Zo zit je nog in Den Haag en zo zit je alweer in Isla Canela in een prachtig resort-hotel. We hadden deze vakantie al een flinke tijd terug geboekt. Toevallig kwam ik pas net een dag voor de reis in Malaga aan en dat betekende dat ik om 23 uur nog snel mijn koffer moest uitpakken en weer inpakken voor een ander reisje.

De volgende ochtend om 8 uur vertrokken we al, want we zouden eerst nog de dochters van Ahmad in Sevilla opzoeken.

We hebben al in diverse hotels gelogeerd van de hotelketen Barcelo, die op veel plekken ter wereld hotels heeft. Zelden gaan we twee keer naar dezelfde bestemming, maar dit hotel steekt echt met kop en schouders boven de andere hotels uit qua ligging, qua architectuur en (heel belangrijk) qua keuken. Wij zijn wat dat betreft heel kritisch. Hier is een buffet met alleen maar verse producten met liefde en smaak bereid. Je kan kiezen wat je eet en hoeveel door zelf je bordje op te scheppen. Daar houd ik van, want wij zijn bescheiden eters en gaan voor kwaliteit boven kwantiteit. Ik houd er niet van eten te laten staan en dat hoeft hier dus niet.

De vorige keer hadden we een kamer met riant uitzicht op de het zwembad en de nabij gelegen zee. Dit keer hebben we niet goed uitgekeken bij het boeken. We reserveerden gewoon un ´habitacion doble´. En wat je dan krijgt is een kamer met uitzicht op het noorden en de parkeerplaats zonder balkon. Dat is op zich niet erg, maar deze kamers zijn in dit hotel bovendien aangepast voor rolstoelgebruikers met een extra grote badkamer met hulpmiddelen en een verhoogd toilet. Dat viel wat tegen en we moesten daar wel even aan wennen, omdat we nog niet in dit stadium van invaliditeit zijn beland (gelukkig). Maar alles went en het fijne van deze kamer is wel dat het binnen doodstil is. En het bed is even fantastisch als we gewend zijn in de hotels van Barcelo.

De eerste dagen was ik zo slap als een vaatdoek. Ik wilde alleen maar eten en slapen. Ik was kennelijk uitgeput. Maar vandaag voor het eerst na twee dagen heel veel slapen voel ik me fris als een hoentje. Wat een verschil! Op zulke momenten moet ik altijd denken aan mensen die chronisch vermoeid zijn. Hoe erg moet dat zijn, als je elke dag je te moe voelt om wat dan ook te doen en je zelfs te moe bent om een boek te lezen.

We hebben het hier heerlijk. Het is onze zoveelste honeymoon. Dit keer maak ik niet veel foto´s. Die hebben we immers de vorige keer al gemaakt. Nu is het puur genieten en verder niks denken. Ter herinnering aan deze mooie plek hier nog een keer het filmpje dat ik de vorige keer maakte na ons vorige verblijf hier in 2017.

Nou, niet veel. Mijn lieve Ahmad is al vooruit gegaan met een koffer. Ik ga met alleen een rolkoffertje handbagage van lang geen 10 kilo.

Wat mis je in Spanje, wat je hier hebt en daar niet? Sommigen zullen zeggen ‘drop’. Inderdaad vind je daar geen drop. Voor mij geen probleem, want ik ben al jaren van mijn Engelse drop verslaving af. Ook zal ik de rookworst en zure bommen en haring niet missen. Voor de hardnekkige liefhebber van deze producten wil ik verwijzen naar het door Nederlanders vergeven Torremolinos. Daar zijn winkeltjes en bars waar je alle Nederlandse producten kan vinden, die je mist in de Spaanse supermercados.

Maar veel producten waarvan men denkt dat die niet voorhanden zijn in Spanje zijn er wel! Calvé pindakaas vind ik daar gewoon bij de Aldi! Stroopwafels zag ik liggen bij de Mercadona. Maggi hebben ze bij de Marokkaanse slager in Benalmadena. Sojasaus kan je ook kopen in Spanje.

