Om meer te lezen over Hans, hoe belangrijk hij voor me was en hoezeer ik hem heb bewonderd, verwijs ik naar de eerder door mij geschreven stukjes over hem. Klik daarvoor op deze link: Hans.
Hans
4
Maandelijks archief: februari 2018
Foto's
We maken er tegenwoordig veel, misschien wel te veel. Het is ook zo gemakkelijk geworden en sinds het digitale tijdperk is het bovendien gratis. We nemen meestal niet de moeite om ze af te drukken, maar delen ze wel razendsnel via media. Vluchtige beelden blijven aldus vluchtig.
‘Vroegah’ werkten we nog met fotorolletjes, die vervolgens ontwikkeld en afgedrukt moesten worden. Dat kostte wel wat. In nog vroegere tijden hadden de meeste mensen niet eens een fototoestel, maar toen liet men slechts af en toe een foto maken, meestal bij speciale gelegenheden. Dus foto’s werden vroeger niet zo vaak gemaakt als tegenwoordig en daarom in de regel wel zorgvuldig bewaard.
Mijn stiefvader en moeder ontwikkelden hun foto’s zelf en drukten deze daarna ook zelf af. Dat was een hobby van hen beiden. Daarnaast maakte mijn stiefvader filmpjes van de vakanties, nog met een ouderwetse filmcamera, die dan bekeken dienden te worden met een projector op een scherm.
De filmbeelden van mijn broer en ik als kinderen en pubers zijn gedeeltelijk bewaard gebleven en door mijn ouders later op dvd gezet. Ik heb ze bewaard op mijn externe schijf en er ook You Tube-video’s van gemaakt, die ik eerder deelde in mijn weblog. Hier en hier.
Gelukkig voor mij zijn die beelden bewaard gebleven als herinnering aan mijn lieve broer. Stilstaande beelden van mijn broer in de vorm van foto’s zijn er echter weinig. Alle familie-albums, zo zorgvuldig samengesteld en voorzien van commentaar door mijn moeder, zijn weggegooid door mijn stiefvader en zijn nicht, die na mijn moeders dood haar huis bewoonden. Dat mensen in staat zijn zoiets te doen maakt mij oneindig triest en ook boos. Naast het geld dat zij onttrokken aan onze erfenis ten gunste van die nicht gunden zij mij en mijn kinderen zelfs niet de foto’s uit mijn jeugd.
Toch blijken er wat fotootjes ontsnapt te zijn aan de aandacht van de twee aasgieren. Die bewaar ik nu zorgvuldig. Ik ga er een kleine film van maken over het leven van wijlen mijn lieve broer, als eerbetoon aan hem. Ik zal van hem blijven houden tot mijn dood. Wordt vervolgd……
De as van mijn vader
Mijn vader wilde gecremeerd worden, iets wat ik betreur maar wel kan begrijpen. Het past bij de bescheiden houding van mijn vader, zoals ik hem heb leren kennen. In een urn neem je minder plaats in. Ook heeft hij uitdrukkelijk verzocht om een uitvaart in besloten kring en hij wilde niet dat er kaartjes verstuurd werden of advertenties werden geplaatst in kranten. Het heeft dan ook even geduurd voordat alle Theunissens op de hoogte waren van het overlijden van mijn vader, maar uiteindelijk is dat goed gekomen en nu weet de hele familie het.
Het was voor mij een grote eer dat ik bij zijn uitvaart mocht zijn, te midden van het besloten groepje van de mensen die hem in de tijd voor zijn overlijden het meest na stonden. Er hing een goede sfeer, omdat er alleen maar mensen waren die van hem gehouden hadden, inclusief zijn lieve buren die zo bijzonder goed voor hem zijn geweest in de jaren voor zijn overlijden en die hem verzorgd hebben met een liefde die je gewoonlijk alleen aantreft onder familie. Ook waren er een paar ander bewoners uit zijn flat, die veel voor hem hadden betekend.
Wat alleen nog overblijft van het lichaam van mijn vader, dat hem zo veel jaren heeft gediend, is de as. Mijn vader heeft niet aangegeven wat hij wilde dat er zou gebeuren met zijn as. Anja, die van mijn vader de volmacht kreeg om de crematie en alles eromheen te regelen, meende dat aan mij (als enig overlevend kind) de eer te beurt viel om over de urn met de as te beschikken.
Van mijn nicht hoorde ik dat er ook urnen worden geleverd, die verteerbaar zijn en oplossen in de aarde. Deze urnen kun je begraven, zodat de as alsnog wordt teruggegeven aan de aarde. Zowel urn als as worden opgenomen in de aarde en je kunt de urn begraven waar je wil. Ik was heel blij met die optie, omdat ik dan de urn met de as van mijn vader kan begraven in mijn tuin. Dat ik die laatste eer mag bewijzen en de as van mijn vader zo dichtbij zal hebben geeft mij een gevoel van nabijheid en vrede.
