Het was liefde op het eerste gezicht. Wat was ik blij met mijn nieuwe camera. Eindelijk een camera die helder kon weergeven wat ik wilde overbrengen. Eerder was ik begonnen te filmen met een mini samsung. Een cameraatje voor snapshots en niet echt geschikt voor video. Toch had ik enorm veel plezier met dat ding. Het was klein en licht in mijn hand. Ik durfde veel en was spontaan in alles wat ik filmde.
Ik kreeg er zo een goesting in dat ik besloot een andere camera aan te schaffen, met betere filmkwaliteit. In het begin moest ik aan het dingetje wennen. Het was bijna net zo klein als mijn samsung, maar wel wat zwaarder in de hand. Omdat ik nog niet vertrouwd was met deze camera, verloor ik wat van  mijn spontaniteit bij het filmen. Ik durfde minder en werd te perfectionistisch, wat vaak juist werkt als een nadeel.
Leuk bleef ik het vinden en met behulp van een mooi bewerkingsprogramma had ik eigenlijk nu alle middelen ter beschikking om wat moois te creëren. Maar filmen is voor mij een intuïtieve bezigheid. Ik probeer daarbij elk effectbejag en elke kunstmatigheid te vermijden. Voor mij is de combinatie van muziek en filmpje belangrijk. Ik wil daar wat mee uitdrukken. Iets van mezelf, hoe ik me voelde op een bepaald moment, wat ik ervoer bij het zien van de beelden, enzovoort.
Het filmen werd steeds meer een obsessie voor me. Overal waar ik ging, droeg ik kruiselings over mijn borst mijn kleine tasje met camera, een reservebatterij voor noodgevallen in het zijvak. Een boodschap bij de mercadona, een wandeling naar de yogapraktijk, altijd moest mijn ‘derde oog’ mee. Want stel je voor dat er ineens iets zou plaatsvinden dat ik wilde filmen!
Ik droomde diverse keren van mijn camera. Dat ik in het water zwom, ver van de kust en als een malle mijn camera al zwemmend boven water probeerde te houden. Hij was al nat, maar toch wilde ik het ding beschermen, terwijl het in mijn droom niet eens zeker was of ik zelf de kust nog zou bereiken. Er stond een flinke stroming zeewaarts en ik kwam niet echt vooruit.
Eergisteren nog droomde ik dat iemand mijn camera had laten vallen en dat de behuizing kapot was en hier en daar rammelde. Maar hij deed het nog en ik bleef filmen.
Dit alles geeft me te denken. Mens, waar ben jij nu mee bezig. Kun je nog wel gewoon naar iets kijken zonder een abrupte neiging te voelen het te moeten filmen? Kun je nog muziek horen zonder te denken bij welk soort filmpje je die kan gebruiken?
Hm. Denkelijk niet…,…Ik vrees dat ik verslaafd ben geraakt.
Vandaag ging ik twee keer op stap zonder camera om te kijken of ik dat nog kon. Halleluja, het kon! Maar nu ben ik beide batterijen alweer aan het opladen. Ik heb ongeveer 200 filmclipjes op mijn pc overgezet en daarna in mijn camera alles gewist. Zo onbeschreven als een pas geboren baby wacht mijn camera weer op nieuwe beelden.
Dit weekend vindt weer de Mercado de Medievalles plaats in Alhaurin de la Torre. En nu ben ik bezig het filmpje te componeren van de heenreis naar Cazorla. Jullie zijn nog niet van mijn filmpjes af dus. Wie niet wil kijken, lekker niet kijken 🙂