Toen we nog in Andalusië waren en wij de jongste dochter van Ahmad met haar pas geboren baby opzochten, liep daar een lieve grote hond rond. Het was een zwerfhond, die in zeer slechte staat (vol met beestjes, sterk vermagerd en met een kapotte heup) was aan komen strompelen bij het jonge stel in de ‘campo’. Ze hebben het dier naar een dierenopvang gebracht die ervoor hebben gezorgd dat de hond werd geopereerd en ontdaan van het ongedierte.
Daarna wilde Ahmads dochter wel een tijd voor het het dier zorgen tot er een passend adres voor hem zou worden gevonden. Een Duits stel bood zich aan en de hond werd helemaal naar Duitsland getransporteerd.
Het leek er even op dat de hond moeilijk kon wennen aan deze enorme overgang van de kurkdroge Andalusische grond naar het frissere noorden. Maar nu begint de hond daar toch te wennen.
Aan de foto’s die het Duitse stel stuurde te zien, heeft de hond niets te klagen en wordt hij goed verzorgd. De droevige blik die je ziet op de foto had hij ook al in Andalusië.
…er schoot mij op enig moment, toen ik halverwege jouw verhaal was, het bestaan te binnen van een krankzinnig filmpje uit 1929, genaamd: “Un chien Andalou”, vol met Daliaanse dus onbegrijpelijke symboliek. (zie Youtube)
Waarom ik deze surrealistische beelden associeerde met deze en jouw vorige vertelling? Vraag het mij niet. Vermoedelijk was niet alleen de titel maar ook de sfeer van besluiteloosheid, een tijdelijk vacuum, uit jouw voorgaande verhaal de aanleiding.
Bereid je voor op een gruwzame vroege scene, als je dit ‘meesterwerk’ zou willen zien.
.
@ Theo. Heb het filmpje voor een deel bekeken. Ik snapte er niets van. ?
Heb jij het filmpje wel uitgekeken?
Als jij, gerespecteerd psychologe, er niets van begrijp, hoe zou ik het dan wel kunnen bevatten?
De film is gebaseerd op droombeelden van Dali en Bunuel. Elke uitleg hiervan is zinloos en bovendien overbodig. ?
Ik snap ook niets van Dali. Ik vind het realisme al surrealistisch genoeg.
Mooi verhaal!