Elk mens is mooi. Het menselijk lichaam is een groot wonder. Er zijn geen twee mensen hetzelfde. Ieder mens heeft kenmerken die niet beantwoorden aan het ‘schoonheidsideaal’ (wat dat ook moge zijn), maar daarnaast mooie kanten. Een mooie glimlach, mooie voeten, een gracieuze loop…en de mens is op zijn mooist als deze helemaal zichzelf is. Authentiek noemen wij dat met een modewoord. Een authentieke mens weet andermans hart te beroeren, iets waaraan mensen nu enorm veel behoefte hebben: komen bij die diepere laag van gevoelens die een mens zich springlevend doet voelen.
Waarom conformeren mensen zich dan tegenwoordig aan een schoonheidsideaal en een ‘eeuwige jeugd’-ideaal, dat niet eens meer gebaseerd is op werkelijkheid maar op gefotoshopte beelden, dat wil zeggen een zuiver virtuele realiteit?
In de 70-er jaren ontstond een vrouwenbeweging die zich verzette tegen het dominante schoonheidsideaal, dat gecreëerd zou zijn door mannen en dat seksueel getint was. De vrouw met de ideale maten, het ideale haar en de ideale fijnbesneden trekken. Een ideaal waaraan de doorsnee vrouw niet kon voldoen. Er was toen hoop dat vrouwen zich zouden losmaken van de druk om aan ‘het ideaal’ te moeten beantwoorden en dat zij ervoor zouden kiezen om onbekommerd zichzelf te zijn met hun eigen mooie en minder mooie uiterlijke kanten.
Het omgekeerde is werkelijkheid geworden. Het schoonheidsideaal is verworden tot een nog moeilijker te verwezenlijken doel, aangezien het schoonheidsideaal van nu niet langer berust op levende voorbeelden (zoals de idolen van vroeger), maar op gefotoshopte beelden. Zelfs een mooi fotomodel wordt op de foto ‘extra mooi’ gemaakt door haar contouren en gezichtsbelijning bij te werken. Voldoen aan een dergelijk ideaal wordt een onmogelijkheid. Maar vrouwen en én nu ook mannen laten zich daardoor niet ontmoedigen. De maakbare mens doet zijn intrede. Het is normaal geworden om je uiterlijk te veranderen met botox en via operaties. Hier wat vet wegzuigen en daar wat inpompen, met een totale verachting voor het lichaam dat we oorspronkelijk hebben gekregen. Het unieke eigen lichaam verdwijnt. Daarvoor in de plaats komt een uniform lichaamsmodel dat aan onze strenge eisen van nu beantwoordt. Het haar wordt uniform bijgekleurd en gekapt en met uitdrukkingsloze gezichten zonder voorhoofdsrimpels en zonder frons tussen de wenkbrauwen verschijnen we op tv. Mannen en vrouwen in het keurslijf van de modedictatuur, die vervolgens op zoek gaan naar hun identiteit en authenticiteit.
Is dat niet jammer?

Ik denk dat iedere mens een interessant verhaal heeft en dat van elke levensgeschiedenis een boek te schrijven valt. Van elkaars ervaringen in het leven kunnen wij ook leren.
Ik had het geluk op een zaal te liggen met heel prettige mensen. Aanvankelijk had ik gezelschap van een dame op leeftijd (mw A) een een oude heer, die ik niet goed heb leren kennen omdat ikzelf de eerste dagen na mijn operatie weinig aanspreekbaar was. De heer ging weg en ook een andere dame op leeftijd met een dagopname passeerde mij ongemerkt in de tijd dat ik op mijn zij mijn pijn lag te verbijten en alle stemmen van de mensen tijdens de bezoekuren als een douche over me heen liet komen tijdens een soort halfslaap. Maar na enige dagen had ik af en toe momenten met minder pijn en dan voerde ik hele gesprekken met mijn buurvrouw aan de overkant, mw. A.
