Maandelijks archief: juli 2023

Bloed prikken

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ahmad en ik hebben allebei osteoporose en slikken daarvoor dagelijks calcium en vitamine D, aangezien we van beide een tekort hebben. Maar naast dit voedingssupplement slikte ik op voorschrift van de specialist nog een ander pilletje dat de osteoporose een halt moet toeroepen. Dat pilletje is een vrij heftig pilletje dat je niet jarenlang kan innemen zonder controle om de 5 jaar. Omdat ik alweer 5 jaar dat pilletje innam vroeg ik de huisarts om een verwijzing.

Dat was in april. Daarop kreeg ik van het ziekenhuis 3 afspraken in het ziekenhuis, die zouden plaatsvinden in juli. Een afspraak voor 2 röntgenfoto’s en een scan, een afspraak voor het prikken van bloed en een afspraak voor de specialist. De afspraak voor het bloedprikken moest ik zelf maken. Dat deed ik ook.

Tot mijn verrassing kreeg ik een brief dat er een zuster aan huis zou komen om mijn bloed te prikken. Karamba! Wat een luxe! Netjes zei ik daarom de afspraak af die ik zelf gemaakt had bij de bloedafname in het ziekenhuis.

Vandaag zou de zuster komen. Van 7.30 tot 14.00 uur kon ik haar verwachten. Dus ik zette voor de zekerheid mijn wekker op 7 uur, zodat ik op tijd beneden zou zijn om de bel te horen.

Om een uurtje of 9.30 ging de bel. Naar binnen liepen twee zusters in witte jassen met een koffer, die eruit zag als een beklede koelbox. De ene was leerling, vertelden ze me. Wat een eer. Twee zusters die speciaal komen voor dit oudje, dat nog goed ter been is en best de fiets had kunnen pakken. De leerling prikte en ze deed dat prima. Eigenlijk is dat bij mij nooit een probleem, omdat de aderen op mijn arm duidelijk te zien zijn.

Ik voelde me een beetje schuldig dat ik hun tijd had laten besteden aan mij, terwijl ik weet dat de zusters van de thuiszorg het al zo druk hebben. ‘We waren toch in de buurt,’ stelden ze me gerust.

Het boerenbestaan in de vorige eeuw

Geplaatst op door
Beantwoorden

Dat een boer van nu niet te vergelijken is met de boeren uit mijn kindertijd wist ik wel. Toen ik vroeger een tijd in Vught woonde en ook later in Duitsland en op de vliegbasis Deelen zag ik veel kleine boerenbedrijfjes, met zowel vee als landbouw. Ik speelde veel met kinderen van die boeren. Nu zijn boeren zakenmensen met veel vee of enorme lappen landbouw, al dan niet in kassen. Het lijkt niet meer op de boerderijen zoals ik die kende in mijn jeugd en een boer met paard en wagen zie je ook niet veel meer, terwijl dat vroeger een gewoon straatbeeld was.

Zo is dat ook in de rest van Europa en dus ook in Spanje.

Ahmad heeft een wat kromme rug. Als hij rechtop staat vormt zijn lichaam geen rechte lijn, maar zie je dat zijn rug in een lichte boog staat. Dat heeft een reden. Hij werkte vanaf jonge leeftijd met zijn vader, zijn broer en andere familie op het land. Dat land lag 14 kilometer van hun huis. De weg erheen en terug legde hij af op een muilezel of per fiets. Als kleine jongen werkte hij alleen buiten de schooltijden mee, maar vanaf zijn 14e jaar ging hij niet meer naar school maar werkte hij dagelijks op het land. Het werk was zwaar en hij moest daarbij veel in voorovergebogen houding werken. Omdat hij op dat moment nog in de groei was is zijn rug hierdoor wat krom gegroeid. Na het werken op het land deed Ahmad veel ander werk, zoals in de bouw, in fabrieken, op een schip, in restaurants en als tuinman. In dat laatste beroep behaalde hij enkele diploma’s, zodat hij uiteindelijk als ‘functionario’ (ambtenaar) een aanstelling kreeg in dat beroep. Als hij terugkijkt op zijn leven en al het werk dat hij gedaan heeft om als ‘ongeschoolde’ brood op de plank te krijgen en al zijn kinderen te laten studeren, dan kijkt hij met heimwee terug op het werk in de campo in zijn jeugdjaren. Hoe zwaar het werk ook was in ondraaglijke hitte of gure kou, hij was met geen enkel werk zo gelukkig als met de het boerenwerk dat hij verrichtte tot 20jarige leeftijd. Soms bleef hij slapen op het land onder de blote sterrenhemel en op die momenten voelde hij zich volmaakt gelukkig. Ook nu nog zie ik dat Ahmad enorm geniet van de natuur en alles wat groeit en bloeit.

