Zoals ik al eerder vertelde leef ik, sinds ik met Ahmad ben, volgens het Spaanse ritme van eten en drinken. Dat wil ook zeggen dat we twee keer een warme maaltijd nuttigen. Overdag (rond 15 uur) is dat een flinke maaltijd (la almuerzo), te vergelijken met wat de Nederlander om 18 uur naar binnen werkt. Als toetje eten we dan fruit.
Rond 20.30 uur in de avond eten we een wat lichtere warme maaltijd (la cena), bestaande uit soep met brood, een gebakken ei of iets dergelijks. Als toetje eten we dan kaas met membrillo. In Spanje is dat schapenkaas, maar hier is schapenkaas niet zo ruim te koop en zeker niet zo goedkoop als daar. Dus doen we het hier met kaas van de koe.
Crema de membrillo is hier ook niet te krijgen. En daarom aten we tot gisteren hier de kaas met wat honing. Maar de inventieve cocinero naast mij had in de Turkse winkel verse membrillo’s (kweeperen) gespot. Hij keek op internet hoe je daarvan crema de membrillo kan maken en dat bleek heel eenvoudig te zijn. Het enige overige ingrediënt is suiker (te vergelijken met de bereiding van jam).
Hij kocht dus ruim 2 kilo van deze membrillo’s en maakte daar een crema de membrillo van met een veel kleiner percentage suiker dan het recept. De pasta is heel goed te bewaren en kan tot twee jaar goed blijven. Hij wordt steeds steviger, als je hem bewaard in de ijskast en dan kun je er plakjes vanaf snijden.
Gisteren aten we de crema voor het eerst en hij was heerlijk. Dus ook in Spanje kunnen we die zelf gaan maken en hoeven we die niet meer te gaan halen in het magazijn van San Lorenzo, zoveel kilometers van ons huis. Voortaan eten we de crema van ‘san’ Francisco (Ahmad).
Toen we nog in Andalusië waren en wij de jongste dochter van Ahmad met haar pas geboren baby opzochten, liep daar een lieve grote hond rond. Het was een zwerfhond, die in zeer slechte staat (vol met beestjes, sterk vermagerd en met een kapotte heup) was aan komen strompelen bij het jonge stel in de ‘campo’. Ze hebben het dier naar een dierenopvang gebracht die ervoor hebben gezorgd dat de hond werd geopereerd en ontdaan van het ongedierte.
Daarna wilde Ahmads dochter wel een tijd voor het het dier zorgen tot er een passend adres voor hem zou worden gevonden. Een Duits stel bood zich aan en de hond werd helemaal naar Duitsland getransporteerd.
Het leek er even op dat de hond moeilijk kon wennen aan deze enorme overgang van de kurkdroge Andalusische grond naar het frissere noorden. Maar nu begint de hond daar toch te wennen.
Aan de foto’s die het Duitse stel stuurde te zien, heeft de hond niets te klagen en wordt hij goed verzorgd. De droevige blik die je ziet op de foto had hij ook al in Andalusië.
Zo noemt Ahmad zichzelf, een gewoontedier. En dat is hij ook. Hij is behoorlijk voorspelbaar wat zijn dagindeling betreft.
Dat is zo anders dan ik altijd geweest ben. Mijn dagen kenden nooit echte planning en regelmaat. Ik deed al wat me voor handen kwam en was daarin flexibel. Eten deed ik wanneer ik honger had en daarvoor bestonden voor mij geen vaste tijden. Ik zorgde wel voor regelmaat voor mijn kinderen toen ze nog klein waren. Maar op het moment dat ze wat ouder werden, zorgde ik er alleen voor dat er elke dag een warme maaltijd was voor iedereen en dat er voldoende eten in huis was voor de andere maaltijden. Voor mij hoefden ze niet meer precies op een bepaalde tijd aan tafel te zitten, maar konden ze hun eten opwarmen wanneer ze dat wilden. Einde van de gezamenlijke maaltijden. En dat terwijl we, nu ze uit huis zijn, juist weer regelmatig genieten van wél samen aan tafel zitten.
