Vooral de tweede dag was heel bijzonder, omdat we toen schitterend weer hadden. Er waren die dag genoeg mooie plaatjes te schieten, maar dat deed ik niet, omdat ik opging in het moment en vergat indrukken te delen. We reden 8.5 km op de fiets naar Breda en dat was een schitterende tocht met de laag staande zon. We aten daar heerlijk in een Thais restaurant. Groene curry met grote garnalen. Dat gerecht wil ik hier ook snel een keer zelf maken. Ik wil me graag verdiepen in de Thaise keuken, want die vinden wij allebei zalig.
Ahmad vond deze vakantie zo heerlijk dat hij mij voor mijn verjaardag ook een vakantie cadeau wil doen in de Alpugarra in Andalucía. Hij heeft al een mooi natuurhuisje gevonden daar. We zijn daar allebei heel enthousiast over. Maar nu nog even nagenieten van de vakantie die we net achter de rug hebben. Ik maakte een filmpje van een paar beelden, die de lading lang niet dekken.
Op dit bankje zaten we dag1 tijdens een verkennende wandeling. We kijken vanaf dit bankje uit op ons huisje en vanuit het huisje op dit bankje. Op de een of andere manier doet me dat iets.
In dit rustige landschap zonder zwerfvuil, meeuwen en ganzen kom ik helemaal tot rust. Gisteren was ik nog wat onrustig, omdat onwillekeurig en ongevraagd herinneringen uit mijn jeugd de kop op staken, herinneringen die zich afspeelden in een bosrijke omgeving die sterke overeenkomsten vertoont met de natuur en de bebouwing hier in Brabant. Mede door de harde wind en regenbuien gisteren stemden me die herinneringen soms weemoedig, op het trieste af.
Ik had heimwee naar de tijd dat het nog gewoon was dat je een tijdlang gewoonweg maar wat in de verte zat te staren als je even niets te doen had. Dan kregen gedachten over het leven en je rol daarin een kans om door je hoofd te gaan. Er was toen veel tijd voor reflectie.
Nu pak ik in de regel te snel mijn smartphone, als ik even niets te doen heb en dat is een belemmerende gewoonte, merk ik nu hier.
Zoals ik laatst ineens een afkeer kreeg van de te talrijke gedachten over mijn buurvrouw mijn te frequente bezoekjes aan haar, zo merk ik dat ik hier een plotselinge afkeer krijg van mijn onwillekeurig grijpen naar mijn telefoon. Om het nieuws te lezen, te gluren op twitter en meer van die onzin, die me totaal niets oplevert.
Ik heb vandaag mijn telefoon alleen gebruikt als navigator op de fiets, voor het opzoeken van de dichtstbijzijnde friettent en voor het lezen van berichtjes in whatsapp. En dat is meer dan genoeg. Verder heb ik over het landschap uit zitten turen voor ons huisje hier en heerlijk zitten lezen in Becks laatste zomer van Benedict Wells.
Ik kan weer helder denken en mijmeren over mijn eigen tekortkomingen. Ik wist eerst niet waarvoor al die herinneringen aan mijn jeugd van gisteren dienden, maar nu begrijp ik dat deze nodig waren om mijn gedrag van nu in sommige situaties te verklaren. Het kan zo verhelderend zijn als je tijd neemt om na te denken over je gedrag. Want dat is toch het enige wat telt? Welke beslissingen neem je op elk moment? Wat zeg of doe je wel en wat niet en wat is de intentie erachter? Ik ben weer een beetje wijzer geworden en voel me nog dichter staan bij mijn lief, met wie ik alles kan delen.
Het huisje is superdelux en totaal privé. Vrij uitzicht op weide en bos. Er komt slechts zelden een buurtbewoner voorbij over het zandpad, te paard of lopend met een hond. Heerlijke stoelen in de tuin met weerbestendige kussens. En dat is maar goed ook, want het weer valt wat tegen. Veel wind en af en toe een bui. Maar we gaan gewoon naar buiten op de fietsen die bij de huur van het het huisje inbegrepen zijn. Er lopen talrijke fietsroutes in een schitterende omgeving. Als het even regent, dan schuilen we onder een boom.
