Er zijn veel gradaties in de ernst van een hallux valgus afwijking aan voeten. En er zijn veel verschillende technieken om deze afwijking te verhelpen. In de tijd zijn deze technieken bovendien verbeterd.

In 2015 onderging ik de meest ingrijpende variant van de hallux valgus operatie, lapidus geheten. Daarbij kwam nog dat de napijn en revalidatie bij mij extra stroef verliepen, doordat ik een ontstoken wond bleek te hebben onder het gips, waar men pas achter kwam toen eindelijk na 6 (of 8?) weken het gips werd verwijderd! Zoveel pijn geleden voor niets dus, omdat niemand op het idee kwam onder het gips te kijken, toen ik het ziekenhuis belde wegens helse pijn. Nee, ik kreeg gewoon meer pijnstillers voorgeschreven, die ik slecht verdroeg. De revalidatie na het verwijderen van het gips duurde bij mij langer, omdat mijn voet opgezwollen was en nog altijd niet in een schoen paste. Nu, na zoveel jaren, is de voet hersteld en ziet hij er zelfs prachtig en normaal uit. En dat was ook de reden waarom ik overwoog toch ook maar de andere voet te laten behandelen.

Van de zenuwen kon ik de ochtend voorafgaande aan de afspraak in de Bergman Kliniek geen koffie naar binnen werken. Ik was al hyper genoeg! Met een ‘knoop in mijn maag’ reed ik naar de Bergman Kliniek, waar ik mijn auto met moeite kon manoevreren in een veel te klein gaatje. Bij binnenkomst vielen de zenuwen enigszins van me af, omdat ik heel hartelijk een beleefd werd ontvangen door het dienstdoend personeel.

Van opluchting knoopte ik praatjes aan met medepatiënten, die heel tevreden waren over de behandelingen die ze kregen voor diverse aandoeningen in het bewegingsapparaat. Ik raakte in een soort euforische toestand. Ondanks dat ik veel te vroeg was, werd ik snel binnen geroepen bij dr. Faber. Ik was gekomen voor een ‘second opinion’ om op grond van wat hij me ging vertellen te kunnen besluiten of ik de operatie zou aangaan of niet. Ik had eigenlijk het idee dat het waarschijnlijk een ‘niet’ zou worden. Er werden snel röntgenfoto’s gemaakt van beide voeten. De dokter liet me zien dat ook de linkervoet wel een operatie kon gebruiken vanwege de stand van de botjes. Hij zou een andere techniek gebruiken dan die de chirurg bij mijn rechtervoet heeft gebruikt. Hij wil gaan opereren door middel van de ‘scarf techniek’. Dat is een heel andere techniek dan de verschrikkelijke lapidus. En bij die techniek hoef je geen gips! Die laatste mededeling maakte dat ik ‘om’ was. Slechts 1 week hinkelen naar de WC en dan lopen met stokken..

De dokter maakte een heel zelfverzekerde indruk, die van een man die zijn vak verstaat. Dat werd ook bevestigd door de andere medewerkers van de Bergman Kliniek, die schrokken van mijn verhaal over mijn voorgaande operatie met complicatie en verwaarlozing daarvan bij herstel. Dus ik besloot ter plekke en zonder veel wikken en wegen het lot van mijn linkervoet in handen te leggen van deze chirurg. ‘Maar ik kan pas in december,’ zei ik. Dat kwam goed uit, want dan kan hij ook pas.

Er werden direct spijkers met koppen geslagen. Ik kon doorlopen naar een andere efficiënte medewerker die met mij een afspraak voor de anesthesist (29 nov) en de operatie (4 dec) plande. Opgelucht dat mijn afspraak niet voor niets is geweest, liep ik naar buiten. Met heel veel moeite kreeg ik mijn auto zonder schade uit het veel te kleine gaatje.

Bij thuiskomst was ik uitgeput en had ik een knallende hoofdpijn. Ik ben om 21 uur al gaan slapen…….