Zoals ik al eerder vertelde leef ik, sinds ik met Ahmad ben, volgens het Spaanse ritme van eten en drinken. Dat wil ook zeggen dat we twee keer een warme maaltijd nuttigen. Overdag (rond 15 uur) is dat een flinke maaltijd (la almuerzo), te vergelijken met wat de Nederlander om 18 uur naar binnen werkt. Als toetje eten we dan fruit.

Rond 20.30 uur in de avond eten we een wat lichtere warme maaltijd (la cena), bestaande uit soep met brood, een gebakken ei of iets dergelijks. Als toetje eten we dan kaas met membrillo. In Spanje is dat schapenkaas, maar hier is schapenkaas niet zo ruim te koop en zeker niet zo goedkoop als daar. Dus doen we het hier met kaas van de koe.

Crema de membrillo is hier ook niet te krijgen. En daarom aten we tot gisteren hier de kaas met wat honing. Maar de inventieve cocinero naast mij had in de Turkse winkel verse membrillo’s (kweeperen) gespot. Hij keek op internet hoe je daarvan crema de membrillo kan maken en dat bleek heel eenvoudig te zijn. Het enige overige ingrediënt is suiker (te vergelijken met de bereiding van jam).

Hij kocht dus ruim 2 kilo van deze membrillo’s en maakte daar een crema de membrillo van met een veel kleiner percentage suiker dan het recept. De pasta is heel goed te bewaren en kan tot twee jaar goed blijven. Hij wordt steeds steviger, als je hem bewaard in de ijskast en dan kun je er plakjes vanaf snijden.

Gisteren aten we de crema voor het eerst en hij was heerlijk. Dus ook in Spanje kunnen we die zelf gaan maken en hoeven we die niet meer te gaan halen in het magazijn van San Lorenzo, zoveel kilometers van ons huis. Voortaan eten we de crema van ‘san’ Francisco (Ahmad).