De verloren dochter, die maar een glimpje heeft mogen opvangen van de liefde van haar enige echte vader, krijgt uiteindelijk, als enige van zijn enorme familie, de eer om de urn met zijn as dichtbij zich te mogen hebben.
Zaterdag gaan we naar Heerlen om bij de lieve buren van mijn vader de urn op te halen. Hij zal een mooi plekje krijgen onder de aarde in mijn tuin.
Familie
Uiteindelijk blijk ik dus een grote familie te hebben. Mijn vader kwam uit een gezin van acht kinderen en daaruit zijn weer een flink aantal neven en nichten geboren, die op hun beurt ook weer kinderen hebben. Ik ben een kleine Theunissen tussen allemaal andere Theunissens die nogal lang van postuur zijn. Maar verder herken ik wel trekken in de karakters van de familieleden, die ik tot op heden ontmoet heb. Ik heb maar een klein deel van de familie ontmoet. Ik onderhoud nu al contact met het jongste zusje van mijn vader (89 jaar oud) en een nichtje van hem, dochter van zijn oudste zus (ook rond de 80 jaar oud). Beiden zijn lieve dames. Het zusje van mijn vader lijkt het leuk om een familiereünie te organiseren. Dat lijkt mij ook leuk. Mijn neven en nichten zijn inmiddels, net als ik, gepensioneerd en hun kinderen hebben over het algemeen ook al weer nakomelingen. De kinderen van mijn neven en nichten zijn niet zo geïnteresseerd in een reünie, heb ik begrepen, maar de neven en nichten van mijn generatie wel.
Ik ben benieuwd of de reünie er zal komen, maar zeker is dat ik wel contact wil blijven houden met de twee dames die ik nu regelmatig bel. Het geeft me een warm gevoel nog familie te hebben naast mijn kinderen en nog één nicht van mijn moeders kant.
Mijn broer Hans en ik
Islam is overgave
Overgave aan wat Allah brengt op je pad. Zoals Rumi al zei (in mijn woorden): ‘de mens lijdt, omdat hij onzeker is over de oorzaak van zijn lijden en omdat hij niet weet hoe het verder zal gaan’. Het is die onzekerheid waartegen een mens niet kan. En hij gaat zich in allerlei bochten wringen om een einde te maken aan die onzekerheid. Meestal in de vorm van gepieker. Het in kringetjes zoeken naar antwoorden die je niet hebt. (als een muis in een doolhof).
Dat gebeurde mij gisteren ook, nadat de fysiotherapeute suggereerde dat mijn revalidatie misschien niet goed zal komen zonder dat een andere operatie nodig is (een nieuwe heup). Misschien heeft zij gelijk en misschien niet. Maar daar gaat het hier niet om. Het gaat erom wat deze woorden met mij deden. Ik werd moedeloos, sloeg aan het piekeren en het leek of mijn pijn toenam. Ik bleef met mezelf argumenteren. ‘Moet ik 6 maart wel naar Spanje reizen? Moet ik niet naar de chirurg? Of moet ik gewoon verder oefenen en afwachten of er verbetering komt en zo niet, dan pas gaan? Ik heb een afspraak in juli met de chirurg. Is het niet slim om die gewoon af te wachten?’ Mijn verstand koos voor het laatste, maar het was net of mijn lichaam daartegen protesteerde door meer pijn te vertonen. Ik zat me enorm druk te maken!
Vanmorgen zag ik deze link facebook: How to achieve Peace from this Endless Suffering ,using the Wisdom of Holy Quran Iemand bood een cursus mindfulness aan van in totaal ongeveer een uur, tijdelijk kosteloos te proberen. Ik heb hem gedaan en het heeft me enorm geholpen. De sleutel tot ‘peace of mind’ zit hem niet in de aard van je omstandigheden, maar in de manier waarop je ermee omgaat. De kunst is het goede en het slechte dat op je pad komt te waarderen. Het te accepteren en je eraan over te geven. Gedachten uit te bannen, maar daarentegen je bewustzijn te vergroten. Alleen in het moment vind je vrede. Het heeft mijn hart en ogen geopend. Ik zeg niet dat de wijsheid nieuw voor me was. Maar soms is het nodig dat iemand je eraan herinnert. Deze man geeft op geduldige wijze stap voor stap oefeningen om zinloos gepieker te stoppen en tot vrede te komen en dankbaar te zijn voor je situatie van dit moment. Om op die manier ook dichter bij je Schepper te komen.