Mevrouw A
Zij blijkt niet ver van mijn huis in een seniorenflat te wonen naar grote tevredenheid. Ze is de 70 jaar al ver gepasseerd en kan terugblikken op een welbesteed leven als eigenares van een schoonmaakbedrijf met 25 man personeel. Haar man, met wie zij nu 58 jaar getrouwd is, komt haar trouw twee maal per dag opzoeken in een keurig gewassen en gestreken pantalon en overhemd en ook haar kinderen en kleinkinderen laten hun moeder en oma duidelijk niet in steek. Als ik naar haar kijk en luister zie ik de waardige schoonheid die zij ooit moet zijn geweest. Nog steeds heeft zij nobele trekken in haar gerimpelde hoofdje en in al haar verhalen klinkt oprechtheid door. Zij is grappig met haar Haagse humor en praat relativerend over haar operatieverleden dat niet gering is. Er zijn wat medische missers gemaakt bij haar! Al op jonge leeftijd moest bij haar de baarmoeder verwijderd worden (gelukkig had ze toen al drie kinderen). Er werd een foutje gemaakt. Per ongeluk werd haar urineleider afgesloten. Ai! Ze kermde van de pijn en de ziekenhuisarts zei daarvan dat zij zich niet zo moest aanstellen. Toen vloog zij de man bijna aan. Tenslotte werd er nagekeken wat er mis was en werd de fout ontdekt. De urineleider werd weer geopend, maar door dit akkefietje moest zij een nier missen. Gelukkig was haar andere nier goed en is ook goed gebleven. Heeft zij nooit schadevergoeding gevraagd voor deze koeienfout? Nee, dat was in die tijd nog niet zo gewoon…..En ook nu is er een fout gemaakt. Ze is onlangs geopereerd omdat haar aorta op springen stond. Ze hebben het niet succesvol gedaan en het moet nog eens over. Dat gebeurt en dat doen zij via haar arm met plaatselijke verdoving. Als ze terugkomt op de zaal heeft zij een helse pijn in haar linkerarm, die helemaal opgezwollen is. De dokters bekijken het en leggen een drukverband aan. Het is een enorm hematoom dat is ontstaan door de operatie, die overigens nog altijd niet effectief genoeg is gebleken. De gehele verdere tijd zie ik haar met een arm die vanbinnen diep paasblauw is (ik had ruzie met mijn man, grapt zij). Het is voor haar pijnlijk en zij kan alleen op haar rug slapen (dus gesnurk in de nacht, wat ik van haar niet erg vind). De vrijdag erop zal zij nog een keer geopereerd worden, hopelijk dan met definitief succes. Zij ziet daar erg tegenop, maar blijf grapjes maken. Bij het afscheid, als zij net geopereerd is en ik weg mag kus ik haar voorzichtig op haar zachte wang. Ik hoop haar snel te zien bij de supermarkt in onze buurt, allebei gezond en wel….
De heer K
Mw A en ik zijn een paar dagen samen op de zaal, wat veel vertrouwelijke verhalen ontlokt over en weer over ons leven. Dan horen we dat er een nieuwe patiënt komt. Die moeten we wel eerst even keuren, zeggen we baldadig tegen de verpleging. Het blijkt een leuke vrij jonge vent te zijn, de heer K. Hij is ZZP-er in de bouw en één van de eerste dingen die hij met ons deelt is dat hij nu geen cent verdient en dat alles stil ligt. Een verzekering voor ziekte is te duur. Hij heeft een verwaarloosde blindedarmontsteking en dat wil zeggen dat een operatie geen zin meer heeft. De appendix heeft zich dan ingecapseld en is niet meer te verwijderen. Dat is een natuurlijk beschermingsmechanisme van het lichaam om ellende in de bloedbaan en organen in de omgeving te voorkomen. Soebhan Allah! Mooi voor het lichaam, maar lastig voor de geneesheer. Hij heeft een soort drain in die appendix die het ellendige ding moet wegsloeberen, omdat het geval vanzelf schijnt ‘op te lossen’. Toch wel mooi, die apparatuur van tegenwoordig die zoveel kan oplossen! K. blijft de hele tijd verbonden aan een paal met een zak en ook het zakje vanuit de drain blijft hem vergezellen op al zijn tochtjes naar de WC. Het is een relaxte kerel en zijn bezoek bestaat uit twee