We zien weer veel grote vogels in onze buurt, zoals eksters, kraaien en meeuwen, maar niet erg veel kleine vogeltjes. ‘Misschien zitten er meer in de Uithof (het beschermde natuurgebied dat grenst aan onze buurt),’ zeg ik hoopvol en daarom maakten we gisteren een kleine wandeling in dat gebied om te kijken of dat klopte.
We hoorden wel wat vogels fluiten, maar het was niet bepaald een orkest, zoals je in de lente kan verwachten. Tot onze blijdschap zagen we dat het zwanenechtpaar weer een nest had gebouwd in de buurt van het nest van het vorige jaar. Maar dit keer hebben ze dat slimmer aangepakt. Ze hebben het nest gebouwd aan de kant van de sloot waar mensen niet kunnen komen, tegenover de hoek waar moeder zwaan het vorige jaar zat te broeden. Mensen konden vorig jaar van alles op haar en in haar nest gooien, al dan niet goed bedoeld. Maar nu zit ze lekker buiten het bereik van langslopende kijkers op twee benen.
Haar nest ligt onbereikbaar voor mensen achter de sloot. Alsnog houdt vader zwaan de wacht op het voetpad.
Het voelt vertrouwd, mijn groene buurt met zijn diversiteit aan bewoners. Ik ben er al een paar keer op uit gemoeten sinds mijn aankomst. Voor boodschappen onder andere.
We hebben ons voorgenomen minder te fietsen, want fietsen is een van de gevaarlijkste dingen die je kan doen in het verkeer. Er vallen jaarlijks meer verkeersslachtoffers op de fiets dan via andere manieren van transport.
Het feit dat nu jong en oud zich veelal voortbewegen op een e-bike maakt het fietsverkeer langs de smalle fietspaden, op de wegen en bij kruisingen gevaarlijker dan voorheen. Oudjes sjezen op zo een e-bike, vaak naast hun echtgenoten zonder een moment achter elkaar te gaan rijden en jongeren sjezen met nog meer vaart, soms ook nog met hun telefoons in de hand.
Ik merk dat ik op mijn leeftijd steeds voorzichtiger word. Waarschijnlijk omdat ikzelf wel aanvoel dat mijn lichaam niet meer is wat het was toen ik jonger was. Het evenwichtsorgaan is niet meer zo goed als voorheen en ik ben me steeds bewuster van de gevaren.
Dus wat we nu van plan zijn is eens in de zoveel tijd grote boodschappen te halen met de auto en verder heel veel te voet. Dat deed ik vandaag ook en het beviel me enorm om in plaats van het risico te lopen van mijn fiets te waaien lekker te lopen in de wind, fototoestel binnen bereik. Er zijn genoeg winkels op loopafstand, onderweg zie ik lopend meer en qua tijd maakt het niet eens zoveel uit als je de pas erin zet.
Vlak bij mijn huis is een buurthuis waar van alles wordt georganiseerd. Ik zag deze mooie tekeningen van kinderen uit de buurt tentoongesteld. Ik houd ervan!Onderweg naar de AH deze duiven en eenden pikkend aan wat voer dat is uitgestrooid door bewoners.
In Alhaurin de la Torre groeten mensen elkaar. Maar nu ik hier ben realiseer ik me dat dit meer een beleefdheidsritueel is dan een welgemeende groet met interesse. Hier zeggen de mensen geen hallo, maar staan ze vaak wel open voor een praatje of men geeft elkaar een glimlach. Het geeft een warmer gevoel. Ik houd van mijn mooie multiculturele buurtje 💖.
Bijna wilde ik mijn weblog weer helemaal wegdoen, maar omdat mijn kinderen me dat afrieden ga ik er nu toch mee door, ook al is het maar gebabbel. Het kan geruststellend zijn voor een lezer, omdat het leven meestal niet zo spannend is, maar we daar toch graag met elkaar over praten. Al worden we daar niet wijzer van, het geeft een gevoel van verbondenheid en herkenning.
Ik heb mijn google analytics weggehaald, omdat ik niet meer wil weten wie mijn weblog wel of niet leest. Als ik zie dat er maar weinig lezers zijn, dan ontmoedigt me dat alleen maar. Ik schrijf hier niet om er financieel beter van te worden of ten dienste van een ander belang. Ik schrijf omdat ik het leuk vind om me in taal te uiten.
