Zo zit je nog in Den Haag en zo zit je alweer in Isla Canela in een prachtig resort-hotel. We hadden deze vakantie al een flinke tijd terug geboekt. Toevallig kwam ik pas net een dag voor de reis in Malaga aan en dat betekende dat ik om 23 uur nog snel mijn koffer moest uitpakken en weer inpakken voor een ander reisje.

De volgende ochtend om 8 uur vertrokken we al, want we zouden eerst nog de dochters van Ahmad in Sevilla opzoeken.

We hebben al in diverse hotels gelogeerd van de hotelketen Barcelo, die op veel plekken ter wereld hotels heeft. Zelden gaan we twee keer naar dezelfde bestemming, maar dit hotel steekt echt met kop en schouders boven de andere hotels uit qua ligging, qua architectuur en (heel belangrijk) qua keuken. Wij zijn wat dat betreft heel kritisch. Hier is een buffet met alleen maar verse producten met liefde en smaak bereid. Je kan kiezen wat je eet en hoeveel door zelf je bordje op te scheppen. Daar houd ik van, want wij zijn bescheiden eters en gaan voor kwaliteit boven kwantiteit. Ik houd er niet van eten te laten staan en dat hoeft hier dus niet.

De vorige keer hadden we een kamer met riant uitzicht op de het zwembad en de nabij gelegen zee. Dit keer hebben we niet goed uitgekeken bij het boeken. We reserveerden gewoon un ´habitacion doble´. En wat je dan krijgt is een kamer met uitzicht op het noorden en de parkeerplaats zonder balkon. Dat is op zich niet erg, maar deze kamers zijn in dit hotel bovendien aangepast voor rolstoelgebruikers met een extra grote badkamer met hulpmiddelen en een verhoogd toilet. Dat viel wat tegen en we moesten daar wel even aan wennen, omdat we nog niet in dit stadium van invaliditeit zijn beland (gelukkig). Maar alles went en het fijne van deze kamer is wel dat het binnen doodstil is. En het bed is even fantastisch als we gewend zijn in de hotels van Barcelo.

De eerste dagen was ik zo slap als een vaatdoek. Ik wilde alleen maar eten en slapen. Ik was kennelijk uitgeput. Maar vandaag voor het eerst na twee dagen heel veel slapen voel ik me fris als een hoentje. Wat een verschil! Op zulke momenten moet ik altijd denken aan mensen die chronisch vermoeid zijn. Hoe erg moet dat zijn, als je elke dag je te moe voelt om wat dan ook te doen en je zelfs te moe bent om een boek te lezen.

We hebben het hier heerlijk. Het is onze zoveelste honeymoon. Dit keer maak ik niet veel foto´s. Die hebben we immers de vorige keer al gemaakt. Nu is het puur genieten en verder niks denken. Ter herinnering aan deze mooie plek hier nog een keer het filmpje dat ik de vorige keer maakte na ons vorige verblijf hier in 2017.