Auteur archieven: shabnam

Moederdag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is misschien in het leven geroepen ten dienste van de commercie. Moederdag, vaderdag, valentijnsdag, dierendag, secretaressendag (ja, die is er ook!), enz.

Mensen nemen de gelegenheid op die dagen om de moeder, vader, geliefde, enz. in het zonnetje te zetten. Een traditioneel gebruik is het ontbijt op bed op moederdag. Moeder, die door het jaar heen al zoveel eten klaarzet voor haar familie, mag in de ochtend op bed lekker kruimelen en een eitje met met jus en koffie of thee verorberen.

Ik heb nooit een ontbijtje op bed gehad. Niet dat ik dat zou hebben gewild. Met ongepoetste tanden en de slaap nog in mijn ogen een ontbijt verorberen op bed onder toeziend oog van mijn kroost. Wel kreeg ik tekeningen en andere handvaardigheidsproducten waar ik meestal heel blij mee was. Veel producten van mijn kinderen bewaarde ik in mappen. Ik heb ze nog steeds. Zelf geknutselde eiwarmertjes, uit hout gesneden bloemen en veel andere dingen die bijzonder goed gelukt waren hebben nog steeds een plekje in mijn huis.

Mijn kinderen zijn al lang uit huis en hebben inmiddels zelf kinderen, waarvan een aantal al volwassen zijn. Het leven gaat snel.

Maar waar ik vandaag heel blij mee was, dat waren de berichten van mijn kinderen. Zo mooi en uit het hart geschreven. Geen cadeaus voor mij, geen bloemen en geen parfummetjes of zeepjes of bonbons, maar klare liefdestaal. Ik zeg tegen Ahmad dat ik daar zo blij mee ben. Ahmad vindt het ook mooi. Hij zegt: ‘Cadeautjes zijn voedsel voor het nafs (ego), maar deze woorden zijn voedsel voor de ziel.’

Zo is het maar net.

Een beetje zomer 🌞

Geplaatst op door
Beantwoorden
Deze pechvogels in de straten pal naast mij moesten al hun huizen verlaten vanwege het ‘werken aan een betere buurt’. Zodra mensen vertrokken zijn worden hun huizen dichtgetimmerd met staalplaten. Stel je voor dat iemand nog zou willen profiteren van de nu leegstaande ruimtes. Ik probeer er nog wat goeds in te zien. ‘Misschien is het om te voorkomen dat iemand nog ligt te slapen in een woning als men komt met de sloophamer en daardoor jammerlijk aan zijn einde komt.’ (zou het?)
Blij dat wij nog wat mogen genieten.

Sneakerland

Geplaatst op door
Beantwoorden

Nederland is een sneakerland. Kijk om je heen op straat en je ziet vrijwel iedereen lopen op sneakers/sportschoenen. Dat is niet alleen hier zo. Ik zie het ook in Spanje. Geef de mensen eens ongelijk. Als je eenmaal gewend ben op sportschoenen te lopen, dan wil je niets anders meer. Zelf ben ik al jaren een sportschoen-fan. In de winter liep ik op Cruyff schoenen en voor de zomer heb ik mijn oog laten vallen op Steve Madden schoenen.

Ik ging ervoor op pad, want schoenen moet je passen en dan pas kopen, vind ik. In de tram hing een wat matte sfeer. Ik zag een man zitten met een kapsel en gezicht als een Indiaan maar ook met een moedeloze uitdrukking. Hij keek of hij niets goeds meer verwachtte van het leven. Ik zag twee gesluierde vrouwen op leeftijd met drukke handgebaren met elkaar praten. Afkeurende uitdrukking op hun gezichten. ‘Ze hebben het over iemand anders die niet aanwezig is,’ fantaseerde ik. Heel veel rijen verder zag ik een mooi jong meisje zitten. Zij kan nog veel verwachten van het leven, dacht ik. Maar ook op haar gezicht lag een trieste uitdrukking.

In de stad was het een rommeltje. Ik moest een kruising oversteken, vol met tramrails. Ook kruisten fietsers daar op volle snelheid de wegen. Ik keek goed uit mijn doppen. De winkels hadden geen verleidelijk maar een in mijn ogen wat armoedig aanzien, ook al was alles zo mooi mogelijk uitgestald.

Al lopende lette ik vooral op de schoenen van mensen. Ik was gefocust. Ik zag nog veel zwart, maar al meer sneakers in lichte kleuren. Ik wist al wat ikzelf wilde. Beige sneakers. Ik vond ze en het was een laatste paar. De sneakers van mijn keuze zijn zeer gewild.