In Alhaurin voelde ik me al ziek, een grieperig gevoel. Daarbij komt dat ik, sinds ik bij Nederland in Beweging een oefening heb gedaan met te zware gewichten, ook kamp met een blessure in mijn rechterbovenarm, schouder en nek. Het gekke is dat ik ondanks dit lichamelijk ongemak en deze griep me geestelijk wel heel helder voel en dat ik zowel bij het voorbereiden van de reis naar hier als bij het hier landen en mijn zaken regelen, doelgericht, kalm en zonder stress alles deed wat voor handen kwam en nog steeds doe. Alleen mijn lichaam werkt niet erg mee en bij de kleinste inspanning voel ik een pijntje hier en dan weer daar en dus vooral in die arm. Het voelt als een lam vleugeltje.
Ondanks al dit ongemak en daarbij darmproblemen en algehele zwakte had ik zoveel adrenaline in mijn lijf van blijdschap wegens het terugzien van mijn (klein)kinderen dat ik de uitnodiging om bij mijn kinderen te eten afgelopen zaterdag (één dag na aankomst) niet wilde afslaan en ervoor naar Hendrik Ido Ambacht reed en ook weer terug in het donker. En die blijdschap blijft nu bij me en houdt me op de been.
Vandaar dat ik gisteren dat stukje schreef over het belang van elkaar ontmoeten. Dat kan familie zijn of een goede buur of vriend. Mensen zijn sociale wezens en liefde en wederzijdse interesse in de elkaars welzijn geven je vleugels om wat dan ook aan te kunnen. Dat is in ieder geval hoe ik dat ervaar. Je hoort datzelfde van mensen die erg ziek zijn of niet lang meer te leven hebben. Op die momenten ervaren mensen dat heel weinig ertoe doet buiten de liefde voor de ander en de wederzijdse warmte die je daarmee kan uitwisselen. Die liefde geeft een vrolijk gevoel, kracht en vrede in je hart.
Wat ik hier wil delen in dit stukje zijn oefeningen die ik doe om van mijn schouder, arm en nekklachten af te komen. Het heeft bij mij nog niet tot resultaat dat ik van mijn pijn af ben, maar ik voel wel dat de oefeningen goed zijn. Misschien heeft een ander, die op dit moment ook deze klachten heeft, er wat aan.
Maar dat komt vooral omdat ik mijn kinderen en kleinkinderen weer kan zien. En dat deden we ook, direct een dag na aankomst. Het samenzijn was zo warm en gezellig dat we hebben afgesproken elkaar veel te gaan zien in de vorm van eten bij elkaar. Een soort eetclub. Het leven gaat snel voorbij en tussen alle drukte, die vooral jonge mensen kennen, is het mooi en belangrijk om regelmatig tijd met elkaar te delen. We hebben dat de afgelopen jaren te weinig gedaan. Mijn kinderen hebben het druk met werk en gezin en ik was de voorgaande jaren meer bezig met dienstverlening aan mijn buurvrouw dan dat ik tijd nam om mijn kinderen te zien. Dat zag ik op dat moment zelf niet in.
Ik stel me voor dat dit meer mensen overkomt. Dat ze zo druk zijn met hun dagelijkse verplichtingen dat ze er niet aan toekomen om liefde en tijd te delen met hun familie of vrienden.
Wij hebben besloten dat niet meer te laten gebeuren.
Getekend door kleine artista van 7 jaar
We vierden de verjaardag van een schoonzoon, maar mijn kinderen waren zo lief dat ze met zijn allen nog cadeau’s hadden voor mij en Ahmad, omdat ik vorig jaar oktober ook jarig was😉. We waren heel verrast. Wat zijn ze toch lief.
Maar minstens zo blij was ik met de mooie tekeningen van mijn kleindochter. Zo knap en met zoveel oog voor detail getekend. Ik ben er heel blij mee en trots op haar.
Het mooiste in het leven is gratis: Het is de liefde en het plezier dat je kunt delen met anderen.
Vandaag legde ik de laatste hand aan dit schilderijtje. Ik zie er zelf mijn oudste dochter in.
Gisteren keek ik via NLZiet naar de eerste aflevering van het Rembrandt Project. Ik kijk daar heel graag naar, omdat ik het mooi vind om te zien hoe de diverse amateur schilders hun opdrachten uitvoeren en welke raad er gegeven wordt door schilders die naam gemaakt hebben en daarom als deskundigen optreden. Het meeste van wat zij adviseren heb ik wel eerder gehoord of gezien op YouTube of weet ik nu uit eigen ervaring, maar het blijft toch interessant voor mij.
