nog indrukwekkender is de stuwdam zelf met de daarbij behorende elektriciteitscentrale. Inde tijd van Franco is deze volledig gebouwd door gevangenen. En zoals we weten waren dat niet alleen criminelen, maar ook leraren, journalisten en professoren. Mensen die totaal niet misdadig waren, maar zich iets hadden laten ontvallen dat tegen de regering van Franco was gericht. Merendeels politieke gevangenen dus. Deze werden te werk gesteld om o.a deze dam te bouwen, zoals ze ook de opdracht kregen om de vele tunnels door rotsen uit te hakken, waar nu mooie tolwegen en treinrails zijn aangelegd. Duizenden mensen zijn gesneuveld tijdens dit helse karwei.
De dag begon voor mij, noorderling, niet zo spectaculair. Ik ben op gegroeid in bosrijke omgevingen. Militaire vliegbases bevinden zich immers op de mooiste plekjes, door bomen verscholen voor de ‘vijand’. Eekhoorntjes hipten door onze tuin, toen we in een verbouwde militaire barak woonden en op weg naar school zag ik vaak genoeg herten, wilde zwijntjes, konijnen, hazen, adders en andere leuke bosdieren. Maar voor de Andalusiër is de bergachtige omgeving van Cazorla een openbaring.
In de ochtend bezochten we eerst een klein museum, ‘el museo de caza’, dat zich bevindt in el Centro de Interpretación de la Naturaleza Torre del Vinagre. Daar kon je opgezette dieren bewonderen en videofilmpjes bekijken van de dieren in hun natuurlijke habitat, niet echt mijn ding.
Leuker vond ik de rit in een trein-achtig vehikel door de bergpaden, waar we plotseling verrast werden door een hert. Eindelijk. Het bleek minder toevallig te zijn dan we dachten, want de herten zijn erop geconditioneerd dat ze komen toesnellen, zodra ze de lawaaitrein horen aankomen. De chauffeur ervan heeft namelijk hapklare hertenbrokken bij zich, die hij kwistig rondstrooit. Een eind verderop zagen we nog meer herten, een hele kudde stond ons al op te wachten, wetend welke versnapering er weer aan zat te komen.
Interessant was wel wat de hertengids ons vertelde over de horens. Die waren nog zacht en fluwelig behaard. In september, als de bronsttijd aanbreekt worden de horens hard en gaan de mannetjes de strijd aan voor een harem. Dat kan er hevig aan toe gaan. De gids waarschuwde ons de op dit moment gevoelige horens van de herten niet aan te raken. Dat vinden zij namelijk niet prettig en dan kunnen zij gevaarlijk worden.
Vervolgens maakten we een kleine maar mooie wandeling helling op naar een soort roofvogel-kennel. Daar zagen we roofvogels, geketend aan aan paaltje en prachtige uilen in verschillende soorten, die waren opgesloten in hokken. Dat laatste vond ik wat te triest om te fotograferen. Een jongeman kwam ons vertellen over de roofvogels. Liet ons onder andere weten dat alle dieren die daar waren voorheen in verwaarloosde staat bij hen waren gebracht en dat dit een soort herstellingsoord was voor de roofdieren. Hij demonstreerde de vogels en vertelde wat ze konden en hoe snel ze waren in de jacht. Ik zag aan hem dat hij veel liefde had voor ‘zijn’ vogels. Sprak ze ook aan met ‘guapa’ en ‘bonita’.
Op de terugweg naar de lunch in het hotel, bedacht ik me dat ik aan de receptie van het hotel kon vragen of ik het usb-kabeltje van mijn camera mocht inpluggen in de computer van de receptie, teneinde mijn camera op te laden, zodat ik toch weer naar hartenlust zou kunnen gaan filmen. En zo gedacht, zo gedaan……
Hier nog een filmpje met foto’s en een enkel bewegend fragment. De volgende zullen weer ‘normaal’ zijn.
Vol goede moed gingen we weer op stap. De zon scheen aan een wat nevelige hemel. De bus was dit keer precies op tijd en wij waren de eersten die instapten. De rest werd opgepikt in Malaga bij verschillende afhaalpunten. Dit keer was ik echt de enige niet-andalus. Het reisgezelschap bestond uit mensen van hoofdzakelijk middelbare leeftijd, met als krenten in de pap één jong verliefd stel en twee homo-stellen. Dat kan nu gelukkig ook openlijk in Spanje. Ik zag mannen met grote handen. Tjonge wat een joekels van handen. Daar konden die van Ahmad twee keer in, terwijl Ahmad toch ook behoorlijk hard gewerkt heeft in zijn leven. En hun t-shirtjes waren gestreken, wat ik aan de vouw zag in het mouwtje. Daaruit concludeerde ik dat ze getrouwd waren met ijverige huisvrouwen. Ook aan tafel zag ik later dat de mannen bediend werden en dat zij van bijvoorbeeld wijn of andere dranken werden voorzien door hun dames. Ja, zo gaat dat meestal in Spanje. Mijn Ahmad heeft dat al lang achter zich gelaten gelukkig.
