Ik heb weer zin om met de camera op stap te gaan, op zoek naar leuke spontane foto’s van dingen die me opvallen. Als ik de camera, een klein ding, meeneem in haar tasje, dan ben ik meestal niet snel genoeg om de foto te nemen die ik had gewild. De momenten om op het juiste moment te klikken zijn kort. Je moet in de regel nog sneller je camera uit je zak kunnen trekken dan een revolverheld zijn pistool.
Daarom wilde ik graag een schouderriem aan mijn cameraatje zelf hebben in plaats van zo een riem aan haar tasje, want dan moet je telkens je camera uit haar tasje vissen en dat duurt te lang. De originele riem voor mijn Sony RX100iii kon ik nergens vinden op internet en daarom bestelde ik bij Amazon.nl een riem die er erg op leek. Maar ik had al een bruin vermoeden dat de lusjes van de riem mogelijk te dik zouden voor de piepkleine oogjes aan weerszijden van mijn camera. En dat bleek ook zo te zijn, zag ik toen ik het pakketje ontving.
Dus ik bracht het ding terug met het uitgeprinte retouretiket en al. In de Primera bleek dat ik een postzegel erop moest hebben (en ik was zonder geld vertrokken) en dat bovendien het huisnummer van het retouradres niet vermeld stond op het etiket. Heel raar.
Dus ik fietste weer naar huis met de envelop met die riem erin om thuis op zoek te gaan naar het huisnummer van de onderaannemer van Amazon en voor mijn pinpas. Onderweg zat ik al te bedenken hoe ik de riem misschien toch aan mijn cameraatje zou kunnen bevestigen.
Het huisnummer in Purmerend bleek moeilijk op te zoeken, dus ik ging kijken of ik iets kon verzinnen met die te dikke uiteinden van de riem voor de oogjes. En ja hoor, er zitten nu grotere oogjes in de te kleine oogjes. Die haalde ik uit andere dingen die ik niet meer gebruik. En toen was de camera gereed om mee te nemen op zoek naar snapshots.
Daarna heb ik de retourzending bij Amazon geannuleerd. Ik was blij dat ik af was van verdere rompslomp en heel gelukkig met mijn schouderriem.
Wat is er toch een verschil tussen wanneer iemand zich lichamelijk niet lekker voelt en wanneer dit wel zo is. Na een week ben ik hersteld van ‘ik weet niet wat ik had’. Opnieuw tel ik mijn zegeningen: dat ik op mijn leeftijd me nog fit mag voelen. Dat is niet voor iedereen weggelegd.
Mooie foto van Ahmad, met telefoon genomen.
Door de hoge bomen rond onze woning hebben wij niet zo een last van de warmte vandaag als veel anderen die in een omgeving wonen met meer stenen en minder groen. Dat is een reden te meer waarom ik hoop dat ze onze huizen voorlopig niet gaan afbreken. ?
De brand heeft veel schade en leed aangericht. Het was een mooi gebied, waar veel mensen en dieren van konden genieten. Even afwachten of en hoe de natuur zich gaat herstellen. Het is ook al zo lang droog daar. Er is flink wat regen nodig om het watertekort op te lossen.
Ze hebben nu hun eigen huis in Quadalcanal en hun eigen lap grond op nog geen kilometer van hun huis. Ze dachten dat het wennen zou zijn, na gewoond te hebben op die mooie plek in Mairena del Ancor, maar dat valt erg mee. Ze zijn nu al helemaal gewend en zouden niet graag terug willen. Het is nog even afwachten of zijn dochter een aanstelling kan krijgen in het onderwijs in één van de omliggende dorpen. Dat ligt nogal ingewikkeld in Spanje. Het is anders dan hier. In Spanje zijn mensen die in het onderwijs werken ambtenaren en er wordt van hogerhand bepaald of een overplaatsing die zij aanvragen naar een andere school in een andere gemeente wordt toegekend.
Maar voorlopig is het vakantie en zij hebben geen enkele moeite te wennen aan hun nieuwe omgeving. Ze gaan zo vaak mogelijk naar hun land, waar de hond en de kat en de kippen al permanent verblijven. De hond er de kat zijn door hun gezamenlijke landleven erg op elkaar ingesteld nu en spelen veel samen.