Maar sinds het moment dat Ahmad in mijn leven is gekomen leid ik samen met hem een heel regelmatig en geordend leven. Met zijn komst deed het Spaanse ritme van eten en drinken zijn intrede in huis. En dat bevalt me heel goed en het is goed voor mijn gezondheid. Hij zorgt ervoor dat we elke dag gezond eten met voldoende groenten en fruit en daar gedij ik bijzonder goed bij.
Niet alleen in zijn ritme van eten en drinken is Ahmad een gewoontedier, maar ook wat betreft andere activiteiten houdt hij consequent een bepaald ritme aan. De ochtend is meestal voor activiteiten als klussen of andere lichamelijke bezigheden en in de middag neemt hij zijn ontspanning door te lezen, op de pc te werken en dergelijke. Hier In Andalusië houdt hij van een wandeling in de vroege ochtend en in Nederland fietst hij graag rond een uur of één.
Door hem ben ik ook ´ritmischer´ gaan leven. Mijn dagindeling is als volgt: Opstaan, bidden, een wandeling rond zonsopgang, ontbijten, fietsen op hometrainer, koffie, karweitjes in huis of op de pc, middageten, rummikubben met man, thee, lezen of dingen bekijken op tablet, avondeten, naar bed. Een en ander kan aangevuld worden met schilderen tussendoor als ik daar zin in en tijd voor neem.
Als ik bovenstaande lees, dan denk ik: een buitenstaander kan denken dat dit een saai leven is. Maar dat is het helemaal niet. Ik geniet van deze regelmaat en rust en voel me alleen maar bevoorrecht dat ik zo een rustig leven mag hebben na veel ellende in het verleden. Ik geniet van elke dag, ook als het niet lekker is op het terras zoals vandaag. Alle dagen zijn voorspelbaar maar toch ook weer niet. Het licht is altijd weer anders en ik verveel me nooit. Ik besef dat het samen mogen leven met Ahmad heel bepalend is voor mijn levensgeluk. Ik geniet daarvan zolang dat ons gegund is.
Ook hier in Alhaurin lijken de bewoners gewoontedieren te zijn met elke dag dezelfde routine. De straten worden hier elke dag geveegd en met water schoongemaakt. De bakker doet elke ochtend zijn ronde in zijn bestelbusje. Broodjes worden voor zonsopkomst aan de deuren gehangen van wie deze besteld hebben. Elk jaar komen dezelfde feesten en activiteiten terug. En mensen lijken daar telkens van te genieten alsof het de eerste keer is. Kennelijk geeft deze regelmaat ook aan deze dorpsbewoners rust en ´alegría´ (vreugde).
De dorpsbewoners zijn trots op hun tradities en dat kan je merken aan de afbeeldingen op billboards, die zij tegenwoordig aan weerszijden van de Calle Malaga plaatsen. De soldaten van het vreemdelingenlegioen die gedurende lange tijd op de billboards langs deze laan afgebeeld stonden (naar aanleiding van de día de Hispanidad) zijn nu vervangen door afbeeldingen die betrekking hebben op de kerstviering in Alhaurin de a Torre
Boven de burgemeester van Alhaurin de la Torre en beneden één van de reyes Magos (de drie koningen die hier de cadeaus uitdelen aan de kinderen)
Ze zijn zo trots op hun kerstversiering dat ze ook nog afbeeldingen daarvan tentoonstellen ?
Behalve herinneringen aan vooral onze wandelingen laat Ahmad ook zijn kleinkind hier achter. We hebben de baby maar één keer gezien in het echt. Verder wordt Ahmad via whatsapp op de hoogte gehouden door middel van veel foto´s van (de moeder en) het kleinkind. De schoonzoon toont zich een verliefde vader en partner. Hij maakt schitterende foto´s van de stralende moeder en de schattige baby.
Eén van de mooiste foto´s vond ik deze:
Wat een heerlijk kindje en wat straalt haar moeder ?
En dat is gebeurd in het gezin van mijn jongste zoon. Mijn schoondochter is positief getest op corona. Het gekke is dat zij twee inentingen heeft gehad en mijn zoon niet. Zij heeft het dus en mijn zoon (die zich ook heeft laten testen) heeft het niet. En ook haar oudste dochter (5 jaar) bleek het niet te hebben.