ex-en en hun kinderen, allebei bloedmooie vrouwen. Als we een keer ‘onder ons’ zijn, vertelt hij mij zijn levensverhaal. Hij is geen klusser van oorsprong. Hij werkte lange tijd op kantoor voor een verzekeringsmaatschappij. Maar daarnaast kocht hij huizen op die hij renoveerde in zijn vrije tijd, waarna hij ze verhuurde, hetgeen zeer rendabel was. Op een goed moment had hij 10 panden en zelf bewoonde hij een heel mooi huis met zijn eerste ex. Maar het ging niet goed tussen hen en ze besloten uit elkaar te gaan. Vervolgens ontstond strijd en getouwtrek om de bezittingen. Het werd allemaal zo vervelend dat hij op een goed moment tegen zijn ex zei: ‘Neem alles maar, je mag het houden. Ik hoef helemaal niets’. Dat was tegen het advies van vrienden en bekenden, maar hij heeft daar nooit spijt van gehad. Er volgde een tijd waarin hij met minder motivatie naar zijn reguliere werk ging. Hij ontmoette zijn tweede ex, de monteursdochter Y. Met haar bouwde hij een goede relatie op en op een goed moment bracht zij hem op het idee om datgene te gaan doen wat hij het liefste deed, met zijn handen werken. Hij had inmiddels voldoende contacten in de bouw en begon zijn bedrijfje als ZZP-er. De relatie met Y begon na 7 jaar wat te vervlakken. Met name Y had het gevoel dat zij vrijheid nodig had en voelde bij hem niet meer de spanning die ze zocht. Ze leefden meer als broer en zus. Hij besloot haar vrij te laten en liet wederom al zijn spullen achter. Met alleen een bundel kleding huurde hij een kamer in de stationsbuurt bij een Marokkaanse man, Z. Hij vertelt dat hij nog weet hoe belabberd hij zich voelde toen hij met een zak kleding aankwam in de armoedige woning in de stationsbuurt. Op dat moment bood Z hem een bord linzensoep aan en dat was het begin van een hechte vriendschap. Het wonen in dat armzalige pand, samen met Z en zijn broer, die toevallig ook tijdelijk woonruimte nodig had, bleek helemaal geen straf te zijn, maar eigenlijk een heel leuke en relaxte tijd, iets wat hij niet had verwacht toen hij bij Y wegging. Maar nu…………er is een grote kans dat hij zal terugkeren naar Y, die toch zijn maatje is en met wie hij gelooft zeker gelukkig te zullen worden. Ook Y heeft geleerd van haar uitstapje naar de vrijheid en beseft nu misschien meer wat K voor haar betekent. En zijn eerste ex? Die kwam ook op bezoek, een heel mooie vrouw met twee mooie kinderen, die gelukkig weer contact met hun vader hebben.
Mooie verhalen toch? Krijg je zomaar in een ziekenhuis……..

Good Day,
Do you want to work in one of the world’s largest business? Don’t miss superb career opportunity.
International company is decided to expand our business in the Netherlands. We are looking for energetic representative to help us spread out our activity in Netherlands region.
Day-to-day activities:
– Create customer base.
– Establish relationship with payment arrangements
– Understanding how to deal with problems – require independent vision
– Follow the companys’ policies
To gain candidates:
– 18+ age
– Must be skilful in computer, especially in MS Office (Word, Excel, Outlook)
– Full&Part Time positions, Work from Home positions 2-6 hours per day
– Bases salary ranges from 2600 to 3800EUR monthly depending on working shift.
– Applicants must be smart and motivated.
Customer service and administrative positions are available.
No relocation is required!
If you are interested, then should respond back to current email.
Alweer een uitnodiging voor werk in de kennelijk lucratieve handel. Wat willen ze met een bejaarde vrouw als ik en hoe komen ze aan mijn emailadres?

Het is zo persoonlijk, wat men kan opsteken van een retraite. Ieder heeft hierin zijn eigen weg te gaan en zijn eigen leerpunten. Toch wil ik delen wat ik heb geleerd en hoe ik  veranderd ben. Het zijn maar een paar puntjes.
