Een van mijn 6 abonnees vroeg me of het niet mogelijk is om in de mails dat er een nieuw bericht is verschenen niet direct al het hele bericht te zetten, maar alleen een samenvatting daarvan. Ik ben gaan speuren of dat mogelijk is. Ik vind het namelijk zelf ook niks, die hele berichten in de mails….. Dus hier even een testje of ik erin geslaagd ben het bericht in de mail in te korten en het zo een beetje ‘spannend’ te houden.

Zodra het droog is, zet ik mijn stilstaande fiets op ons terrasje. In de koele ochtendlucht is het heerlijk trainen. Terwijl ik bezig ben op mijn fiets kijk ik om me heen, glurend naar de groep witte duiven, de wilde pauwen in de verte en de man met zijn roedel honden. Vandaag zag ik één van zijn honden in de verte stoeien met een wel heel grote hond. Een Deense dog misschien? Ik pakte mijn ‘ver weg camera’ erbij en zag tot mijn verbazing dat het geen hond was, maar een ezel. De man liet dus niet  alleen zijn honden, maar ook zijn ezel uit. Het als koppig bekend staande dier luisterde kennelijk zo goed, dat hij toch zonder teugel of riempje uitgelaten kon worden. Leuk om te zien 🙂

De tijd van hitte en droogte is voorbij hier. In het voor- en najaar is het weer in Andalusië een stuk wisselvalliger dan in de zomer. Maar dat heeft ook zijn voordelen. De wat stoffige en nevelige lucht, die je hier aantreft bij een ‘mooi weer periode’ van langere tijd wordt nu herhaaldelijk vervangen door een verrassend heldere lucht, waarin je een stuk verder kan kijken dan tijdens de hete en droge zomers. De regen en wind zuiveren de lucht en dat geeft mooie vergezichten.
Vanaf ons optrekje kunnen wij genieten van telkens andere luchten.

In Spanje, in ieder geval in Andalusië waar ik veel verblijf, zijn weinig bejaardentehuizen. Ze bestaan wel, maar het zijn er niet genoeg. Ouderen die niet meer zelfstandig kunnen wonen verblijven hier dus meestal bij hun kinderen. Daar zit wel iets moois in maar ideaal is het niet.
In het appartementencomplex waarin wij wonen is het vrij rustig. Van de 5 appartementen waarmee wij één trappenhuis en lift delen zijn er maar drie bewoond. De andere twee staan leeg (iets dat in ons overbevolkte Nederland ondenkbaar lijkt).
Direct beneden ons woont een oudere vrouw (ze is in de 80) met haar twee zoons. De ene zoon werkt en de ander zoon is thuis. Hij verzorgt zijn moeder, die al sinds 2012 dement is. Een paar keer per week komt er een verpleegster langs om de vrouw te verzorgen. Twee zussen van de mannen komen ook regelmatig langs om het huis schoon te maken en te koken. Deze vrouw heeft dus het ‘geluk’ dat ze niet alleen is. Maar gelukkig is zij allerminst. Daarvan zijn wij getuige. In het begin hoorde je haar af en toe huilen. Nu is dat vrijwel dag en nacht. Soms hoor ik de zoon tegen haar schreeuwen uit onmacht. Het is triest om aan te horen. Vannacht deed ik oordoppen in om te kunnen slapen.
Maar het ergst vinden wij het voor de vrouw zelf. Zij heeft geen keus dan te blijven leven. In Spanje is euthanasie bij de wet verboden (Terwijl vreemd genoeg abortus wel is toegestaan). De vrouw is lichamelijk sterk, aldus haar zoons. Dus haar lijden en dat van haar kinderen kan nog lang duren.
Het enige voordeel van het wonen met je oude moeder of vader hier is dat je kan meegenieten van diens pensioen. Dat is voor veel werklozen hier (die geen uitkering krijgen) vaak wel een uitkomst. Maar hoeveel kunnen die paar centen opwegen tegen de ellende die het geeft om je ooit geestelijk sterke moeder dagelijks in deze deplorabele toestand te zien?
Ik vind het heel sneu. Het hele probleem van alzheimer is verschrikkelijk, overal ter wereld……..

