Nu voel ik pas echt het verschil tussen mijn situatie nu en de situatie (met mijn niet aflatende zorg voor de buurvrouw) hiervoor. Ik voel me zo bevrijd. Af en toe denk ik wel aan haar en hoe het was, toen ik vrijwel elke dag wel drie keer een half uur tot een uur bij haar zat en me gedroeg als een soort mantelzorger. Mijn hele leven stelde ik op haar in. Ik deed mijn eigen dingetjes in de tijd die ik overhield naast de zorg voor haar, maar dat kwam meestal neer op het hoognodige. Voor mijn hobby’s had ik geen tijd meer en ook mijn kinderen zag ik weinig. En nu heb ik me deels van die enorme zorg bevrijd, maar het voelt nog als een klein trauma, al lijkt dat misschien overdreven voor de lezer.
Ik vergelijk het met het voorbeeld waarin je misselijk bent en bijna moet overgeven. Bij elke golf van misselijkheid komt je dan vaak het eten voor de geest dat verkeerd gevallen is of dat misschien niet meer vers was. Dat eten is dan waarschijnlijk de oorzaak van je misselijkheid. Ik heb de afgelopen jaren in toenemende mate een overdosis buurvrouw gehad. Dat is gekomen door allerlei omstandigheden. Haar zoon kreeg corona, waarvan hij langdurig ziek bleef en daarna moe. Zijzelf ging achteruit door de wond die maar niet dicht ging en de in de steeds vervelendere behandelingen die ze daarvoor kreeg. En ik, die begonnen was met in het begin alleen boodschappen te doen voor haar, liet me steeds meer in met verdere zorg voor haar. Mijn drijfveer was medelijden met deze vrouw, die er zo alleen voor leek te staan.
En nu tril ik als het ware nog een beetje na. Ahmad zegt dat hij aan mijn gezicht kan aflezen dat ik nu veel meer ontspannen ben. En dat is ook zo. Ik schilder weer en ik heb het gevoel of ik nu weer tijd heb voor mijn eigen leven. Mijn kinderen zijn ook blij met de nieuwe situatie. Mijn directe omgeving maakte zich al langer zorgen over mij dan ik. Zelf werd ik pas echt wakker, doen ik op een dag mijn tasje vergat en mijn sleutelbos tot twee keer toe in de deur liet hangen. Toen begreep ik dat ik niet meer gefocust was door stress.
Ik heb afgelopen maandag nog boodschappen gedaan voor de buurvrouw. Het kan zijn dat ze inmiddels weer wat levensmiddelen nodig heeft. Maar ik bel haar niet. Ze kan mij bellen om te vragen om meer boodschappen. Ik wacht het af. Het kan zijn dat ze me niet meer belt. Dat kan dan zijn omdat ze me niet meer wil belasten en dat haar zoon het al overneemt van mij of omdat ze boos is, omdat ik heb gezegd dat ik mijn zorg voor haar wil minderen. Ik heb zoveel verhalen van haar gehoord over ander mensen in haar leven die in haar beleving dingen fout doen, dat ik het voor mogelijk houdt dat zij hetzelfde nu ook doet tegen anderen over mij. Ik heb haar gezegd dat ik tot oktober de boodschappen voor haar wil blijven doen. Als zij daar geen gebruik van wil maken om wat voor reden dan ook, dan zij het zo.
Ik ben nu bezig met het afschilderen van haar portret.