Maar geen trassi, geen sambal en geen pakje prei ovenschotel mix. Geen bruine cardamom. Niet zulke lekkere kaas als de Albert Heijn kaas hier. Voor de liefhebbers van pittig eten is het verstandig sambal mee te nemen. Of deze zelf te bereiden.

Zoek je een uitgebreider assortiment sausen en andere producten? Dan is het verstandig af en toe naar de Carrefour te gaan. Dat is een van oorsprong Franse supermercado, die een wat groter assortiment producten heeft (dat wat meer afgestemd is op de verwende toerist uit het noorden) dan bijvoorbeeld de Mercadona. Maar de Litle en de Aldi winnen in Spanje ook steeds meer terrein en hebben ook soms een aanbod dat kan verrassen.

Er wordt aangebeld. Ik denk dat het mijn oudste zoon is, die vandaag zal komen eten en misschien vroeg heeft kunnen stoppen met zijn werk. Maar hij is het niet. Ik zie een jongeman staan met een aantal flyers in zijn hand. Hij zegt dat hij van een bedrijf is dat bankstellen stoffeert en reinigt en meubels restaureert. Hij zegt mij de herkennen en dan herken ik hem ook. Hij heeft jaren geleden een stoel van mijn mooie meubelset, die kapot was, opnieuw gemat. Hij heeft toen goed werk geleverd. Hij kan zich mijn bijzondere meubelset nog herinneren en vraagt of hij mag komen kijken hoe de meubels er nu bij staan. Ik laat hem zomaar binnen, tegelijkertijd beseffend dat dit een nogal roekeloze daad is voor een vrouw die alleen thuis is. Ik vertel hem dat ik me hem ook kan herinneren en dat ik, nadat hij mijn stoel had gerepareerd, nog een keer een stoel opnieuw heb laten matten door een oude man in Den Haag, die dit uitstervende ambt niet meer uitvoert. Ook heb ik het hele bankstel met bijbehorende stoelen opnieuw laten bekleden door een ander bedrijf in Den Haag.

Hij loopt, enthousiast mijn meubels bewonderend, door mijn kamer, tilt kussens op om het werk van de concurrent te bekijken. Gaat languit op mijn Perzische tapijt liggen en zegt: ‘Dit is een fijn geweven Perzisch tapijt van natuurlijk materiaal, een dure jongen’. Ik bevestig dit en zeg dat het tapijt komt uit het huis van wijlen mijn vader en dat ik daar elke dag van geniet. Hij vertelt me dat hij het tapijt ook kan reinigen indien gewenst, zodat de haren weer overeind gaan staan, maar ik zeg dat ik het tapijt schoon genoeg vind. Mijn vader was heel netjes op zijn spullen. Ook wil hij mijn meubels, waarvan het mooie hout van de armleuningen ietwat kaal is geworden heel graag een mooie opfrisbeurt geven door het opnieuw te lakken of bij te werken. Ik luister naar zijn aanbod en vraag naar de prijs. 250 Euro voor slechts een stoel! Of is dat veel vind? Ja! Hij wil de lak ook bijwerken voor 125 euro. Het liefst zou hij de stoel vandaag al meenemen.

Ik begin me wat ongemakkelijk te voelen. Stel dat deze jongen straks vervelend gaat worden bij mijn weigering. Ik kap hem netjes af door te zeggen dat dit niet zal gaan, omdat ik morgen vertrek en een tijd weg zal zijn. Maar dat ik zal nadenken over zijn bod en dat ik dat fijn zou vinden als hij een flyer achterlaat. Mocht ik wat van hem nodig hebben, omdat er een stoel kapot gaat of omdat ik toch de leuningen wil bijwerken, dan zal ik hem weten te vinden. Nadat hij nog een opmerking heeft gemaakt over de mooie naaidoos van mijn moeder (hij spaart dozen!) en bewonderend de koperen spiegel in de gang heeft bekeken, vertrekt hij gelukkig. Opgelucht sluit ik de deur achter hem.