Gelukkig is mijn schoondochter er niet heel erg ziek van. Ze is wel erg moe en heeft een naar droog hoestje. Nog vervelender is dat zij niets meer ruikt en proeft. Zelfs als ze haar neus in een pak koffiebonen steekt ruikt zij niets en een lepel honing proeft zij niet als zijnde zoet.
Ik vind die symptomen van het ruiken en proeven misschien wel het griezeligst. Het schijnt in ongeveer driekwart van de gevallen na een dag of 10 over te gaan, maar in een kwart van de gevallen langer te duren voordat het overgaat. Sommigen krijgen hun reukvermogen helemaal niet meer terug ?.
Ik hoop dat ze snel herstelt en hoort bij degenen die hun reuk en smaak wel terugkrijgen. Thuis werken deed ze al de laatste twee jaar. Mogelijk is ze besmet op de prijsuitreiking van mijn zoon. Of tijdens het ophalen van haar dochter op school.
Ik trek er de volgende les uit. Ook met twee inentingen is het verstandig jezelf goed te beschermen en afstand te houden in binnenruimtes. Daarom vind ik het een rare regel in Nederland dat men bij gelegenheden waar men toegang heeft met een QR code geen mondkapje hoeft te dragen ?.
Het is vervelend om het te moeten bekennen, maar de laatste tijd bekruipt me een onprettig gevoel als er wordt gesproken over moslims, islam, etc.
Zo trots als ik was op deze in mijn ogen mooie religie toen ik net de Koran had gelezen en me bekeerd had (in 1978), zo beschaamd voel ik me nu voor het gedrag van zovelen die zeggen te handelen in naam van de Islam. Ik voel me niet verwant met andere moslims, voor zover ik me dat ooit al gevoeld heb. Ik heb sinds mijn moslim zijn enerzijds te maken gehad met onbegrip van niet-moslims in mijn omgeving en anderzijds met een totale non-acceptatie van de moslim gemeenschap, waarvan ik voor mijn gevoel dan ook geen deel uitmaakte. Misschien was dat wel enigszins zo in de periode dat ik in Pakistan verbleef en daar samenleefde met mijn vrome schoonfamilie. Maar ook zij zagen me waarschijnlijk als een onwetend buitenbeentje dat wel erg haar best deed. Mijn ex was een blowende ´moslim in naam´, die zich niets aantrok van de de vijf pilaren van de islam. Ik beleefde mijn geloof jarenlang in eenzaamheid.
Daar kwam verandering in toen ik me, niet lang na na mijn scheiding, aansloot bij een groep sufi´s. Ik deed ´bayat´ in de Naqhsbandi Trariqat (tariqat betekent pad) en legde op die manier een eed van trouw af aan deze sufi-weg.
Daarna volgden jaren van deelname aan de activiteiten van deze groep, de wekelijkse zikr, het afreizen naar Londen en Duitsland tijdens de Ramadan en later naar Cyprus om te kunnen bidden achter sheikh Nazim en zijn sohbets (soort lezingen in de vorm van advies, ´naseeha´) te kunnen aanhoren. Godsdienst is in mijn ogen niet meer dan advies voor goed gedrag en intenties en ik liet me dat advies smaken als een dorstige zuigeling. Het was alsof alle zingeving en troost waarnaar ik mijn hele leven gezocht had samenkwamen in deze sohbets van mijn leermeester sheikh Nazim. Het was een mooie tijd. Ik denk dat ik dankzij deze wijze lessen met inspiratie en geduld mijn vier kinderen heb kunnen opvoeden en alle problemen uit die tijd het hoofd heb kunnen bieden. Ook heb ik nooit verdere hulp nodig gehad voor het verwerken van mijn jeugd en latere ervaringen. Alles viel voor mij in psychologische zin op zijn plek. Jarenlang las ik alleen maar boeken over islam en soefisme. Ik keek geen tv en las geen boeken over andere onderwerpen, omdat ik dat in die tijd tijdverspilling vond. Ik heb een kast vol met deze boeken, die ik las en soms ook herlas.