olieverf op hardboard (15 x 20) Ik maakte dit schilderijtje in 2019, waarbij ik me voorstelde dat Ahmad zo terugkeerde van het werken op het land. Hij herkende zichzelf er wel in.

Gisteren stuurde Ahmad’s zus hem twee oude filmpjes die het werk op het land afbeeldden in de vorige eeuw. Omdat de filmpjes haar herinnerden aan haar jeugd. Ahmad vond de filmpjes ook leuk en liet mij enthousiast zien hoe hij het zelfde werk deed als de mensen op dat filmpje. Hij heeft de filmpjes aan elkaar geplakt en naar mij toegestuurd. Ik heb ze op YouTube gezet om ze hier te kunnen delen.

‘Toevallig’

Geplaatst op door
3

Zoals de oplettende lezer weet heb ik 4 kinderen. Eigenlijk 5, als je mijn lieve mooie zoontje Imran ook meetelt. Hij werd helaas niet meer dan een aantal dagen oud (geboren 4 mei 1986 en overleden 8 mei 1986).

Mijn oudste dochter was onlangs jarig. Nou ja onlangs, het is alweer een tijdje terug. Ze verjaarde op 20 april. Als cadeau gaf ik haar o.a. een lunch of diner met mij op mijn kosten in een restaurant naar haar keuze. Een ’tegoedbon’ die onbeperkt geldig was.

Zij zou met met afspreken om haar cadeau te ‘verzilveren’ op een tijdstip dat het deze druk bezette vrouw uitkwam. Ik wachtte en wachtte en het kwam er maar niet van. Twijfelaar die ik ben, ging ik al denken dat ze er misschien niet zo een zin in had om wat voor reden dan ook. Of had ze het echt zo druk dat er geen gaatje in haar agenda was? Ik besloot geduld te hebben.

Maar omdat ik heel veel van deze dochter houd, met wie ik zoveel heb meegemaakt in mijn leven, moest ik vaak aan haar denken. Ik noemde haar altijd mijn spreeuwtje, omdat zij het meest aandacht vroeg van alle ‘vogels’ in het nest, waarmee ik mijn kinderen bedoel. Gisterochtend schreef ik haar een lief berichtje, waarin ik haar vertelde veel aan haar te denken. Ik kreeg snel antwoord. Ze zei ook vaak aan mij te denken de laatste tijd. Ook maakte zij direct een afspraak voor de lunch. Donderdag aanstaande. Ik zat op dat moment bij mijn andere dochter, bij wie ik haar verjaardagscadeau had gebracht (zij was 4 juli jarig).

Toen ik thuis kwam en in de tuin zat te eten met Ahmad zagen we een spreeuw. De vogel had het duidelijk warm en kwam in onze tuin water drinken en vervolgens zat ze een tijdlang onbeweeglijk in de aarde uit te hijgen, haar snaveltje geopend. ‘Ze komt hier al de hele dag,’ vertelde Ahmad. ‘Ze blijft dan onbeweeglijk in de aarde zitten.

Hij had er eerder ook een foto van gemaakt met zijn telefoon.

met telefoon genomen

Vandaag ging ik boodschappen doen en terwijl ik weg was zag Ahmad nog iets opmerkelijks. De spreeuw was weer terug en zat op de schutting. Ze riep naar haar soortgenoten en prompt kwamen er een stuk of 6 andere spreeuwen in de laurierboom zitten.

Noem het toeval of wat je wilt, maar ik vind het een schitterende samenloop van gebeurtenissen.