Er zijn veel gradaties in de ernst van een hallux valgus afwijking aan voeten. En er zijn veel verschillende technieken om deze afwijking te verhelpen. In de tijd zijn deze technieken bovendien verbeterd.

In 2015 onderging ik de meest ingrijpende variant van de hallux valgus operatie, lapidus geheten. Daarbij kwam nog dat de napijn en revalidatie bij mij extra stroef verliepen, doordat ik een ontstoken wond bleek te hebben onder het gips, waar men pas achter kwam toen eindelijk na 6 (of 8?) weken het gips werd verwijderd! Zoveel pijn geleden voor niets dus, omdat niemand op het idee kwam onder het gips te kijken, toen ik het ziekenhuis belde wegens helse pijn. Nee, ik kreeg gewoon meer pijnstillers voorgeschreven, die ik slecht verdroeg. De revalidatie na het verwijderen van het gips duurde bij mij langer, omdat mijn voet opgezwollen was en nog altijd niet in een schoen paste. Nu, na zoveel jaren, is de voet hersteld en ziet hij er zelfs prachtig en normaal uit. En dat was ook de reden waarom ik overwoog toch ook maar de andere voet te laten behandelen.

Van de zenuwen kon ik de ochtend voorafgaande aan de afspraak in de Bergman Kliniek geen koffie naar binnen werken. Ik was al hyper genoeg! Met een ‘knoop in mijn maag’ reed ik naar de Bergman Kliniek, waar ik mijn auto met moeite kon manoevreren in een veel te klein gaatje. Bij binnenkomst vielen de zenuwen enigszins van me af, omdat ik heel hartelijk een beleefd werd ontvangen door het dienstdoend personeel.

Van opluchting knoopte ik praatjes aan met medepatiënten, die heel tevreden waren over de behandelingen die ze kregen voor diverse aandoeningen in het bewegingsapparaat. Ik raakte in een soort euforische toestand. Ondanks dat ik veel te vroeg was, werd ik snel binnen geroepen bij dr. Faber. Ik was gekomen voor een ‘second opinion’ om op grond van wat hij me ging vertellen te kunnen besluiten of ik de operatie zou aangaan of niet. Ik had eigenlijk het idee dat het waarschijnlijk een ‘niet’ zou worden. Er werden snel röntgenfoto’s gemaakt van beide voeten. De dokter liet me zien dat ook de linkervoet wel een operatie kon gebruiken vanwege de stand van de botjes. Hij zou een andere techniek gebruiken dan die de chirurg bij mijn rechtervoet heeft gebruikt. Hij wil gaan opereren door middel van de ‘scarf techniek’. Dat is een heel andere techniek dan de verschrikkelijke lapidus. En bij die techniek hoef je geen gips! Die laatste mededeling maakte dat ik ‘om’ was. Slechts 1 week hinkelen naar de WC en dan lopen met stokken..

De dokter maakte een heel zelfverzekerde indruk, die van een man die zijn vak verstaat. Dat werd ook bevestigd door de andere medewerkers van de Bergman Kliniek, die schrokken van mijn verhaal over mijn voorgaande operatie met complicatie en verwaarlozing daarvan bij herstel. Dus ik besloot ter plekke en zonder veel wikken en wegen het lot van mijn linkervoet in handen te leggen van deze chirurg. ‘Maar ik kan pas in december,’ zei ik. Dat kwam goed uit, want dan kan hij ook pas.

Er werden direct spijkers met koppen geslagen. Ik kon doorlopen naar een andere efficiënte medewerker die met mij een afspraak voor de anesthesist (29 nov) en de operatie (4 dec) plande. Opgelucht dat mijn afspraak niet voor niets is geweest, liep ik naar buiten. Met heel veel moeite kreeg ik mijn auto zonder schade uit het veel te kleine gaatje.

Bij thuiskomst was ik uitgeput en had ik een knallende hoofdpijn. Ik ben om 21 uur al gaan slapen…….