Over een paar uurtjes vertrekken we. Ik heb mijn auto voor deze gelegenheid door de wasstraat gereden en gestofzuigd. Tank gevuld en banden opgepompt. We nemen een flinke krat mee met eten, zodat we daar geen boodschappen hoeven te doen, maar ons helemaal kunnen overgeven aan het vakantiegevoel. Ik heb er veel zin in. Onze koppijn is over. Misschien hebben we iets teveel gefeest ter ere van Ahamd’s verjaardag. Zonder alcohol, dat wel.
De buurvrouw heeft genoeg boodschappen en zij heeft gisteren in het ziekenhuis gehoord van de chirurg dat de behandeling met plastische chirurgie is aangeslagen! Dus zij is blij. De wond zal waarschijnlijk nu wel langzaamaan helen.
Verder nog niks te delen. Daarom hier een mooie video van YouTube:
Genieten in tuin van bloemetjes en bijtjes tijdens het ontbijt
Vanmorgen stond ik op met een suffig en pijnlijk hoofd. Ook Ahmad heeft last van branderige ogen en enige hoofdpijn. Morgen gaan we met vakantie. Gelukkig is het een relaxvakantie in de natuur. Er zijn twee fietsen tot onze beschikking daar. ‘Maar in het ergste geval gaan we helemaal niet veel fietsen en lopen we alleen arm in arm in de omgeving,’ zeg ik. Hoe dan ook, annuleren zit er niet in. Dus ik rijd morgen gewoon naar Ulvenhout, na eerst even langs Hendrik Ido Ambacht te zijn gereden voor het afleveren van een presentje voor mijn jongste dochter, die gisteren ook jarig was. 35 Jaar! Net als haar tweelingbroer.
Ondanks onze ‘malestar’ hebben we heel veel zin in deze vakantie?♀️?♂️
Gisteren kreeg ik een bericht van YouTube met de mededeling dat ze een privacyklacht hadden ontvangen over de content van één van mijn video’s op YouTube. Ik kon me niet direct herinneren welke video dit kon zijn. Zoveel video’s maakt ik niet meer de laatste tijd en de meeste zet ik op ‘verborgen’. Maar toen ik inlogde in mijn videokanaal zag ik de bewuste video. Het bleek de video te zijn van de Turkse bruiloft afgelopen maand in mijn straat. De gasten hadden toen de weg afgezet voor verkeer en tromgeroffel en getoeter was in de hele buurt te horen. Er kwamen dan ook veel nieuwsgierige buurtgenoten af op het spektakel. Nadat de bruid was opgehaald uit de portiekwoning ging haar hele familie midden op straat in een kring dansen met in hun midden de twee muzikanten. Het was een mooi gezicht, vond ik, en het ontroerde me. Geen moment had ik de indruk dat de familie gesteld was op privacy. Eerder kreeg ik de indruk dat het de bedoeling was ‘gezien’ te worden. Was dit niet zo dan hadden zij hun dans immers niet verricht midden op straat, maar hadden zij gewacht tot het moment van intimiteit in een bruiloftszaal. Evenals een door hun ingehuurde filmer maakte ik mijn film van het gebeuren. Naar mijn weten is het toegestaan om te filmen en te fotograferen op straat zonder toestemming van de gefilmde of gefotografeerde en ook om deze beelden publiek te maken. Dit is iets wat journalisten en nieuwsfotografen dagelijks doen en tegenwoordig ook veel YouTubers en andere nieuwsamateurs.
Mijn video met de titel ‘Turkse bruiloft’ was ongeveer 250 keer bekeken en had een 1 duimpje omhoog, maar ook was er een reactie en die was van de bruid met de volgende tekst:
Özge Keskin heeft gereageerd: ‘Goeiedag, ik ben de bruid in de video en vind het zeer onprettig dat ik op youtube ben gezet door u zonder mijn toestemming! Ik verzoek u de video zsm te verwijderen!’