Trieste beelden

Geplaatst op door
Beantwoorden

Tijdens onze dagelijkse wandelingen in de Uithof zien we veel mooie dingen, elke dag weer wat anders. Maar niet alles wat we zien maakt blij.

Ik weet dat er in Nederland veel daklozen zijn. En dat lang niet het hele aantal daarvan bekend is, omdat veel daklozen zich niet laten registreren als zodanig en aan niemand hulp vragen. Ook zijn er tijdelijke daklozen. Mensen die een probleem hebben, ergens voor op de vlucht zijn, door hun partner uit huis gezet of jongeren die weggelopen zijn van huis om wat voor reden dan ook.

Gisteren zagen we tijdens onze wandeling een jongeman op een bankje zitten. Het beeld, zoals hij daar zat, straalde zoveel eenzaamheid uit dat ik er even voor stilstond. Hij was zo te zien bezig een sigaretje te draaien of een jointje, maar hij zag er niet uit of hij daar zomaar even zat om te relaxen.

Na de tweede koffie ging Ahmad nog een keer op pad, dit keer op de fiets, om wat koele lucht te vangen onder de bomen van de Uithof. Ik ging niet mee, omdat ik zin had om met mijn verfkwasten in de weer te gaan.

Vanmorgen zagen we tijdens onze wandeling opnieuw de jongen, ditmaal slapend achter zijn fiets. Het beeld maakte me intens verdrietig. ‘Deze jongen heeft ook een moeder,’ zeg ik tegen Ahmad. ‘Wat triest om een jongen van zijn leeftijd zo te zien slapen. Wat voor probleem zou hij hebben?’ ‘Inderdaad heel naar om te zien,’ vindt ook Ahmad.

En dan vertelt Ahmad dat hij gisteren tijdens zijn fietstocht de jongen ook op datzelfde bankje zag zitten. Hij zat toen met zijn hoofd helemaal naar beneden, als een slappe pop. Een mevrouw van ongeveer onze leeftijd die de jongen ook zag zitten liep naar de jongen toe en tikte hem op zijn schouder en vroeg of het wel goed met hem ging. Maar de jongen schudde haar hand van zich af en zei dat ze hem met rust moest laten.

Misschien was het ‘gewoon’ een jongen die drugs gebruikte, maar dat vind ik op zich al triest genoeg.

Lekker poetsen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag is het warm, erg warm. In de tuin valt niet te zitten, zelfs niet onder de parasol. We hebben alles afgesloten en de gordijnen op de bovenverdieping zijn gesloten, om naar Spaans voorbeeld de warmte buiten te houden. Dat lukt aardig, zolang het niet dagen achtereen zo warm blijft.

Net ben ik spontaan de keuken gaan schoonmaken. De plekken waar ik niet vaak kom kregen een beurt, zoals bovenop de afzuigkap en andere hoge oppervlakken en het kastje met de kruiden. Ik verwijderde ook op andere plekken veel stof met een natte lap. Ik doe dat weinig en het is heerlijk om een grote opbrengst te zien verschijnen op je doekje. Dan weet je dat je niet voor niets poetst. Daarna ging ik stofzuigen, iets wat ik ook maar eens in de zoveel tijd doe, want ik ben doorgaans meer van het vegen. Hoe minder machines ik gebruik, hoe liever het me is. Ouderwets wijfie…

En nu zit ik hier te typen in de koele kamer. Er is niet veel nieuws behalve dat het leven heerlijk rustig is. En dat wij intens genieten van een uitzonderlijk mooie zomer.

Bloemen die Ahmad voor zijn verjaardag kreeg van zijn kinderen

Weer twee werkjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Soms vraag ik me af wat er gebeurt met al onze huisvlijt als wij een hoge leeftijd gaan bereiken. We hebben nu al veel werkstukje liggen, zowel hier als in Spanje. De tiffany en pyrografie van Ahmad heeft nu al veel producten opgeleverd, zowel in ons huis hier en daar als in dat van anderen. En ook mijn schilderijen beginnen talrijk te worden, zowel hier als in Spanje. Als we zo doorgaan en we worden oud, wat zal er dan gebeuren met al dat werk na onze dood. Verdwijnt het op de vuilnisbelt of bij de Kringloop of zullen er nog mensen zijn die er plezier van hebben? Ik weet het niet. Zeker is dat we allebei veel plezier hebben in het maken ervan en geen ambitie vertonen om het werk te verkopen. We zijn allebei slecht in zaken doen.