Onderweg droomde ik weer een beetje weg en verkneukelde ik me al dat ik veel kon gaan filmen met mijn enorme memorykaart en twee batterijen. Ik filmde alvast o.a een begraafplaats in de provincie Malaga, die ik heel mooi vind, de ‘peña de los amorados’, waarop ik even een mooi zicht had, omdat het dames-stel instapte in Antequera. Verder de Sierra Nevada, toen we de provincie Granada passeerden. Door de wolken kan je niet heel goed onderscheiden wat nu wolken zijn en wat sneeuw helaas. Het landschap in Andalusië is uitzonderlijk groen voor de tijd van het jaar, vanwege de vele regen die gevallen is. Via de provincie Granada kwamen we in de provincie Jaen uit, de grootste producent van olijven in Europa, zoals verteld werd door onze gids. Links en rechts zag je dan ook olijfbomen en olijfoliefabriekjes.
Toen we bijna in Cazorla waren, kwam ik erachter dat ik de adapter van mijn cameraoplader vergeten was. Dat komt omdat ik gewend ben dat ding op te laden in mijn laptop, wat wel mogelijk is zonder adapter. Maar een laptop hadden we niet bij ons. Dat deed mijn stemming even flink zakken, ondanks dat Ahmad me verzekerde dat het goed zou komen. Prompt hield ik op met filmen en zat ik in stilte te bedenken wat ik nog wel zou kunnen doen met twee en een kwart batterij. Foto’s maken. Dat neemt minder batterijruimte. Iets anders zat er niet op.
Onze plaats van bestemming was niet in het plaatsje Cazorla zelf, maar een flink eind daarvandaan, de bergen in. Via een vrij smalle bergweg die zigzaggend omhoog en weer wat omlaag ging laveerde de al wat oudere chauffeur ons behendig door het schitterend groene landschap. Eenmaal in het hotel was het: direct aan tafel en daarna vrij. Het excursieprogramma zou de volgende dag beginnen.
Dit keer geen all-inclusive hotel met zelfbedieningsbuffet. Jammer, want Ahmad en ik zijn gewend weinig te eten, maar selectief onze bordjes te vullen. Hier was het ‘met zijn allen aan tafel en eten wat de pot schaft’.
Het was liefde op het eerste gezicht. Wat was ik blij met mijn nieuwe camera. Eindelijk een camera die helder kon weergeven wat ik wilde overbrengen. Eerder was ik begonnen te filmen met een mini samsung. Een cameraatje voor snapshots en niet echt geschikt voor video. Toch had ik enorm veel plezier met dat ding. Het was klein en licht in mijn hand. Ik durfde veel en was spontaan in alles wat ik filmde.
Ik kreeg er zo een goesting in dat ik besloot een andere camera aan te schaffen, met betere filmkwaliteit. In het begin moest ik aan het dingetje wennen. Het was bijna net zo klein als mijn samsung, maar wel wat zwaarder in de hand. Omdat ik nog niet vertrouwd was met deze camera, verloor ik wat van mijn spontaniteit bij het filmen. Ik durfde minder en werd te perfectionistisch, wat vaak juist werkt als een nadeel.
Leuk bleef ik het vinden en met behulp van een mooi bewerkingsprogramma had ik eigenlijk nu alle middelen ter beschikking om wat moois te creëren. Maar filmen is voor mij een intuïtieve bezigheid. Ik probeer daarbij elk effectbejag en elke kunstmatigheid te vermijden. Voor mij is de combinatie van muziek en filmpje belangrijk. Ik wil daar wat mee uitdrukken. Iets van mezelf, hoe ik me voelde op een bepaald moment, wat ik ervoer bij het zien van de beelden, enzovoort.
Het filmen werd steeds meer een obsessie voor me. Overal waar ik ging, droeg ik kruiselings over mijn borst mijn kleine tasje met camera, een reservebatterij voor noodgevallen in het zijvak. Een boodschap bij de mercadona, een wandeling naar de yogapraktijk, altijd moest mijn ‘derde oog’ mee. Want stel je voor dat er ineens iets zou plaatsvinden dat ik wilde filmen!
Ik droomde diverse keren van mijn camera. Dat ik in het water zwom, ver van de kust en als een malle mijn camera al zwemmend boven water probeerde te houden. Hij was al nat, maar toch wilde ik het ding beschermen, terwijl het in mijn droom niet eens zeker was of ik zelf de kust nog zou bereiken. Er stond een flinke stroming zeewaarts en ik kwam niet echt vooruit.
Eergisteren nog droomde ik dat iemand mijn camera had laten vallen en dat de behuizing kapot was en hier en daar rammelde. Maar hij deed het nog en ik bleef filmen.
Dit alles geeft me te denken. Mens, waar ben jij nu mee bezig. Kun je nog wel gewoon naar iets kijken zonder een abrupte neiging te voelen het te moeten filmen? Kun je nog muziek horen zonder te denken bij welk soort filmpje je die kan gebruiken?
Hm. Denkelijk niet…,…Ik vrees dat ik verslaafd ben geraakt.
Vandaag ging ik twee keer op stap zonder camera om te kijken of ik dat nog kon. Halleluja, het kon! Maar nu ben ik beide batterijen alweer aan het opladen. Ik heb ongeveer 200 filmclipjes op mijn pc overgezet en daarna in mijn camera alles gewist. Zo onbeschreven als een pas geboren baby wacht mijn camera weer op nieuwe beelden.
Dit weekend vindt weer de Mercado de Medievalles plaats in Alhaurin de la Torre. En nu ben ik bezig het filmpje te componeren van de heenreis naar Cazorla. Jullie zijn nog niet van mijn filmpjes af dus. Wie niet wil kijken, lekker niet kijken 🙂