Twee schattige huisdieren die het goed met elkaar kunnen vinden. Ze zijn allebei komen aanlopen in Mairena del Ancor en nu meeverhuisd naar ‘el campo’ nabij Quadalcanal, waar ze de dag en nacht op elkaar aangewezen zijn.
De kleine slaapt net zo makkelijk in Quadalcanal als in Mairena del Ancor. Natuurbaby ?
En de kat zoekt vaak het gezelschap en de geur van de kleine meid
Dat is ook een kunst. Niet altijd nuttig willen zijn, maar gewoonweg simpelweg genieten van het moment. Als gepensioneerde hoef je in wezen niets meer. Alles wat je doet is vrijwillig en je kan er ook weleens voor kiezen om niets te doen, dat wil zeggen niets nuttigs.
Ik ben nog steeds grieperig en het voornaamste wat ik nu doe is lezen, liggend op de tuinbank. Ik heb een flink aantal mooie boeken in mijn ereader gedownload. Tenminste, ik ga ervanuit dat de meeste heel goed zullen zijn, want het zijn allemaal boeken die op internet worden aangeraden als lezenswaardig.
In één van die boeken ben ik nu bezig, getiteld ‘de eenzaamheid van de priemgetallen’, geschreven door Paolo Giordano. Het is een mooi boek. Wat is het toch fijn dat er schrijvers zijn die ons in mooie taal laten genieten van verhalen over herkenbare mensen, gevoelens en gebeurtenissen.
Er is brand uitgebroken op de heuvels (berg) waarop wij uitkijken vanuit ons dakhuisje in Alhaurin de la Torre. De brand schijnt te zijn aangestoken, wat men kan afleiden uit het feit dat hij is ontstaan op diverse plaatsen. ‘Wat kan de motivatie zijn achter zo een daad?’ vraag ik Ahmad. Het antwoord is ‘dinero’ (geld). Mensen die grond kopen hebben er baat bij de grond voor een kleiner bedrag te kunnen kopen en ermee te speculeren.
Wat een trieste en miserabele reden om zoiets te doen. Ik denk aan alle diertjes en dieren die niet snel genoeg hebben kunnen wegkomen en levend verbrand zijn en de altijd groene naaldbomen die op de heuvels groeiden en nu verdwenen zullen zijn. Wij hebben er veel gewandeld voordat ik mijn heup brak. Er zullen misschien ook huizen verloren zijn gegaan.
foto is genomen door Miguel de ‘kattenman’ en onze buurman daar
Laatst las ik een boek van Philip Huff, getiteld ‘wat je bloed weet’. Het gaat over de jeugd van een jongen, zijn kleinere broertje en grotere zus en de gevolgen van die jeugd op hun verdere leven.
In een ogenschijnlijk ‘normaal’ en welvarend gezin gebeuren dingen die niet normaal zijn, zoals een vrijwel constante en gewelddadige ruzie tussen de ouders en af en toe mishandeling van de kinderen, met name de zonen. Daarentegen is er wel sprake van mooie vakanties, lidmaatschap van de hockeyclub en andere dingen die geld kosten. ‘Kakkersleed’ noemt de schrijver de jeugd van die kinderen ergens in het boek. De ouders worden beschreven als mensen die niet in staat zijn tot zelfreflectie, maar zich eerder zien als slachtoffer. Zij hebben toch hun kinderen alles gegeven wat ze konden en hun best gedaan? Waarom zijn die kinderen zo ondankbaar. De kinderen noemen hun ouders op een bepaald moment ook niet langer pappa en mamma (of vader en moeder) maar noemen ze bij hun voornamen, alsof ze de rol van ouder niet waardig zijn. De hoofdpersoon uit het boek durft het bovendien aan om zijn ouders flink de waarheid te zeggen over hoe zij als ouders gefaald hebben en uiteindelijk willen de twee zoons niets meer met hun ouders te maken hebben.