Ik stap erop en voel onder mijn voeten een flinke zoolrand. De schoenen hebben wel iets weg van botsautootjes. Ik moest er wel aan wennen en ik zag Ahmad ook een beetje schrikken van de enorm lijkende stappers toen ik de doos opende thuis. Maar ik heb ze nu aan mijn voeten. Het zijn lekker brede stappers die je niet hoeft in te lopen en waarop je stevig staat. En ik ga ze steeds mooier vinden. Dat is geregeld. Ik ben klaar voor de zomer.

N.B. Maar ook weer: ‘made in China’. Ik besef dat de uitbuiting van werkende handen zich niet alleen beperkt tot arbeid in landen ver weg. De uitbuiting vindt ook hier plaats door mensen te importeren en het minst aantrekkelijke werk te laten doen in erbarmelijke omstandigheden. Liberalisme in optima forma. Als consument heb je er weinig invloed op, behalve dat je zoveel mogelijk kan consuminderen. Of dat nut heeft is dan ook weer de vraag. Ik weet het niet. Ik doe aan consuminderen, al mijn hele leven. De nieuwe beige schoenen zijn min of meer een ‘uitspatting’, waarmee ik dan wel weer jaren doe tot de gaten erin zitten en dan nog wat verder, want dan zijn ze nog goed genoeg voor een wandeling in de natuur. Braaf, hè.

We hebben wat gemist

Geplaatst op door
Beantwoorden

Twee dagen zijn we niet wezen wandelen in de Uithof en wat is er gebeurd? Mamma zwaan heeft haar eieren uitgebroed en is vertrokken met de hele familie. We weten nu niet eens hoeveel eieren zij had en hoeveel kleintjes. We hebben bijna het hele gebied afgezocht naar de familie maar hebben ze niet gevonden. Jammer voor ons.

Hij/zij lijkt ook verbaasd.

Deze bangerd pakte toch maar de fiets

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het beste voel ik me als ik loop, maar zelfs dan besef ik dat een ongeluk alsnog in een klein hoekje zit. De buurt waarin ik woon heeft veel stoepen (’trottoirs’ noemde mijn oma die) met ongelijk liggende stoeptegels vanwege de wortels van de hoge bomen die de stoeptegels omhoogduwen. Dus je kan alsnog zomaar vallen als je niet uitkijkt waar je loopt. Je kan je enkel verzwikken en omvallen. Dat overkwam me bijna toen ik laatst naar de dokter liep. Toen bedacht ik me dat ik evengoed de fiets kon pakken en daarbij gewoon goed uitkijken.

Dat deed ik vandaag nadat ik mijn banden had opgepompt. Het was nodig de fiets te pakken, omdat ik verschillende afspraken ging combineren. Mijn eerste afspraak was weer in de huisartsenpraktijk om bloed te laten prikken in het kader van een algehele keuring van het lichaam, een soort APK. Ik fietste met normale pittige snelheid, maar stapte af bij kruisingen en stak dan de weg over naast mijn fiets, het zekere voor het onzekere nemend. Ik merkte dat het ook zijn voordelen heeft af en toe naast je fiets te lopen. Als voetganger word je meer gezien en wordt er meer voor je geremd dan op de fiets.

Toen ik bij de prikdienst kwam bleek ik een formulier bij me te moeten hebben, wat ik niet had. Ik had wel een domeinnummer, maar dat was niet voldoende. Ik doe alles per internet. ‘Er moet een link naar dat formulier gestaan hebben in de mail,’ zegt de prikmevrouw vrij streng. Ik begin te zoeken in mijn telefoon, maar vind nergens zo een link. ‘Nu raak ik een beetje van slag,’ beken ik terwijl ik zoek in mijn mails en in ‘mijn gezondheidsnet’. ‘Weet je wat, ga naar boven,’ zegt de mevrouw nu wat minder streng. ‘Daar zal de assistente het formulier kunnen vinden en uitprinten met het domeinnummer.’ Ik sjees de trap op naar de assistente. Zij vertelt mij dat hun systeem al drie dagen een storing heeft waardoor zijzelf ook niet bij documenten zoals een bloedafnameformulier kan komen. Ze probeert het wel, maar het lukt niet.

Ik weer naar beneneden. De prikmevrouw is nu nog vriendelijker. Ze gaat zoeken in haar tablet of zij het formulier kan ophoesten. Maar het lukt haar natuurlijk ook niet.

Ik kan een nieuwe afspraak maken en hopen dat het systeem dan wel functioneert. Dan moet ik even langs de assistente gaan om te vragen of zij mijn labformulier wil uitprinten. Daarna naar de prik-locatie beneden. De prik-mevrouw en ik nemen onverrichterzake maar nu heel hartelijk en zelfs even babbelend afscheid.

