In Spanje, in ieder geval in Andalusië waar ik veel verblijf, zijn weinig bejaardentehuizen. Ze bestaan wel, maar het zijn er niet genoeg. Ouderen die niet meer zelfstandig kunnen wonen verblijven hier dus meestal bij hun kinderen. Daar zit wel iets moois in maar ideaal is het niet.
In het appartementencomplex waarin wij wonen is het vrij rustig. Van de 5 appartementen waarmee wij één trappenhuis en lift delen zijn er maar drie bewoond. De andere twee staan leeg (iets dat in ons overbevolkte Nederland ondenkbaar lijkt).
Direct beneden ons woont een oudere vrouw (ze is in de 80) met haar twee zoons. De ene zoon werkt en de ander zoon is thuis. Hij verzorgt zijn moeder, die al sinds 2012 dement is. Een paar keer per week komt er een verpleegster langs om de vrouw te verzorgen. Twee zussen van de mannen komen ook regelmatig langs om het huis schoon te maken en te koken. Deze vrouw heeft dus het ‘geluk’ dat ze niet alleen is. Maar gelukkig is zij allerminst. Daarvan zijn wij getuige. In het begin hoorde je haar af en toe huilen. Nu is dat vrijwel dag en nacht. Soms hoor ik de zoon tegen haar schreeuwen uit onmacht. Het is triest om aan te horen. Vannacht deed ik oordoppen in om te kunnen slapen.
Maar het ergst vinden wij het voor de vrouw zelf. Zij heeft geen keus dan te blijven leven. In Spanje is euthanasie bij de wet verboden (Terwijl vreemd genoeg abortus wel is toegestaan). De vrouw is lichamelijk sterk, aldus haar zoons. Dus haar lijden en dat van haar kinderen kan nog lang duren.
Het enige voordeel van het wonen met je oude moeder of vader hier is dat je kan meegenieten van diens pensioen. Dat is voor veel werklozen hier (die geen uitkering krijgen) vaak wel een uitkomst. Maar hoeveel kunnen die paar centen opwegen tegen de ellende die het geeft om je ooit geestelijk sterke moeder dagelijks in deze deplorabele toestand te zien?
Ik vind het heel sneu. Het hele probleem van alzheimer is verschrikkelijk, overal ter wereld……..