Ik zie in dit boek veel overeenkomsten met mijn eigen jeugd en die van mijn broer, maar ik ben blij dat ik nooit zo ver ben gegaan door mijn ouders ‘de maat te nemen’. Zoals in het geval dat beschreven wordt in dit boek was het ook in het geval van mijn ouders (dat wil zeggen mijn moeder en stiefvader) zo dat zij op hun beurt slachtoffer waren van dingen die verkeerd waren gegaan in hun jeugd. Je kan hierop zeggen: ‘Is dat een excuus en moeten zulke mensen wel besluiten kinderen te krijgen?’ Dat is gemakkelijk gezegd. Kinderen komen in veel gevallen vanzelf zonder dat daar lang over wordt nagedacht. En niemand krijgt een handleiding mee over hoe je de kinderen met liefde kan opvoeden en ze kan laten worden tot hun beste zelf. De meeste ouders maken hier of daar fouten, sommigen meer dan anderen
Ik ben blij dat ik mijn ouders nooit heb geconfronteerd met hun gedrag, maar ze heb geaccepteerd zoals ze waren. Het blijven mijn ouders en zij verdienen mijn medeleven over hoe hun eigen jeugd geweest moet zijn. Mijn stiefvader kwam uit een liefdeloos gezin met een vader die zelf als jongen van 16 jaar van huis is weggelopen vanwege mishandelingen. Mijn stiefvader hield niet van kinderen in het algemeen en wij waren bovendien niet zijn kinderen. Hij heeft zijn eigen zoon zijn hele leven aan zijn lot overgelaten. Hoe konden wij dan verwachten dat hij van ons zou kunnen houden als een vader? Onze biologische vader speelde geen enkele rol in ons leven vanaf zeer jonge leeftijd. Dat is gewoon pech hebben voor mijn broer en mij. Maar ik zie het niet als een reden om daar mijn hele leven onder te moeten lijden en daarom mijn ouders te moeten verachten. Ze zijn er alle drie niet meer (mijn vader, mijn stiefvader en mijn moeder). Ik heb ze vergeven, zoals ik ook hoop dat mijn kinderen mijn eventuele fouten zullen vergeven.
Vannacht werd ik wakker om 3 uur. Na het ochtendgebed een klein half uurtje later kon ik niet gemakkelijk inslapen. Ik dacht: laat ik deze tijd benutten om me dingen af te vragen. Wat betekent het geloven in God/ Allah voor mij?
Vanaf dat ik een klein kind was geloof ik in het bestaan van een God. Waarom dat zo is kan ik niet verklaren. Hoe ouder ik werd, hoe moeilijker het voor mij werd om dit godsbesef te gieten in een bestaande godsdienst. Uiteindelijk besloot ik dat er in ieder geval een Hogere Intelligentie moest zijn achter alles wat gebeurde of zoals ik het toen in gedachten noemde: kosmische wetten die overal gelden en die perfect zijn. Ik hield een schriftje bij van gebeurtenissen en de consequenties daarvan en probeerde zo uit te zoeken wat de overeenkomsten waren in alle gebeurtennissen en hun gevolgen. Ik ontdekte dat er niet altijd een causaal verband hoeft te zijn tussen gebeurtenissen, maar dat het ook een een correlatie kan zijn tussen gebeurtenissen. Dat wil zeggen dat gebeurtenissen gelijktijdig kunnen plaatsvinden zonder oorzakelijk verband. Ik ontdekte dat wat men ’toeval’ noemt een uiting kan zijn van zo een correlatie tussen gebeurtenissen. Ik zag betekenis in beide typen verband en probeerde op mijn manier inzicht te krijgen in de kosmische wetten. Het bleef natuurlijk een heel gezoek zonder einde.
Toen ik nog wat ouder was en inmiddels psychologie studeerde hield ik me in mijn vrije tijd bezig met het bestuderen van allerlei geloofsrichtingen en filosofische inzichten. Met name zocht ik naar overeenkomsten tussen de godsdiensten, die mogelijk waarheid konden bevatten. Ik herkende me vooral in het oosterse denken dat meer belang hecht aan het samenvallen van gebeurtenissen dan aan causale verbanden. In mijn psychologiestudie kwam deze manier van kijken naar de wereld vooral tot uiting in de Gestalt psychologie.
Kort na het behalen van mijn doctoraal in de psychologie bekeerde ik me tot de islam, een voor velen onbegrijpelijke keuze.