Wat ik pijnlijk vind is dat het een competitief afvalprogramma is. In elke aflevering vallen er amateurschilders af. Van de 15 afvallers direct al de eerste dag van de uit duizenden inzendingen geselecteerde amateurs zie je met name de ouderen als eersten weggestuurd worden. Dat gaat nog redelijk onopvallend. Maar op de tweede dag worden alle 15 deelnemers één voor één naar voren geroepen en krijgen uit die groep vijf mensen te horen dat het voor hun ophoudt. Je kan de frustratie en teleurstelling soms aflezen op de gezichten. Ik vind dat een heel sneue vertoning. Maar mensen lijken te genieten van dit soort afvalraces, dus dat scoort goed.
Ooit probeerde iemand mij ertoe aan te zetten om ook mee te dingen naar deelname in dit programma. Dat zou ik nooit doen. Ten eerste omdat het me doodeng lijkt om te staan tekenen en schilderen, terwijl je op je vingers gekeken wordt en ten tweede omdat ik mezelf niet zie als iemand met serieus talent. Ook vind ik mezelf te oud om gezien te worden als een ´veelbelovend kunstenaar´. Als oudje valt er niet meer zoveel te beloven.
Maar kijken doe ik wel graag. Op YouTube is er ook een dergelijk programma waar ik graag naar kijk: Portrait Artist of the Year. Het is voor mij goed om te beseffen dat er ontelbaar veel schilders zijn op de wereld en dat ik maar een amateurtje ben. Ik doe het wel met veel plezier en daar gaat het om.
Hoewel het ons niet veel doet, de processies en alles eromheen gedurende de heilige week, vinden wij het wel heel sneu voor al die mensen die zich hebben voorbereid op deze week. Het weer is zo onstabiel en winderig met buien dat veel processies waarschijnlijk niet doorgaan. De beelden kunnen niet tegen regen en mogen niet naar buiten met risico daarop. Heftige windvlagen kunnen ook gevaarlijk zijn voor zowel de dragers als de omstanders.
Zoals ik ontroerd raak bij het horen van het azan (de oproep tot het islamitische gebed) zo stel ik me voor dat veel mensen hier ontroerd raken bij het zien van de beelden van de heilige figuren. Elke godsdienst heeft zijn eigen rituelen en kenmerken. Maar alle gelovigen hebben als overeenkomst dat zij een in God geloven met heel hun hart en het maakt daarbij niet uit in welk jasje dat zijn vorm krijgt.
Heel jammer dus voor al diegenen die zich zo hebben verheugd op deze voor hun belangrijke week. Er resten nog dagen en wie weet klaart het weer op. De voorspellingen wijzen dat niet uit😞.
n.b. Het weer werd rustiger in de avond. Er is,toch een processie doorgegaan in ons dorp. Het is nu 22.00 uur en we horen nog steeds de trommels. 🙂
Zoals dat het geval is meer steden is ook Sevilla een trekpleister voor toeristen. Het buurtje waarin V, de oudste dochter van Ahmad, woont was ooit een buurt met alternatievelingen. Dat is nu niet meer zo. Veel panden in haar straat zijn nu pensions voor toeristen. Aan de prijzen in de horeca is te merken dat Spanje niet langer achterblijft wat betreft de prijsstijgingen in de rest van Europa. Ook de prijzen van huizen, zowel huur als koop, stijgen enorm in gewilde steden als Sevilla, Malaga en Valencia. Dat is niet zo een probleem voor de toeristen, maar wel voor de inwoners van deze steden, die moeten werken voor een aanzienlijk lager salaris dan de mensen in wat noordelijkere landen
Het is een probleem dat zich op meer plaatsen en in meer landen voordoet, maar waarvan de kinderen van Ahmad gelukkig niet zo een last hebben, omdat ze gestudeerd hebben en het geluk hebben dat ze alle drie een goede baan hebben.
Wij vertrokken rustig om een uur of 10 in de ochtend. Ahmad had gepland dat we eerst naar Carmona gingen, omdat daar o.a. een winkel is waar ze ´surma´ verkopen (dat is een kohl die ik graag in mijn ogen smeer). Carmona is een dorp met een rijke historie.
´Carmona wordt al ruim 5000 jaar bewoond. Reeds in het eerste millennium voor Christus, met het aanvangen van de Tartessian periode, maakte Carmona een bloeiperiode door. Carmona vormde ook een belangrijke Carthaagse enclave waarvan sporen nog steeds terug te vinden zijn in de Puerta de Sevilla.´
Voordat we Carmona bezochten reden we door Arahal, waar Ahmad geboren en getogen is als boerenzoon. Zijn vader was landbouwer. Hij bezat, tussen Arahal en Carmona gelegen, een lap eigen grond en een lap gepachte grond, waarop hij diverse groenten en fruit verbouwde. Vanaf jonge leeftijd werkten Ahmad en zijn broer (en soms ook zijn zussen) mee.