Wat een gedoe, hè. ‘Vroegah’ (op zijn Haags) zou de dokter me direct een formulier hebben meegegeven en misschien geeft de dokter dat ook nu nog mee aan mensen die niet bekend zijn met internet. Maar omdat ik geen digibeet ben wordt er van mij meer verwacht. Misschien verwacht men zelfs dat ik thuis ook nog een printer heb die het doet. ‘Elk voordeel hep zijn nadeel en omgekeerd’ (Cruijff).

Voorzichtig fiets ik daarna naar een vriendin en daarna naar de slager op de Leyweg en vervolgens binnendoor weer terug naar huis via Albert Heijn. Een beetje aangeslagen kom ik thuis, waarom weet ik niet.

Maar het rijden op de fiets is weer een optie geworden naast lopen (favoriet) en autorijden (op de derde plaats dus alleen als het moet). Angst is een slechte raadgever en met voorzichtigheid is alles mogelijk, zelfs voor oudjes. Fietsen, lopen, rijden, we kunnen het nog, hoera, hoera.

De beperking van woorden

Geplaatst op door
3

Ik merk het steeds weer, dat mensen mijn weblog lezen op een manier die ik niet bedoeld heb. Dat lees ik dan in reacties, hier in dit weblog of via een ander medium. Ik vind het jammer, maar begrijp ook dat dit het risico is van je uiten in alleen maar woorden. Ik schreef het al eerder, woorden zijn een beperkt communicatiemiddel. Er is zoveel meer, zoals lichaamstaal, de uitdrukking op een gezicht of de toon waarop iets gezegd wordt. Die middelen staan je niet ter beschikking als je probeert in geschrift je uit te drukken. Ik houd het er maar op dat ik misschien niet duidelijk genoeg ben. Ook lezen mensen soms andere woorden dan er staan of ze herinneren zich wat anders dan er staat.

Het zal mij ook overkomen als ik zelf wat lees. Omdat ik bij het lezen van iets niet kan vergeten dat ik datgene wat ik lees met mijn gedachten interpreteer en die gedachten zijn weer beïnvloed door de ervaringen die ik heb gehad in mijn leven en door mijn karakter. Een schrijver weet nooit hoe zijn boek gelezen wordt en zal soms verrast zijn door de mate waarin hij al dan niet is begrepen. Maar misschien is dat ook wel het mooie. Een boek, een schilderij, een muziekstuk, een dans, kortom al deze uitingen kunnen op veel manieren geïnterpreteerd worden.

Maar ondanks deze beperking en het risico anders begrepen te worden dan ik bedoel, ga ik gewoon door met het schrijven in dit weblog.

Vanmorgen en ook al in voorgaande dagen viel ons op dat er meer bloeiende planten zijn om ons heen en ook vogels lijken ineens talrijker te zijn, alsof ze erop gewacht hebben met zich te vertonen en te laten horen tot de zon zou gaan schijnen. Ook zien we gelukkig meer insecten. Dat is stilletjes genieten.

Storebay is o.k.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Althans voor mij. Toen ik het pakket bestelde kreeg ik al het bericht dat het pakket een verzendtijd zou hebben van ongeveer twee weken en dat is ook precies zo gegaan.

Het pakket moest wel een lange weg afleggen via een binnenlandse vlucht in China en vervolgens een internationale vlucht vanuit China naar Nederland.

Yuntrack hield me op de hoogte via hun trackingnummer

Ik wist niet wat ik in het pakket zou gaan aantreffen na de slechte ervaring met Moluvo.nl. Ik was blij verrast toen het pakket het product bleek te bevatten dat ik besteld had, een fluffy warm vest.

Lekker warm, licht en zacht. Lijk op Pino maar dat geeft niet.

Ooit zag ik in een documentaire over China hoe mensen ver van hun dorp woonden en werkten in naaiateliers, waar zij vele uren achter de naaimachine moesten doorwerken om geld te kunnen sturen naar hun familie.

Slavernij is niet iets dat alleen in het verleden bestond maar bestaat ook in deze tijd. Alle confectie, ook die van de duurdere merken wordt vervaardigd in landen als China, Vietnam, Bangladesh, Pakistan, Tunesië, enzovoort. Datzelfde geldt ook voor veel andere producten.

Ik draag mijn vest met respect voor de handen die het vervaardigd hebben. Ik weet dat ik niets kan doen aan deze misstand die geldt voor zoveel producten als sportschoenen, telefoons en meer dan je kan bedenken. Niets is eerlijk als het gaat om productie en wie daarvoor hard moeten werken en wie daaraan onevenredig veel verdienen.

Het enige dat ik eraan kan doen is niet veel kopen en me te beperken tot alleen datgene wat ik nodig heb. Veel kan lang mee en ik gooi geen dingen weg die niet kapot zijn. Als het kan repareer ik dingen die wel kapot zijn in plaats van nieuwe te kopen.