Toen ik staar had ben ik een tijdje bang geweest om auto te rijden. Na operaties aan beide ogen ben ik voorzichtig weer gaan rijden met een prima zicht. Langzaamaan heb ik mijn vertrouwen in mijn rijvaardigheid teruggekregen. Maar nog steeds heb ik een lichte angst voor parkeren. Ik heb altijd het gekke idee dat er voor mij geen plek zal zijn. Daar had ik vroeger geen last van toen ik nog werkte en voor mijn werk naar verschillende plaatsen in de stad moest en daar een parkeerplek moest zien te vinden. Het is een onredelijke angst en dat weet ik wel. Er is meer autoverkeer dan 10 jaar geleden en overal staan de wegen en parkeerplaatsen vol met blik. Maar dat er uitgerekend voor mij geen plek zou zijn is een onredelijke angst, waaraan ik niet wil toegeven.

Uit vermijdingsgedrag wilde ik bijna de weg naar de Bergman kliniek aanstaande donderdag per fiets afleggen. Ik ging zelfs gisteren al oefenen om te kijken hoe lang die fietstocht zou duren en of ik het direct zou kunnen vinden met een routebeschrijving. Het was een leuke fietstocht bij mooi weer, maar toch heb ik besloten mijn parkeerangst te negeren en donderdag met de auto te gaan. Gemak dient de mens. Angsten zijn er om overwonnen te worden. Dat heb ik mijn hele leven gedaan. Dus hop met de geit, of ik in dit geval met mijn mooie snelle wagen.

Ik vertrek gewoon wat vroeger van huis om er zeker van te zijn dat ik op tijd ben, ook al vind ik niet snel een parkeergaatje.

Maar het blijft zo dat ik fietsen leuker en interessanter vind dan auto rijden. In de auto zit je als het ware in je eigen coconnetje, in je privé ruimte met je radiootje of in stilte. Maar op de fiets voel je de wind en de zon of de regen op je gezicht. Je ziet de dingen om je heen beter, omdat je wel op de weg moet letten, maar niet zo constant als in een auto. En het is heerlijk om je spieren te laten werken. Mijn sport is het e-bikes voorbij te rijden met mijn gewone fiets.

Je maakt ook meer mee op een fiets en gesprekken bij stoplichten zijn zelfs mogelijk. Of je vangt gesprekken op, waar mijn nieuwsgierige ik direct een verhaal bij verzint of gedachten over laat gaan. Je zintuigen worden meer gevoed op de fiets dan in de auto, vind ik. Ik moet glimlachten als ik, wachend voor een stoplicht, naast mij een neger (of moet ik zeggen gekleurde medelander met fiets) hoor zingen: ‘Amen,amen. Amen amen amen amen’. Yeah! Thats the spirit!

Ahmad is dus eerder naar Spanje vertrokken dan ik. Omdat hij in het begin van september in Alhaurin de la Torre moest zijn en ik nog een afspraak heb bij de Bergman Kliniek op 19 september. Daarvoor heb ik speciaal een nieuw ticket gekocht.

En nu denk ik: waarvoor eigenlijk? Ik ga voor een second opinion. Na de operatie van de rechtervoet in december 2015, waarna het herstel en de revalidatie een hel waren, had ik niet direct trek in nog een operatie van de linkervoet. De rechtervoet moest wel geopereerd worden, omdat deze voet volledig misvormd was en in geen enkele schoen meer paste. Daar was geen twijfel aan. Maar de linkervoet viel eigenlijk nogal mee in vergelijking met de rechter. De chirurg ried me daarom ook aan die voet niet te laten doen.

Maar deze zomer merkte ik weer eens dat ik met mijn rechtervoet, die nu normaal van vorm is, wel in een normale schoen pas, maar dat ik met mijn linkervoet alleen maar breedte K kan hebben en dan nog is een schoen pijnlijk. Ik moet het hebben van schoenen die heel breed zijn en van een zacht meegevend materiaal op de voet. Ik heb nu Nike Pegasus sportschoenen in maat 40 (normaal heb ik maat 38), waarop ik perfect kan lopen. En nog een paar dure schoenen uit speciale schoenwinkels waar ik ook redelijk op loop.