Vooral de uitroeptekens deden hun werk goed en maakten me zeer duidelijk dat de bruid niet blij was met mijn video. In wezen heeft zij juridisch geen poot om op staan. Met een camera in de hand is het toegestaan te filmen en te fotograferen in de openbare ruimte, zoals de straat. Ik ben niet met mijn camera over een heg gaan gluren, maar ik filmde iets dat plaatsvond op een openbare weg, die (waarschijnlijk zonder voorafgaande toestemming) geruime tijd niet toegankelijk was voor doorgaand verkeer.
Uit respect voor het verzoek van de bruid heb ik desondanks de video onmiddellijk verwijderd, zowel op YouTube als in mijn weblog.
Mijn gedachten over dit voorval heb ik wel. Vanwaar deze contradictie: veel bombarie op straat, die vrijwel niet te negeren was door de hele buurt, en schaamte achteraf. Hoe erg is het dat de bruid en haar familie gepubliceerd werden op een voor hen verondersteld gelukkig moment, waarbij een bijkomend effect is dat kijkers van mijn video kennis kunnen nemen van mooie folklore uit de Turkse cultuur? Het was mijn bedoeling de rijkdom in gebruiken binnen onze multiculturele samenleving te delen, maar dat is me niet in dank afgenomen.
Ik hoop dat de bruid wel gelukkig is in haar huwelijk en dat het niet haar man is die haar heeft gedwongen tot haar reactie. In mijn optiek heeft zij niets om zich voor te schamen, ook al zou ze op YouTube staan zoals ik haar heb vastgelegd.
Eindelijk had ik tijd om de houten onderzettertjes, waarop Ahmad bloemetjes had getekend met pyrografie, in te vullen met kleur door middel van olieverf. Tevreden ben ik nooit. De kleuren in de natuur zijn ongeëvenaard mooi en vrijwel niet na te schilderen. Dus ik deed maar wat. Toch zijn ze wel leuk en een stuk minder saai dan ze waren. Als de verf helemaal droog is, krijgen ze een transparante vernislaag.
Als ik ’s nachts een plasje moet doen, kijk ik vaak even naar de raamdecoratie die Ahmad het laatst maakte van tiffany. Tegen de achtergrond van het lamplicht van de lantaarnpalen in onze straat krijgt de decoratie een mooie en mysterieuze uitstraling, nog mooier dan overdag.
Gisteren heb ik toch de buurvrouw gebeld. Ik wilde weten hoe de vlag erbij hing. Was ze boos op me door mijn aankondiging dat ik mijn zorg voor haar ging minderen en zoveel mogelijk beperken tot de boodschappen of was ze o.k.? Ik betrap me er steeds op dat ik bang ben voor de reactie van mensen als ik mijn grenzen stel. Meestal is dat ten onrechte. In het verleden merkte ik juist vaak dat mensen daarna met meer respect met me omgingen. Maar de angst voor afwijzing en woede zit diep in me. Ik had geen rust voordat ik wist wat haar reactie was. Dus ik belde haar….
Ze deed ‘normaal’ tegen me aan de telefoon. Maar dat zegt niet veel. Ik heb gezien dat ze ook tegen mensen over wie ze juist nog tegen mij heeft zitten klagen heel normaal doet. Meestal begint ze, als iemand komt of belt, direct te kletsen over zichzelf en kennelijk doet het er dan voor haar niet veel toe wie haar toehoorder is. Ze had geen boodschappen nodig, zei ze, maar ze had wel een paar enorme kartonnen dozen voor mijn papierbak. ‘Kan ik die ook maandag meenemen als ik boodschappen ga doen en dat je ze nu even wegzet in een hoekje?’ vroeg ik haar. Nou, ze stonden wel enorm in de weg en dat was geen gezicht. Dus ik beloofde haar de dozen over een half uurtje op te halen. Bij binnenkomst liet ze me drie azalea’s zien die ze in de keuken had gezet. Ze waren nog in bloei maar bijna uitgebloeid. Ze gooit ze dan altijd weg en bestelt dan nieuwe bij een florist. Een paar keer heb ik de oude meegenomen en in mijn tuin gezet. Ze leven daar vrolijk verder en komen ook opnieuw in bloei. Maar elke paar weken azalea’s planten in mijn tuin wordt wat veel, dus ik bedankte haar ervoor. Ik zag dat ze dat jammer vond, want nu bleef ze ermee zitten. De ‘enorme’ dozen zie ze had staan bleken een paar in elkaar geplaatste kartonnen doosje te zijn van in totaal misschien 50 x 30 cm. Ik bleef beleefd even zitten en nam de doosjes mee. ‘Als je een boodschappenlijstje hebt, bel me dan maar,’ zei ik haar en ik vertrok.
