Ik mag dan verslaafd zijn geraakt aan het maken van kleine filmpjes, maar geheel zonder zelfkritiek ben ik gelukkig niet. Ik heb nu flink kunnen oefenen, weet dat het belangrijk is niet te snel met de camera te zwaaien en dat ik deze ook zo stil mogelijk moet houden. Verder moeten scenes niet te snel van hak op tak gaan en moet er enige verhaal zitten in het filmpie.
Hier volgt nog een afscheidsfilmpje en dan ga ik een tijd genieten van een welverdiende filmrust. Want te veel filmpjes maken is net zoiets als iemand de hele dag aan zijn kop leuteren. Op een gegeven moment val je in herhaling en komt er geen boodschap meer aan. Zwijg of zeg iets dat beter is dan zwijgen, zei mijn stiefvader altijd streng. Dus zwijgen it will be. Ik wil niet langer filmpjes maken van mijn belevenissen. Tripje naar hier, tripje naar daar. Wandelingetje hier en daar. Doei! Dat heb ik nu wel genoeg gedaan. Ga weer schrijven en alleen nog filmen als ik daarvoor een absoluut idee heb. Ideetjes borrelen al op, maar worden nog even uitgesteld 😉