Ahmad wilde de route laten zien waarlangs hij moest fietsen om vanuit het dorp naar hun land te gaan. Soms kon hij rijden op een muilezel, maar meestal waren die nodig om andere lasten te dragen. Ahmad fietste 14 km heen en 14 km terug over een onverharde weg. Als het regende was het pad een modderbrij en moest hij stukken lopen met de fiets op zijn nek, heuvel op en af. Dan moest het eigenlijke werk nog beginnen. Dat werk bestond uit meestal bukkend zich voortbewegen. Veel werd nog handmatig gedaan of met een door de muilezel voortbewogen landbouwwerktuig. Hij was toen uiteraard in de groei en heeft aan die periode van hard werken waarschijnlijk zijn wat kromme gestalte te wijten.
Ahmad wilde me graag de weg laten zien die hij moest fietsen vanaf Arahal. Tegenwoordig is er wel een geasfalteerde weg door de enorme landerijen. Naast deze weg kan je op sommige stukken het pad nog zien. Toevallig regende het ook nog, zodat we het pad konden zien in modderige toestand. Het is te zien op het filmpje dat ik maakte van alle indrukken, zowel onderweg als in Carmona. Wat me opviel, toen we even stopten onderweg, is de enorme stilte en uitgestrektheid van het gebied. In de verste omtrek zie je geen huizen, maar alleen landbouwgrond. Dat er zo een groot gebied alleen maar uit landbouwgrond bestaat is wel uitzonderlijk. Ahmad vertelt dat het werk dat hij deed bij hitte en koude weliswaar loodzwaar was, maar dat hij enorm genoot van de stilte. Soms bleef hij er slapen onder de sterrenhemel. Ik denk dat vanwege een jeugd onder de niet lichtvervuilde hemel en op die uitgestrekte aarde Ahmads liefde voor de natuur ontstaan is.
We waren twee dagen in Sevilla. De tweede dag was het beter weer. In ieder geval regende het niet, maar er stond wel een flinke frisse wind. Ahmad en ik maakten samen weer de wandeling langs de Guadalquivir. Hij wilde me de ´puente de triana´ laten zien, waaraan hij gewerkt heeft als bouwvakker, toen de brug verstevigd moest worden. Het was midden in de zomer en snikheet toen hij daaraan werkte.
We zijn voorzien van een stoflaag (´espolvoreados´). De Sahara-stof hangt in de lucht en daalt neer op alle oppervlakken. Niet goed voor de longetjes van ons mensen, maar wel een zalfje voor de natuur.
Het is pech voor de ´procesiones´ in deze semana santa. Er is helaas deze week ook nog regen voorspeld en bij regen mogen de beelden niet naar buiten. Wij zitten binnen, horen wel het tromgeroffel en het melancholieke geluid van de trompetten (´trompetas histericas´ merkt Ahmad gekscherend op). Ik schilder aan mijn gevleugelde paardje en plak weer een filmpje van de foto´s die ik maakte van onze wandelingen.
Morgen gaan we naar Sevilla. We rijden mee met de Sahara-wind in noordelijke richting. We gaan Ahmads oudste dochter opzoeken en zullen een nachtje bij haar blijven slapen. Wie weet maak ik daar ook foto´s.
Gisteren was het weer zover. Het begin van de Semana Santa is aangebroken. Hier in Alhaurin de la Torre is het eerst beeld (in Spanje zegt men ´imagen´) dat door de straten wordt gedragen la borriquita. Het is Jezus op een ezeltje met aan zijn zijde een vrouwfiguur (ik denk Maria Magdalena). Het beeld wordt door de broeders en zusters van de hermandad weggedragen vanuit de plek waar het de rest van het jaar veilig binnen blijft achter brede, hoge deuren. De dragers lopen met hun loodzware last door de straat die grenst aan ons doodlopende straatje, elk jaar weer op vrijdag.