‘Je had haar niet moeten bellen,’ zei Ahmad toen ik terugkwam. ‘Doe ik ook niet meer,’ zei ik. ‘Ik weet nu dat alles nog in orde is.’ Maar ik voel wel dat er iets veranderd is. Ik zie haar nu met andere ogen. En zij mij misschien ook.
Genieten in de tuin met een boek van Benedict Wells
Nu voel ik pas echt het verschil tussen mijn situatie nu en de situatie (met mijn niet aflatende zorg voor de buurvrouw) hiervoor. Ik voel me zo bevrijd. Af en toe denk ik wel aan haar en hoe het was, toen ik vrijwel elke dag wel drie keer een half uur tot een uur bij haar zat en me gedroeg als een soort mantelzorger. Mijn hele leven stelde ik op haar in. Ik deed mijn eigen dingetjes in de tijd die ik overhield naast de zorg voor haar, maar dat kwam meestal neer op het hoognodige. Voor mijn hobby’s had ik geen tijd meer en ook mijn kinderen zag ik weinig. En nu heb ik me deels van die enorme zorg bevrijd, maar het voelt nog als een klein trauma, al lijkt dat misschien overdreven voor de lezer.
Ik vergelijk het met het voorbeeld waarin je misselijk bent en bijna moet overgeven. Bij elke golf van misselijkheid komt je dan vaak het eten voor de geest dat verkeerd gevallen is of dat misschien niet meer vers was. Dat eten is dan waarschijnlijk de oorzaak van je misselijkheid. Ik heb de afgelopen jaren in toenemende mate een overdosis buurvrouw gehad. Dat is gekomen door allerlei omstandigheden. Haar zoon kreeg corona, waarvan hij langdurig ziek bleef en daarna moe. Zijzelf ging achteruit door de wond die maar niet dicht ging en de in de steeds vervelendere behandelingen die ze daarvoor kreeg. En ik, die begonnen was met in het begin alleen boodschappen te doen voor haar, liet me steeds meer in met verdere zorg voor haar. Mijn drijfveer was medelijden met deze vrouw, die er zo alleen voor leek te staan.
En nu tril ik als het ware nog een beetje na. Ahmad zegt dat hij aan mijn gezicht kan aflezen dat ik nu veel meer ontspannen ben. En dat is ook zo. Ik schilder weer en ik heb het gevoel of ik nu weer tijd heb voor mijn eigen leven. Mijn kinderen zijn ook blij met de nieuwe situatie. Mijn directe omgeving maakte zich al langer zorgen over mij dan ik. Zelf werd ik pas echt wakker, doen ik op een dag mijn tasje vergat en mijn sleutelbos tot twee keer toe in de deur liet hangen. Toen begreep ik dat ik niet meer gefocust was door stress.
Ik heb afgelopen maandag nog boodschappen gedaan voor de buurvrouw. Het kan zijn dat ze inmiddels weer wat levensmiddelen nodig heeft. Maar ik bel haar niet. Ze kan mij bellen om te vragen om meer boodschappen. Ik wacht het af. Het kan zijn dat ze me niet meer belt. Dat kan dan zijn omdat ze me niet meer wil belasten en dat haar zoon het al overneemt van mij of omdat ze boos is, omdat ik heb gezegd dat ik mijn zorg voor haar wil minderen. Ik heb zoveel verhalen van haar gehoord over ander mensen in haar leven die in haar beleving dingen fout doen, dat ik het voor mogelijk houdt dat zij hetzelfde nu ook doet tegen anderen over mij. Ik heb haar gezegd dat ik tot oktober de boodschappen voor haar wil blijven doen. Als zij daar geen gebruik van wil maken om wat voor reden dan ook, dan zij het zo.
Ik ben nu bezig met het afschilderen van haar portret.
