We hebben er niet veel meer en als ze er al zijn, dan zijn het familiefeestjes. Ahmad en ik leiden een vrij teruggetrokken bestaan. We hebben in de regel het meeste contact met elkaar en ons beider kinderen. Voor vriendschappen nemen wij weinig tijd of eigenlijk vrijwel geen. Ahmad heeft geen vrienden en ik heb er maar een paar. En daarbij komt dat ik heel slecht ben in het onderhouden van vriendschappen. Mijn leven verliep tot nu toe zo dat wie mijn vriend(in) wilde zijn welkom was, maar ik zocht zelf geen vrienden uit. Ik zou nooit snel bellen om wat af te spreken. Ik ga ervanuit dat mensen, als ze mij ergens voor nodig hebben, me wel weten te vinden. En wanneer ik zelf me niet zo fijn voel om wat voor reden dan ook, dan zal ik niet snel troost zoeken bij een vriend of vriendin, maar heb ik eerder de neiging om me terug te trekken tot ik me weer beter voel.
Anders dan Ahmad, die zelf zegt dat hij een kluizenaarsmentaliteit heeft, ben ik wel iemand die heel graag gesprekken voert met mensen. Ik vind het heel leuk om te horen wat mensen en vooral jonge mensen bezig houdt . Waar dromen zij van? Wat vinden zij belangrijk? En zo kan het zijn dat ik veel vaker met mensen een gesprek voer dan Ahmad, zowel hier als in Spanje. Ik ben geïnteresseerd in mensen en dat hoeven niet mijn vrienden te zijn. Ik houd van gesprekken met ‘voorbijgangers in het leven’. Ik zie mezelf als iemand die een reis maakt door het leven en daarbij anderen tegenkomt van wie ik kan leren en die ook van mij kunnen leren. Of er ontstaat een uitwisseling van meningen en gevoelens die een verstandhouding creëert. Je voelt je begrepen en je begrijpt en je deelt zo warmte met elkaar. Dat zijn voor mij mooie momenten: de raakvlakken zoeken en het begrip voor elkaar. Ook geeft het nieuwe informatie die levendiger is dan wat je kan halen uit google internet of AI. Kortom, ik vind contacten met mensen belangrijker dan Ahmad, hoewel ik wat dat betreft door het samenleven met hem weleens lange tijd ‘op een droogje’ kan zitten. Vooral in Spanje lijkt ons bestaan nog meer op een kluizenaarsbestaan dan hier.
Gisteren was er een familiefeestje ter gelegenheid van de verjaardag van mijn schoondochter. Zowel drie van mijn kinderen met hun partners en kinderen als de ouders, een broer en zus en hun partners en kinderen met partner waren erbij. Van tevoren heb ik bij zo een gelegenheid een wat nerveus gevoel. Zoveel mensen in een betrekkelijk kleine ruimte, weliswaar met uitwijkmogelijkheid naar tuin. Ik zie er altijd een beetje tegenop.
Op eerdere familiefeestjes hield ik me, vraag me niet waarom, behoorlijk afzijdig van de gesprekken. Ik hield mezelf voor dat de jongeren waarschijnlijk liever met elkaar praten dan met een oudje als ik en deed op elk feestje dienst als een soort journalist door een filmpje te maken van de bijeenkomst.
Maar bij de laatste twee feestjes liet ik mijn camera bewust thuis. Ik wilde me in het feestgedruis storten en me verplaatsen door de ruimte om gewoon met een ieder die ervoor openstond een praatje te maken. En dat deed ik gisteren ook. Ik vond het heel gezellig, informatief en verbindend. Het was een goed gevoel om de twee families samen te zien en ieder met elkaar te zien praten in harmonie. Het was geen kringgesprek maar een gekrakeel van diverse groepjes die onderling wisselden en met elkaar gesprekken voerden.
Na zo een feest krijg ik altijd heimwee en denk ik: konden we maar nog vaker dan we nu al doen zo samenzijn. Liefde is waar het om gaat 💖.