Mijn (nu overleden) stiefvader speelde dit keer de hoofdrol in mijn gedachten, ook al had ik hem daar niet bewust toe uitgenodigd. Op een goed moment was ik zo woedend op hem, om wat hij heeft aangericht in het geestelijk welbevinden van mij en mijn geliefde broer Hans, dat ik bereid was hem postuum alsnog de waarheid te zeggen. Maar hoe? Hoe kon ik deze man, van wie ik niet eens weet waar zijn as nu is, nog bereiken? Ik fantaseerde over gemene onthullingen in mijn weblog, maar vond dat smakeloos en verachtelijk. Onmachtig als ik daar lag in mijn bed, met alle pijn in mijn donder besloot ik hem in gedachte een pittige brief te schrijven……Ik rekende af met mijn half zachte houding van altijd maar die man de hand boven het hoofd houden. ‘Hij zou het wel goed bedoeld hebben allemaal’. Niets ervan, tot aan zijn  dood heeft hij me willen trappen. Ik zeg nu niet meer dat hij het goed bedoelde. Hij bedoelde het zo als hij het uitvoerde en hij is verantwoordelijk voor zijn daden.

Maar dit bewustzijn heeft mij bevrijd van een flink aantal spookgedachtes die nu nergens meer toe dienen. Wat heb ik ontdekt, ook al is het laat voor een 63-jarige?
– Ik hoef niet te leven naar de verwachtingen van andere mensen. Ik leef naar mijn eigen inzicht en ik neem alleen Allah aan als mijn Heer. Wat een opluchting en wat een verandering…..Ik dacht dat ik al zover was, maar zie nu in dat dit absoluut niet het geval was. Ik merk het op veler terreinen en op alle manieren hoe ik reageer op gebeurtenissen en mensen, hoe ik kijk naar tv-programma’s en noem maar op. Ik ben volledig mezelf. En ik heb meer rust en liefde en oordeel minder. Wat een verademing, om de wereld met een open blik te mogen zien. Allah, wilt u me helpen om deze grondhouding vast te houden?
– Ik kan de pijn van een ander niet dragen noch verlichten. Ik moet ook de ander de kans geven te leren van zijn/haar pijn en fouten. Ik heb het al in praktijk gebracht in een klein detail: vanmorgen mijn zoon niet wekken, ook al merkte ik dat hij gigantisch te laat zou komen voor zijn werk (ai!). Geef hem de kans zelfstandig te worden in het horen van een wekker!

Ik heb een afspraak met de schoorsteenveger, omdat het alweer een tijd geleden is dat mijn schoorsteen geveegd is. Het is een vrolijke man met zijn zoon. Als hij de kachel wegschuift schrikt hij hevig en springt naar achteren. Een muis? Nee, het is een muisgrote stofpluis. Ik ben doodsbang voor muizen bekent hij en ik beken dat ik weinig met mijn stofzuiger achter de kachel ben geweest.
Als de schoorsteen geveegd is wijst de man mij op een stuk koord dat uit een gleuf van het geraamte van mijn kachel hangt. ‘Dat is gevaarlijk, schat’, zegt hij vertrouwelijk. Dat hoort niet zo. ‘Wat kan er gebeuren?’, vraag ik verschrikt. ‘Koolmonoxide’ is het korte en veelzeggende antwoord. Ik ben direct gealarmeerd. In gedachte zie ik mijn zoon Adil dood in huis liggen. Dat mag niet gebeuren! ‘Het is wel verstandig om uit te zien naar een andere kachel’, gaat de man verder. Uitzien naar? Hoezo langer uitstellen. Ik wil snel een kachel, besluit ik. ‘Heeft u ook kachels?’ Nou toevallig wel, en nog hele mooie ook. Hij heeft er zelfs één bij zich, een beauty! Een faber gashaard, een soortgelijke kachel als ik nu heb staan maar dan het recentere neefje ervan. ‘Ik laat je hem zo even zien’, zegt hij samenzweerderig. Op Gordonachtige wijze noemt hij me schat en lieverd. Ahmad gaat ook mee kijken in de bestelbus. Daar staat inderdaad een mooie gereviseerde maar gebruikte kachel. Wat moet hij kosten. €950 Zegt de man zonder erbij te blozen. ‘Dat is wel erg duur’. Ja, maar dat is met BTW. Ik mag hem hebben zonder BTW en dan is hij maar 900 euro. Ik weet niet niet wat er in me vaart, maar de gedachte die bij mij overheerst is ‘safety first’, wat het ook moet kosten. Ik denk niet: ‘Och, het is nu zomer en ik brand nog helemaal geen kachel. Laat ik even tijd nemen om te kijken wat een kachel als deze elders kost’. Nee, niets van dat. Ik help samen met Ahmad de kachel uit de bus te sjorren en ik terwijl hij en zijn zoon de kachel dragen, lopen Ahmad en ik met het voorzetstuk richting mijn huis. ‘Ik ga even pinnen’, roep ik efficiënt, want het is natuurlijk heel handig als ik de pegels bij de hand heb als vader en zoon klaar zijn met installeren.