Ik weet niet wat me bezielde, maar plotseling had ik het idee om nu toch maar te gaan voor een tweede operatie aan de linkervoet. Hoe heerlijk zou het zijn als ik twee goede voeten had die allebei in normale schoenen zouden passen en als ik lekker zou kunnen lopen zonder pijn.

De podoloog ried me een volgens hem heel goede chirurg aan, die gespecialiseerd is in hallux valgus. Deze werkt in de Bergman Kliniek. Het maakte me enthousiast. Ik kon een afspraak krijgen met deze dokter, maar dat zou pas in september zijn. En ik moest naar het ziekenhuis om alle gegevens en foto’s op te vragen van de vorige hallux valgus operatie. Dat was ook nog een hele toer, maar ik had het er allemaal voor over, gedreven als ik was om twee goede voetjes te krijgen. Ik moest ook mijn geplande reis naar Spanje verzetten. Dat deed ik allemaal.

En nu heb ik donderdag 19 september de afspraak met de specialist op het gebied van misvormde voeten. Ik ging vandaag vast op de fiets een kijkje nemen waar de kliniek in Rijswijk zich precies bevond. Toen ik na een lange fietstocht met omleidingen eindelijk bij het gebouw kwam waarin de kliniek zich bevindt, zakte de moed me in mijn brede sportschoenen.

Ik heb de afgelopen jaren ontiegelijk veel operaties gehad. Allemaal in de afgelopen 11 jaar dat ik met Ahmad ben. Het verbaast me dat ik me ook veel periodes kan herinneren dat ik niets had en nergens pijn had, maar die waren er ook. Ik heb heel weinig zin in weer een operatie en daarna bijna twee maanden in het gips en opnieuw alle spierkracht die ik door trainen heb opgebouwd weer te moeten verliezen.

Ik stond daar naar dat lelijke gebouw te kijken en ik dacht even dat ik zelfs geen zin had om naar de afspraak te gaan! Maar dat is niet o.k. Ik zal wel gaan, maar ik ga vragen of deze operatie veel lichter en gemakkelijker zal zijn dan de vorige. Zo ja, dan overweeg ik het misschien te doen in december. Maar zo niet, dan heb ik er geen zin in.

Ik ben al oud en ik wil genieten van de gezonde jaren of dagen die ik nog heb. Twee maanden buiten spel zijn met een voet in het gips is daarbij een groot obstakel. Dat ik me ga laten opereren is dus op dit moment in mijn ogen onwaarschijnlijk. Allemaal gedoe weer om niks 😉

Ik heb een heel compleet Norton pakket voor de beveiliging van mijn laptop. Maar ik bedank voor de diensten van de Norton internet beveiliging. Ik heb die extensie uitgeschakeld, zodat ik geen waarschuwing meer krijg als ik inlog in mijn eigen website. Nee, mijn site is niet beveiligd tegen gevoelige info en dat is te zien, omdat er geen slotje op zit. Dat is omdat ik geen beveiligingscertificaat heb. Dat kan ik kopen bij mijn websitehost, maar dat heb ik niet gedaan. Het is maar een certificaat. Vele sites hebben het niet en dat hoeft ook niet. Het heeft te maken met de nieuw ingevoerde regels van de privacywetgeving. Ik zie het als kul, want ik ben geen bank en hier wordt geen gevoelige info gedeeld. Norton zei steeds dat mijn website weliswaar veilig is (d.w.z. geen virussen bevat), maar dat ze niet bekend zijn met de site en niet weten in hoeverre gevoelige info erop gedeeld kan worden. Ja, en dat weet ik nu wel. Ik ben wel bekend met de site en ik deel erop wat ik wil delen en iedereen mag dat van mij ook doen zonder nare gevolgen. Ik hoef er niet telkens aan herinnerd te worden door Norton, die ik dan steeds moet weg klikken. Tjonge wat een gedoe. Maar ik krijg nu dat irritante scherm niet meer. Pfffffff………

De mededeling dat publicatie mislukt is verschijnt niet meer.

Kijken of ik ook Norton de mond kan snoeren. En zo niet, dan maar gewoon negeren.