Sheikh Nazim leeft niet meer en er is voor mij geen reden meer om af te reizen naar de plekken waar hij zijn inspirerende sohbets deelde met zijn leerlingen. De boeken over soefisme, de koran en de hadith heb ik gelezen en herlezen. Ik lees nu al jaren geen boek meer over islam en ga me nu te buiten aan andere boeken, romans en tv-series, waarvoor ik mijn hele leven nooit tijd heb gehad. Ik meen dat ik nu weet wat er te weten valt over het geloof en daarnaar wil ik handelen.
Voor mij is God of Allah te groot om te passen in slechts één netwerk van regeltjes van één kerk of één leer. Ik zie overeenkomsten in alle geloven en heb de overtuiging dat alle profeten kwamen met dezelfde boodschap. Daarom begrijp ik de godsdienststrijd die mensen tot op heden voeren niet. Ik bespeur evenveel goedheid of slechtheid onder gelovige mensen als onder ongelovige mensen. Voor mij telt hoe en vanuit welke bedoeling iemand handelt en dat kan goed of slecht zijn, ongeacht wat iemand gelooft. Een geloof kan een houvast bieden voor mensen en de boodschap van elk geloof is in wezen dezelfde. Kijk maar naar de volgende twee gebeden, de één is een beknopte samenvatting van het islamitische geloof en de ander een samenvatting van het christelijke.
Openingsvers in de Koran
In de Naam van Allah, de Meest Barmhartige, de Meest Genadevolle
Alle lof zij Allah, de Heer der Werelden.
De Meest Barmhartige, de Meest Genadevolle.
De Heerser op de Dag des Oordeels.
U alleen aanbidden wij en U alleen vragen wij om hulp.
Leid ons op het rechte pad.
Het Pad van degenen aan wie U gunsten heeft geschonken, niet van degenen op wie de toorn rust en niet dat van de dwalenden.
Het ´onze vader´
Onze Vader die in de hemelen zijt Uw naam worde geheiligd Uw koninkrijk kome Uw wil geschiede Op aarde zoals in de hemel
Geef ons heden ons dagelijks brood En vergeef ons onze schulden Gelijk ook wij aan anderen vergeven En leidt ons niet in verzoeking Maar verlos ons van de boze
Want van U is het koninkrijk En de kracht en de heerlijkheid Tot in eeuwigheid In eeuwigheid
Nog steeds vormen onze ochtendwandelingetjes een mooi deel van de dag. We wandelen tegen zonsopgang en als je dan daarna kan ontbijten op je terrasje, dan is dat een tweede hoogtepunt van een verder toch al aangename dag.
We kennen de omgeving al op ons duimpje, maar als je goed let op de details, dan zie je toch dat dingen veranderen:
Daar heb ik nogal eens last van. Het doet me denken aan een vriendin, die mijn moeder vroeger had. Zij was schilderes en gevoelig voor kleur. Het kwam weleens voor dat zij in gezelschap één van de aanwezigen vroeg om van plaats te veranderen, vanwege een bloesje dat deze droeg, omdat de kleur van haar bloesje beter uitkwam op een andere plaats naast iemand met een bijpassende kleur. Als zo een idee in haar opkwam, dan was dat behoorlijk dringend en dan moest het onmiddellijk uitgevoerd worden, tot verbazing van de andere aanwezigen.
Ik kan ook weleens zomaar zo een idee hebben, dat opkomt vanuit het niets en dan meteen heel urgent is. Al heb ik nog nooit een ander gevraagd om op te staan en van plaats te wisselen vanwege de kleur van een truitje of broek of een achtergrond. Maar als ik bijvoorbeeld een schilderij scheef zie hangen, dan moet ik het wel recht hangen en wel zo snel mogelijk. En in mijn huis komt het vaak genoeg voor dat ik dingen anders zet of ophang, omdat ik dat harmonieuzer vind staan. Dat kan dan niet wachten. Het moet snel gebeuren en ik kom snel tot actie.
