Nog steeds kan zij niet zelfstandig naar buiten en dat zal nog wel duren. De wonden in haar voet willen maar niet dicht gaan. Het zijn doorligwonden die zij heeft overgehouden aan haar tijd in het ziekenhuis (ruim drie jaar geleden!), toen zij haar heup had gebroken. Die noodlottige val heeft haar leven verpest. Alsnog maakt zij het beste ervan door de hele dag door haar huis te schuifelen en zelf zoveel mogelijk schoon te houden. Ze wast en ze strijkt wat af en ze stofzuigt en poetst ook nog. Dat kost haar veel meer moeite dan een ander en het gaat langzaam, maar zij zet altijd door. Gelukkig krijgt ze binnenkort een vaste hulp in de huishouding (een keer in de week twee uurtjes).

Het koken van eten deed ze ook altijd zelf, maar de laatste tijd kost haar dat te veel moeite. Iets simpels als het afgieten van aardappeltjes is zwaar voor haar, omdat ze zich ook nog met moeite moet staande houden. Dus tegenwoordig eet ze vaak kant en klaar maaltijden van de AH. Als ik die voor haar koop (peen en uien en zuurkool), dan bekruipt me een gevoel van triestheid. De maaltijden schijnen best goed te zijn (mijn vader at ze ook op late leeftijd), maar ik gun haar ook een verse hap uit onze keuken. Ik aarzelde wel met haar dit aan te bieden. Misschien lust zij ons eten niet. Ik ben daar altijd onzeker over, ook al vinden wijzelf ons eten erg lekker.

Maar laatst liet zij zich ontvallen dat andere mensen geluk hadden, omdat de buren hun warm eten brachten. Toevallig weet ik dat zijzelf, toen zij nog gezond was, veel kookte voor iemand, die alleen was en niet meer zo sterk. Ik gun haar dus zeker dat zij, nu zijzelf minder zelfstandig is, ook af en toe eten krijgt toegestopt.

Vorige week waagde ik een gokje. Ik had macaroni gemaakt van alleen maar verse ingrediënten, met biologisch gehakt en oregano, tijm en laurier uit de tuin. De macaroni was heerlijk. Ik bracht haar een portie en zei haar dat ze maar moest kijken of ze het lekker vond. Dezelfde avond belde ze me heel enthousiast dat ze het zo lekker had gevonden.

Hierdoor aangemoedigd heb ik haar daarna met ons mee laten proeven van mijn (gelukte) oliebollen en de harira en de paella van Ahmad. De harira was te zwaar voor haar, maar de paella en de oliebollen vielen goed. Vandaag maak ik ovenschotel met bloemkool. Ik hoop dat ze die ook lekker vindt.

Gisteren vroeg ze me heel voorzichtig of ik haar wilde helpen met het verschonen en opmaken van haar bed. De matrassen moesten worden omgedraaid. Ik deed dat natuurlijk. Ik heb immers tijd zat. Het was wel een klusje, omdat zij een specifieke manier heeft om het lit jumeaux op te maken. Er mag geen plooi in de lakens zitten, vanwege haar wonden en haar voet rust ’s nachts op een kussen om contact met het onderlaken te vermijden. We waren in een half uur klaar. Ze hielp dapper mee, terwijl ik zag hoeveel moeite het haar kostte. Ik vroeg haar hoe zij het normaal gesproken doet. In haar eentje! Maar dan doet ze er uren over. Dit soort dingen vind ik schrijnend.

Zij schreef een hele stapel kerstkaarten voor vrienden en familie. Tot op heden heeft zijzelf er maar twee ontvangen. Eén van mij en één van de buurvrouw naast mij. Ik hoop dat ze er nog meer zal krijgen. Ik moest laatst een lint ophangen voor haar om de kaarten aan te hangen. Maar dat lint hangt daar nog leeg. Qué mundo ?