Ik ben blij met mijn nieuwe warme vest dat heel welkom is op frisse dagen als vandaag.

Loslaten

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is een woord dat veel gebezigd wordt door hulpverleners, al dan niet professioneel. Mensen die in de rouw zitten, problemen hebben, stress ervaren om wat voor reden dan ook: ‘laat het los’. Alsof een probleem, verlangen of gevoel iets is dat je in je knuistje houdt en dat je dus ook zou kunnen ‘loslaten’. ‘Laat datgene dat een last voor je is wegvliegen als een vogel in de lucht om nooit meer terug te keren.’

Vanmorgen, tijdens onze wandeling in de Uithof, zei Ahmad dat het wandelen in de natuur en het zien van de vogels en andere dieren hem veel rust geeft. Zij hebben geen andere zorgen dan het zoeken naar hun dagelijkse kostje en het voeren van hun kuikens. Geen andere zorgen dan zich te verbergen voor hun natuurlijke vijanden en te zoeken naar voedsel. Ze denken niet aan de dag van morgen. Geen hypotheken, geen ideeën over dit of dat. “Ja, precies,’ zeg ik. “Ze zijn onschuldig en ze zijn niet vals. Hebben geen dubbele agenda’s. In de bijbel staat al dat je je een voorbeeld kan nemen aan de vogels (‘Zij maaien niet en zij oogsten niet’). ‘Ja,’ zegt Ahmad, ‘zo oud is die wijsheid al’.

We mijmeren verder. Mensen willen van alles, de één dit en de ander dat. ‘Er is zoveel geschreven door professoren en filosofen. Er zijn zoveel theorieën over het leven, maar intussen gaat het leven gewoon zijn gang zonder zich iets aan te trekken van al die wijsheden,’ zegt Ahmad.

Vanmorgen, na het ochtendgebed, lag ik even wakker en dacht na over mijn huidige geestesgesteldheid. Dat ik me niks voor de geest kan halen wat ik nu heel belangrijk vind, geen doel, geen wens. En toen dacht ik terug aan vroeger en vroeg ik me af hoe dat voorheen was, toen ik jonger was en meer energie had. Toen was er veel dat moest. Zoals studeren, werken, zorgen voor mijn kinderen. Dat vulde mijn leven, zodat ik niet veel ruimte over had voor wensen.

En nu voel ik mijn lichaam zwakker worden en mijn energiepeil daalt. Gelukkig hoef ik niet meer zoveel. Mijn kinderen redden zich uitstekend en het enige wat wij moeten doen is onszelf in leven houden en leven van dag tot dag. Ik wil ook niets anders. Ik heb geen ‘bucketlist’. Het enige wat ik wil is een rustig leven. Het is alsof, zonder dat ik daar moeite voor doe, ik alles heb losgelaten en niets voor mij heel belangrijk is, behalve liefde voor mijn omgeving en de mensen die ik ontmoet.

Ik zeg tegen Ahmad; ‘Soms lees ik of hoor ik mensen zeggen dat mensen die zo leven als wij, zonder wensen of doelen in hun leven, eigenlijk al ‘dood’ zijn terwijl ze nog leven’. Het voelt ook soms als een leegte als je niets meer wil en het beangstigt zelfs een beetje. Maar dan denk ik ook aan wat soefi’s en andere wijzen hierover zeggen. ‘Je moet ‘sterven voordat je sterft’ om in contact te komen met je ziel. De ziel wil alleen met God zijn of zoals sommigen zeggen ‘in harmonie met de kosmos’. Dat kan niet als je verblind wordt door allerlei wensen en ambities die te maken hebben met het eindige leven op deze wereld.’

Het enige dat overblijft, met weglating van al het andere, is liefde.

Vleermuizenkastjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

In mijn wijk is men een paar straten verderop al begonnen met het informeren van de bewoners dat zij moeten verhuizen. Het schijnt zo te zijn dat door het afbreken van hun huizen straks vleermuizen dakloos gaan worden. Kennelijk wonen er op dit moment vleermuizen in de af te breken huizen.

Aangezien de vleermuis een beschermde diersoort is worden er nu overal in mijn buurt kastjes bevestigd waarnaar de vleermuizen die verjaagd zullen worden uit de af te breken huizen kunnen verhuizen.

Man bezig met het ophangen van de vleermuizenkastjes op de portiekwoningen in mijn straat
Het zijn er een flink aantal geworden

Net werd er aangebeld aan mijn deur. Ze gaan op ons huis voor en achter ook zo een vleermuizenkastje bevestigen. ‘Dat het even wat overlast zou geven, omdat ze gingen boren.’ Ik vind het prima. De vleermuizen zijn welkom. Als ik hier ook maar mag blijven wonen.