Ahmad is dus eerder naar Spanje vertrokken dan ik. Omdat hij in het begin van september in Alhaurin de la Torre moest zijn en ik nog een afspraak heb bij de Bergman Kliniek op 19 september. Daarvoor heb ik speciaal een nieuw ticket gekocht.

En nu denk ik: waarvoor eigenlijk? Ik ga voor een second opinion. Na de operatie van de rechtervoet in december 2015, waarna het herstel en de revalidatie een hel waren, had ik niet direct trek in nog een operatie van de linkervoet. De rechtervoet moest wel geopereerd worden, omdat deze voet volledig misvormd was en in geen enkele schoen meer paste. Daar was geen twijfel aan. Maar de linkervoet viel eigenlijk nogal mee in vergelijking met de rechter. De chirurg ried me daarom ook aan die voet niet te laten doen.

Maar deze zomer merkte ik weer eens dat ik met mijn rechtervoet, die nu normaal van vorm is, wel in een normale schoen pas, maar dat ik met mijn linkervoet alleen maar breedte K kan hebben en dan nog is een schoen pijnlijk. Ik moet het hebben van schoenen die heel breed zijn en van een zacht meegevend materiaal op de voet. Ik heb nu Nike Pegasus sportschoenen in maat 40 (normaal heb ik maat 38), waarop ik perfect kan lopen. En nog een paar dure schoenen uit speciale schoenwinkels waar ik ook redelijk op loop.

Ik weet niet wat me bezielde, maar plotseling had ik het idee om nu toch maar te gaan voor een tweede operatie aan de linkervoet. Hoe heerlijk zou het zijn als ik twee goede voeten had die allebei in normale schoenen zouden passen en als ik lekker zou kunnen lopen zonder pijn.

De podoloog ried me een volgens hem heel goede chirurg aan, die gespecialiseerd is in hallux valgus. Deze werkt in de Bergman Kliniek. Het maakte me enthousiast. Ik kon een afspraak krijgen met deze dokter, maar dat zou pas in september zijn. En ik moest naar het ziekenhuis om alle gegevens en foto’s op te vragen van de vorige hallux valgus operatie. Dat was ook nog een hele toer, maar ik had het er allemaal voor over, gedreven als ik was om twee goede voetjes te krijgen. Ik moest ook mijn geplande reis naar Spanje verzetten. Dat deed ik allemaal.

En nu heb ik donderdag 19 september de afspraak met de specialist op het gebied van misvormde voeten. Ik ging vandaag vast op de fiets een kijkje nemen waar de kliniek in Rijswijk zich precies bevond. Toen ik na een lange fietstocht met omleidingen eindelijk bij het gebouw kwam waarin de kliniek zich bevindt, zakte de moed me in mijn brede sportschoenen.

Ik heb de afgelopen jaren ontiegelijk veel operaties gehad. Allemaal in de afgelopen 11 jaar dat ik met Ahmad ben. Het verbaast me dat ik me ook veel periodes kan herinneren dat ik niets had en nergens pijn had, maar die waren er ook. Ik heb heel weinig zin in weer een operatie en daarna bijna twee maanden in het gips en opnieuw alle spierkracht die ik door trainen heb opgebouwd weer te moeten verliezen.

Ik stond daar naar dat lelijke gebouw te kijken en ik dacht even dat ik zelfs geen zin had om naar de afspraak te gaan! Maar dat is niet o.k. Ik zal wel gaan, maar ik ga vragen of deze operatie veel lichter en gemakkelijker zal zijn dan de vorige. Zo ja, dan overweeg ik het misschien te doen in december. Maar zo niet, dan heb ik er geen zin in.

Ik ben al oud en ik wil genieten van de gezonde jaren of dagen die ik nog heb. Twee maanden buiten spel zijn met een voet in het gips is daarbij een groot obstakel. Dat ik me ga laten opereren is dus op dit moment in mijn ogen onwaarschijnlijk. Allemaal gedoe weer om niks 😉