Pyrografie op hardboard 33 x 24. Tweede decoratie voor zijn kleindochter (naast het andere uiltje). In september krijgt zij er een broertje bij. Beide werkjes zullen worden ingelijst door onze lijstenmaker in Spanje
Pyrografie van Ahmad die is ingevuld met olieverf door mij. Op houten schijfje van 26 x 18 (tuindecoratie)

Achter de maskers

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mensen presenteren zich niet altijd zoals ze zich werkelijk voelen. Dat is niet gek maar logisch. Als je je om wat voor reden ongelukkig of bezorgd voelt kan je dat niet overal etaleren. Je moet bijvoorbeeld naar je werk, waar je privéproblemen moet achterlaten omdat je anders je werk niet naar behoren kan doen. Of je ontmoet andere mensen die je niet wilt opzadelen met je sores. Het is op zich ook niet verkeerd om je problemen en zorgen ‘binnen’ te houden. Want behalve dat je de ander niet belast geef je dan ook jezelf wat lucht en je kan door de afleiding van datgene wat je aan het doen bent of meemaakt afstand nemen van je zorgen. Dat kan het gevolg hebben dat je de zorgen later met een frissere blik in een ander licht ziet en deze daardoor beter aankan.

Maar men kan ook te ver doorslaan in het verbergen van zijn werkelijke gevoelens. Zoals op media als instagram, facebook en tiktok (enz.), waar mensen een perfect plaatje van zichzelf presenteren. De mensen die dat lezen of zien krijgen dan een vertekend beeld van die mensen en dat beïnvloedt hun werkelijkheid. Ze kunnen dan gaan denken dat zij de enigen zijn met een leven dat minder succesvol en gelukkig is. Ook op feestjes en andere gelegenheden waar mensen samenkomen plegen mensen een al te positief beeld van zichzelf en hun leven te presenteren, al dan niet geholpen door een flinke slok op of een andere drug.

Toch heeft vrijwel iedereen behoefte aan een plek waar hij echt zichzelf mag zijn, met al zijn beperkingen en problemen. En ieder heeft weleens behoefte aan een luisterend oor. Dat oor kunnen mensen bieden die wat betreft hun leven in rustig vaarwater verkeren, zoals de oudere mens. In het kolkende en bruisende leven van alledag met alle mooie momenten, maar ook problemen en zorgen en angsten, kan de oudere mens een praatpaal zijn voor de jongere mens.

Daarom zeg ik: schrijf de oudere mens met zijn fysiek zwakker wordende lichaam niet af in onze maatschappij. Zij kunnen nog een belangrijke rol spelen in het leven van jongeren, omdat zij tijd hebben om te luisteren.

El cojo is niet dood

Geplaatst op door
2

Vanmorgen zagen we hem verschijnen op de schutting van onze tuin, na een paar dagen afwezigheid. Hij bleef daar lang zitten kijken en kwam even later aarzelend de tuin in vliegen om op de grond wat rond te scharrelen. Wat een verrassing. Een mooi extra verjaardagscadeau voor Ahmad, die het dier ook miste. Hij had el cojo een paar dagen geleden vanuit het bovenraam zien vechten met een andere duif in de tuin van de buren en daarna hebben we hem niet meer gezien. We dachten dat hij mogelijk dood was, want het is nooit voorgekomen dat we de duif een dag niet zagen in onze tuin.

Maar vandaag dus wel weer. ‘Hij lijkt banger dan voorheen,’ zegt Ahmad. En ja, werkelijk lijkt er iets veranderd, ook hoe hij eruit ziet. Hij lijkt een beetje verfomfaaid. Zijn vleugels zitten niet glad op zijn lijf en het lijkt of zijn nekje meer pluizig is, alsof hij wat veren verloren heeft. ‘Misschien moest hij een paar dagen herstellen van die vechtpartij,’ zeg ik. We weten het niet. Maar hij is er nog tot onze opluchting.

