Bijna wilde ik dit stukje de titel geven ‘het geheim van een goed huwelijk’, maar toen begon ik direct mezelf uit te lachen. Ik? Schrijven over een goed huwelijk terwijl ik inmiddels aan de derde man ben (mijn vriendjes met wie ik niet getrouwd was niet meegerekend).
Soms vragen ze een man of vrouw die al 50 of 60 jaar getrouwd is: “Wat is je geheim (om het zo lang vol te houden)? Dan hoor je vaak dat het vooral een kwestie van (ver)geven is. Dat ervaar ik nu ook. Dat zegt een vrouw die net vijf jaar getrouwd is met haar derde man ;-).
Bij mijn kinderen en kleinkinderen heb ik geen moeite om ze onvoorwaardelijk lief te hebben. Nooit voel ik me vervreemd van ze, wat ze ook doen. Ze blijven een stuk van mij en wanneer we elkaar ‘niet goed verstaan’ en zij totaal niet doen wat ik graag zou zien, dan denk ik nooit: zijn dat mijn kinderen of vreemden? Mijn hart doet dan pijn, maar ik blijf onverminderd van ze houden. Ik blijf me altijd met ze verbonden voelen.
Dat is bij mij anders bij een partner. De man is geen stuk van mij, maar een ‘vreemde’ die ik op een goed moment heb uitgekozen om mijn partner te zijn, in de regel met een verstand dat in mindere of meerdere mate vertroebeld is door de roze bril van verliefdheid. Er spelen zoveel factoren mee bij het kiezen van een partner en al die factoren maken dat je misschien aan die partner, wanneer je die eenmaal gekozen hebt, onredelijke eisen stelt. Hij mag niet tegenvallen. Natuurlijk valt hij wel tegen! Niemand is volmaakt. Langzaamaan kom je achter de verborgen trekjes van de man of vrouw met wie je samenleeft. En jouw partner komt ook achter jouw goede en mindere kanten. En dan begint het pas! Hoe ga je daarmee om?
Communicatie is het sleutelwoord. Je moet duidelijk zijn naar elkaar. Er moet een basis van vertrouwen zijn die maakt dat je alles wat je dwars zit, kwijt wil of delen wil kan uitspreken zonder bang te hoeven zijn voor negatieve gevolgen. Je moet naar elkaar kunnen luisteren en je moet elkaar kunnen verstaan. Helaas was dat in mijn eerdere huwelijken niet zo. Bij mijn eerste huwelijk ontbrak de basis van vertrouwen. Het was zo erg dat ik elke dag moest bewijzen dat ik niet schuldig was aan dingen die de ander dacht dat ik deed maar die ik in mijn stoutste dromen nog niet zou doen. Ik heb het na 16 jaar opgegeven, toen ik zag dat het nooit zou lukken mijn onschuld te bewijzen en toen ik zag dat dezelfde schuldenlast op mijn dochters werd gelegd. Dat maakte dat ik eindelijk de stap durfde te nemen uit dit huwelijk te stappen. Ik kon het niet voor mezelf, maar wel voor mijn kinderen. Wat me zo lang bij deze man had laten blijven was uitsluitend medelijden. Mijn liefde voor hem was al jaren eerder voorbij. In het tweede huwelijk verliep de communicatie niet goed, omdat de man met wie ik het leven deelde mij niet begreep noch ik hem. We waren totaal verschillend en hadden eigenlijk niets met elkaar te maken moeten hebben. Ik koos de man uit praktische overwegingen. Hij kon geen kinderen krijgen en wilde ze graag en ik had genoeg kinderen die geen vaderfiguur hadden. Maar het pakte verkeerd uit. Zijn opvoedingsmethode strookte niet met de mijne. Er was geen liefde in dit huwelijk. Ik was een bitch die wraak nam voor het, toen nog onverwerkte, geleden leed in mijn eerste huwelijk en hij was een voor mij veel te jonge man met een te verschillende kijk op het leven. We zijn toch ‘goed’ uit elkaar gegaan, wat niet zo moeilijk was omdat we eigenlijk niets deelden.
En nu ben ik met ‘Ahmad al Andalus’. Hem heb ik leren kennen via internet. Daar krijg je de kans iemand te leren kennen zonder de soms verbijsterende neveninvloeden van de werkelijke ontmoeting. Juist omdat je elkaar (nog) niet ziet kan je veel dingen uitspreken van te voren, je verwachtingen van een toekomstig samenzijn en je wensen. Zonder gène. Ik ben het dan ook niet eens met mensen die beweren dat het internet geen goede weg zou kunnen zijn om een ander werkelijk op een zinvol niveau te ontmoeten. Maar het vereist wel enige uitdrukkingsvaardigheid in geschrift. In mijn geval pakte het goed uit. De man van wie ik nooit de stem had gehoord en die ik alleen visueel had leren kennen via een paar foto’s kwam na drie maanden internetcontact naar Nederland om direct met mij voor de islam te huwen (en een jaar later ook voor de Nederlandse wet). Ik wist niet of hij zweetvoeten had, snurkte of last had van een hinderlijke tic. Ik ging gewoon af op wat ik proefde van zijn ziel in ons intensieve mailcontact. En alhamdulillah, hij bleek de man te zijn die ik verwachtte aan te treffen. Het had ook anders kunnen zijn, maar Allah was met ons.
Maar is het nu gemakkelijk om altijd en onvoorwaardelijk van hem te houden? Nee. Het is moeilijker dan bij mijn kinderen voor wie ik in het vuur zou springen als ik hun daaruit moest halen. De liefde voor Ahmad is groot, maar veel minder heftig. En…ik moet mijn best doen om ze in stand te houden. Soms moet ik uitspreken wat mij dwars zit en hij ook. Het teken dat dit moet gebeuren is als wij een grotere afstand tot elkaar voelen. Dan is er kennelijk iets aan de hand en moeten we praten. Het is belangrijk om elkaar op de hoogte te houden van gevoelens, positief en ook weleens negatief. Het is belangrijk om naar elkaar te luisteren zonder te verwerpen. Het is belangrijk elkaar te vertrouwen en dat kan alleen als je af en toe in elkaars ziel mag kijken.
Sleutelwoorden zijn voor mij: respect, vertrouwen, openheid, luisteren en de ander laten zijn wie hij/zij  is. Take him/her or leave him/her, maar ga niet aan de ander sjorren om hem/haar proberen te veranderen!
Bedek elkaars tekortkomingen met de genereuze mantel der liefde.