Nu, 45 jaar later, vraag ik me ook soms af waarom ik heb gekozen voor de islam als godsdienst. Ik herken me niet in de strenge kledingvoorschriften voor met name vrouwen die sommige moslims hanteren en evenmin in veel andere geboden en verboden die sommigen zich opleggen, zoals het niet mogen portretteren van mensen, dieren of planten en het niet mogen dansen of muziek maken. Ik geloof wel in veel andere adviezen zoals het advies om geen alcohol te drinken en varkensvlees te eten, geen overspel te plegen, niet te liegen, mens dier en plant geen schade te berokkenen, niet te roddelen, goed te zijn voor ouders, kinderen, familie en buren (voor mensen in het algemeen), eerlijk zijn in de handel. Kortom leven alsof God/Allah voortdurend over je schouder meekijkt op alles wat je van plan bent, zegt en doet. Sheikh Nazim (moge zijn verlichte ziel voor altijd in vrede rusten en met Allah zijn) verwoordde het heel simpel. Hij zei: ‘Bij alles wat je wilt gaan zeggen of doen, kun je je afvragen wat Allah hiervan zou vinden. Vindt hij het goed dan is het o.k.. Zo niet, doe het dan beter niet. Zo gemakkelijk is het.’ Hij glimlachte terwijl hij dit zei.
En daarmee kom ik bij wat Allah voor mij betekent. Allah fungeert voor mij als een ‘kompas’ in mijn leven. Allah is voor mij Perfectie en Allah geeft voor mij aan op elk moment wat goed gedrag is of slecht. Het bidden tot Allah vijf keer per dag helpt mij om mij even dicht bij Allah te voelen en los van de dagelijkse beslommeringen en mijn constante gedachtestroom.
Ik weet dat veel mensen zeggen dat er geen god bestaat en dat het een verzinsel is van de mens. Ik kan niet bewijzen dat dit niet zo is. Maar voor mij is het belangrijk om mij tot Allah/God te wenden om een richtlijn te hebben. Ik kan die richtlijn niet uit mezelf halen, omdat ik niet perfect ben en omdat ik weet dat mijn ‘nafs’ (ego) mij om de tuin kan leiden. Het refereren aan Allah, die niet gekend kan worden, maar die wordt geëerd in 99 namen van perfecte eigenschappen, helpt mij op de ‘siratal mustaqim’ (juiste weg) te blijven. Als ik afdwaal ben ik niet gelukkig, weet ik uit ervaring.
Eergisteren schreef ik nog dat ik me stoer voelde toen ik met loodzware boodschappen liep te sjouwen vanuit mijn kofferbak naar de portiekflat van de buurvrouw. Ik vond het stoer dat ik dat allemaal nog kan.
Maar gisteren voelde ik me zo slap als een vaatdoek. Lichte keel- en oorpijn en pijn in diverse spieren. Ik besefte weer eens dat alles betrekkelijk is. Zo kan je je heel sterk voelen en zo helemaal niet. Ik gaf eraan toe en deed een dag niets anders dan eten koken (Dat moest wel. Het was leuk om te doen omdat ik een nieuw recept probeerde van groene curry met kip. Het bleek lekker te zijn!) en lezen. In de middag viel ik in de tuin in slaap op de bank. Ahmad en ik worden ouder zoals wij allemaal en het lichaam gaat hoe dan ook slijten. Elke dag zonder ernstige ziekte of ouderdomsgebreken is meegenomen.
Ahmad is met zijn 74 jaar nog steeds actief. Hij is een ‘gewoontedier’ met een vast ritme. Meestal houdt hij zich in de ochtend bezig met actief lichamelijk werk, zoals tuinieren of hij is bezig met zijn tiffany. Ook doet hij dan aan zelfstudie op zijn pc, meestal met als onderwerp historie of de natuur. Daarna gaat hij in de regel een rondje rijden op de fiets. In de middag doet hij rustig aan. Dan doet hij een spelletje rummikub met mij of hij gaat op zijn bed of op de bank in de tuin liggen lezen. Ook hij beseft dat het fijn is dat hij dat nu nog allemaal kan, maar dat er een tijd zal komen dat het vermogen tot actief zijn minder wordt. ‘We worden dan meer toeschouwers van het leven om ons heen zonder daar zelf heel actief aan deel te nemen,’ zeg ik. ‘Tenminste als we geluk hebben en onze zintuigen, zoals het zicht en het gehoor, intact blijven.’