‘Hoe weet jij eigenlijk zo zeker dat het een mannetje is?’ vraag ik Ahmad. ‘Ik heb hem een keer een andere duif zien dekken,’ zegt Ahmad. Aha, dus dat kan hij ook, met zijn manke pootje en al, de oude rakker.

We zijn allebei blij met de terugkeer van ‘onze’ huisduif.

Morgen zijn er drie jarig

Geplaatst op door
Beantwoorden

Twee van mijn kinderen. Ze worden allebei 36 jaar. En Ahmad wordt morgen 75 jaar. Dat moet gevierd worden. Het cadeau dat Ahmad van mij krijgt is een kort reisje naar de Algarve, maar dat vindt pas plaats in oktober van dit jaar.

Wat geef je een man die alles al heeft wat zijn hartje begeert? Plantjes voor de tuin. Dat vindt hij altijd leuk. We zijn ze vandaag al gaan kopen bij tuincentrum ‘Lentekriebels’. Ze zijn al geplant ook. Morgen komt er een verrassing van zijn kinderen. We moeten daarvoor thuis blijven, want het wordt aan huis bezorgd. Het zijn waarschijnlijk zoetigheden.

Wat kan ik nog meer doen om deze man te verwennen? Lekker eten maken. Hij wil pannenkoeken met stroop bij zijn tweede koffie en om drie uur wil hij rendangvlees eten. Dus ik ga morgen veel koken.

Het lijkt allemaal niet veel wat ik doe en hoe we het vieren, maar ik weet al dat mijn liefste heel blij gaat zijn met de kleine dingen die ik voor hem doe. Het is een dag om hem in het zonnetje te zetten.

En dan mijn kinderen….De jongeman, het buitenbeentje, krijgt een felicitatie en zijn tweelingzus ga ik woensdag bezoeken met een cadeau. En zo gaan er weer verjaardagen voorbij. Zoals ook de jaren, de maanden, de weken en de dagen. Ik wil van elke dag genieten. Dit is de mooiste en gelukkigste tijd van mijn leven tot nu toe. Alhamdulillah. (Alle lof behoort toe aan Allah)

Rouwen om een duif

Geplaatst op door
Beantwoorden

Een heel gewone duif, waarvan je er zoveel ziet en toevallig ook van de soort waarvan elk op elkaar lijkt, omdat ze vrijwel allemaal dezelfde kleur hebben. Maar onze trouwe tuinbezoeker was herkenbaar, omdat hij mank liep. We kennen de duif van jaren geleden. Toen bond hij de strijd om wat strooivoer nog weleens aan tegen andere duiven. Duiven van een andere soort die in groepen plachten te komen, maar ‘onze’ manke duif was altijd alleen en moest dan ook meestal wijken voor de vijandige houding van de andere duiven die hem wegjoegen van het begeerlijke voer.

Jaren zagen we de manke duif (door ons ‘el cojo’ of en ‘el vagabundo’ genoemd) in onze tuin verschijnen zodra kleinere vogels aan het hangende voer kwamen knabbelen en er wat van lieten vallen. Een trouwe bezoeker. We waren aan het dier gehecht. ‘Wat wordt hij oud, hè,’ zei ik weleens tegen Ahmad. ‘Ja, hij redt zich prima ondanks zijn manke pootje.’

Duiven kunnen wel 20 jaar oud worden, las ik op internet. Maar eens komt er een einde aan hun leven, zoals aan dat van ons allemaal. De afgelopen dagen hebben we onze ‘cojito’ niet gezien. Dat is vreemd, want hij komt normaal gesproken diverse keren per dag in onze tuin rondscharrelen met zijn manke pootje. We missen hem.

Ik heb nog hoop dat hij terugkeert, maar ik vrees dat zijn afwezigheid betekent dat hij overleden is. Er komt nu een andere duif. Een duif van dezelfde soort maar niet met een mank pootje. Ik mis onze ‘vagabundo’ en ik kijk naar hem uit. Maar in mijn hart weet ik dat hij er waarschijnlijk niet meer is. Gek dat dit me zoveel doet.

Alles verandert en niets en niemand blijft ?