Deze traditie gaat de mensen hier nooit vervelen. Elk jaar opnieuw poetsen mensen de gevels van hun huizen en wordt ook de straat, waarlangs de stoet voorbij zal trekken, schoongemaakt. Veel mensen geven zelfs hun gevels een extra verfje vanwege deze heilige week en overal hangen fluwelen doeken voor de ramen en vanaf de balkons. De ramen worden omlijst met palmtakken. Mensen uit de omtrek snellen toe in hun mooiste kleding om niets te missen van het spektakel. Als de imagenes voorbij komen wordt er eerbiedig geklapt en zelfs hier en daar een traantje weggepinkt. Mensen zijn oprecht ontroerd.
Christenen en Katholieken geloven in Jezus als martelaar, die gefolterd en gekruisigd zou zijn om te boeten voor de zonden die de mensheid tekens weer begaat. Jezus, de vredelievende profeet, die predikte dat je, als iemand je sloeg op één wang, dat je dan de andere wang diende toe te keren. Zijn laatste woorden zouden zijn geweest: ´O God, vergeef deze mensen, want zij weten niet wat zij doen´.
In de Islam wordt niet geloofd dat het Jezus was die werd gekruisigd, maar dat het een ander was die de gestalte van Jezus had aangenomen. Jezus is volgens de Koran door God/Allah ten hemel opgenomen en zal ooit wederkeren op aarde. (Degene die de gestalte van Jezus kreeg en in de plaats van Jezus gekruisigd is zou Judas kunnen zijn. Judas was degene die Jezus verraadde voordat de haan drie maal gekraaid had. Maar dat is mijn eigen interpretatie)
157 And because of their saying: We slew the Messiah, Jesus son of Mary, Allah’s messenger – they slew him not nor crucified him, but it appeared so unto them; and lo! those who disagree concerning it are in doubt thereof; they have no knowledge thereof save pursuit of a conjecture; they slew him not for certain. 158 But Allah took him up unto Himself. Allah was ever Mighty, Wise. (Verzen uit sura 4, An Nisa, vertaling van Marmaduke Pickthall)
Hoewel ik de vergevingsgezinde woorden van Jezus voor zijn sterven, zoals opgetekend door de bijbel, prachtig vind en ontroerend, ben ik blij met de versie in het andere heilige boek, de Koran, het boek dat kwam na de bijbel.
Hoe zou het kunnen dat Allah een zo groot profeet als Jezus liet afslachten? Wat voor een voorbeeld zou dat zijn? Hoe kan het zijn dat mensen werkelijk geloven dat een ander opdraait voor hun zonden? Ik geloof dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen daden.
Als iemand iets schrijft, heeft deze daarbij achterliggende gevoelens en gedachten, die hij/zij wil overbrengen. Als een lezer iets leest dat geschreven is door een ander, maakt de lezer er zijn eigen verhaal van. De woorden die geschreven zijn kunnen op veel manieren ingevuld worden. Als ik bijvoorbeeld schrijf over een hond en ik definieer niet hoe die hond eruit ziet, dan kan het zijn dat ik een grote witte hond voor me zie en dat de lezer een klein zwart hondje voor zich ziet. Dat is ook het leuke en bijzondere van lezen in vergelijking met kijken naar een film of serie. Het verhaal dat je in geschreven woorden gepresenteerd krijgt kan je naar je eigen fantasie en volgens je eigen referentiekader invullen.
Dat is een mooi kenmerk van schrijven en gelezen worden. Maar als een lezer een reactie geeft op het gelezene en de schrijver leest die reactie, dan kan de schrijver verrast worden door deze reactie. Dat overkwam mij vanmorgen, toen ik de reactie las van mijn goede vriend Theo, die ik ken van jaren terug en van wie ik dacht dat hij mij goed kent. Toch voelde ik me onbegrepen en dat neem ik hem helemaal niet kwalijk. Ik ben niet altijd duidelijk genoeg, denk ik dan.
Ik wil mijn lezers niet vervelen met verhalen over mijn gelukkige leven in Nederland en Andalusië. Het is saai om te lezen dat iemand gelukkig en tevreden is met haar leven en het kan zelfs wrevel en jaloezie opwekken. Mijn vriend dacht dat ik me verveelde. Dat is niet het geval. Maar wel is het zo dat ik de lezer niet wil vervelen met kijkjes in mijn leven dat voor een ander waarschijnlijk minder interessant is dan voor mezelf.
Ondanks dit euvel, dat woorden maar woorden zijn en dat deze een beperkt middel zijn om dingen over te brengen zonder misverstanden, ga ik nu toch door met schrijven, zoals ik beloofd heb, elke dag of in ieder geval zo vaak mogelijk een stukje. Lees het zoals je wilt.
Vandaag schrijf ik zelfs twee stukjes. Het volgende zal gaan over la borriquita.