Ik spring op de fiets en laat voor de gelegenheid zelfs mijn hoofddoek weg. Onderweg kom ik twee Antillianen tegen met een jongen van een jaar of tien. De ene man met een rastamuts geeft vrij onverwacht de jongen een flinke klap in zijn gezicht op het moment dat ik langs fiets. Ik zie de jongen in reactie daarop gillen met opengesperde mond. Zijn mooie krullen zijn blond en rossig geverfd, wat hem een raar harlekijnachtig uiterlijk geeft. Waarom takelen ze een kind zo toe met haarverf, denk ik bitter. Ik heb intens te doen met de knaap, omdat ik in zijn schreeuw een verontwaardiging hoor die ontsproten moet zijn uit heel veel onrecht. De jongen rent weg, verontwaardigd dingen roepend naar de man die ik niet versta. Ik kijk om en zie dat de volwassen rastafari nu stenen gooit naar de minderjarige. Ik ben woedend op de man en heb zin om in te grijpen. ‘Wat heb ik gedaan dan!’, schreeuwt de jongen, ‘nou, wat dan?’. De man heeft hierop geen antwoord en blijft alleen stenen gooien en achter hem aanrennen.
Ik besluit het hier maar bij te laten en fiets door, me triest voelend. Mijn oog valt op een mooie witte elf of engelachtig wezen. Het is een decoratie die neergezet is op een verhoging langs de muur van een flatgebouw. De decoratie staat er al langer, maar nu blijft mijn oog er een tijd op rusten. De figuur geeft me een vredig gevoel.
Ik pin de poen en op de terugweg maak ik een kiekje van de elf. Een oude dame op een balkon ziet mij dat doen. ‘Mooi!’ roep ik naar haar bij wijze van uitleg en ik snel verder naar huis.
Ik geef de Gordonachtige schoorsteenveger 900 in briefjes van 50 en krijg geen bon. ‘Want immers geen btw’, legt hij uit. ‘En mijn garantie dan?’ ‘Lieve schat, je hoeft maar te bellen. We zijn een groot bedrijf dat al 3 generaties goed werk levert. Maak je daarover maar geen zorgen.
Ok. Bij het afscheid struikelt Gordon bijna over zijn voeten. Hij praat opgewonden aan één stuk en hij is helemaal bezweet. ‘Rustig maar’ zeg ik lachend, ‘u zweet er helemaal van.’ Ja, laat hij me weten. Zo is hij. Zijn klanten staan op de eerste plaats. Ik herken dat. Zo was ik ook met mijn klanten vroeger, zeg ik, en ‘altijd helemaal enthousiast voor het werk’. Als goede vrienden nemen we afscheid. Ons kent ons.
Als Adil thuiskomt kijkt hij een beetje raar naar mijn nieuwe aanwinst. ‘Ma, 900 is echt veel te veel.’ Ik ga kijken naar gebruikte faber gashaarden op internet en zie allemaal dezelfde kachels als ik gekocht heb te koop staan voor 125 tot 250 euro. Er is één dure uitschieter bij. Recent gereviseerd door vakman voor 500.
Ik heb een onrustige nacht. De volgende dag zegt mijn lieve zoon Adil dat hij er werk van gaat maken. ‘Ma, maak je geen zorgen, ik ga proberen dit voor je op te lossen.’
Gedachtig aan een bed dat ik ooit te duur kocht en voor hetwelk Adil geld terug wist te halen heb ik wel enige hoop dat er nog wat gedaan kan worden. En anders…..heb ik een zeer dure, maar wel betrouwbare kachel aangeschaft.