Vandaag voel ik me nog steeds slap, maar wel in staat op mijn fiets te stappen en buiten wat wind te pakken. Vanmorgen ging ik naar de kleine markt in Wateringen (geitenkaas voor ons en nootjes en vetbollen voor de vogeltjes halen) en vanmiddag wil ik naar de Leyweg fietsen om daar te gaan zoeken naar wat zomershirtjes. Ik loop nu al een paar jaar bij mooi weer in zwarte hemdjes, die alle bij de taille gaatjes vertonen.
Nog steeds kijk ik met veel plezier terug op ons uitje vorige week naar het natuurhuisje in Ulvenhout. ‘Het is goed dat je die dingen doet,’ zegt mijn dochter. ‘Zo maak je herinneringen.’ Daar heeft zij gelijk in. Ahmad ziet het ook in. Hij heeft al een reisje geboekt naar de Alpugarra. Helaas was het natuurhuisje dat hij wilde boeken niet meer te huur. Nu heeft hij dit huisje van 18 tot 21 oktober 2022 gereserveerd. Het is een cadeau voor mijn verjaardag in oktober.
Ik weet dat wij het heel goed hebben. Dat wij op onze leeftijd mogen genieten van elkaars gezelschap in gezondheid en vrijheid. Ik weet ook dat het van het ene op het andere moment anders kan zijn, want het lichaam is kwetsbaar en het leven onvoorspelbaar.
In onze tuin is het ook prachtig. Klein lichtblauw vlindertje op witte bloem. Als het zijn vleugeltjes spreidt is het hemelsblauw. Maar dat doet het vlindertje alleen vliegend.
Het werd eens tijd dat ik het leerde, mijn grenzen stellen. In oktober hoop ik 72 jaar te worden. Het lijkt nu beter te lukken, omdat ik minder impulsief reageer, maar eerst nadenk wat het gevolg is van mijn uitspraak of handeling voordat ik iets zeg of doe. Voorheen handelde ik vooral met mijn aandacht gericht op de behoeften van anderen en helaas vaak zonder voorafgaand overleg met mezelf en daarbij rekening houdend met mijn eigen behoeften.
Vanmorgen kwam ik in de verleiding om de buurvrouw te bellen om te vragen of zij boodschappen nodig had. Maar ik hield me in, omdat ik haar gezegd had dat zij mij kon bellen als er boodschappen nodig waren. En dat was een goede beslissing, want ze belde zelf en zei dat ze ‘helemaal leeg was’. Toen ik bij haar huis aankwam met een bakje soep en een bakje stamppot had ze het lijstje al klaar en na even babbelen met haar haalde ik de boodschappen.
Als ik dan haar boodschappen uit mijn kofferbak til en breng naar haar flatje, dan voel ik me heel stoer, met de zwaarste boodschappen in een schoudertas en twee lichtere tassen in de hand als een soort pakezel. Dan prijs ik me heel gelukkig dat ik nog zo goed ter been ben dat ik dat allemaal nog aankan, na mijn behoorlijk langdurige revalidatie van de gebroken heup in 2017. Ik loop echt weer als een kievit met zware last en al de trap op. Dat kon ik absoluut niet kort na die breuk. Wat een zegen!
Ik stalde de boodschappen voor haar uit op het aanrecht en borg de zwaarste en kwetsbaarste etenswaren voor haar op. Ze had een vuilniszak voor me om weg te gooien in de container en een (dit keer echt heel grote) kartonnen doos voor in mijn papierbak. ‘Kan je vanmiddag terugkomen voor de doos?’ vroeg ze. Nee, daar trapte ik niet in dit keer. ‘Ik neem hem nu gelijk mee.’ ‘Maar dat is toch veel te zwaar?’ ‘Nee, de doos is wel heel groot maar niet zwaar.’ Lachend nam ik afscheid. Ik heb haar wel aangeboden met haar binnenkort naar buiten te gaan om even te wandelen, als zij voelt dat zij daaraan toe is. Dat heb ik haar beloofd en dat zal haar goed doen. De wond is nu echt herstellende. Achter de donkere wolken die haar leven de afgelopen drie jaar verduisterden gloort nu een stralende zon.
Intussen kan ik deze week haar portret gaan afschilderen en afspraken maken om andere mensen te gaan zien. Ik voel dat mijn vrijheid is teruggekeerd.
