Toen ik staar had ben ik een tijdje bang geweest om auto te rijden. Na operaties aan beide ogen ben ik voorzichtig weer gaan rijden met een prima zicht. Langzaamaan heb ik mijn vertrouwen in mijn rijvaardigheid teruggekregen. Maar nog steeds heb ik een lichte angst voor parkeren. Ik heb altijd het gekke idee dat er voor mij geen plek zal zijn. Daar had ik vroeger geen last van toen ik nog werkte en voor mijn werk naar verschillende plaatsen in de stad moest en daar een parkeerplek moest zien te vinden. Het is een onredelijke angst en dat weet ik wel. Er is meer autoverkeer dan 10 jaar geleden en overal staan de wegen en parkeerplaatsen vol met blik. Maar dat er uitgerekend voor mij geen plek zou zijn is een onredelijke angst, waaraan ik niet wil toegeven.

Uit vermijdingsgedrag wilde ik bijna de weg naar de Bergman kliniek aanstaande donderdag per fiets afleggen. Ik ging zelfs gisteren al oefenen om te kijken hoe lang die fietstocht zou duren en of ik het direct zou kunnen vinden met een routebeschrijving. Het was een leuke fietstocht bij mooi weer, maar toch heb ik besloten mijn parkeerangst te negeren en donderdag met de auto te gaan. Gemak dient de mens. Angsten zijn er om overwonnen te worden. Dat heb ik mijn hele leven gedaan. Dus hop met de geit, of ik in dit geval met mijn mooie snelle wagen.

Ik vertrek gewoon wat vroeger van huis om er zeker van te zijn dat ik op tijd ben, ook al vind ik niet snel een parkeergaatje.

Maar het blijft zo dat ik fietsen leuker en interessanter vind dan auto rijden. In de auto zit je als het ware in je eigen coconnetje, in je privé ruimte met je radiootje of in stilte. Maar op de fiets voel je de wind en de zon of de regen op je gezicht. Je ziet de dingen om je heen beter, omdat je wel op de weg moet letten, maar niet zo constant als in een auto. En het is heerlijk om je spieren te laten werken. Mijn sport is het e-bikes voorbij te rijden met mijn gewone fiets.

Je maakt ook meer mee op een fiets en gesprekken bij stoplichten zijn zelfs mogelijk. Of je vangt gesprekken op, waar mijn nieuwsgierige ik direct een verhaal bij verzint of gedachten over laat gaan. Je zintuigen worden meer gevoed op de fiets dan in de auto, vind ik. Ik moet glimlachten als ik, wachend voor een stoplicht, naast mij een neger (of moet ik zeggen gekleurde medelander met fiets) hoor zingen: ‘Amen,amen. Amen amen amen amen’. Yeah! Thats the spirit!