Vanochtend werd ik om 6 uur wakker met een schrikgedachte. Ik ontwaakte al uit een rare droom, maar de gedachte die ik had bij het wakker worden had daar niets mee te maken. Ik realiseerde me dat ik de ´hule´ (spreek uit ´oele´, het Spaanse woord voor een plastic tafelzeil, dat je per meter kan kopen), die achter mijn schildersezel het bed-onderstel bedekt helemaal niet mooi vind, maar veel te druk. Ik heb hem zelf uitgezocht, omdat hij me op de rol wel mooi leek, maar nu vind ik hem te bont en irritant om achter mijn ezel te hebben. Ik wil eigenlijk een effen vlak. Ik wacht tot Ahmad wakker wordt en dan val ik zijn net wakkere oren lastig met deze mededeling (´ik heb de verkeerde hule gekocht´). Ahmad zit niet echt op zo een ´goedemorgen-boodschap´ te wachten. Hij had zelf bovendien een andere hule met een rustig streepje uitgezocht en aangewezen, lijkend op een zonwering. Hij reageert een beetje geïrriteerd. Maar hij komt vervolgens met een goed idee: ´Dan draai je hem om, dan heb je de witte achterkant´. Ja, dat is een goed idee. Ik spring direct mijn bed uit, ren naar de belendende kamer, trek het zeil eraf, draai het om en zie dat die achterkant goed is. Maar dan sta ik ermee te hannesen. In mijn eentje krijg ik het zeil niet goed gedrapeerd om dat logge bed-onderstel. Ahmad komt aanlopen om mij te helpen. Toevallig heeft hij vannacht ook gedacht aan dit rechtopstaande loodzware onderstel van een twijfelaar achter mijn ezel. Het bevalt hem helemaal niet dat het onderstel niet stevig genoeg aan de muur bevestigd is. ´Ik ben pas rustig als dat bed stevig staat en zeker niet kan vallen´, zegt de lieverd. Toevallig hebben we allebei, ieder op onze manier, aan de constructie achter mijn ezel gedacht.
Na het ontbijt halen we het zeil er nog een keer af en maken we gezamenlijk een oersterke constructie met een oog in de muur en een tiewrap die het bed moet vasthouden. En daarna het zeil er weer op, met de witte kant naar boven. Daarna zijn we allebei tevreden en we richten elk onze ateliertjes in. Misschien morgen schilderen of overmorgen.
Daar moet ik aan denken, als ik ons door ons dakhuisje zie lopen. Ahmad met een blote bast en ik ook met een kort broekie en een sport-BH. Net als Tarzan en Jane, op het feit na dat wij niet zulke ´killer body´s´ hebben. Maar dat maakt hier niet uit, want niemand kan naar binnen kijken in ons hooggelegen stulpje. Het is lekker gemakkelijk om zo schaars gekleed rond te lopen en de temperaturen zijn er nog naar. Je bent zo aangekleed en ook zo weer uitgekleed.
Het luieren gaat me erg goed af. We nemen niet eens de moeite om de deur uit te gaan. Waarom zouden we op het strand gaan zitten lezen tussen allemaal ingevette andere lijven, als we dat ook hier kunnen doen, in de koelte van ons privédomein. Vandaar dat er geen foto´s te delen zijn en ook heb ik geen spannende belevenissen te melden. Er is overigens weinig wat ik het beschrijven waard vind. Ik kan meningen gaan geven, praten over de teloorgang van de natuur om ons heen, de strijd om steeds meer winst en consumptie, het nadeel van botox en implantaten, de onzekere toekomst van de mensheid, onrecht in de wereld, enzovoort. Maar ik krijg elke dag meer het idee dat mijn mening er niet toe doet en dat ik die alleen nog wil geven als erom gevraagd wordt.
Dus bij geen nieuws, geen stukje in dit weblog. Jullie hebben daar immers ook niet om gevraagd ?.
Gisteren liep ik in onze relatief lange gang hier en toen zag ik op de balkonrand een kattenlijf met een lange bruine staart verdwijnen. Even later op het balkon, keek vanaf het dak een klein beige gestreept kattengezichtje mij aan. In het donker meende ik toch echt Houdini te herkennen. Ze is er dus nog! Maar ik denk dat haar baasje haar nu zoveel mogelijk binnen houdt. En dat kan nu gemakkelijker, nu het hier niet meer zo gloeiend heet is.
´Je moet haar niet meer bang maken, hoor´, zeg ik tegen Ahmad. ´Ik wil haar hier niet meer binnen hebben´, antwoordt hij. Nu hoop ik dat hij haar niet meer tegenkomt.