Of je nu moslim bent of niet. Ik denk dat iedereen die zich op dit moment niet zo relaxed voelt of lijdt om wat voor reden dan ook iets kan hebben aan deze korte cursus. Daarom deel ik hem hier met mijn lezers.
Dompertje
Ik ben aan het trainen in de fysiopraktijk, waar ik dagelijks mag binnenlopen om gebruik te maken van de fitnessapparaten. Ik heb vandaag veel energie. Heb binnen 9 minuten 5 km gefietst op de hometrainer. Ben nu bezig een kilometer te lopen op de lopende band. Mijn fysiotherapeute komt even naast me staan om met me te babbelen tussen twee patiënten door.
‘In welk ziekenhuis loop jij ook weer?’ vraagt ze mij. ‘In het Leijenburg, hoezo?’ vraag ik. ‘Wou je ook even langs gaan?’ ‘Nee,’ lacht zij. ‘Maar we hebben regelmatig overleg met chirurgen over de voortgang van patiënten en ik wil de volgende vergadering graag jouw geval bespreken.’
Dan vertelt ze me over een andere patiënt van haar, die net als ik ook een gamma nail had en maar pijn bleef houden. Nu hebben ze haar opnieuw geopereerd en voorzien van een kunstheup en zij is daar enorm blij mee. Ze was heel opgelucht en kon direct beter lopen.
Mijn fysiotherapeut denkt dat dit mogelijk ook een oplossing zou kunnen zijn voor mij, aangezien mijn been sowieso al te veel naar binnen gedraaid is aangezet. ‘Ik zie je zo hard trainen en als ik dan zie hoe je wegloopt, dan denk ik ach,’ vervolgt zij. ‘Ja, maar ik ben ineens achteruit gegaan omdat ik bepaalde oefeningen te intensief heb gedaan,’ probeer ik het te vergoelijken. ‘Ik heb nog wel hoop op herstel.’ Ze kijkt me twijfelend aan.
Als ik even later mijn jas aantrek en met mijn pijnlijke lies naar huis loop met stok, twijfel ik ook. Ik ga mijn uiterste best doen om met deze gammanail in mijn donder goed te leren lopen, maar als dit niet gelukt is in juli, wanneer ik terugga voor controle bij de chirurg, dan overweeg ik toch te gaan voor die kunstheup.
Overpeinzingen bij het oliebollen bakken
Ja, ik bak nog steeds oliebollen. Na oudjaar, de dag waarop ik al sinds jaren oliebollen bak, heb ik meestal de smaak te pakken. Dan bak ik gewoon nog een paar keer oliebollen. Lekker als versnapering bij koffie en thee.
Toen ik een paar dagen geleden weer aan het bakken was, bekroop me een huiveringwekkende gedachte. Ik dacht ineens aan diverse passages in de Koran, waarin te lezen staat dat Allah ongehoorzame mensen na de dood straft met verbranding van hun lichaam. En dat dan ook nog eens eeuwig. Telkens als het vel verbrand is zou Allah de ongehoorzame mens voorzien van een nieuw vel, zodat de verbranding telkens opnieuw zou plaatsvinden….Terwijl ik in de pan keek naar de bleke bolletjes deeg, die in de hete olie snel bruin kleurden, stelde ik me voor dat dit lichamen van mensen waren. En ik werd bij die gedachte helemaal beroerd. Ik kon me niet voorstellen dat Allah (die Rachman is, dat wil zeggen vergevingsgezind) zo een wrede straf in petto zou hebben voor zondaars.
Ik heb in de tijd dat ik nu moslim ben (40 jaar) de Koran talloze malen gelezen in diverse vertalingen. De eerste keer na het lezen van dit heilige boek werd ik overtuigd moslim. Maar de passages over hel en hemel en die over straffen die zouden gelden bij overspel, diefstal, etc. nam ik niet letterlijk. Omdat ik in de grote lijn van de Koran las dat Allah rechtvaardig is en vergevingsgezind voor elke zondaar die oprecht berouw heeft. De Koran werd geopenbaard in een tijd van grote onwetendheid. De Arabieren in die tijd hielden er barbaarse gewoonten op na. Om mensen te overtuigen van de ernst en het belang van ‘goed gedrag’ waren sterke prikkels nodig. Daarom worden beelden geschetst van zowel hemel als hel die spreken tot de verbeelding van de mensen in die tijd en wellicht ook in deze tijd. Zonder een vooruitzicht van beloning en straf luisteren veel mensen eenvoudig niet. Het idee dat je ook zonder vooruitzicht van beloning of straf het goede zou willen doen, gewoon uit liefde voor Schepper en medemens is niet voor een ieder vanzelfsprekend. Sommigen hebben daarvoor een waarschuwing nodig (in de trant van ‘wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe’).
