Gisteren hoorde ik toevallig op radio 1 dat het de dag was om te stemmen voor het Europese parlement. O, dan ben ik nog op tijd. Ik viste uit de stapel post die ik had ontvangen ter voorbereiding van deze ‘grote dag’ het stembiljet tevoorschijn. Ik wist al waarop ik ging stemmen. Dat is een partij die overeenkomt met de idealen van zowel de SP als de Partij van de Dieren.

Ik liep naar het stembureau dat dit keer gevestigd was in een school voor speciaal basisonderwijs in mijn buurt. Ik liep op mijn beige schoenen langs de fysiopraktijk, waar de therapeute me destijds ontmoedigde aangaande mijn mogelijke herstel van een gamma nail operatie. De therapeute zei dat ze ’te doen met me had, telkens als ze me zag weg strompelen’. Ze zag het somber in dat ik ooit weer normaal zou kunnen lopen, ondanks al mijn inspanningen om te revalideren, en bleef me maar vertellen over een andere patiënt met een vergelijkbare moeilijke herstelperiode als de mijne. Deze vrouw had ervoor gekozen om via nog een operatie de gammanail te laten vervangen door een nieuwe heup en nu liep ze weer als een kievit zonder pijn.

Achteraf denk ik dat ze misschien belangen had in het aanpraten van mensen dat ze beter af waren met een kunstheup, maar dat kan ik niet bewijzen. Ik hoopte dat ze uit het raam keek en zag hoe soepeltjes ik tegenwoordig loop met de gammanail nog steeds in mijn donder. Helaas kreeg ik precies toen ik langs de praktijk liep last van mijn knie en liep ik lang niet zo elegant als ik zou willen. Dat zal je altijd zien. Hoogmoed komt voor de val. Waarschijnlijk keek er ook niemand naar me vanuit die praktijk.

Gelukkig was de kniepijn niet blijvend. Vandaag heb ik meer last van mijn schouder. Ahmad en ik moeten lachen om onze oude dag kwalen die telkens op verschillende plaatsen in ons lichaam opduiken. Pijntje hier en dan weer pijntje daar. Als een oude machine die hier en daar piept en knarst en soms het gevoel geeft dat er hier en daar geolied moet worden. Maar de gewrichten laten zich niet oliën. We moeten leven met de dag en afwachten welk pijntje beweging ons soms geeft en waar.

Maar goed, ik kwam onderweg deze mooie aalscholver tegen die onbeweeglijk bleef staan voor een fotootje en trof in het stembureau een drietal verveelde gepensioneerden achter een paar tafels. ‘Doe maar rustig aan,’ zei de vrouw achter de eerste tafel, toen ik even moest zoeken naar mijn rijbewijs in mijn pasjeshouder, ‘want het is hier niet druk’. Er was inderdaad maar één persoon voor me, ook een oudje.

In de avond zag ik dat mijn stem verloren was gegaan tussen de andere stemmetjes. De Partij voor de Dieren had 1 zetel en de SP 0. Ach ja, het gaat om het idee dat je toch je best hebt gedaan om enige invloed uit te oefenen.