Naast het fietsen op de hometrainer doe ik nu ook dagelijks de oefeningen die de fysiotherapeute vanhier me gegeven heeft. Al direct na de operatie had de chirurg in Malaga me verteld dat mijn knie in het begin naar binnen gedraaid zou staan, maar dat dit ‘vanzelf’ goed zou komen met de revalidatie. In Nederland was men daar niet zo optimistisch over, toen de chirurg en de fysiotherapeut aldaar mijn geopereerde been beoordeelden. En ‘vanzelf’ komt het ook inderdaad niet goed.
Nu merk ik bij het dagelijks doen van de oefeningen dat het echt waar blijkt te zijn dat bij een goede revalidatie het been en de bil weer ín de goede stand komen. Mijn been is elke dag meer zoals het andere been. Ik kan mijn knie steeds verder naar buiten buigen, mijn bil- en binnenkant dijspier worden steeds sterker en bij het lopen draait mijn knie niet meer naar binnen, omdat ik daar nu op let. Ik loop nu eindelijk echt weer normaal en ik kan traplopen zonder steun. Ik vind het raar dat op internet niets wordt gezegd over dit enorme verschil in resultaat bij een ‘gevorderde’ revalidatie. Er wordt alleen gesproken over de revalidatie direct na de operatie met de gammanail en er wordt net gedaan of je wel klaar bent als je de meest elementaire bewegingen weer kan verrichten. Ik denk dat veel mensen (en met name ouderen, want dat is nu eenmaal de groep die het meest de heup breekt) niet verder gaan dan die eerste elementaire oefeningen en al tevreden zijn als ze ‘enigszins’ kunnen lopen. Dan blijven ze voor de rest van hun leven mank of op zijn minst raar lopen en dat hoeft niet.
Ik denk aan het voorbeeld van sportmensen. Ook zij kunnen geblesseerd raken door ongevallen, maar vanwege hun sportieve aard zullen zijn blijven revalideren en oefenen tot zij het maximaal haalbare resultaat behalen. Dat is voor ‘de gewone man of vrouw’ net zo goed mogelijk. Waarom wordt dat niet meer benadrukt, overal waar iemand over dit onderwerp kan zoeken naar informatie. Mensen geven door dit gebrek aan info te snel op en stellen zich tevreden met een matig resultaat. Dat vind ik jammer.
Ik let er nu wat meer op en zie overal waar ik kijk veel mensen niet goed lopen. Ik herken ‘de heupslachtoffers’ vrijwel onmiddellijk. Ik zou iedereen willen toeroepen: ‘Geef niet te snel op! Misschien kan je meer dan dit’. Het verkeerd lopen is niet alleen lelijk om te zien, maar kan ook weer nieuwe klachten veroorzaken, zoals rugpijn of kniepijn (denk ik). Ik vind dus dat er meer aandacht aan besteed moet worden. Ook oude mensen kunnen meer dan we denken en hoeven niet afgeschreven te worden als niet verder ’te revalideren’.
Maar zoals alles in het leven dat je wilt bereiken gaat het niet vanzelf. Enige discipline is vereist. De vooruitgang die je al doende opmerkt en het uiteindelijk resultaat van de gedane inspanning vormen de beloning. Aldus sprak Shabnam 😉

Gisteren hebben mijn kinderen bij heerlijk weer de verjaardag gevierd van mijn jongste kleinzoon. Ze konden tot in de avond in de tuin zitten, wat uniek is rond deze tijd van het jaar in Nederland
Intussen heeft vannacht de orkaan Leslie veel schade aangericht in het toch al arme Portugal. Daarna is zij verder geraasd naar Noord Spanje. Wij hier in het zuiden hebben er vannacht niets van gemerkt. Vanmorgen is er wel veel regen gevallen en op ons zonnige terras stond daarna een  venijnig windje uit het westen. We zijn vandaag binnen gebleven. Ahmad heeft zitten worstelen met het door hem ontworpen educatieve weblog van zijn dochter, die dat gebruikt in haar onderwijs op de basisschool. En ik heb een filmpje gemaakt van de laatste vakantie.
Het is voor mij leuk en leerzaam te werken met het programma Adobe Premiere Pro. Als ik iets niet weet, zoek ik het op in de instructiefilmpjes van YouTube. Het is geen superspannend filmpje geworden, maar het is wel weer een leuke herinnering voor mezelf.

 

Het strandseizoen is nu voorbij. We hebben de strandstoeltjes en de parasol weer opgeborgen in onze ’trastero’. Alleen zand in de auto herinnert nog aan de vele uurtjes aan het strand. ‘Misschien moeten we dat zo laten als souvenir’, zeg ik tegen Ahmad. We hebben dit najaar ruim de tijd genomen om naar golven te turen op diverse stranden. Vandaag heb ik al mijn foto’s en filmpjes van de afgelopen tijd gedownload in mijn pc. Er was wel erg veel water te zien. Als je daar in het echt naar zit te kijken, kan dat heel lang boeien, net als lang kijken in een haardvuur, maar op een filmpje is het waarschijnlijk heel eentonig.
We zitten nu weer meer thuis en eigenlijk vind ik dat wel rustig. Het is behoorlijk vermoeiend om steeds erop uit te trekken. Hier in ons appartementje met het weidse uitzicht dat bij elk weertype anders is, voel ik me wel senang. Het is heel knus in het coconnetje waarin wij ons bevinden. Het eten dat wij koken is ronduit heerlijk.
Vandaag kunnen we te maken krijgen met orkaan Leslie, die via de oceaan nu op Portugal, Cadiz en Sevilla lijkt aan te sturen. Niets wijst nog op mogelijk naderende regen en wind, maar dat zegt niets. Waarschijnlijk krijgen we er in de provincie Malaga, zij het in mindere mate, wel mee te maken.
De spannendste dingen maak ik alleen zijdelings mee via het nieuws en ook wel eens via verhalen van mijn kinderen. Als ik kan helpen, dan doe ik dat en zo niet, dan probeer ik me niet druk te maken. Dat lukt niet altijd.
Samenvattend kan ik zeggen dat voor ons het leven hier nu prettig voortkabbelt. We genieten van elke gezonde dag.

Na een grote fout gemaakt te hebben in het controlepanel van mijn website beheer bij soHosted was ik meer dan een jaar van mijn weblog kwijt. Dat is nu weer orde gemaakt door bij soHosted tegen betaling een backup op de vragen van de database.
Van fouten leert men. Ik ben er nu pas achter gekomen dat het mogelijk is om via het controlepanel bij soHosted zelf in te stellen dat er wekelijks een backup wordt gemaakt van zowel database als bestanden. Het is gewoon een instelling die je kan aanvinken. Dus hopelijk overkomt ons dit niet nog eens. Ik heb nu de backup voortaan zelf bij de hand.
Ik ben heel blij dat ik weer kan  gaan schrijven en fotootjes en filmpjes kan gaan plaatsen in dit weblog. 🙂