Vol goede moed gingen we weer op stap. De zon scheen aan een wat nevelige hemel. De bus was dit keer precies op tijd en wij waren de eersten die instapten. De rest werd opgepikt in Malaga bij verschillende afhaalpunten. Dit keer was ik echt de enige niet-andalus. Het reisgezelschap bestond uit mensen van hoofdzakelijk middelbare leeftijd, met als krenten in de pap één jong verliefd stel en twee homo-stellen. Dat kan nu gelukkig ook openlijk in Spanje. Ik zag mannen met grote handen. Tjonge wat een joekels van handen. Daar konden die van Ahmad twee keer in, terwijl Ahmad toch ook behoorlijk hard gewerkt heeft in zijn leven. En hun t-shirtjes waren gestreken, wat ik aan de vouw zag in het mouwtje. Daaruit concludeerde ik dat ze getrouwd waren met ijverige huisvrouwen. Ook aan tafel zag ik later dat de mannen bediend werden en dat zij van bijvoorbeeld wijn of andere dranken werden voorzien door hun dames. Ja, zo gaat dat meestal in Spanje. Mijn Ahmad heeft dat al lang achter zich gelaten gelukkig.
Onderweg droomde ik weer een beetje weg en verkneukelde ik me al dat ik veel kon gaan filmen met mijn enorme memorykaart en twee batterijen. Ik filmde alvast o.a een begraafplaats in de provincie Malaga, die ik heel mooi vind, de ‘peña de los amorados’, waarop ik even een mooi zicht had, omdat het dames-stel instapte in Antequera. Verder de Sierra Nevada, toen we de provincie Granada passeerden. Door de wolken kan je niet heel goed onderscheiden wat nu wolken zijn en wat sneeuw helaas. Het landschap in Andalusië is uitzonderlijk groen voor de tijd van het jaar, vanwege de vele regen die gevallen is. Via de provincie Granada kwamen we in de provincie Jaen uit, de grootste producent van olijven in Europa, zoals  verteld werd door onze gids. Links en rechts zag je dan ook olijfbomen en olijfoliefabriekjes.
Toen we bijna in Cazorla waren, kwam ik erachter dat ik de adapter van mijn cameraoplader vergeten was. Dat komt omdat ik gewend ben dat ding op te laden in mijn laptop, wat wel mogelijk is zonder adapter. Maar een laptop hadden we niet bij ons. Dat deed mijn stemming even flink zakken, ondanks dat Ahmad me verzekerde dat het goed zou komen. Prompt hield ik op met filmen en zat ik in stilte te bedenken wat ik nog wel zou kunnen doen met twee en een kwart batterij. Foto’s maken. Dat neemt minder batterijruimte. Iets anders zat er niet op.
Onze plaats van bestemming was niet in het plaatsje Cazorla zelf, maar een flink eind daarvandaan, de bergen in. Via een vrij smalle bergweg die zigzaggend omhoog en weer wat omlaag ging laveerde de al wat oudere chauffeur ons behendig door het schitterend groene landschap. Eenmaal in het hotel was het: direct aan tafel en daarna vrij. Het excursieprogramma zou de volgende dag beginnen.
Dit keer geen all-inclusive hotel met zelfbedieningsbuffet. Jammer, want Ahmad en ik zijn gewend weinig te eten, maar selectief onze bordjes te vullen. Hier was het ‘met zijn allen aan tafel en eten wat de pot schaft’.