Mij spreekt het handelen uit vrees voor straf of hoop op beloning niet aan. Wat dat betreft voel ik mee met Rabiyya al Basra. In dit mooie artikel over haar staat o.a. het volgende te lezen: Rabiyya rende eens door de straten van Basra met in de ene hand een brandende fakkel en in de andere een gevulde waterkruik. Men vroeg haar wat zij daarmee ging doen. “Met het vuur ga ik het paradijs in brand steken en met dit water ga ik de vlammen van de hel doven.” “Maar waarom, beste vrouw?” “Omdat er geen mens ter wereld is die werkelijk handelt uit pure belangeloze liefde. Wie goed doet, doet dat immers altijd ook omdat hij hoopt er de beloning van het paradijs mee te verdienen of de straf van de hel mee te ontlopen. Maar wat zou er gebeuren, als er geen paradijs of hel waren? Zouden er dan nog mensen overblijven die liefhadden omwille van de liefde zelf, juist zoals onze God pure liefde is?”*
Ik ben moslim, maar toon dit niet aan anderen door kleding. Ik ga om met mensen van allerlei geloof en ook met mensen die zichzelf als ongelovig bestempelen. Ik kijk niet naar wat iemand beweert met woorden en wat hij zegt te geloven. Ik wil me niet meer voelen als behorend bij een gesloten groep medegelovigen. Ik ben een medemens voor iedereen en ik beschouw alle mensen als schepselen van de Ene en als even waardevol. Wat er gaat gebeuren met onze zielen na de dood weet ik niet. Ik denk wel dat ze voortbestaan, omdat dit in alle heilige boeken wordt beweerd.
Ik denk dat hemel en hel abstracte begrippen zijn om te duiden wat onze zielen kunnen ervaren na de dood. Wij kunnen ons dat in dit leven niet voorstellen, evenmin als dat wij ons een voorstelling kunnen maken van het concept Allah of God.
Zo zie ik het, maar ik zeg niet dat dit de waarheid is. Het is mijn waarheid. Maar dat mensen zouden moeten lijden als oliebollen in de hete olie kan ik me niet voorstellen. Ook komt een afspiegeling van een hemel, waarin schone maagden je bedienen en er volop eten en drinken is op mij over als simpel en een infantiele voorstelling van zaken. Ik denk echt dat we dat niet letterlijk moeten nemen, wat schriftgeleerden met baarden hierover ook mogen beweren.
Soms huiver ik voor de naderende dood
De dood zullen wij allemaal eens ervaren. Ik besef steeds meer dat dit voor mij en mijn maatje niet zo lang meer zal duren. Als ik denk aan hoe mijn leven was 15 jaar geleden, dan lijkt de tijd sindsdien zo snel voorbij gegaan. Als ik denk aan waar ik zal zijn over 15 jaar, dan besef ik dat ik óf 82 jaar zal zijn óf er niet meer zal zijn. Ik weet dat de dood normaal is en dat het leven voor anderen gewoon verder gaat. Dat vind ik zo een raar idee en het stemt me weemoedig. Het leven op deze wereld is eindig en niemand weet wat erna komt. Is er een leven na dit leven en hoe zal dat zijn? Deze gedachten spoken soms door mijn hoofd.
Deze videos troosten mij, als zulke gedachten me overvallen. We zijn allemaal schepselen van de Ene. Hoe ontroerend mooi zijn mens en dier en het plantenrijk geschapen. Moeten wij niet in tranen uitbarsten van verwondering en ontzag? Na leven komt nieuw leven en alleen de Schepper blijft en sterft nooit…….
https://youtu.be/pp3f1593ibI
Onze kleine buurtjes
Zoals ik al eerder vertelde vond de vetbol die bij ons in een boompje in de tuin hangt niet alleen gretig aftrek bij vogeltjes groot en klein, maar ook bij muisjes. De muisjes klommen behendig via de dunne boomtak naar beneden en bereikten met gemak de vetbol. Daarvoor heeft Ahmad nu een oplossing gevonden door een dekseltje als barrière te plaatsen. En werkelijk met succes! Het muisje dat elke ochtend gewend was zich te goed te doen aan de vetbol kon deze echt niet meer bereiken en trippelde zonder eten weer terug.
Het vogelhuisje vullen wij al een tijdje niet meer met eten, omdat ook ratten daar kunnen komen, zoals we twee keer hebben kunnen zien. Toch bleken er nog kleine restjes van zaadjes te liggen kennelijk, want we kregen alsnog een keer bezoek van twee kleine buurtjes.
https://youtu.be/mfZA7DMCprE
